De Noordstar. Jaargang 2

[p. 91]

De schoone natuer.

Neen, woelige stad, neen ik koom niet meer weder,
Neen nimmer verrukt my, verleidt my uw' pracht;
Het nagevolgd schoon is geen schoon voor de ziele
Die 't veldkoeltje eens aêmde zoo frisch en zoo zacht.

Natuer heeft myn hart aen haer schoonheid geklonken,
Zy sprak aen myn ziele; haer stem was zoo zoet,
Zoo teder, zoo treffend, zoo klaer en zoo zedig,
Als 't snaerspel dat immer myn harte voldoet.

‘'k Sprei myn' schoonheid, sprak nature,

In dees velden ryk ten toon;

In de vlakten, in de dalen,

In de bosschen is myn woon.

Zie, ô jongling, deze lanen,

't Schoone op 't schoone rust hier neêr,

Vlie, ô vlie het stedeleven,

'k Wacht u hier steeds eenzaem weêr. -

Hier zyn zuivere vermaken,

Met my is de deugd vereend,

Harten die zich hier verheugen,

Zyn door ondeugd niet versteend.’

ô Ja, hare stem drong my zachtjes door d'aedren
'k Gevoelde meer vreugd, dan de vaerder gevoelt
By 't naed'ren der kust, als de zee met hem jaren
In 't ziltvolle ruim heên en weêr heeft gewoeld.

[p. 92]

 

‘Wandel eenzaem in deez' lanen,

 

't Voog'len-koor slaet toon op toon,

 

En zyn zoete gorgelklanken

 

Stygen op naer Godes troon.

 

 

 

Zie het murmelende vlietje;

 

Suizend rolt zyn zilver voort,

 

Zyn met gras getooide zoomen

 

Voegen schoonheid by dees oord.

 

 

 

Zie de vruchten, zie de velden,

 

Zie het vee in gindsche weid',

 

Jongling, zaegt gy ooit iets eêler?

 

Zaegt gy dit in eeuwigheid? -

 

 

 

Zie de zon schiet hare stralen

 

Blikkrend op de velden neêr;

 

Zie hoe klaer; hoe rein de hemel!

 

Zaegt gy ooit die kleur weleer? -

 

 

 

Hoor de Zefier in 't gebladert,

 

Zie hoe hy het zachtjes streelt.

 

Neen, ó jongeling, in deze oorden

 

Is er niets dat droefheid teelt.’

 

 

 

Ja, zoo sprak Nature, gevoelvol en zedig,

 

Zoo zoet heb ik nimmer de liefde gehoord,

 

Neen nimmer op aerde gevoelde ik een vreugde,

 

Als wen deze stem my het harte doorboordd'.

 

 

 

En lang nog doorliep ik verheugd deze velden,

 

De stem der nature weêrklonk in myn ziel, -

 

De zon, reeds in 't westen, ontgloeide de kimme,

 

En 'k wandelde nog wen de duisternis viel.

 

 

 

eduard michels.

Beveren (Waes.) Mei 1841.