De Noordstar. Jaargang 3

[p. 51]

De graef van Steenburg.^(*)

I.

De laetste roode stralen der zon waren achter de kimme geweken en de avondmist had zich klam over het aerdryk verspreid. Alles was doodsch en stil op het oud adelyke slot van Steenburg. Reeds lang was de valbrug afgelaten; de wapenknechten hadden zich in hunne nachtvertrekken opgesloten en slechts eenige nachtwakers lieten het oog uit kykgaten en torens op de omliggende vlakte ronddwalen.

In eene sombere, groote zael, welke op de kostelykste wyze en met al de pracht welke de gothische styl in zich bevat, gestoffeerd was, zat een jong ridder en een jeugdig meisje by een flikkerend houtvuer. Liefderyk, maer toch statig was het wezen des jongelings. De blonde lokken welke uit zyne fluweelen muts nedervielen, rolden hem golvend om de schouders en zyn jonge baerd krulde zich mannelyk om zyne kin. Met angst en liefde staerde hy op het meisje. Deze stuerde hare hemelzachte blauwe blikken naer den grond en hare hand verborg zich tusschen de gevlochtene bruine

(*) Wy hebben deze vertelling bezonder vervaerdigd om eene proeve te geven van het zoetluidend en oorbetoovrend vlaemsch welk men voor en omstreeks 1400 in Vlaenderen en Braband sprak. Hetzelve in de samenspraken bezigende, hebben wy gedacht iets meer karakterisch aen het verhael te verleenen. Het is eene proeve; de lezer zal oordeelen.

[p. 52]

hairlokken welke naest hare slapen nederdaelden en zich achter op het hoofd met een zyden strik vasthechteden. Beide bleven eenen langen tyd sprakeloos; eindelyk greep de jongeling 's meisjes hand vast en sprak:

‘Warom toch, ô live, sien dijne oogen soe treuriglike, warom is dijne mond soe sprakelose: het schijnt mi dat dijne siel hevig geplaegt es; en du wils mi geen enkel woord toespreken: ben ic dijns vertrouwen dan niet meer weerdig?’

Het meisje rigtte hare blikken op den jongeling en een traendrop bekroop hare gladde roozenwangen. Zy sprak:

‘Beware mi Gode, mijn braef ridder, dat selk gedachte mijn harte soude besmetten. Du kents mi ende du moets weten dat ic di nemmer een gevoel mijns harte hebbe verswegen.’

‘Des wete, ic mine vrindinne; open mi dan nogmalen dijne siele en gedoog dat ik di nogmalen vertrooste.’

‘Welnu, mijn vrind, bist aendachtelike, luuster en geefts du mi goeden rade, soe het mogelik is. Reeds sedert ettelike dagen es mijn geest gekwollen door een vervaerlik gedacht. Mi dunkt dat ik gedurig mijns vaders stemme in mine ooren voel klinken. Des nachte schijnt mi sine schimme te vervolgen, mi de handen toetereiken en soms mi tederlik toetelachen.’

‘Live,’ antwoordde de jongeling, ‘dits een teeken dat dijns vaders siele gebeden noodig hevet om uut den kerker des brandenden vagevuers verlost te worden.’

‘Dits mijn gedacht oec,’ sprak het meisje, ‘ende ic hebbe daer straks an minen oom het selfde gesegd;

[p. 53]

doch hi hevet mi grammig geantwoord ende gesegd, dat mijn vader in Palestijnen gedooded was en dat ic an hem niet meer mogte denken; mits hi op heiliger pelgrimagie gestorven was en sine siele dus in Godes eeuwgen schoot moeste sijn.’

‘De gebeden, mine vrindinne, sijn Gode eweliken aengenaem ende du selt nooit quadelic handelen met voor de siele dijnes afgestorvenen vaders genade aftesmeeken: het gebed gaet nemmer verloren.’

