|
| |
| |
| |
| |
Overzigten van verschenen werken.
Keizer Karel en de Berchemsche Boer, vaudeville in twee bedryven, door H. Van Peene. Vertoond voor de eerste mael te Gent, op het schouwburg der Maetschappy: Broedermin en Taelyver. Den 31 January 1841. - Gent - algemeenen boekhandel van H. Hoste, marjolynstraet. No 24. -
Wanneer onze Moedertael verdrukt ten gronde lag geslagen, wanneer vreemde heerschappen ons hunne vreemde tongvallen opdrongen en der letterkunde de vleugelen hadden afgeknipt, om haer te beletten eene vrye vaderlandsche vlugt te nemen, dan bleef het volk toch nog zyner oude sprake, zoo wel als zyner oude zeden, getrouw en het vlaemsche, het vaderlandsche tooneel, schoon van alle aenmoedingsmiddelen van Bestuerswege ontbloot, bleef toch nog voortleven. Tusschen de schermen des tooneels bleef de opgeruimde geest onzer voorvaderen nog heerschap voeren, en menschen uit het volk zelfs opgestaen en die zeer dikwils hunne ledige uren slechts aen de tooneeloefening konden besteden, maekten het zich tot eene eer, tot een vaderlandsch vermaek hunne broederen te verlustigen, daer door de vaderlyke zede te bewaren en de tael, zoo niet te beschaven, ten
| |
| |
minste staende te houden. Niemand, gelooven wy, zal miskennen dat de tooneeloefening, laetste afstammeling der Rethoryken, veel heeft bygedragen om de moedertael in zwang te houden en haer van eenen uitgestrekten ondergang te bevryden. En toch is de erkentenis voor zoo verdienstelyke daed weinig of niets beduidend. Aen sommigen (wy spreken hier nog niet van het zotte slach der Gallomanen) schynt het vlaemsche tooneel al te gering, al te laeg om de aendacht op zich te trekken. Zy denken dat het zoude misstaen zich op eene vlaemsche vertooning te laten vinden. En hierin munt onze stad, wy bekennen het met droefheid, bezonder uit. Andere, en deze zyn wel eenigzins verschoonbaer, geven voor dat men slechts op de vlaemsche tooneelen, overzettingen van fransche stukken aentreft, en dat zy dan liever hebben het origineel als wel de ontkleurde en dikwils verminkte overzetting te gaen zien. Die min of meer gegronde opwerping moet te niet gedaen worden. En wy zien er goede kans voor. Reeds hebben eenige getracht oorspronkelyke stukken te vervaerdigen en sommige hebben hier in gelukkig geslaegd. Een heeft er zich meesterlyk uitgetrokken, en deze is de heer H. Van Peene. Het vlaemsche blyspel herleeft, de eerste stap is gedaen, de renbaen is geopend. De schryvers hebben nu maer in het strydperk te treden en het nationael tooneel is gered, en de aenmoediging moet volgen. Laten wy ons een weinig bezig houden met het vaudeville of kluchtspel van den heer Van Peene na te gaen.
Het historieke van het stuk is eenvoudig, zonder zware voorvallen, zonder gezochte verwonderingsmiddelen, zonder Coups de théatre. Enkele, doch ware, afschildering der natuer.
Pieter Van Eecken landbouwer heeft eene eenige dochter. Hy had gedacht dezelve aen eenen ryken beestenkoopman te huwen; doch de afschildering welke zyne dochter hem van den persoon maekt, doet hem weldra zien dat deze in Lysje 's gratie niet staet, en hy ziet van den voorstel af: ‘als beestenkoopman’ zegt Lysje, ‘is hy goed voor zynen stiel. - maer als mensch leelyk als de duivel! Een regte bietebauw waermede men de kinderen naer 't bed jaegt. Verbeeld u eens.... een paer oogen van
| |
| |
een zwyn, een opgekrulde neus; een mond om een voer hooi in te steken.... dat alles geplaetst op een lyf zoo dik als een punsel Leuvensch, en ondersteund door een paer kromme bezemstelen, en daer hebt gy het gevleid portret van baes Kneef, slagter en beestenkoopman.’
