|
| |
| |
| |
| |
De wind.
Wanneer ik 't stadsgewoel ontsnap, en door de paden
Des velds myn stappen rigt, om hart en ziel te baden
In 't schoone der natuer, zie ik den zoelen wind
Door 't koren fladderen, als 't zacht ontwaekte kind
Om 's moeders boezem kozend speelt. De haren buigen
Hun topjes voor den wind, gelyk tot eerbetuigen,
En langzaem dryft hy voort in dartle vleijenslust,
En jaegt voor hem de koelt, die reeds myn aenschyn kust.
Zoo zacht is zefiers zucht. De ontloken bloemenkelken,
Die by het branden der gerezen zon verwelken
En treurend hellen naer den grond, verheffen 't hoofd
Blyde op uw komste. Zie, de landman, mat gesloofd,
Droogt by uw zuchtjes 't zweet zyns aenschyns af: 't stil leven
Ontsluijert de akkren weêr. De spiegelplasjes beven,
Die gistren d'hemel op de smalle paden goot.
De jonge bloem ontluikt by 't lachend morgenrood,
En spreidt haer balsem, dank uw hulp. Door hooge dreven,
Ziet men op nieuw de pasgeboren vlinders zweven
In 't amethyst gehuld. Den groenen dos der eiken,
Schynt zachte wemeling allengskens te bereiken;
Het digt gebladert beeft in 't koestrend zonnelicht,
Dat duizendmael herhaeld, het nooitverzaed gezigt
Des wandelaers bekoort. Zyn brein doorpeilt de bogen
Van 't maetloos heemlenperk; zyn ziele diepbewogen,
Biedt nedrig hulde aen God. Geen smart, die haer hier treft,
Alom gevoel dat roert, verwondring die verheft,
Dank die verhemelt. Thans denk ik aen 't rustvol leven,
In d'adem der natuer geslopen en doorweven
| |
| |
Met 't heilgenot van nooitverkoelde vriendenkoor. -
Het ritselen der blaên behaegt het luistrend oor
En mengt zich met het lied der zoetgestemde vogelen,
Die, zoo als wy, natuer en heldre trans begoochelen;
De wind verheft zyn toon; zyn stille zefierzucht,
Die eerst slechts blad en kelk omving, neemt sneller vlugt.
Reeds hangt een draeijend wolkje aen 't purper van den hemel
En zet zyn togtjen voort: het flikkerend gewemel
Verdubbelt en met hem de zon haer gouden strael.
Betoovering! Men hoort het windgeruisch, dat schrael
Door bosch en beemden loopt met nieuwe levenskrachten;
Het rimpelt 't spieglend nat der levenlooze grachten,
En suist en dwarrelt voort, terwyl ge uw stappen rept
En noch geen beêklok u tot wederkeeren klept.
Gy mymert aen den vliet, waervan het spelend water
Afwisselt met des winds gedruisch en stil geklater.
Thans mort het door des booms wyduitgestrekte kruin,
En tak wryft tegen tak, en by de windbazuin
Buigt de eik zyn styven top, ten groet van 't Alvermogen,
Dat zyne fierheid knakt uit d'aerdschoot opgezogen.
Het luid geschuifel door der winden mond geloost,
Snelt 't oor in vlugt voorby, terwyl ge een stond verpoost,
En uw verbaesden blik laet zwerven op den boezem
Der velden, mild versierd met korenhalm en bloesem.
Zy golven als een pluim op 't fladdren van den wind.
Hy groeit. - De dikke wolk rolt hem met sombre tint,
En dekt azuer en goud. Het aengebruischte horten
Doet voor uw snellen tred, verbroken twygen storten;
De blauwe kim verdooft. Uw hoofd zinkt naer den grond,
Waerop gy vruchtloos bidt om stillen levenstond.
De wind, die adem Gods, speelt dwarlend met uw hairen.
Gy wandelt voort en denkt. Als de opgestoven baren
Van 't u omringend stof, stroomt uit uw volle ziel
't Gevoel op tot den Heer, van waer 't op aerde viel.
Gy redekavelt met den wind. Ge ontwaert geheimen
In zyn akkoorden. U behaegt zyn tael, als leî men
| |
| |
Zyn leven in den schoot der vriendschap. Ons verdriet
Vertrouwt men Hem, wiens blaes men voor de bron aenziet
Van ons bestaen. Nu woest, dan zacht op ander tyden,
Bezielt gy de natuer en schynt haer te bestryden;
Gy blaest en bromt en blyft ontzachelyk, en maelt
Ons de ongestadigheid, die 't aerderyk doordwaelt! -
Wanneer gy langs den boord der hooggekruinde bosschen,
Uw stemme klagend stort door ryke bladerdossen,
Ontsteekt gy in myn ziel een onweêrstaenbren trek:
Zy treurt met u in stilte ontroerd. My dunkt 'k ontdek
In haer een diep gevoel, den hemel pas onttogen.
Gy heft my hooger dan 't bereik van myn vermogen;
Ik zweef met u in 't perk, van waer ik in gedacht
Ons volk aenschouw, dat levend puin van 't voorgeslacht,
In weeldes net verward en vreemd aen eigen zeden. -
Ik voel de koestering die weêrkomt in myn leden;
'k Heradem bly, wanneer van woelen uitgeput,
Den wind zyn laetsten aêm ontschiet. Verwoesting stut,
En alles is in rust. De stilt' heerscht in de lanen
En 'k voel geheel natuer tot rusten my vermanen. -
Dus is 't, dat haer tafreel de wet geeft aen 't gemoed
En met wat ons omringt, 't harmonisch stemmen doet. -
De wind, dus uitgeloosd, na onverzaedlyk zwoegen,
Is 's dwinglands evenbeeld, dien zal 't geweten wroegen,
Die niet als weedom teelt, en op der volkren strot,
De looden voeten zet en met den donder spot!
|
|
Auteursrechtvrij