‘ô, Ja, mijn ridder, du heves wel geseid: nu willic Gode vort bidden voor minen armen vader. ô, Ja, desen avond sallic minen knielbanke niet verlaten alvorent een geheele rosenkrans gebeden te hebben. ô, mijn arme vader....’

Een zware zucht ging op uit 's meisjes boezem en zy liet haer zwierig hoofd op de schouderen van haren beminde nedervallen. Met liefde en medelyden blikte de jongeling op haer en heur zachtkens in de armen klemmende, drukte hy een hemelsche zoen op het blanke voorhoofd des meisjes: ‘Mine live Annah!’ zuchtte hy. Het meisje opende op dit woord hare blauwe oogen en spiegelde ze in die des jongelings, terwyl hare fyne hand zich kozend op zyne schouder plaetste. De jonge ridder was als door liefde gevoel vervoerd en riep uit:

‘Joncfrouwe, verban dijne doodende vrees ende luuster naer mine woorden. Dijn oom hevet nu reeds soe menigmalen onse vereeniging verschoven ende heden nog willic hem di voor den lesten keer afvragen. Soe hi wreede genoeg es om ons versoek afteslaen, wils du dan minen rade volgen, Annah?’

‘Dits sallic,’ was 's meisjes antwoord, ‘want lan-

[p. 54]

ger bi minen oom blijven, is onmogelik. Hi is mi soe wreed....’

‘Wel, dan!’ ging de jongeling opgetogen voort, ‘dan selen wi vlugten, Annah!’

De ridder had zich by deze woorden opgerigt. Het meisje stond voor hem, zag hem met drift in de oogen; doch eensklaps scheen zy op iets te luisteren, liet het hoofd op 's ridders borst zinken en angstig vielen haer de woorden: ‘daer es hi’ uit den mond.

Op dit zelfde oogenblik verscheen het magere en wreede wezen van Annah 's oom aen den ingang der zael. By het flauwe licht eens koperen luchters kon men gemakkelyk beschouwen dat er een buitengewoone drift zyne ziel moest ontstellen. Het was nogtans geene gramschap welke op zyn gezigt doorstraelde. Hy wierp eenen valschen blik op den jongen ridder en hem met de hand tot hem wenkende, sprak hy: ‘Ridder, Johan, ic wacht di.’ De jongeling drukte eene laetste mael de hand zyner geliefde en haer de woorden: ‘moed, mine live Annah!’ toesprekende, stapte hy fier en trotsch tot by den ouden graef. ‘Here graef’ klonk zyne tael ‘ic bidde di naer mine woorden te willen luusteren.’ De oude onderbrak zyn gezegde en: ‘Ridder, wildi mi volgen?’ was zyne vraeg.

Siddrend zag de arme Annah den jongeling de zael uitstappen en wanneer hy vertrokken was, biggelden wrange tranen van droefheid en vrees op hare schoone wangen. Eenige stonden later doorklonk een hoorngeschal het eenzaem burgslot en Annah snelde naer het vensterraem der zael. Zy zag de valbrug neêrdalen en haren geliefde, op zyn moedig ros gezeten, dezelve

[p. 55]

fier overryden en in den donkren omtrek verdwynen.

Een stond later trad de graef weder in de zael. Annah stond nog altyd in het venster en trachtte nog in de duisternis geliefdes schaduw natesporen; doch zy hoorde slechts het gekletter der hoeven zyns paerds in de verte rondgalmen. Blyde was het arme kind dat haer minnaer het slot ontkomen was; want zy vreesde de wraek haers ooms die deszelfs stoute woorden had afgeluisterd.

‘Mijn kind’ sprak de ouderling ‘de nacht is vreesselik koud; de wind huult vervaerlik, en sine sucht dringt door die vensterruuten, zets di hier bi het vuer.’