Hier mede is de vader voldaen en Lysje bekent hem dat zy verliefd is op Frans, den knegt van het huis, en dat de jonge niet minder op haer verzot is. Die liefde lydt geene wederspraek van wege Pieter Van Eecken; alleenlyk zegt hy van daer verder 's avonds na den eten over te spreken. Nu, juist wanneer die samenspraek zou aenvang nemen, wordt er aen de deur door eenige vremdelingen aengeklopt. Lysje, na hun eerst gevraegd te hebben of zy geen dieven zyn, opent de deur, en Keizer Karel in reizigers kleederen uitgedost, treedt onbekend binnen. De pachter doet den keizer een stuk vleesch eten en onder het drinken van een glasje bier, verhaelt hy zoo al wat fraie's over Keizer Karel en over de lasten die den landzaet drukken. Na het eten voldoet de pachter aen 's keizers vraeg, neemt een lantaren en gaet hem den weg wyzen, hier heeft plaets het alom bekende gezegde: ‘Karel houd de lantaern’ enz: en hier by eindigt het eerste bedryf.
Het tweede bedryf heeft plaets in een der zalen van het vorstelyk Hof te Brussel, en vangt aen met eene kleine samenspraek tusschen den Keizer en Maria, zyne zuster, aen wie hy zyn geval verhaelt en zegt dat hy den boer naer het hof heeft ontboden, om zich een weinig ten zynen koste te vermaken. En inderdaed Pieter Van Eecken komt weldra met zyne dochter en Frans zynen knegt. De deurwachter brengt hen in de zael:
‘Ho! Vader, wat is dat hier mooi! Ik durf bykans niet voortgaen.
Ja, ja! 't Is hier wat beter dan tot onzent.
Zie hier de zael waer gy een oogenblik zult wachten. Zyne Majesteit zal niet vertoeven alhier te verschynen.
| |
| |
Zyne Majesteit de Keizer.
Ja! Keizer Karel - kameraed, weet gy wat hy van ons moet hebben.
Zyne Majesteit? Keizer Karel, ja?
En ik ook niet, of de duivel!
Vloek toch zoo niet, vader!
Ja! ja! 't Is waer.... de keizers vloeken niet. - En ik, die dezen morgend van verbaesdheid vergeten heb te drinken! - De eerste keer van myn leven!.... En het is zoo warm! - Ik heb eenen dorst van den duivel! (tegen den deurwachter die meent te vertrekken) Hola! he! kameraed! Zyt gy hier van den huize?
Deurwachter? Een deurwachter is 'ne portier in myn land.... Dus portier wees zoo goed; hael my hier nevens eene goede kanne bier, want ik stik van dorst.
Ha, dat is verboden? Dat maekt een onderscheid - Dan ga ik
| |
| |
maer zelf.... Lysje en Frans gy zult hier blyven. - Mynheer de deurwachter, heb de goedheid eens op het venster te komen kloppen als de keizer sprekelyk is; ik zal hier nevens zyn in den Gulden leeuw. - Ha! het is verboden (hy wil vertrekken) ..........
Ik zwyg - (hy knort binnen s' monds en haelt een vuerslag uit den zak, waer op hy begint vuer te slaen) ondertusschen zal ik myne pyp ontsteken.
Meint gy dan dat gy hier in d'herberg zyt?
Vriend, het is verboden hier te rooken.
Ook al? maer alles is hier dan verboden! saperl... (hy houdt zich schielyk in) Ha! 't is waer ik mag niet vloeken in het paleis van den Keizer. Nu! in Gods naem, dan zal ik maer eene pruim tabak pakken - (hy snydt een stuk van zyne tabaksrol.)
Ik ga uwe komst aen zyne Majesteit bekend maken.
Dat is beter! Dat noem ik spreken! - He! kameraed! zeg aen den Keizer, Myne of Zyne Majesteit, gelyk gy het noemen wilt, dat ik niet veel tyds te verliezen heb.... en hy zich derhalve een beetje zou willen spoeden.
| |
| |
Zeg hem dat baes Kneef naer my wacht; gy kent baes Kneef? den weerd uit den Ossekop - Zeg hem dat ik hem myne vette koei verkocht heb; hoorje, en dat ik volstrekt moet t' huis zyn.’
(de deurwachter vertrekt.)
Wy gelooven niet den lezer onaengenaem te zyn met hem zulke uittreksels voortedragen, het is de beste middel volgens ons om de weerde van het kluchtspel van den heer Van Peene te doen kennen. En zulke fyne koddigheden treffen wy byna op elke bladzyde aen: zie hier nog een staeltje:
Zy zyn nog altyd in de zael in afwachting dat Keizer Karel gaet komen:
(een appel uit den zak halende.)
