De Noordstar. Jaargang 3

[p. 163]

Sagen der boorden van den Rhyn.
I.
De zeven zusters.

Etzel^(*) had onder zyne vreesselyke slagen het Oosten van Europa doen waggelen. Nu doorkruist hy Germanje, overal stroomt het bloed, overal stygt de verwoestende vlam ten hemel: alles beeft, iedereen siddert. Hy doet den Burgonjers de magt van zynen arm gevoelen, en komt aen den oever des Rhyns.

Maer hoe zal hy met zyne ontelbare legers dien stroom oversteken? Hy gebiedt aen eenige zyner oorlogsbenden, bosschen te gaen zoeken, en aldaer het noodige hout te kappen tot het bouwen van schepen. Niet verre van de boorden des Rhyns verhieven talryke honderdjarige eiken hunne kruinen tot de wolken: daer was het dat Etzel's benden zich begaven om zyne bevelen uittevoeren. De lucht weêrgalmde weldra van de forsche bylslagen, en de aerde dreunde onder het vallen der

(*) Echte naem van Attila.

[p. 164]

boomen. Met den ondergang der zon trok men met het afgehakte hout naer de legerplaets.

Een woeste oorlogsknaep was dieper dan de andere het bosch ingetreden, en kon geenen uitweg meer vinden. Reeds had hy langen tyd rond gedwaeld: de schaduw daelde neder, en de nacht spreidde haren gestarnden mantel boven de aerde uit. Nu bleef er hem geene hoop meer over om het leger te bereiken, en ongetwyfeld zoude hy de nacht in het bosch moeten doorbrengen; maer hy gaf den moed niet verloren, en doorliep nogmaels den ganschen omtrek: misschien konde er zich ergens nog wel eene schuilplaets opdoen. Zyne hoop werd niet te leur gesteld: hy bevond zich eindelyk in een uitgestrekt dal, en in de verte vertoonden zich eenige torenspitsen welke zich met de toppen der boomen vermengden. De oorlogsknaep rigtte zyne stappen derwaerts.

Deze torenspitsen behoorden aen eene burgt, waervan heden slechts nog eenige uitgemergelde muren bestaen die ieder oogenblik dreigen intestorten. Echter kan men uit die vervallene puinen nog zeer wel de sterkte en grootheid van het oude gevaerte opmerken.

Eene rotsketen, hier en daer door eenen peilloozen afgrond onderbroken, diende tot grondvest aen vier hooge torens, die het hoofdgebouw omringden en hetzelve tegen allen aenval moesten verdedigen. Eene breede sloot, nevens de rots gegraven, maekte de aennadering moeijelyk.

De grauwe steen waermede die burgt gebouwd was, had aen deze den naem van grauwe burgt gegeven.

Een duitsch ridder was vóór eeuwen dien burgt ko-

[p. 165]

men bewonen; zyne afstammelingen hadden hem immer tegen alle vreemde magt weten te beschermen, en nu diende hy tot verblyfplaets aen zeven jonkvrouwen, dochters van de laetste mannelyke spruit.

De oorlogsknaep van wien wy daer even spraken, was nu den burgt genaderd. Hy ging over de houten brug, en kwam aen den ingang des slots door eene smalle en hobbelige groef, in de rots gehouwen. Na, in den naem der gastvryheid, om eenen teug waters gebeden te hebben, leidden de zusters hem binnen, voldeden aen zyn verzoek, en noodigden hem zelfs uit om den nacht in den burgt overtebrengen, daer het avond was, en hy toch den weg niet meer konde vinden.

Dit aenbod geviel den afgematten oorlogsknaep zeer wel: wat, dacht hy, die nacht zou my nog wel groot geluk kunnen toebrengen; zeven schoone jonkvrouwen! Ja, een arme Hiong-nou,^(*) als ik, moet zoo eene gelegenheid niet laten ontsnappen.

Maer de onbeschofte knaep werd in zyne verwachting bedrogen: men spreidde zyn leger in eenen der vier torens, en geenszins in den burgt.

Nauw schoot de zon hare eerste stralen, of men ontwaekte den knaep, en men gaf hem eenen geleider om hem den regten weg aentewyzen.

