De Noordstar. Jaargang 2

[p. 45]

De stervende kunstenaer.

Alleen, verlaten op de baen

En doodelyk gewond,

Viel hy. - Zyn blik was zonder traen

En doodbleek was zyn mond.

‘Daer zyn ze, zoo sprak hy, die riddren zoo fier;
Hun dravers doortrappen de heide,
De juffers zyn schoon en zoo prachtig versierd'
Met kleed'ren van goud en van zyde;
De vorstlyke standerd zwaait heen en zwaait weer,
Nu klinken de blyde geschallen;
t'Is heden de dag en van roem en van eer,
Men wacht my op 's kapitools wallen!...’

Neen neen 't was geene ridder-stoet,

Die kwam langs beemd en boom;

[p. 46]

 

't Was slechts verbeelding die't gemoed

 

Beknelde met een droom.

 

 

 

‘Wat toeven, wat toeven zy lang, en waerom

 

Wordt alles zoo stil en zoo treurig?

 

Waerom deze stem, nu zoo dof en zoo stom?

 

De velden zyn toch nog zoo geurig.

 

Maer wat! ô myn geest! Ach waerheen dwaelt gy thans,

 

Wat spreekt gy van roem en van lusten?

 

'k Behoef geene kroon, geene roemryke krans

 

Om myn voorhoofd zoo koud, op te rusten.’

 

 

 

En traeg en trager sloeg hem 't hart

 

En flauwer werd zyn stem;

 

En niemand deelde in zyne smart,

 

En niemand kwam tot hem.

 

 

 

‘Geen kroon, geene prael, neen die vraeg ik niet meer,

 

Geen droom zal my langer verblinden.

 

ô Kunst - my zoo schoon en zoo lief en zoo teer,

 

De dood zal welhaest ons ontbinden;

 

Maer weg van myn oog met die beeldsels zoo wreed,

 

Mag ik dan geen heil meer verwachten;

 

Geen moeder, geen zuster vernemen myn leed,

 

Geen vriend zal de scheiding verzachten.

 

 

[p. 47]

 

Hy zweeg een stond terwyl zyn blik

 

Staerde op een schilderwerk,

 

Zyn harte scheen vol angst en schrik

 

En klopte zwaer en sterk.

 

 

 

‘Nogtans’ sprak hy weêr, ‘in myn brein was iets groots

 

En daer in myn borst voel ik 't blaken,

 

Het heilige vuer van de kunstryke schaer;

 

En nu ik het doel ging genaken,

 

Nu val ik hier plotslings, nu val ik en sneef!

 

ô Doemnis, 't is alles verloren......

 

Ach! hemel! vergeef my. - 'k Heb koude en ik beef;

 

Geen mensch zal myn klagt langer hooren!....’

 

 

 

En 't hoofd des kunstnaers zonk ter neer,

 

De nacht werd kil en koud:

 

De Carravaggio was niet meer,

 

Hy stierf in t'eenzaem woud.

b.b.

December 1840.