Bevend verliet het meisje het vensterraem en ging zich by het vuer op eene leege schabel plaetsen. Met angst staerde zy nu en dan op haren oom; want zy vreesde dat zyn toorn ging uitbersten. De gryzaerd scheen als van niets bewust, plaetste zich in een grooten zetel, verborg zyne magere handen in de breede fluweelen mouwen zyns roks en liet zyn drooge oogschelen toevallen. Met de grootste verwondering bespeurde Annah die vreemde handelwyze haers ooms. Hy die zoo grammoedig, zoo ongeduldig, zoo opvliegend van inborst was, die haer zoo dikwils straflyk en wreed voor eene ingebeelde onachtzaemheid bejegende, hy zweeg nu; nu dat hy haer in zoo weinig hovesche houding, in zulke gemeenzaemheid met haren geliefde betrapt had... Des meisjes geest verdwaelde in de bedenking en die handelwyze scheen haer raedselachtig en bedriegelyk. Zy bleef stilzwygend zitten en durfde, uit vrees der stilte te verbreken, geene minste roering aen hare leden geven. Zy luisterde. Alles was stil; slechts

[p. 56]

de ademhaling des gryzaerds trof Annah's oor. Die ademhaling wierd allengs krachtiger en zigtbaer werd het voor het meisje dat haer oom in diepen slaep lag gezonken. Zy durfde zich echter niet bewegen en op eene mommeling welke 's gryzaerds mond ontsnapte, verdubbelde hare aendacht: ‘Ja’ sprak deze ‘ridder Johan es krachtevol en onverschrokken... Hi kent geen beven; sine hand sal mi van den vremdeling ontmaken. Annah is hem slechts ten dien prijse geschonken.... En ic ben de graef.... Mijn broeder sal dood blijven... Het erfdeel selen si mi niet ontstelen.... En hi sal ontwijfelik sterven....’ Verder hoorde het meisje niets meer. Die raedselachtige woorden bragten eenen verschrikkelyken angst in Annah 's ziel. ‘Welhoe,’ sprak zy stil in zich zelve ‘mijn minner kan mi slechts ten prijse eener misdade verkrijgen. Wat hooric; en hi soude laf genoeg sijn om dien koop toeteslaen, de onweerde! hi kent mi dan niet? Neen! de hand eens moorders sal nemmer Annah 's hand drukken. Nooit sallic den name van echtgenoot an een lafaerd schenken.’ 's Meisjes hart werd door die bedenkingen schrikkelyk gefolterd. Eene afgryslyke zielestryd deed zich in haer hart op en hare oogen ten hemel slaende, scheen zy God tederlyk te bidden. Eindelyk ontwaekte de graef uit zyne sluimering. Annah ontving met afschrik de gewoone avondzegening en beide begaven zich ter rust.

De zoete slaep ontvlood Annah 's sponde. Haer geest was te zeer gefolterd om rust te kunnen genieten.

[p. 57]

II.

Geen kwartier uers was ridder Johan van het slot van Steenburg verwyderd of hy werd door een aental zyner wapenknechten vervoegd. Na omtrent eene halve uers weg met hen afgelegd te hebben, bevool hy hun allen naer zyn slot te ryden en hem een gezadeld paerd te laten. De knechten gehoorzaemden op het bevel, en wanneer zy allen uit het oog verdwenen waren, verliet Johan de groote baen en stapte eenen smallen weg in welke door een digt en wildbewassen bosch leidde. Aen eene kleine hut in het midden des wouds verscholen, bleef hy stil, klom van zyn paerd en de twee rossen aen eenen boom vastgehecht hebbende, stapte hy tot de deur der kleine hut. Een ligte klop deed hem dezelve openen en een uitgemergde gryzaerd, wiens witte baerd tot op de borst nederdaelde en wiens gescheurde en versleten kleederen de uiterste armoede aenduidden, deed zich voor zyne blikken op.

‘Dat ic di niet verschrikke, mijn weerde’ sprak de ridder ‘mine inzigten sijn heusch ende vrindelik.’

‘Heer ridder,’ was het antwoord ‘een mensch soe als ic, hevet nooit schrik in mijn harte kunnen doen ontstaen. wat es dijns verlangen? Sit neêr ende spreek.’

