Ons Erfdeel. Jaargang 6

[p. 1]

[Nummer 2]

[Anton van Duinkerken]

Anton van Duinkerken, pseudoniem voor Prof. Dr. Willem Asselbergs, wordt op 2 januari a.s. zestig jaar. Dit nummer staat gedeeltelijk in het teken van deze verjaardag.

De dichter Van Duinkerken komt aan het woord in het prachtige gedicht ‘Een Lied om Eva’, met daarnaast de Franse vertaling van André Piot.

Van Duinkerkens belangstelling voor alle taal- en kultuurgenoten komt tot uiting in zijn persoonlijke indrukken naar aanleiding van een in 1961 ondernomen reis door Frans-Vlaanderen.

Anton van Duinkerken is als dichter, essayist en literair-historikus, zowel in Zuid als Noord, een der meest dynamische en oorspronkelijke persoonlijkheden.

Deze bescheiden, maar oprechte hulde van ‘Ons Erfdeel’ is een getuigenis van onze hoge waardering voor zijn belangrijke werk. Ze is meteen een openhartige dankbetuiging voor de mens en kunstenaar die met zoveel belangstelling ons streven volgt.

JOZEF DELEU

[p. 2]

Een lied om Eva

 

De wereld was klein

 

En de zee was ondiep

 

Op den zesden avond,

 

Toen Adam sliep.

 

 

 

Van vogels en zon

 

Om een koelen boom,

 

Van bloemen en water

 

Had Adam een droom.

 

 

 

Maar onverzadigd

 

En ongekend

 

Waakte in begeren

 

Zijn diepste element.

 

 

 

De namen der dieren

 

En al hun geluid

 

Doofden dit brandend

 

Verlangen niet uit.

 

 

 

De zon en de schaduw,

 

De wind en de zee,

 

De dag en de nacht en

 

Het hert en de ree,

 

 

 

Ze volgen elkander

 

Op eendere maat,

 

Want elk heeft zijn speelnoot,

 

Die met hem gaat.

[p. 3]

Chant vers Eve

 

Univers étroit

 

Et mer sans profondeur,

 

En ce sixième soir

 

D'Adam, le dormeur.

 

 

 

De soleils, d'oiseaux

 

Dont l'arbre s'allonge,

 

De fleurs contre l'eau

 

Adam crée un songe.

 

 

 

Mais, insatisfait,

 

Inapte à connaître,

 

Veille le secret

 

Tréfonds de son être.

 

 

 

De nommer les bêtes

 

Avec tous leurs cris

 

N'avait pas guéri

 

Sa fièvre inquète.

 

 

 

Au soleil, l'ombre;

 

Au vent, la mer!

 

Au jour, la nuit sombre;

 

Et la biche au cerf.

 

 

 

Allant deux par deux

 

Selon leur nature,

 

A la même allure

 

Pour un seul jeu.

[p. 4]

 

Slechts Adam bleef eenzaam

 

Terwijl hij sliep.

 

God hoorde zijn droom,

 

Die om Eva riep.

 

 

 

Het licht en het duister

 

Vervloeiden gepaard

 

Elkander omhelzend

 

Naar liefde's aard.

 

 

 

De wind droeg zaden

 

Van rozemarijn

 

Nachtegaals zongen

 

Om samen te zijn.

 

 

 

Stil stond de lucht, want

 

De Heer kwam voorbij

 

En Eva werd wakker

 

Uit Adams zij.

 

 

 

Toen wekten de vogels

 

Van 't paradijs

 

De slapende man

 

Met een liefdewijs.

 

 

 

Hij hief zich en hoorde

 

Den bons van haar bloed.

 

God zag uit den hemel

 

Zijn werk. Het was goed,

 

 

 

Want de wereld werd wijd

 

En de zee werd diep:

 

De zaal en de spiegel

 

Der vrouw, die Hij schiep.

 

 

 

ANTON VAN DUINKERKEN

 

(Uit ‘Hart van Brabant’, 1937)

[p. 5]

 

Seul, Adam sommeille,

 

Solitaire, il rêve.

 

Or Dieu tend l'oreille

 

A son désir d'Eve.

 

 

 

L'obscur et le jour,

 

Toutes ondes jointes,

 

Mêlent leurs étreintes

 

Comme veut l'amour.

 

 

 

L'air sème des grainés

 

De romarin.

 

Les nids jasent, pleins

 

De cantilènes.

 

 

 

Le ciel se tait quand

 

S'avance le Maître.

 

Car Eve va naître

 

Du corps d'Adam.

 

 

 

Et tous les rossignols

 

Du Paradis

 

Tirent du sommeil l'Homme

 

Par leurs mélodies.

 

 

 

Dressé, l'Homme écoute;

 

Son sang bat par bonds.

 

Au ciel, Dieu se boute -

 

Juge l'OEuvre bon.

 

 

 

Univers vaste

 

Et mer sans grève,

 

Déploient leur faste

 

Où se mire Eve.

 

 

 

ANTON VAN DUINKERKEN

 

(Transposé par André Piot)