Die nuwe brandwag. Tydskrif vir kuns en lettere. Jaargang 1929

[p. 235]

As 'n vrou wil skryf.

'n Skets uit die getroude lewe.

MY poëtiese bevliegings kom meesal in die vroë oggend; baie vroeg as die eerste skemergeluide maar nog vaag en onnugter deur die oggendlug klink. En met die groei van die oggend, onderwyl ek lê en luister na die nugterende natuur, skiet die passie op in my, totdat ek voel of my gees iewers moet oorborrel, maar ek mag my nie roer nie, uit vrees dat ek my man, die broodwinner van die huis, in sy rus sal steur. Dus lê ek maar botstil en soek uiting vir my drange in fantasieë. Stadig begin 'n fantasie dan ook vorm te vat, 'n vaste vorm wat my in vlugte ver bokant die wolke voer. Ek sweef op die tone van 'n lewenssimfonie waarvan die tema die rustelose see uitmaak - altyd maar die see wat dreig en soek en opstorm. In deinende gang eers, dan in roerende onstuimigheid wat die skuimkoppe met 'n voorname grasie op die land afstoot en die rotse tooi in wit. Skielik egter dring die aanhoudende gekwetter van die mossiegroep tot my deur en vertel dat die boomtoppe gedoop word in die goue gloor van die son. Nou ontvlug my die fantasie in helder tone vol lewensvreugde en gloed. Ek moet op. Ek voel so oorlopensvol, bekwaam om die hele wêreld met een penstreep te verander. Ek gaan dit ook doen. Stilletjies lig ek my en kyk deur die venster. In lang strepe rek die sonstrale hulle oor die grasperk en omhels die blomknoppe in 'n tere oggendkus. Op die leiklippe van die voetpaadjie verwasem die glinsterende doukolle. Nou kan ek nie meer nie want daar in die omgewing sal ek noodsaaklikerwyse my gefantaseerde simfonie op papier moet stel. Sonder die geringste geraas skuif ek van my bed af en een - twee - drie het ek genoeg klere aan om my met pen en papier na buite te kan begewe. In die gang bereik 'n warm koffiegeur my, maar vanoggend kan dit op my geen invloed uitoefen nie. Met lang, amper beweginglose treë sluip ek van die stoep af en in die tuin drentel ek vereers rond om te geniet van die bloeiselgeur en die frisse voorjaarslug. Dan, diep tevrede met myself, leun ek my stil teen een van die pilare van die priëel. Oormoedig begin ek te skryf. Dit gaan vlot soos ek verwag het. Die een gedagte volg die ander sneller as wat my pen kan beweeg. Daar kom fleur in my lewe en met al hoe meer gloed gee ek my oor aan my taak. Maar, o wee! wat is dit! 'n Fiets kraak dig by my verby en die binnensmondse singery van die jong wat by die werf se hek inswenk bring my heeltemal van my wysie af. Ek moet my weer van vooraf in my tema indink om die draad te kan volg. Maar dit kom reg, alles is weer in

[p. 236]

orde en met hernude kragte trek ek los in volle vaart. Ek speel met my gedagtes soos die frisse luggie om my ore. Ek vang hulle en laat hulle los. Ek snoei hulle en hulle bloei in lentedos en as ek vergenoegd die groeiende krag van die geheel bewonder klink die meid se stem my in die ore en vlug hulle soos verwelkte roosblare en verdwyn sonder geur.

‘Mies die vleisboekie.’

Plof op die grond!

‘Wat pla die jong om so ontydig te kom? wat sal ons vir môre bestel?’ Maar in die meid se onnosel gesig bespeur ek geen reaksie op my vraag nie en ek besef dat ek alleen met die skaapstukke sal moet worstel. Haastig skryf ek:

2 pond skaapribbetjie.

3d. hondevleis.

Dit moet wees vleis vir die hond maar die slagter sal verstaan - so hoop ek. Verlug steek ek die meid die boek in die hand. Sal ek probeer om my vervloë gedagtes weer terug te roep of sal ek maar ingaan om die oggend se werksaamhede te aanvaar? Dis nog vroeg; die kinders begin nou eers te roer en as ek nou laat vaar is dit gedaan vir die dag. Moedig sink ek weer teen die pilaar en sluit my oë met die hoop dat my roosblare sal terug gewuif word in tintelende lewe.

Die ellendige vleisboekie.

Waarom kan 'n mens tog nie leef sonder kos nie? Maar wonderbaarlik! 'n Warme vlaag vol bloeiselgeur beswymel my en vir die hinderlike werklikheid is ek gou weer verlore. Diep trek ek die lug in my longe af en toe ek my asem triomfantlik uitstoot vlieg 'n donker voorwerp skramps by my kop verby en geskerp luister ek na 'n jammerlike klaaglied.

‘Mammie kom praat tog met Boetie - kyk waar het hy my skoen gegooi.’

Willoos frommel ek die papier inmekaar en stap die huis in. Die wêreld sal maar in die ou trant moet voortgaan.

S. BRUWER.