Op het zelfde oogenblik sloot de gryzaerd de deur der arme wooning toe en reikte eene kleine schabel aen den jongeling.

‘Wils mi dies verschonen,’ sprak deze laetste

[p. 58]

‘ic kome di eene proeve dijner groothartigheid vragen. Du segts van geen mensch te schrikken, ic gelove di; du selt mi dan ook niet weigeren, soe ic di versoeke mi naer mijn slot te versellen. Hier es mine ridderhand ende ic swere dat er di geen ongeluk sal toekomen.’

De gryzaerd rigtte zyne vuerge blikken op den jongeling, bezag hem een poos zonder spreken en hem de hand toereikende, zegde hy met fierheid: ‘daer, ridder es mine hand, si mag dijne hand drukken.’

Beide stapten de hut uit. Johan nam zynen mantel, plaetste hem op de schouderen des gryzaerds deed dezen het ros beklimmen en in een enkel galop waren zy aen Johans slot. De valbrug werd afgelaten en onbekend trad de ouderling de burgt binnen.

Eenige stonden later zaten beide aen eene kleine tafel. Twee zilveren schalen met kostelyken wyn gevuld, stonden voor hen. Johan nam het woord:

‘Mijn vrind,’ sprak hy ‘maggic di eenige vragen voorbrengen?’

‘Doets, jonker,’ was het antwoord ‘ic ben gereed di te antwoorden.’

‘Sedert hoe lange, bist du in dese streek?’

‘Sedert drie dagen....’

‘En wat doets du om te leven?’

De gryzaerd stond op eens regt, en een fieren blik op den ridder werpende, riep hy:

‘Ridder Johan, ic hebbe di toegestaen mi vragen te doen; maer niet mi als een landlooper te ondersoeken. Nu swijg en hoor mi: Du kents mi niet, ridder; doch ic kenne di. Ic hebbe di, nog jong sinde, dikmalen in mine armen gesloten, omdat dijn vader mijn

[p. 59]

beste vrind was. Ja ridder, ic kenne di en darom oec hebbic niet geaerzeld mi naer dijn slot te begeven!... Een woord en du sels mi oec kennen: ic ben de grave van Steenburg!...’

De jongeling bleef pal zitten; de trotsche houding des gryzaerds kon hem niet verschrikken. Hy sprak koelbloedig: ‘De grave van Steenburg es in Palestijnen dood gebleven, ende nu es de graefschepe op sinen broeder vervallen.’

‘De grave van Steenburg es niet dood!’ riep in woede de gryzaerd. ‘De grave van Steenburg es hier! en mijn broeder es een lafaerd ende een schelm.’

‘Dit laetste es waerheid,’ antwoorde Johan, ‘doch geefts mi proeve dijns gesegde; toon mi dats du de grave bist!’

Met fierheid trok de ouderling nu een zilveren stempel uit den zak en hem den jongeling toonende, riep hy: ‘daer, kents du dien segel, kents du het oud wapen der graven van Steenburg; kents du dien ring; dits de ring miner gestorvene gade. En dit perkament, die tijtel! erkents du dit? Spreek! erkents du mi nu, of selt du mi oec als een hond ter deuren uut jagen, soe als mijn scone broeder gisteren gedaen hevet? ô, Jongeling, indien dijn vader nog leefde, hi ware reeds lang in mine armen; want hi soude ligt sinen ouden vrind en wapenbroeder onder dien groven pij erkennen; doch du waret nog te jong; ic alleen besit die herinneringen....’

Johan had intusschen den graeflyken zegel en de andere voorwerpen bezigtigd en niet moeilyk was het hem er de echtheid van te erkennen.

[p. 60]

‘Heer grave,’ sprak hy ootmoedelyk, ‘sets du neder, biddic di; doch laet eerst toe dat ic dijne hand omhelse!’

‘Neen, jongeling, niet mine hand! hier op mine borst, tsal de eerste mael niet sijn dat onse hartskloppingen hen vereenen! kom hier! du bist een braef ridder!’