‘Kan ik u dienst doen met een appel?
Loop naer den duivel met uw appel.
Wel! een appelken tegen den dorst kan geen kwaed.
Zwyg, zeg ik u. - Het is afschrikkelyk. (Hy laet zich in een armstoel vallen.)
Vader! Vader! neem dan acht.
Bah! die stoelen zyn niet gemaekt om ledig te staen.
Indien de Keizer eens binnen kwam!
Keizer Karel? Bah! Ik herinner my niet dat zyn poortier gezegd heeft dat het verboden was te zitten.
Gy hebt gelyk; en dewyl het zoo is, moet ik toch ook eens in
| |
| |
myn leven gevoelen hoe de grooten zitten - (zy zet zich in een armstoel.)
En ik van de gelyke. Hoep! 't is gelyk op eene springveêr.... Hoep! hoep! he! duivekoters? Dat is grappig!
(opstaende.)
Men moet toch bekennen dat de grooten gelukkig zyn! er ontbreekt hier niets dewyl dat by ons......
(Frans begint zyn appel te schellen, werpt de schellen op den grond en zit met de voeten op de sport van den stoel.)
Er nog min ontbreekt; want wy hebben bier, en hier droogen wy uit gelyk een stuk land dat in drie maenden geen regen heeft gehad.
met den mond vol.
Ik, ik benyde dezen grooten toestand niet; ik ben niet eerzuchtig, en de Keizer zou willen mangelen met wy, dat ik aenstonds zyne plaets zou nemen. - Lysje kan ik u dienst doen?
(Hy biedt haer een stuk appel op den punt van zyn mes.)
ô Myn hemeltje! daer hangt een spiegel wel zoo groot als ik. - dat moet grappig zyn om u daer in te spiegelen; ik, die 't huis in myn slaepkamer, maer eentje heb, myn hand groot; en waerin ik enkelyk 's zondags zie om myne muts optezetten. Ik moet my zelve eens geheel zien.... Dat moet eene wonderbare uitwerking hebben. (zy spiegelt zich) He! he! de drolie! Wat dunkt je? -’
Wy zullen hier, schoon tegen dank, onze aenhalingen staken en nog eenige woorden over den algemeenen gang des stuks zeggen. Keizer Karel komt eindelyk, en na den boer een weinig den schrik aengejaegd te hebben, eindigt hy met hem, ter erkentenis zyner openhartigheid, van alle lasten vrytemaken, met hem eene jaerwedde van twee honderd Carolussen toetestaen en eene huwelyksgift aen Lysje te schenken. De vreugde onzer landslieden is ligt te gissen.
| |
| |
Zie hier nu wat wy berispelyks in het verdienstelyk stukje van den heer H. Van Peene gevonden hebben. Alhoewel de karakters der personaedjen in het algemeen zich goed staende houden, schynt ons de eerste alleenspraek van Frans, waer mede het stukje begint, te veel geest te verraden in vergelyking met het gene hy in den loop des kluchtspels verder zegt. Het karakter van Maria in het begin van het tweede bedryf mogt ook wel wat weerdiger en edeler zyn, en de woorden welke zy zegt wat meer beduidend. Verder hebben wy nog in den loop des stukjes eenige uitdrukkingen aengemerkt welke wel wat al te los zyn en mogelyk eenige ooren konden kwetsen. Dit is al. - Zoo de heer Van Peene by eene tweede uitgaef die kleinigheden een weinig wilde nazien, en de schertzen welke eenigzins los zyn, wat wilde bedekken, zonder ze nogtans te doen verdwynen, zou zyn gewrocht met regt als een volmaekt tooneelstukje mogen doorgaen. Het vlaemsche tooneel mag van nu af reeds fier op zulk eenen schryver zyn.
