De Noordstar. Jaargang 3

[p. 143]

Verzuchting.

'k Heb nooit der Barden stoel beklommen,
'k Sliep nooit in Snoudons hooge streek,
'k Dronk nooit uit Odins gouden beker,
Noch aen Castaly's heilge beek.^(*)

Doch in myn ziel voel ik soms blaken
Een vuer dat my zoo angstig tart,
Dat my naer 's zangers stem doek haken.
- En dan, dan klopt, dan zwelt my 't hart.

Dan wordt myn geest als opgetogen;
'k Bevind my in een zoeter oord,
En heel natuer is voor myne oogen
Met meerder pracht en kleur omgloord.

't Is soms wen 't daglicht weg gaet zinken
Dat my dit diep gevoel beknelt,
Of wen der zonne gloed komt blinken
Op heuveltop, op vruchtbaer veld.

(*) By de Scandinaven was de zetel der Barden geheiligd en den zangeren alleen toegewyd. - Snoudon was een gebergte in Noord-Cambriën. Men geloofde dat degene die er op sliep, de dichterlyke ingeving verkreeg. De Noordsche Mythologen schryven de zelfde deugd toe aen den beker van Odin, gevuld met honig en bloed. - Men kent ook 't geloof der oude Grieken omtrent de fontein van Castaly.

[p. 144]

 

't Is wen de golven d'oever streelen,

 

't Is wen de zachte, blanke zwaen

 

Met wellust in den vloed komt spelen,

 

Dat myne ziel wordt aengedaen.

 

 

 

't Is ook op 't zien der oude gryzen,

 

Voor 't beeld der godheid neêrgeknield,

 

Dat myn gedachten hooger ryzen,

 

Dat my dit diep gevoel bezielt.

 

 

 

't Is wen de maegd, met roode wangen,

 

Met kloppend hart, haer minnaer noemt,

 

Dat my de geestdrift 't hart kan prangen,

 

Dat myne tong haer banden doemt.

 

 

 

Want myne stem is zonder krachten,

 

Myn hoofd kan branden; - doch geen toon,

 

Geen zang mag myne smart verzachten,

 

Wanneer de traen blinkt op myn koon.

 

 

 

Had God my ook een harp geschonken,

 

Ik dankte hem by ieder lied;

 

'k Zou schoonheid, deugd, vernuft doen pronken.

 

- Maer, neen, de hemel wilde 't niet.

 

 

 

b. boucquillon.

Antwerpen, 1842.