Die nuwe brandwag. Tydskrif vir kuns en lettere. Jaargang 1932

[p. 8]

Bethanie.

Bethanië, o poorte van verposing
vir Hom wat moeitesaam in wêreldwei
balsem gebring het onder vreemde mense,
gebonde in hul nood- en smartgeskrei!

Bewaar teen rug van woelige wêreldstad
soos somernessie wat die swawel bou
by huisdak en waar mensegerug ten spyt
dae en nagte huiwer moedertrou -

so rustig-diep genestel in die dal,
olyf-beskut teen winde en susterlik-teer,
wag luisterend na klank van heilige voetstap
die wondere vriendskap-tuiste van die Heer.

Nog bloei Sy goue woorde in haar hart,
nimmer verlore.... Maria wandel om
en deur die olyfboord, innig tortelklaend
die mymervraag: O wanneer sal Hy kom?

Bethanië, o poorte van verposing,
'n binnekamer en 'n paradys,
'n nuwe land van vrome innighede!
Uit so 'n grond moet wondere blomme rys!

Soos byeswerm diep in die skeur
waar onrus-donker bewe en brom,
na buite storm die werkpad op,
so uit haar harte-heiligdom
huppel gedagtes bewende voort
die droomveld van haar siele oor,
bloesemende herinnering

[p. 9]

 

blink dieper hartewense voor...

 

Die bye gaar by mirteblom

 

hul oes, by herfs se heuwelgraan,

 

Maria puur 'n soetheid wat

 

verruklik deur haar wese gaan -

 

soos dagbreekmôres in die dal

 

hunkeringe in skemerblou,

 

donker begryping van wat Hy

 

volheerlik in Sy woord aanskou.

 

Sy soek die brood wat nooit vergaan,

 

wat enkele net 'n skimp van kry,

 

haar mens-taak is nooit afgedaan

 

solank die waarheid wykend bly.

O kommervolle wagtenstyd
as ondergrondse sorge wenk
voor druppels dor verwagting drenk,
voor sluimersade swel en splyt!
Dit is die bange onsekerheid
wat tussen botsel sweef en vrug
wanneer uit drome 'n bloeiendheid
ontwaak en deur die lentelug
arome-ryke vreugde dra....
dan is die Hoop aan sidder-leef
en slaan die nag se winde ga,
wat deur die bloeiselboorde sweef,
en loop die someroes vooruit
deur maande wat laat bloei en kwyn -
die graan wat uit die vore spruit,
die blosende vrugte waasbeskyn....
O wagtenstyd, hoe bruis daardeur
die onrus en die ganse skaar
van dromebeelde goudgekleur,
die angs en saligheid te gaar!
Maria wag - Hy ken sy tyd -
sy wag die maande biddend om,
tot oor haar harte-allenigheid
die tyding breek: Hy kom, Hy kom!

[p. 10]

4.

 

Verbonde harte leef van samesyn

 

soos plante van die lug en sonneskyn.

 

 

 

En wat gedoke skuil op hartegrond

 

bruis blank en klaar in vrome vriendskapstond,

 

 

 

en soos die rook uit Godgewyde altare

 

rys dan vertroue met mond- en handgebare.

 

 

 

En maak, in warmte winnend, oue woorde

 

nuut, fonkelnuut, soos selde gehoorde

 

 

 

geheime aanbruisend oor 'n duistere see -

 

'n hart homself vergetend leef van gee.

 

 

 

Op goue skale sal hy offers dra

 

waar heilige trou g'n wedergawe vra.

 

 

 

Kosbaarste nardus suiwerskoon gewyd,

 

warm hartebloed te skenk is hy bereid....

 

 

 

Maria gee haar beste, 'n offer klein,

 

maar Hy herken die rykdom van die myn.

Deur ou ervaring gly daar soms 'n skyn
van ongewete dinge, ryk en rein,
wat agter die rand van ons begryping doom
in luwe verte van 'n lentedroom.
Voor dan die skerp lig van bewustheid rys
om agter sielsgeheim die weg te wys
is al verby die skyning, snelgeswinde,
en vrae doodgesmoor in duister winde
moet soos 'n roep verlate in storremnag
verniet op antwoord van die berge wag.
Maria vra - in luwe verte doom
die Paradys se poort, 'n lentedroom.

[p. 11]

6.

 

Diep waar die stilte heilig woon

 

en bronne van vertroosting vloei,

 

daar daal met leë kruik alleen

 

die siel deur las en lus vermoei.

 

In heilspelonk van eensaamheid

 

gesluit vir wêreldsorg en -gang

 

drink wie die dorspad langes reis

 

en siele-seëning verlang.

 

 

 

Dan bloei langs stofgetrapte pad

 

hartblomme in eensaamheid gekweek

 

en gee 'n koel misterie-geur

 

wat bly wanneer die dag verbleek.

 

 

 

Bethanië, die eeue sal

 

die rykdom van jou eenvoud prys,

 

jou naam sal met 'n vredewaas

 

van trou en innighede rys.

 

 

 

O klaarte wat jou waters bied,

 

o stille wysheid, wyd.... so wyd,

 

wie tot jou bronnediepte daal,

 

dors nimmermeer in ewigheid.

 

 

 

D.F. MALHERBE.