Ons Erfdeel. Jaargang 9

[p. 54]

La chanson des roseaux

Le violon du vent racle sa corde rêche
Aux rachitiques fûts des grands roseaux rouillés;
La rude brise rôde entre les tiges sèches:
Les grands roseaux transis bruissent dans l'air souillé.

L'horizon rutilant s'embrase d'or et d'ombre
Et le frisson qui court au ras du plat pays
Rature le ciel roux de grands roseaux rouis
Et rafle un triste râle à leur rocaille sombre.

Frêles roseaux fléchés dans ma glèbe flamande
Au long des ruisselets veinant le plat pays
Quand pleure un vent aride en ma terre gourmande
Vous grincez en mon coeur d'amère nostalgie...

Quand bavera la brume en nappe de silence
Et que se seront tus les grands roseaux rétifs,
Lorsque le calme aura cette lourde présence
Qui est la nostalgie de mon pays pensif;

Quand l'irréel brouillard aura nimbé de songe
La vaste plaine étale où sanglottait le vent,
Vous viendrez me hanter dans la nuit qui s'allonge
Petits princes perdus dans les brumes du temps.

JACQUES FERMAUT

[p. 55]

De zang van het riet

De viool van de wind strijkt zijn stroeve snaren
aan de zieke stammen van groot ros riet.
De ruwe bries zwiept de droge stelen:
onder vuile lucht kleumt en kreunt het riet.

De helrode einder brandt van schaduw en goud
en de rilling die scheert over mijn vlak land
maast de hemel die ros is door 't grote riet
en jaagt uit zijn stengels een klagend lied.

Tengere rietstengels, pijlen in mijn Vlaamse klei,
langs alle beekjes in mijn vlak gebied,
als een schroeiende wind huilt in 't gulzig land,
dan kerft gij in mij uw diepe nostalgie.

Als nevel valt in een duikklok van stilte
en de grote stugge rietstengels zwijgen,
als de rust zo zwaar aanwezig is
en het heimwee wordt van mijn peinzend land,

Als de onwerkelijke mist met een nimbus van droom
de vlakte omhult waar de wind heeft geschreid,
dan komt gij mij kwellen in de lengende nacht,
kleine prinsen, vergaan in de mist van de tijd.

JACQUES FERMAUT
(vertaald door Willy Spillebeen)