De Noordstar. Jaargang 3(1842)– [tijdschrift] Noordstar, De– Auteursrechtvrij Vorige Volgende [pagina 190] [p. 190] Ween niet Anna. Waerom Anna toch zoo weenen, Om een onherstelbaer leed? Waerom droevig? waerom zuchten? Tranen dragen geene vruchten Waer de dood een draed afsneed. Ja, 't is waer, 't is wreed te sterven, Wreed grieft ons 't gedacht der dood; Doch wat heelt hier 't bloedend harte? Wat voor hem verligt de smarte, Als hy 't tranendal ontvlood? - Ween dan niet om Willems sterven, Om die rust in 't stille graf; Nu, nu slaept hy. - Nu, geen zorgen Kwellen hem voor 't nakend morgen, Rustvol trok hy 't pyndal af. - Ga, begraef hem aen den heuvel, Waer zoo vaek hy de uren sleet; Waer hy zuchtend, in de weide, Eens my deze woorden zeide: ‘Dierbre vriend gy kent myn leed.... [pagina 191] [p. 191] 'k Voel myn krachten stil verdwynen, 'k Nader zachtjes tot den dood...... Ach! wat haek ik naer de ruste! Sloot reeds d'aerde me in heur' schoot!... Doch, geen wenschen die hier baten! 's Levens beker is zoo zuer!..... 'k Moet hem leedgen drup voor druppel, Eer ik voele 't stervensuer...... Vriend, - eer 't daglicht veertig malen In het Oosten op zal staen; Ben ik reeds ten prooi der wormen.... Ben ik reeds tot stof vergaen...... Als ik bleek en koud en zielloos, Op het doodsbed de aerd vergeet; Vriend - kies hier dan 't laetste rustbed, Hier waer vaek ik de uren sleet...... En als gy, by 't morgendkrieken, In de velden wand'len gaet; Op den groenen zoden heuvel Nog een blik van vriendschap slaet; Zeg dan, zeg dan: hier rust Willem, Hier, hier slaept hy ongestoord. - Slaep, rust eeuwig, vriend, rust eeuwig In dit stille vreedzaem oord...... En myn schimme zal in stilte, Dankbaer dezen wensch ontvaên, [pagina 192] [p. 192] En, als 't koeltje in de vlakte, Zal zy zweven op de blaên......’ Als de stormen loeijend woeden, Als de donder romm'lend rolt, Als en oorlog en verpesting Ons in velden en in vesting 't Bloed van angst in d'adren stolt; Als de wreedste rampen storten, Als een' bui op 't menschdom neêr; Als een dwing'land in zyn keten Knelt en vryheid en geweten, Ons doet schrikken voor zyn leer; Als de zorgen ons bekwellen, Als het grauw weêr spookend woedt, Als de moordkreet wordt geheven, Als wy, vechtend voortgedreven, Trapp'len in het menschenbloed, Sluimert, rust de brave jongling, Slaept hy zachtjes in den dood; Niets kan zyne ruste stooren, Niets kan hem geschrei doen hooren In der aerde stillen schoot. eduard michels. Beveren, (Waes.) 1842. Vorige Volgende
Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij