De Noordstar. Jaargang 3
(1842)– [tijdschrift] Noordstar, De–
Auteursrechtvrij
[pagina 99]
| |
 | |
Fragment eener reize door de Vereenigde Staten van Noord-Amerika.
| |
[pagina 100]
| |
Twee stoombooten lagen in gereedheid om naer Philadelphia te vertrekken. Er was toen eene concurrencie tusschen twee stoomvaertmaetschappyen, welke malkaer ten gronde wilden helpen. Ten dien einde hadden zy hunne pryzen allengs zoodanig verminderd, dat men nu van New-York naer Philadelphia voor een dollar of twee gulden vyftig Nederlandsch varen kon. Eenige weken later kon men de zelfde reis doen, zonder eene duit te besteden; men kreeg zelfs nog een goed middagmael toe van hem aen wiens boot men de voorkeur had gegeven. Ook waren er dan vele liefhebbers, die het zeer aerdig vonden hunne dagen door te brengen met zich van de eene stad naer de andere te laten transporteren. De lust tot reizen scheen op eens tot eenen zeer hoogen graed geklommen te zyn. Dit duerde tot dat een der twee genootschappen, het niet langer meer kunnende volhouden, genoodzaekt werd te scheiden, en den vryen loop te laten aen zyn mededinger, die alsdan, tot groot spyt van 't reizende publiek, zyne pryzen naer welgevallen verhoogen kon. De reizigers waren allen aen boord getreden. De klokken der beide stoomtuigen, die reeds een ruimen tyd geluid hadden, waren nu stil. Het water begon zich door het ronddraeijen der wielen te bewegen; de twee schepen vingen langzaem aen de Hudson-rivier af te varen; allengskens namen zy in snelheid toe, en zy nog een halve myl van de stad verwyderd waren, hadden zy hunnen vollen loop bereikt. De dampschepen bleven beide aenvankelyk nagenoeg den zelfden voortgang houden; doch daer de rivier, na een paer uren varens, steeds smaller en smaller werd | |
[pagina 101]
| |
en weldra geenen doortogt meer zoude leveren voor twee nevens malkander varende schepen, spande ieder alle zyne krachten in, om eerst aen deze engte te geraken, en aldus aen zynen medestrever de mogelykheid te benemen, hem gedurende de gansche reis nog in te halen. Ieder passagier scheen met den zelfden drift bezield te zyn, en vurig te wenschen, dat het vaertuig waerop hy zich bevond, den eerepalm mogt behalen. Het kwam er nu op aen, den medestrever voorby te varen. Reeds zyn de twee kanten der rivier zeer digt by malkaer: nog eenige wendingen der waterwielen, en er blyft nauwelyks meer plaets genoeg om een enkel stoomschip door te laten. Alle de kracht van voortdryving waervoor zy vatbaer zyn, wordt nu aen beide vaertuigen gegeven; de reizigers houden hunnen adem in en wenden zich werktuigelyk voorwaerts, als wilden zy door deze beweging hunnen voortgang verhaesten. Krak! krak! krak! breekt het eensklaps los, verzeld met een vreesselyk geluid van angstige kreten, toornige vloeken en vermaledydingen. Het volk stroomt spoedig van de zyde, waer zich het krakend geluid heeft laten hooren, bevreesd voor een gevaer dat zy nog niet duidelyk bevatten. - Wy zinken! - De stoomketel berst! Help! help! - Hoort men van alle kanten. Reeds waren er eenige bereid om over boord te springen, wanneer de oorzaek van al dit gerucht ontdekt werd. Onze mededinger had zich te digt by den kant der rivier gewaegd, om voordeel te trekken uit eene wending die de stroom in die plaets nam, en was dus op den grond vastgeraekt. Onze boot, die het zelfde voordeel wilde genieten, vaerde zeer digt tegen den ande- | |
[pagina 102]
| |
re. Daer deze nu vast lag, en de werking onzes boots niet dadelyk kon gestuit worden, vond hy zich geklemd, de kassen zyner wielen jammerlyk mishandeld, en hy voor een tyd gansch buiten dienst gesteld. De gevolgen dezer samenschokking waren zoo nadeelig niet voor het schip waerop ik my bevond. Daer dit aen den eenen kant geheel vry was, werd slechts zeer weinig aen zyne wielenkas verslecht en kon het zonder moeijelykheid zyne reis vervoorderen. Het getal onzer passagiers werd door dit ongeval verdubbeld. Een klein mager manneken, met zwart hair en ongemeen dikke favoriën, sprong vrolyk by ons aen boord, in kwaed Engelsch uitroepende: - Pardi! ikke zal daromme niet uitstel myne reis! - Ge hebt groot gelyk, Monsieur; riep hem al lachende een lange, struize Amerikaen toe, die het gefavoriseerd manneken met wat minder vlugheid was nagesprongen, wat zou Miss O' Neal zeggen, zoo gy haer van avond, gelyk gy beloofd hebt, niet kwaemt bezoeken? - Ho! ho! gy lakke met my, Mister Johnson; maer gy zal zien; ikke make de queue aen gy alllemal! gy zal zien! gy zal zien! - Och! Monsieur Truchelut, ik lach niet met u; daer zal ik my wel voor wachten. Ik weet immers altewel, dat gy ons allen de baes kunt worden met uwe uitmuntende fransche beleefdheid. Ondertusschen waren alle de passagiers des verongelukten schips by ons aen boord gekomen, en wy vervoorderden byna onbeschadigd onze vaert. Ik was den kleinen Franschman genaderd, niet ontevrede my met | |
[pagina 103]
| |
hem in het Fransch te kunnen onderhouden; want, hoewel het ieder vlaemschsprekenden persoon oneindig gemakkelyker is, dan anderen, de engelsche tael te leeren en te spreken, en schoon ik wel wist, dat een Vlaming zich nooit in het Engelsch aen zulke belachelyke misslagen kon pligtig maken, als een Franschman; voelde ik desniettemin, door gebrek aen oefening, eene zekere zwarigheid om my in die tael uittedrukken. Het ongelukkige voorval dat had plaets gehad, verschafte my eene treffelyke gelegenheid om een gesprek met Mr. Truchelut te beginnen. Het manneken scheen uitnemend in zyn schik te zyn, wanneer hy zich in zyne moedertael kon mededeelen. De woorden stroomden met eene afgrysselyke snelheid en overvloed uit zyne dunne ineengetrokken lippen. Ik had byna nog niet een woord gesproken, en reeds had hy my verteld hoe de begeerte naer rykdom hem gedreven had, om een land te bezoeken, waer hy dacht dat hy het goud slechts van den grond zou hebben op te rapen, waer de gebraden hoenderen hem in den mond zouden komen vliegen; met een woord, hy dacht in een waer Luilekkerland te zullen aenlanden. - Met verzelling van eene menigte zonderbare gebaren beschreef hy zyne verwondering, toen hy, in plaets van een wild, onbebouwd, met goud bestrooid land, groote volkryke steden zag, waer de nyverheid en de koophandel tot den hoogsten trap gedreven waren; waer hy meer beschaefdheid vond, dan hy ooit in zyne vaderstad had durven droomen. Dan verhaelde hy hoe hy in den beginne had moeten gebrek lyden; doch hoe zyne hooge verdiensten hem nu een zeer aenzienlyk bestaen | |
[pagina 104]
| |
hadden gegeven. Naderhand vernam ik dat zyne hooge verdiensten in niets anders bestonden, dan in eenige geschiktheid welke hy bezat in het dansen, en zyn aenzienlyk bestaen niets anders was, dan hetgeen hem eene danszael opbragt, welke hy in New-York had ingerigt. Nu ging hy naer Philadelphia, om aldaer eene diergelyke zael te stichten. - Mynheer is zeker een Franschman? vroeg hy my. - Vergeef my, Mynheer, die eer heb ik niet. Het Franschmanneken lachte met weltevredenheid, omdat ik het eene eer noemde aen zyne natie toetehooren. - Gy zyt voorzeker toch geen Amerikaen? hernam hy. - Neen, Mynheer; ik ben van een land dat aen het uwe grenst: ik ben een Belg. - Nu, ja! dat is immers toch het zelfde. Frankryk en België zyn één land; of ten minsten moesten zulks wezen. 't Fransch is immers de tael van België? Gy spreekt niet anders dan Fransch, niet waer? Ik liet hem in zyne wysheid, en hy voer voort: - Daer ge nu het geluk niet hebt een Franschman te zyn, ('t geen ik u niet kwalyk neem; want het is uwe schuld niet,) daer gy dit geluk niet hebt, zeg ik, ben ik toch verrukt, (Nota Benè de Franschen zyn altoos verrukt,) dat gy geen Amerikaen zyt. Onder ons gezeid, de YankeesGa naar voetnoot(1) zyn, zoo als gy het bevinden zult des cochons fiers et de fiers cochons. | |
[pagina 105]
| |
Hier wreef het praetziek manneken in zyne handen, en een onuitdrukkelyk zelfgenoegen deed zyne gelaetstrekken in eenen breeden, smakeloozen lach opengaen; en met zyne kleine opgespalkte oogen scheen hy my te vragen hoe ik dezen uitval tegen de Amerikanen vond. Hoewel ik niets belachelyks in zyn zeggen kon ontdekken, trok ik evenwel, om hem te gevallen, myne lippen in de gedaente van eenen lach, en hy verzekerde my, dat hy betooverd was, myne kennis gemaekt te hebben. De smaedrede van Monsieur Truchelut, die nu uitvoerig begon te verklaren waerom de Amerikanen de fiers cochons waren, maekte op my volstrekt geenen indruk. Ik kende de Franschen al te wel, en wist dat, hoe vriendelyk men hen ook ontvange, hoezeer zy de gastvryheid ook genieten, zy toch nooit nalaten die natiën te berispen, waer zy het meest dankbaerheid aen verschuldigd zyn. Naer hun spreken is het beste voor hen te slecht; en die hen het gunstigste behandelt, blyft nog verre beneden 't gene zy zich inbeelden te verdienen. Dit spruit niet voort uit kwaedaerdigheid; maer uit eene domme verwaendheid, welke hun doet vreezen dat, wanneer zy met lof van iets in een vreemd land spraken, men al te ligt mogt raden dat zy in hun vaderland een wonder grooten smaek vonden in knoflook, ajuin en soupe maigre. Ik heb naderhand in de Vereenigde Staten dikwils de gelegenheid gehad, my in gezelschap van Franschen te bevinden, en zelden was het dat het oude liedje niet voor den dag kwam: les Américains sont des cochons fiers et de fiers cochons. | |
[pagina 106]
| |
Wat my betreft, ik moet verklaren, dat er weinige natiën zyn, daer ik liever zou willen meê omgaen, dan met de Amerikanen. Zoo zy den vreemdelingen aenvangs een weinig koud en misschien trotsch voorkomen, moet men dit eerder aenzien als eene goede, dan als eene kwade hoedanigheid. Hoe dikwils wordt men niet door zyne al te groote openhartigheid verraden? Dat wy in België zoo zeer de Franschen niet aengehaeld hadden, dan zouden wy ons thans niet moeten beklagen over de jammerlyke wyze op dewelke wy ons hebben laten misleiden. Waer de Franschman zich eens ingedrongen heeft, daer hale hem de duivel uit; van zelf zal hy de plaets niet verlaten. De Amerikanen hebben dit reeds lang ondervonden, en hieruit spruit hunne koelheid jegens vreemden, hieruit spruit hunne schynbare trotschheid voort. Deze trotschheid duert by hen slechts zoo lang, tot dat men beter van hun bekend is, en dan verandert zy in eene openhartige vriendschap, waerop men zich in alle omstandigheden ten volle verlaten mag. Mr. Johnson, de vriend des franschen dansmeesters, had ons gesprek nagehoord, zonder evenwel er een woord van te verstaen. Doch scheen hy een groot vermaek in het gekakel van den heer Truchelut te scheppen. Hy lachte hartelyk by ieder woord dat de Franschman sprak. Dit begon dezen eindelyk te vervelen, en: - Waeromme gy lakke altyd met my, Mister Johnson? - vroeg hy op eenen ongeduldigen toon. - Ik zal het u zeggen, Monsieur, - was 't antwoord. - Vooreerst moest ik lachen toen gy uw gesprek met dezen heer begont: het heen en weder bewegen van | |
[pagina 107]
| |
uw hoofd deed u niet kwalyk gelyken aen een van die postuerkens die een Sineeschen Mandaryn verbeelden, en wiens hoofd, wanneer men het eens in beweging heeft gezet, gedurig blyft ja knikken. Daerna lachte ik met de groote gramschap waerin gy schoot, en welke evenwel volstrekt geenen indruk op Mynheer scheen te maken. En nu lach ik, omdat gy zoo spoedig weêr tot bedaren zyt gekomen. - En ik vil niet heb, - riep Mr. Truchelut toornig uit, - datte gy zul lak met my! - Dan moet ik u vriendelyk verzoeken zoo belachelyk niet te zyn; - antwoordde Mr. Johnson koeltjes. - Cré nom d'un nom! - schreeuwde de Franschman, zyne vuist vooruitstekende, terwyl zyne stem zich tot hare hoogste toonen verhief, - cré nom d'un nom! gy zult mette my veckte! - Om met my te vechten, zult ge op eenen stoel moeten staen, Monsieur; - zei Mr. Johnson. - Gy zul vecke mette my mette de pistolets. Un duel! - schreeuwde de Franschman op eenen nog hevigeren toon, door de bedaerdheid van den heer Johnson tot de hoogste woede gebragt. - Dit ware niet regtveerdig, Monsieur - antwoordde deze; - ik zoude u nooit kunnen raken: ik vind aen u volstrekt geene oppervlakte waerop ik aenleggen kon; of ik zou moeten naer uw favoriën mikken; en zoo gy die kwyt waert, dan stierft gy zeker van verdriet; want dan bleef er niets van eenige weerde meer aen u over. Nu kende de woede van Mr. Truchelut geene grenzen meer. Met beide zyne handen trok hy zich den hoed | |
[pagina 108]
| |
over de oogen, en dan de twee vuisten te gelyk omhoog tot aen de kin van den Amerikaen uitstekende, riep hy met eene stem die byna gansch door den toorn versmoord was: - Gy skelm! ikke zal byt af uw neus! ikke zal slaeg u dood! ikke zal u kap in stuk! ikke zal skeur uw kleed! ikke zal geef u één, twee, tien, dertien, dry, vier klets op de muil! Mr. Johnson antwoordde niet; doch, daer Mr. Truchelut hem een weinig te digt op het lyf kwam, vergenoegde hy zich met hem een duwken te geven; zoo dat het Monsieurken drie of vier stappen achteruit struikelde, en gat over kop de planken van het stoomschip ging kussen. Een schaterende lach brak onder de omstaenders uit, die reeds een kring rond de twee partyën gemaekt hadden, en nieuwsgierig waren hoe dit spel zou eindigen. - Fair play! fair play! ‘riepen zy uit; welk beduidde, dat men de partyën vry hunnen twist moest laten beslissen, er niemand mogt tusschen komen, de eene stryder den anderen niet anders mogt bevegten dan met de vuist, en geen slag toebrengen aen zyne tegenparty, wanneer deze gevallen was. Dit is een algemeen gebruik zoo wel in de Vereenigde Staten als in Engeland, uit welk het ook eigenlyk voortgesproten is. Mr. Johnson had ook niet den geringsten lust om zyn gevallen vyand aenteranden. De schimplach die van eerst af op zyne lippen gezweefd had, had ze nu nog niet verlaten; de val van Mr. Truchelut scheen ook aen dezen alle genegenheid tot vechten ontnomen te hebben. Het was hem gelukt zyn hoofd, die door zyn val | |
[pagina 109]
| |
nog dieper in zyn hoed geschoten was, er eindelyk uit te verlossen. Ik had hem de hand gereikt, op dat hy mogt opstaen, en deze gelegenheid nam hy waer om my in het oor te fluisteren: - Sont-ils traîtres, ces Américains! hein? - als of hem een groot onregt wedervaren was. Hy borstelde, met de toppen van zyne vingers, het stof een weinig van zyne kleêren, dan, zyne trekken tot eenen lach dwingende, kwam hy by zyn onzachten vriend, en: - Oh! Mister Johnson, zei hy, gy vorde kwaed! Ik hadde maer gezekt dat omme te lach. - Verduivelt! Monsieur, antwoordde de Amerikaen, luidkeels lachende, wat hebt gy my daer bang gemaekt! Ik dagt dat gy my waerlyk gingt in stukken kappen, mynen neus afbyten, myn kleêren scheuren en my een, twee, tien, dertien, ja zelfs drie, vier kletsen op myn muil geven. Daerom stiet ik u een beetjen achteruit. Het doet my spyt dat ge gevallen zyt. Ge hebt u toch niet zeer gedaen, hoop ik? - Och! neen, neen; mommelde de Franschman terwyl hy zich de lenden wreef. - Nu, dit is me lief, zei Mr. Johnson. - Maer zie, hier zyn wy reeds aen de plaets waer wy moeten uitstappen, om een gedeelte der reis in wagens te volbrengen. Verscheidene rytuigen stonden aen de landingplaets in gereedheid, om de passagiers van de kreek welke wy ingevaren waren naer den stroom de Delaware te voeren. Eenige landmeisjes, zeer netjes aengekleed, met breede stroeije hoeden, die een bezonder lieffelyk voorkomen aen haer blozend aengezigt gaven, boden | |
[pagina 110]
| |
ons allerhande frissche vruchten in reine korfkens aen. Ik kocht eenige New-Jersey appelen, die zoo lekker en aengenaem zyn, dat men er veel van naer Engeland uitvoert, alwaer ze zeer hoog geschat worden. Dan volgde ik den heer Johnson op het meest vooruitstaende rytuig, welk door onze komst nu gansch vervuld was. De Franschman hield zich intusschen bezig met, zoo als hy het noemde, faire la cour aen de jonge amerikaensche meisjes, die hem hartelyk uitlachten. Hy waegde het er eene by hare kin te pakken, en wilde haer omhelzen; doch zy gaf hem zulk eene merkelyke oorveeg, dat hem hooren en zien vergingen. Met zyne twee handen zyne kaek vasthoudende, kwam Mr. Truchelut tot by zynen vriend gehuppeld, die hem aenmoedigend toelachte, en hy verzocht by ons in te stygen. Mr. Johnson hield hem tegen: - Wel! Monsieur, hoe vindt gy de gunstbewyzen van de amerikaensche schoonen? vroeg hy spottend. - Oh, la mâtine! riep de Franschman, elle m'a fait voir cent mille chandelles! Maer make wat place; de voiture gaet vertrek. - Hier is geen plaets meer, Monsieur, ge zult wat voorder moeten gaen. En Mr. Truchelut ging naer de volgende koets. - No place, Sir! riep men hem toe, en hy ging verder. - The coach is full, Sir! zei men hem aen de derde koets, en hy ging weêr verder. - You come too late, Sir! was hier het antwoord op zyn verzoek om eene plaets te verkrygen. Zoo liep hy van de eene koets naer de andere, en overal klonk | |
[pagina 111]
| |
het: No place! no place! Alle de rytuigen waren bezet. Reeds begon de trein zich in gang te zetten, en Mr. Truchelut liep nog al vloekende rond om eene plaets. - Conducteur! conducteur! ikke moet hebbe de place; ik heb betaeld, ikke vrag une voiture supplémentaire; ikke zal maek myn beklag aen de justice. C'est une horreur! - Mounsjeur, zei een der voerlien, ik zie geen ander middel, als u op de bagagiekar te zetten. Zie dat ge u den naesten keer een beetje meer spoedt. Met deze woorden nam hy het dansmeesterken onder zynen arm, droeg hem in spyt van zyn spartelen, wroeten en dreigen, op den bagagiewagen, en plaetste hem voorzigtig tusschen de hoedendoos eener dame, en eenen papegaei, die door de blikken traliën van zyne kooi gedurig naer des Franschmans favoriën pikte. Mr. Truchelut wilde opstaen, om zich van deze gebuerte te bevryden; doch in dien oogenblik zette zich de kar in beweging, en de Franschman viel weêr zittend neder. - Hurrah! riep de papegaei, als of hy over den val van Mr. Truchelut triomfeerde. Het was in dien tyd geene zeer aengename zaek, deze reis naer de Delaware te doen. De weg was niet gemakkelyk gekassyd, gelyk de prachtige groote wegen in ons België, noch minder was hy gemacadamiseerd, gelyk de banen in groot Brittanje: men had zich hier bevredigd met stronken en takken van boomen dwars over den weg te werpen, welk een zeer onregelmatige oppervlakte gaf. Daerby hingen de rytuigen niet op springveren; zoo dat wy by iedere verhooging en iedere | |
[pagina 112]
| |
verlaging van grond, eenen onverdragelyken schok gevoelden. Nu gingen wy naer de hoogte, dan kwamen wy weêr met geweld naer beneden. De stoot welken dit veroorzaekte, verbreidde zich door geheel het lichamelyk stelsel, en deed zich, niet zonder pyn, tot in de kaeksbeenen gevoelen. Het was, gelyk men zegt, volkomen als of er een speelman begraven lag. - Nu is de Franschman in zyn element, zei Mr. Johnson; hy kan zich inbeelden in zyne danszael onder zyne leerlingen te zyn. - Het is een wonderbaer manneken, zei ik, is hy altoos zoo dwaes en zoo opgevlogen? - O! hy is soms nog veel erger, antwoordde de Amerikaen, doch waer men hem het meeste meê kan ergeren, is met aen zyn gezegde te twyffelen, wanneer hy verzekert dat de fransche natie alle andere natiën in alles overtreft. Hy heeft eenen Engelsman in duel geroepen, omdat deze beweerde dat de Franschen steeds in kunsten en wetenschappen later zyn gekomen dan andere volken. Wanneer zy nu op den grond gekomen waren waer het tweegevecht moest plaets nemen, stapte Monsieur statig tot den Engelsman, en vroeg hem of hy in ernst was geweest, toen hy de fransche natie zoodanig door zyne woorden had vernederd; dan of hy dit slechts om te lachen had gezegd? - Het antwoord was, gelyk van zelf spreekt, dat dit in vollen ernst geschied was. - ô! Dan, zei Monsieur, zyne hand den Engelsman ter verzoening toereikende, dan ben ik geheel voldaen. Maer weet, Mynheer de Engelsman, dat ik niemand ongestraft de fransche natie zal laten bespotten! - Een andermael was hy in kwestie met | |
[pagina 113]
| |
eenen zyner landgenoten, ik weet niet meer om welke reden. Een tweegevecht moest er weêr op volgen. De twee vyanden waren reeds op de strydbaen, de pistolen geladen en den stryderen in handen gegeven. Een der getuigen was gereed om het sein te geven van los te branden. Op eens treedt Monsieur, met vele theatrale gebaren, vooruit, legt zyne hand op zyn hart, en roept uit: Nooit zal het gezegd worden dat Jules Truchelut het bloed van eenen Franschman heeft vergoten! Met deze woorden schoot hy zyn pistool in de lucht af. Zoo gy nog geen hotel gekozen hebt, voer Mr. Johnson voort, en het u aengenaem zoude zyn Mr. Truchelut in zyn volle fransch leven, met alle de overdrevene gebaren en uitdrukkingen, in tegenstelling te zien met de amerikaensche stelligheid en bedaerdheid; dan raed ik u, met my te gaen naer het boarding house, waer ik by myn verblyf in Philadelphia altoos ga, en waer ik den Franschman ook mede zal nemen. Behalven dat men er zeer wel is, en niet duerder betaelt dan op een ander, zult gy er beter dan in een hotel de zede van een amerikaensch huishouden kunnen betrachten. - Wy waren nu aen de plaets gekomen waer er weder moest scheep gegaen worden, en een ieder stygde uit de koets waer in hy zich bevond. Op eens deed zich een geweldig geschreeuw en gekarm hooren, van: - Helpe! helpe! Au secours! Ikke ben dood! On m'assassine! Ai! ai! ai! my neus, my neus! - - Daer hebben zy den kleinen Franschman by den neus! - zei Mr. Johnson, naer de bagagiekar spoedende. Ik volgde hem, en wy vonden Mr. Truchelut in eenen zeldzamen toestand. | |
[pagina 114]
| |
Hy had zich gedurende de reis, zoo veel mogelyk van zynen makker den papegaei afgehouden; want deze scheen by lange geen vreedzame gevoelens jegens hem te voeden. Het was het dansmeesterken eenen langen tyd gelukt, de steeds hernieuwde aenvallen van zynen kromgebekten reisgezel af te weren. Daer hy, nu dat de reis geëindigd was, wilde opstaen, had hy zich een weinig voorover gebogen; deze gelegenheid had de papegaei waergenomen, zynen kop door de traliën van zyne kooi gestoken, en den Franschman by den neus gevat. Mr. Truchelut had zich schielyk achteruit getrokken; doch de boosaerdige vogel hield hem zoo goed vast, dat hy met kooi en al aen des Franschmans neus bleef hangen. Daer stond deze nu, met dit zeldzaem supplement aen zyn wezen, van pyn en schrik te huilen. Zyne armen hield hy omhoog als in een kruis gebed; hy stampte met beide voeten op den grond, als stond hy eene Anglaise te dansen. Hoe zeer ook de toestand van den dansmeester medelyden verdiende, kon zich evenwel niemand van lachen weêrhouden. Mr. Johnson haestte zich het ongelukkig manneken van zynen te zeer aengekleefden makker te bevryden, en hem naer den stoomboot te geleiden, alwaer een geneesheer zyne kwetsuer verbond, en hem de noodige hulp ter verzachting zyner pyn verschafte. De boot zette zich in beweging, en zonder verder ongeval landden wy om twee ure des namiddags in Philadelphia aen. Wy waren om vyf ure des morgens uit New-York vertrokken.
l.v. |
|