| |
Nederduitsch Letterkundig jaerboekje voor 1841. (achtste jaergang.) Gent - drukkery der gebroeders Michiels. -
Een Jaerboekje zou even als eene pronkzael, als eene letterkundige tentoonstelling moeten zyn. Het zou als de renbaen moeten wezen waer de schryver, welke voortgang en bestendige eer betracht, jaerlyks de kracht zyner groeyende spieren, om zoo te zeggen, zou moeten komen beproeven, en zien wie het wydste in de letterbaen gevorderd en het digtste by het doel genaderd is. In een woord, een jaerboekje zou moeten de uitdrukking, de ware toetsteen van den voortgang der letterkunde zyn. - Nu, dit is het letterkundig Jaerboekje van Gent niet. - En de rede hiervan is tweederlei: ten eerste, de schryvers, in
| |
| |
stede van stukken intezenden welke ware verdiensten bezitten en bekwaem zouden zyn derzelver geest te leeren kennen en te doen waerderen, graven hunne oude, vergetene voortbrengsels op, en geven iets aen het Jaerboekje voor welk zy toch geene andere beschikking weten. - Nu dit is zeker niet prysbaer. - Doch het is eenigzins verschoonbaer. - Waerom zorgt de uitgever des Jaerboekjes niet om aen de geliefkoosde schepping zyns yvers zoo als hy het Jaerboekje noemt, een beter kleedje aentepassen? Waerom zorgt hy niet dat het Jaerboekje, zoo als byv. de Muzenalmanakken van Holland, in handen van de hooge volksklasse kan komen en op de boekentafel eener salon mag plaets vinden? - Dit is zeker ook niet prysbaer en meer als een schryver zoekt hierin eene verschooning zeggende: dat hy zyne geliefkoosde gewrochten met geen arme menschen kleedje wil laten doorgaen. Mogte de uitgever dit eens wel verstaen, en zyn best doen om met den jaerlykschen byval, welken het Jaerboekje geniet, ook te trachten jaerlyks hetzelve weerdiger te maken om in het licht te komen en het die vorm van Almanak, welke der uitgaef allerschadelykst is, te ontnemen.
Zie daer voor wat het kleedsel, de uitwendige vorm des boekjes aengaet. Gaen wy nu tot deszelfs innerlyke waerde over.
‘De dichtkunst is de tolk der ziel;
‘Men mag haer perk noch palen stellen,
‘Hy kent haer Godlyke afkomst niet,
‘Die haer in slaefsche boey wil knellen.
Zoo begint het eerste stukje ‘aen onze medewerkers’ door den heere Rens, uitgever. God gave dat die slaefsche boey, den gezegde schryver een weinig minder omknelde. Waerom houdt hy toch niet voor oogen hetgeen hy zelf zegt:
‘Steeds is de dichtkunst godlyk groot;
Haer zangtoon eeuwig onafhanklyk;
Maer willekeur, die haer begrenst,
Der menschen werk en dus verganklyk.’
Waerom heeft hy ons in het stukje getiteld: De dood van Jacob van Artevelde, zoo weinig hooge, schoone, Godlyk groote
| |
| |
gedachten gegeven? Waerom straelt er het menschen werk zoo door? Waerom vindt men er zulke stroeve, rethorikale verzen als deze?
De held dien 't volk verhief ten top van magt en luister,
Kwam na een korte reis, nu weder in zyn stad.
Hy had met Englands vorst een overleg hervat,
Ter staving van 't verbond met dien hem dierbren koning.
Gerust en argeloos wendt hy zich naer zyn wooning,
Beter is het stukje: Alva by de onthoofding van Egmont en Hoorne.
Niets beduidend en duister voorgesteld, is de romance getiteld Hildegarde van denzelfden schryver. De heer Rens heeft ons in vorige jaren betere stukjes opgediend. Wy gaen verder.
- Dapperheid van Jan Van Henegouwen in den slag tan Crecy, door den heer Blieck, bezit veel menschen werk zoo als de heer Rens het noemt: eene strofe nogtans waer Jan Van Henegouwen Filips uit 's vyands handen verlost, heeft ons goed toegeschenen.
‘De kuif van 's Konings klepper vattend,
Rukt hy hem voort: zyn slagzwaerd gonst
En nederlicht, in vonken spattend
Op kop by kop die nederbonst.
Hem lukt, na 't wondere uitkomstbanen,
De wyk tot hun verstoven vanen.’
- Elize, door vrouw Van Ackere, geboren Maria Doolaeghe, is redelyk fyn behandeld; doch doet te veel aen het gevallen meisje van Tollens denken. - Vaerwel, door dezelfde dichteres, is een stukje ryk aen gevoel en uitdrukking; iets dat op eenen hoogen toon aen het vrouwenhart moet spreken.
- Vlaenderen den leeuw! door den heere Ph. Blommaert, is een der beste stukken van het jaerboekje; men leze slechts de volgende strofen:
‘Nog klonk een vloek uit 't stormend weder,
Dat loeyde op 't diepgezonken land,
En vloog als donderslagen neder.