Johan vloog in 's gryzaerds armen en beide bleven eenen langen tyd borst aen borst gekneld.

Wanneer zy weder neêrgezeten waren, sprak de jongeling: ‘Heer grave, luuster nu welk toeval mi genoopt hevet om di optesoeken. Du hebst daer even gesegd dat dijn broeder een schelm es; doch du bist nog te goed: het es een moorder, luuster!...’ Hier spreidde zich eene ligte schaemteblos op Johans wangen: hy moest zyne liefde kenbaer maken en dit aen den vader zyner beminde. Edoch hy hoopte dat het alles met goeden uitslag zou bekroond zyn geworden en openhartig legde hy zynen drift bloot. Dan verhaelde hy aen den ouderling hoe zyn wreede broeder hem Annah ten huwelyk beloofd had op voorwaerde dat hy den vreemdeling dien hy hem aenwees, deed om het leven komen. ‘Doch,’ zegde hy, ‘die wreede tijger hadde hem misgrepen: Johans hand es de hand eens moordeners niet!.. Ic besloot,’ vervolgde de jongeling, ‘die prooi an sine handen te ontscheuren ende ic gebaerde als of ic met blijden sinne die voorwaerde aennam. Te meer, ic dachte dat hier onder een geheim moest schuulen ende ic wilde selks ontdekken. En Gode sij danke! ic sal tot dijn geluk, heer grave, kunnen medewerken....’

Met zienlyke opgetogenheid, greep de ouderling de

[p. 61]

hand des jongelings vast, drukte ze met kracht op zyne borst en twee tranen rolden op zyne vermagerde wangen. ‘Ic danke di, mijn brave ridder,’ sprak hy, ‘Gode sals di loonen, ende ic sal dijne scone handelwijse niet vergeten. Doch spreek mi verder en segget mi hoe 't met mine arme Annah staet! ô, Dit kind hevet seker van dien wreedaerd veel moeten lijden. ô! Gode, haddic hem soe goed gekend als nu, ic soude hem selke dierbre panden niet toevertrouwd hebben; spreek, jongeling, hoe hevet haer Annah bevonden?’

‘ô Si hevet oneindig geleden.’ Was Johans antwoord, en een droeve traen beliep nu ook des jongelings aengezigt. Beide storteden bittere tranen. Een lange poos bleven zy weenend zitten. Eindelyk onderbrak de jongeling die stomme droefheid, stond uit zynen zetel regt en wandelde peinzend door de zael. Dan terug by den ouderling tredende, sprak hy: ‘Heer, grave, laet mi doen; morgen siets du dijn lief kind; morgen kneldi dijne waerde dochter op dijn vaderlik hart.... Desen nacht kundi in ruste wesen. Du bist in veiligheid....’

III.

Eenige uren stond de zon in den opgeklaerden hemel te schitteren, toen er een zware stoet uit het slot van ridder Johan stapte en in statigen galop door de breede vlakte heenrende. Johan was aen het hoofd des stoets en aen zyne regter zyde reed een oud ridder. Een flu-

[p. 62]

weelen muts met blauwen veder bedekte hem het hoofd en zilveren hairlokken golfden hem om den hals. Een kostelyk zwaerd hing hem aen de zyde en eene gouden keten en rykgewrochten dolk blonken op zyne borst. Niemand zou in dien edelen ridder den gryzaerd erkend hebben welke Johan 's avonds te voren in het bosch was gaen opzoeken.

Stilzwygend reed de stoet voort en slechts nu en dan zag men de paerden der twee edellieden digter by elkaer stappen en dan werden er eenige stille woorden tusschen Johan en den ouderling gewisseld.

