De Noordstar. Jaargang 2

[p. 140]

Aen mynen vriend L. Mannekens Noël.
By de geboorte zyns Zoons.

Ziet gy, Seraf, sprak de Heere,

Ziet gy daer in d'aerdschen woon,

Ziet gy daer dit roosje bloeijen?

Ach! wat is het lieflyk, schoon!

Daer, daer noemt men het Laurenza;

Hier zal 't als een roosje staen;

Daer, daer zou het dra verwelken;

Hier zal 't nimmermeer vergaen.

Ga, ga, breng het in onz' tuinen,

En als 't hier is opgegroeid,

Breng dan de aerde een takje weder

Daer het eertyds heeft gebloeid.

Zoo sprak God: en Seraf daelde

Op zyn' gouden wieken neêr,

En hy sneed het van het takje,

En.... Laurenza was niet meer.

[p. 141]

 

Nu, nu stond het maenden lang nog

 

Blozend in het zalig Eên:

 

Voor de Heer aen d'engel zeide:

 

Draeg een takje naer beneên!

 

 

 

Seraf bragt toen 't roosje weder,

 

Hy herplantte 't in zyn' woon;

 

Maer men noemde 't niet Laurenza

 

't Was Adolf. Wat is hy schoon!

 

 

 

Juich dan, vader, juich dan, moeder;

 

Want Laurenza gaet verheugd

 

Met de Serafs hupp'lend, springend,

 

Aedmen schuldelooze vreugd.

 

 

 

Juich dan, vader, juich dan moeder;

 

Want als ge uw' Adolf nu leidt,

 

Denkt dan: 't is een hemelsch roosje

 

Dat zyn geuren hier verspreidt.

 

 

 

jozef van rompaey.

Te Hemixem by Antwerpen.