Op Vlaendren 's overheertyk strand.
| |
| |
De Franschen traden met hun benden,
Den vryen Vlaming op de lenden,
En dreigend klonk met meerder klem:
‘Wat spreekt de Belg van tael en regten?
Hy leere buigen voor onz' knechten,
En kruipen, krimpen op hun stem!’
‘Maer Vlaendren hief nog fier de vane,
Waer de onverwinbre leeuw op pronkt,
En leidt het heir op de eerebane,
Waer hem het stoute hart ontvonkt,
Daer hoort hy 't hoonend krygslied schaetren;
En door zyn vruchtbre vlakten klaetren.
Maer 't fransche leger smolt als sneeuw.
Het Belgenland, te Waterloo herboren,
Zag 't oud vermogen weder gloren,
En verder klonk de kreet: Leev' Vlaenderen den leeuw.’
Te lang zou het zyn over: het Nevelingenlied van denzelfden dichter te spreken. Wy zullen ons alleenlyk bepalen met te zeggen dat het goed gedicht is en dat onze grootste wensch zou zyn aen den heer Blommaert eene volledige vertaling of herdichting van het oud Nevelingenlied verschuldigd te zyn.
- De heer A.A. heeft ongelyk zynen naem niet ten vollen uit te schryven: hy mag gerust tusschen het puik der vlaemsche dichters optreden. Het stuk getiteld: aen mynen hooggeachten vriend, den heere Pr. Van Duyse, is er de beste proeve van. Hoe goed is er het gekrenkte leven eens dichters toch niet in afgeschilderd? Veel beteekenend zyn de volgende verzen:
‘De tyd verliep en ook die gloed verdoofde
Tot bruikbaer vuer: toen blonk aen 's hemels trans
Een star... de star des oorlogs gods, wier glans
Elk ander licht den zwakkren luister roofde:
Die star was ook myn eerste zang gewyd:
Ik zong den Held, ik zong zyn' gloriepalmen;
De stugge snaer, myn' afgodsdienst ten spyt,
Liet slechts het wee der moeders luid weêrgalmen.
Onthutst van schaemteontviel de lier myn' hand,
En 'k hing ze in 't stof voor jaren aen den wand.’
| |
| |
- Het stukje van den heer J.M. Dautzenberg: Eer en roem, is uitmuntend prozaisch en zal geen de minste roem aen deszelfs schryver toebrengen.
- De Estaminet, van den heer Nolet De Brouwere Van Steeland is een aengenaem stukje, geheel in den aert van vader Cats geschreven.
- De imitatione, met de letter K. geteekend, is eene schoone overzetting naer Thomas à Kempis; alleenlyk zullen wy den schryver doen opmerken dat er hier en daer eenige verzen te veel gemaektheid aentoonen, of wil men, met den heer F. Rens, te veel menschen werk verraden. Dusdanige schynen ons:
Wat is toch alle vleesch voor uw gezigt?
Tergt wel het slyk zyn eigen maker ligt?
Hem blaest zelfs niet de gansche wereld aen,
Die zich de waerheid maekt ten onderdaen.
Die verplaetsingen zyn niet al te gelukkig.
- De Biddende, door den heer Ed. Terbruggen, is een zacht behandeld stukje en duidt veel gevoel aen. Dat die jonge schryver voortstappe, en wy durven hem voorzeggen, dat hy weleens eene plaets tusschen onze goede dichters zal mogen eischen.
- Het ongelukkige maer, van den heer Van Duyse, is een ongelukkig stukje. Ten eerste wegens het onderwerp dat reeds lang versleten is; want er moeten in den tegenwoordigen staet van zaken krachtigere wapens tegen de vyanden onzer tael en nationaliteit gebruikt worden. Ten tweede wegens de stroefheid der verzen, die wel genoeg aen eenen franschen tour de force gelyken.
Welk een oor zal niet gekwetst worden by het lezen van verzen zoo als de volgende:
‘Van al 's te weten op zyn fransch,
Dat 's stokery des minnebrands.
| |
| |
Dat 's 't heil ontfaên des rustestrands;
Dat 's nu geen tael des afgrondrands;
Te tafelschuimen op zyn fransch
Dat is 't geheim opdat men schrans'! -
Dit laetste bekennen wy niet al te wel te verstaen.
- Aen een meisje dat zich ter beoefening der poezy begeven wilde, door den heer J.A. De Laet, houden wy zoo niet voor het beste, ten minste voor een der beste stukken van het letterkundig jaerboekje.