Intusschen was men tot by het slot genaderd; de gansche stoet trok op de sterkte van Steenburg en Johan door den ouderling vergezeld, stapte, zonder zich te hebben doen aendienen, tot in de groote zael der burgt. Daer zat Annah. De moedeloosheid stond in hare gansche houding uitgedrukt; hare blauwe oogen schenen als met een dekkleed van treurigheid overtrokken en niet moeilyk was het te zien dat bittere tranen dezelve bevochtigd hadden. Op het gezigt haers beminde, was 's meisjes eerste gevoel eene beweging om tot hem te loopen en zich in zyne armen te werpen; doch een gedacht scheen haer eensklaps te wederhouden en zy bleef onbeweegbaer staen. Eene soort van afgryzen en beschroomdheid verspreidde zich op haer gelaet. Johan naderde ze en sprak met tederheid.

‘Mine live Annah! verheugs di; want ic brenge di eene blijde tijding mede.’

‘Eene blijde tijdinge,’ herhaelde het meisje met afschrik ‘eene blijde tijdinge? Hebts du dan alreede het offer der wrake mines ooms geslagt? Hevet dijne hand

[p. 63]

haer alree met onnoosel bloed bemorscht? Ga heen, ridder; ic kenne die voorwaerde waerop ic di beloofd ben; ic wete, ja, dattic die prijse eener euveldaed moet sijn; dat du om mi te verkrijgen een slagtoffer moets maken!...’

‘Annah!’ onderbrak de jongeling, ‘sie daer dit slagtoffer!’ en hy wees op den ouderling die stilzwygend achter hem stond en het meisje met aendoening en liefde beschouwde. Annah had dien tweeden persoon nog niet opgemerkt, zoodanig was zy in hare gedachten verslonden geweest. Nu echter ontmoette zy den blik des ouderlings en beschaemd ging zy zich by Johan voegen en scheen hem bevreesd aentekleven.

‘Getroosts du, mine brave Annah?’ sprak de jongeling, ‘Getroosts du, dijn minner es nooit een laffaerd geweest, ende sine hand es emmer onbevlekt gebleven; getroosts du en wees blijde; want dijn lijden sal een ende gaen nemen. Verschrik niet, staer gerust dien ouderling in het oog, hi is di niet vremd. Treed nader, heer grave, en omhels dijne dochter.’ Bevend trad de gryzaerd nader, bleef eene korte poos voor het meisje staen: tranen rolden uit zyne oogen; zyne armen openden zich en Annah! viel als ontzield op zyne borst: ‘Vader’ riep zy ‘Vader!’

‘Mijn lief kind!’ was 's gryzaerds antwoord, terwyl de tranen hem bigglend over het aenzigt rolden; ‘ô mine dochter, ic hersie di! mijn heil is utermate groet ende ic vergete alle mine rampen bi desen gelukvollen stonde.’ Eene tederlyke omhelzing volgden op die woorden en vader en dochter bleven in elkanders armen gestrengeld.

[p. 64]

Op dit oogenblik trad 's meisjes oom binnen: ‘Johan!’ riep hy, ‘wat beduidt dit, dijne wapenknechten bewaren de ingangen mijns slots! wie hevet di selke stoutheid ingegeven?......’

Op het hooren dier woorden liet de ouderling zyne dochter los en riep: ‘En wie, laffe, hevet di die stoutheid ingegeven om du meester van mijn erfdeel te maken en den graefliken titel te dragen, mine goederen in besit te nemen en te doen geloven dattic gestorven was! spreek, schelm! eer mijn swaerd di aen den wand spete!’

‘Verraed!’ schreeuwde de oom van Annah, ‘verraed! waer sijn mine wapenknechten!..’

‘Uwe wapenknechten, heer ridder,’ sprak Johan, ‘sijn doof an dijne stemme. Het slot es in mine magt, en eene sware straffe wacht di! Ha! du geloofdes, laffe schelm, dat mijn siele soe swart als dijne siele was; dat ic een moorder als du ben!’

‘Du bist een laf verrader,’ was het antwoord ‘en die oude es een leugenaer, een landlooper, ic hebbe geen broeder meer; hi es dood!’

‘Kens du dien segel?’ viel hem Johan in de rede. ‘Kens du dien ring?’