Wanneer de knaep het leger weder bereikt had, verhaelde hy aen zyne wapenmakkers, dat hy dien nacht in eenen burgt had overgebragt die tot verblyf aen zeven schoone jonkvrouwen verstrekte.

De woeste Hiong-nou's, gewoon zich aen hunne drif-

(*) Naem der Hunnen.

[p. 166]

ten overtegeven, en deugd en eer met den voet te vertrappelen, maekten zich bereid om het slot aentevallen en hunne geile lusten aen de zeven jonkvrouwen te voldoen.

Denzelfden dag nog begaven zy zich op weg. Maer zeker vermoedden die snoodaerts niet dat zwakke vrouwen, door edele gevoelens gedreven, hardnekkigen weêrstand kunnen bieden. Eerst hadden deze de houten brug die over de sloot lag, afgebrand; hunne weinige knechten gewapend en aen deze de torens doen verdedigen; zy zelve hadden voorgenomen het hoofdgebouw, met twee getrouwe knechten, te verweren.

De Hiong-nou's, ziende dat de brug verdwenen was, begaven zich naer het bosch en voerden boomen aen waermede zy de sloot dempten. Intusschen wierpen de wapenknechten der torens vervaerlyke groote steenen, die menigen het hoofd verpletterden. Weldra hadden de belegeraers den voet der torens bereikt, de wapenknechten stegen van de hoogte en streden als onverschrokken leeuwen. Maer wat kan de moed tegen de overmagt? De Hiong-nou's storten als tygers op de dappere knechten, en vellen ze neder! Al de aengevallenen stierven met de wapens in de hand!

Nu rigtten de overwinnaers zich naer den burgt om hem te beklimmen. De zeven moedige vrouwen, met de twee overblyvende knechten, bonsden zware keijen en stukken rotsen op hen neder.

Reeds hadden de belegeraers onderscheidene malen gepoogd hunne touwladders te beklimmen, maer iedermael hadden de jonkvrouwen hen teruggedreven! Weder bereidden zy zich om den aenval te wagen.

[p. 167]

De jonkvrouwen zagen genoeg dat al hunne tegenweer om den vyand van den burgt te houden, nutteloos was; maer toch besloten zy eerder te sterven dan zich aen de driften dier woestelingen overtegeven.

‘Ja, riepen zy uit, liever den dood dan de oneer!’

‘Jonkvrouwen, riep op eens een der overgeblevene knechten uit, gy weet dat uw vader eene kapel in het woud gebouwd heeft, gy kent den geheimen en onderaerdschen gang die er geleidt; vlugt er naer toe! gewis, daer zullen die snoodaerts u niet vinden.’

De jonkvrouwen dachten dat die raed nog een sprankje hoop bevatte, ylden door den gang, en kwamen weldra in de woudkapel.

Ter zelfder tyd waren de aenvallers de muren overgeklommen. Men zoekt overal naer de jonkvrouwen! nuttelooze moeite! vergeefs doorloopt men al de vertrekken, vergeefs breekt men de deuren open; men vindt niets dan de twee knechten!

De overwinnaers willen hunne woede op deze dienaren uitwerken; de eene wordt doorsteken, en men ontrukt aen den andere, door de vreesselykste pynen, het geheim der schuilplaets zyner meesteressen.

Men vliegt naer het woud: de zware poort der Kapel is gesloten, de ramen zyn met yzeren tralien bezet! Zy loopen al tierende naer den burgt om hunne aenvallingtuigen te halen. ô Wonder! Hunne wapentuigen, hunne bleijen, hunne stormrammen, zyn hun, als door de hand der Voorzienigheid, ontnomen! Zy snellen naer het woud, en hakken eenen zwaren boom af; men loopt naer de Kapel om met dien boom derzelver deuren in te beuken!....

[p. 168]

Maer God was immer de beschermer der onschuld! De ingang der Kapel was verdwenen, en geene ramen waren er meer te vinden: het gebouw was in eene rots herschapen.

De Hiong-nou's liepen bevreesd naer hunne legerplaets terug.

Sinds hoort men des avonds eenen doodenzang in de groeven der rots weêrgalmen; en de landlieden naderen met schrik de grauwe burgtkapel, en denken alsdan aen de Zeven Zusters.

j.h.