Dael niet van uw roozen troon
Meisje, gy wier gulle blikken
Elkers hart, met bloemenstrikken,
Kunnen binden aen uw schoon!
Dael niet van uw' roozentroon,
Gy, de liefste by de lieven;
Ruil uw kroon van madelieven
Nimmer voor een lauwerkroon!
Hoe treffend is de volgende aenspraek niet, welke de dichter tot het meisje doet:
Benyd den dichter niet by 't luistren op zyn zangen
Gy die de schoonste stof voor 's dichters zangen zyt!
Benyd den dichter niet, wat loon hy moge erlangen,
Dan wen zyn lied een zucht uit uwe borst mag prangen
En een bezielde traen langs uwe wimpers glydt.
Benyd den dichter niet om dat zyn mond mag zingen
Van 't grys verleden, dat zyn heimnis hem ontvouwt;
Omdat - iets duistrer nog voor ander stervelingen, -
De Toekomst hem het lot der ongeworden dingen,
Als aen een boezemvriend, ontsluyert en vertrouwt.
Zulke verzen hebben niet noodig aengeprezen te worden. De stempel dien zy dragen, duidt genoeg aen op welken rang de dichter mag gesteld worden.
- Aen de stad Antwerpen, ter feestviering van Rubens, in het
| |
| |
jaer 1840, door den heer J.F. Willems, (welke wy als taelkundige na waerde weten te schatten,) bezit weinig verdiensten. Het is niets als menschen werk; zonder de minste poezy, en nog is het slecht menschen werk. Wy erkennen het als liet minstbeduidende stukje van het jaerboekje:
Rubens glorie ryst ten hoogen!
Wie kan op een glorie boogen
En verder:
Nog is zyne kunst de bron,
Die voor 't vaderland blyft vlieten, -
En de plant des roems doet schieten
Aen de boorden van de scheld
Waer zoo menig schilderheld enz.
Ja, Antwerpen! in uw wallen
Blyft de kunst van Rubens brallen,
Nooyt door vremde smet verdoofd,
Wyl ge aen zyn genie gelooft
En getrouw zyt aen zyn kleuren. - enz. enz.
- Aen den engel der duisternis, door den heer Pr. Van Duyse, is een stukje waer zoo van ieder wat in te vinden is. Tot zelfs by den heer Van Ryswyck is den heer Van Duyse zoo wat gaen ontleenen: men denkt aen de geest in de Eigenaerdige verhalen:
Maer (zoo ik u iets raden mocht)
Koom 's nachts in dezen lande;
Want 's daegs ontmoette gy, ô vorst,
Die reeds zoo vele rampen torscht,
Een kruis byna op elke borst -
Het kruis van eer, of schande...
Te lang zou het zyn om over alle de kleinere stukjes te spreken welke in het bundeltje voorkomen, wy kunnen niet als de nieuw bygekomene schryveren aenmoedigen om met moed in de letterbaen voorttestappen. Eenige onder hen schynen ons goede dichters te moeten worden.
| |
| |
Het Jaerboekje bevat ook eenige prozastukken. Wy zullen er in het kort eenige woorden van reppen.
De Kardinael de Richelieu in Venetien, is een verdienstelyk prozastuk. Alleenlyk komen er wat al te veel bastaerdwoorden in voor.
Wichman en Lutgarda, door den heer J.J. Steyaert is eene goede historieschets.
- De veldslag van Cassel door E. Van Migem, is redelyk wel geschreven; doch verdiende, volgens ons, wel wat meer uitgebreidheid.
De Kapitein Blommaert, door Joseph Ronsse duidt veel voortgang by dien schryver aen. Het stukje is met veel vuer en geestdrift geschreven en de tael is er redelyk zacht en gemakkelyk in behandeld.
Om ons gedacht nu in weinige woorden over het Jaerboekje te doen kennen, zullen wy zeggen dat het naest die der verloopene jaren vrylyk mag heenstappen. Het bezit een aental verdienstelyke dichtstukken en de proza welke het bevat, is aenzienlyker en beter geschreven dan die der vorige bundels. Dat de heer Fr. Rens zyne aendacht eens wel op den vorm zyner uitgave vestige, dat hy dezelve trachte te verbeteren, en wy verzekeren hem dat de letterkundige weerde des Jaerboekjes er te gelyk oneindig zal mede vergroot worden.
de bestierder, p.f. van kerckhoven.
|
|
Auteursrechtvrij