‘Ic en kenne niets,’ was het antwoord, ‘ic kenne niets, ic weet slechts dat du, Johan, een verrader bist ende dat du een ouderling verraderlik koms bespringen; doch dijne waen sal wreed gestraft werden. Hier! mine getrouwe dienaren, mine brave wapenknechten! hier!...’

Op eens hoorde men een zwaer gerucht in het kasteel. Verwenschingen en heilgeroep doorklonken de

[p. 65]

lucht en schenen allengs digter by de zael te naderen.

‘Daer sijn si reeds.’ riep de oude oom ‘Daer sijn si mine schildknapen. Vrees, jongeling, vrees, gryze bedrieger; uwe leste uer es gekomen en ghi gaet den loon uwer baldadigheid ontvangen!’

Johan luisterde nog een stond aendachtig op het gerucht en dan een kleine jagthoorn welke aen zyne zyde hing aen den mond brengende, deed hy een scherpe klank door het gansche slot rondschallen.

Nauwlyks was die klank gehoord geweest of eene wacht van Johans wapenknechten stortte te gelyk met een aental bedienden des kasteels, in de zael. Niets echter duidde eenige vyandlyke inzigten aen. De bedienden kwamen zich met de muts in de hand voor den vader van Annah neêrwerpen en riepen met opgetogenheid: ‘leve ons oude meester! leve die echte grave van Steenburg,’ Blikken van haet en gramschap vielen ter zelfder tyd op den laffen broeder neder, die in eenen hoek der zael van woede op zyne tanden knarsde en met den dolk in de hand zich als ter verdeding gereed hield. Annah weende van blydschap. Zy bleef aen de zyde heurs vaders vastgeklemd en besproeide zyne handen met tranen en warme omhelzingen. De graef sprak dankbaer tot zyne bedienden, en een ouderling opligtende die voor hem op de knieën was gevallen, sprak hy: ‘ô mijn brave Walter, ic danke di, du heves dijnen ouden meester niet vergeten ende ic ben blijde di nog in het leven te vinden.’ - ‘ô Heer, grave,’ was het antwoord des bediende, ‘nu hebbic genoeg geleefd, dat die Heere mi nu slechts uut het leven weghale: ic hebbe di wedergessen!.....’

[p. 66]

Met dankbaerheid drukte de graef bediendes hand en na eene kleine poos stilzwygen, sprak hy op zynen broeder wyzende: ‘Mine vrinden, hoe hevet die beul met u gehandeld? spreekt!’ Allen bogen het hoofd en zwegen stil; doch de uitdrukking hunner wezens gaf genoeg te kennen welkdanig hun lot tydens graefs afwezen moest geweest zyn.

‘Ghi durft hem niet beschuldigen,’ ging de graef voort; ‘doch dit es niet nodig; ic hebbe geene verdere proeve van doen: sine handelwijse sal hem duer staen. Johan’ ging hy voort, zich tot den ridder wendende, ‘gebieds dijnen krygsknechten dat si hen van hem meester maken!’

Op een oogwenk des ridders vlogen de knapen toe en met opgeheven degen, stapten zy tot den verrader. Annah 's oom zag nu dat hy het niet meer kon ontvlugten en razende woorden en vervloekingen ontvielen zynen mond: ‘achter uut, dorpelingen,’ riep hy ‘achter uut, laffe wapenknechten! uwe onweerde handen selen mi niet anraken! Broeder! du selt mi niet levend besitten.’ En op het zelfde oogenblik stiet hy zich zynen dolk in de borst en storte zielbrakend op den vloer.

‘Gode es regtveerdig!’ sprak de oude graef ‘dat men dit lichaem wegvoere ende 't op geene gewijde aerde begrave.’ En dan zich tot Annah en Johan wendende, sprak hy: ‘komt, mine kinderen, gaen wi in een ander vertrek voor het tegenwoordige ende voor die toekomst sorgen......’

p.f.v.k.