De Noordstar. Jaargang 3



[pagina 269]

Wandelingje. 't Was op eenen zomeravond. Met myn meisje aen myne zy, Zat ik in een ranke schuitje; En wy voeren zachtjes voort. 't Maentje goot haer zilvren straeltjes, Op de snelle golfjes uit, En in 't bygelegen boschje, Zong de lieve nachtegael. 't Windje dreef ons immer verder, En wy smaekten 't zoetst genot! Nimmer was ik eens zoo zalig, Nimmer joeg my 't hart zoo fel! Ik las in myns liefjes blikken, Hoe haer weêrmin vierig was, Hoe ook 't harte haer moest kloppen, Op dien liefdevollen stond. 'k Nam heur zachtjes in myne armen, Aen myn' boezem drukte ik haer; En zy sprak my zacht en teder: ‘Lieve! ach, eeuwig zy ons min!
[pagina 270]
Ja, myn leven zy het uwe; Beide onz' zielen slechts maer één! Één in weelde en één in rampspoed; En onscheidbaer zy ons lot!’ Één in weelde en één in rampspoed, En onscheidbaer zy ons lot! Galmde de echo liefdryk tegen; 't Windje dreef ons immer voort! En de zoentjes die wy drukten, Kroonden d' eed van liefde en trouw; En de stonden die wy sleten, Waren hemelzaligheid! 't Maentje blikte nu zoo minzaem Op ons ranke bootje neêr; En der vooglen juichend liedje Stroomde voller door het bosch. Alles scheen door min te spreken, Wat natuer voor 't oog ontsloot, En in wellust en verrukking Dobberden wy op den stroom. emm. rosseels. 1840.