|
| |
| |
| |
| |
Marietta en Leonardo.
Eene Venetiaensche geschiedenis.
I.
Liefde.
Het was in het midden van Oogstmaend.
Zoo het aen een dichter had gegeven geweest op de vleugelen eens arends boven de adriatische zee te mogen dryven; met welke poëtische aendoening zou zyne ziel niet getroffen geweest zyn, wanneer hy die stille natuer, welke zich onder hem uitspreidde, zou bewonderd hebben! Met een goddelyk gevoelen zou hy de warme, zuivere lucht in zyne longen ingeademd hebben en mymerend zou zyne stille blik de zachtverzilverde maen gevolgd hebben, welke haren glans op het in zee begraven Venetiën uitspreidde en de ryen zyner trotsche gebouwen, als een aental kronkelende zilveren lynen of als onbeweegbare bliksemflitsen, deed voorkomen. Zoo hy dan zich nog lager had laten neêrdalen en onmiddelyk boven de koningin der zee had gedreven,
| |
| |
zou zyn oor lieflyk gestreeld zyn geweest door de zoete stemmen der geliefden welke, hunne gondool zachtjes op het water heenvoerende, hunne minneklagt by het tedere mandolinen spel uitgalmden. Het stil geplons welk de gondoolvoerders, by elken riemslag, in het water maekten; het gewapper der duizendkleurige wimpelen der gondolen, het gefluister van den zoelen avondwind en het zoet gebruisch der geklovene golfjes der lagunen, zouden hem ook niet minder verrukt en zynen geest in zachte mymery gedompeld hebben. ô Die dichter zou voorzeker gedacht hebben, dat dit alles eene droom, eene geestbegoocheling was, en dat hy, op de vleugels der inbeelding weggevoerd, in het ryk der luchtschimmen ronddwaelde. - En nogtans zou dit niets geweest hebben als de bloote natuer, welke slechts één straeltje harer glansende kroon zou vertoond hebben. - Dit alles bestond op dit oogenblik: dit alles was waerheid.
De lagunen van Venetiën waren met ontelbare gondolen bezaeid; want het was een dier zuivere avondstonden waermede de hemel de Italjaensche gewesten zoo milderyk begunstigd heeft. Betoovrend was het te zien hoe die menigvuldige vaertuigjes door de stille zeevlieten heenkruistten en met welke wonderbare behendigheid zy elkaer wisten te vermyden. Hier verhief zich eene zachte stem en scheen als de zang des nachtegaels zich in het luchtruim te verheffen: daer zong een krachtige mannengorgel een dier diepgevoelde gegezangen, welke zich als eene lange zucht by de zoete vrouwen stemmen mengden en te samen eene hemelsche harmony voortbragten.
| |
| |
De nacht was reeds verre gevorderd en vele der gondolen waren van de lagunen verdwenen. Slechts hier en daer zag men er nog in de verte eenige ronddwalen waervan de kleine lichtjes, welke zy aen den mast voerden, slechts de tegenwoordigheid aenduidden. Uit een dezer verhief zich eensklaps eene zachte mannenstem welke zich aen de vleyende toonen eener mandolien paerde en de volgende woorden opzong:
‘Zacht en lieflyk is de lente,
Wen 't gebloemt in morgendosch,
Uit zyn zachtgeplooide blâren,
Wringt zyn tengre kelkjes los;
Maer nog schooner is myn liefste,
Wen ze, in blank gewaed gekleed,
Met een liefdetraen in de oogen,
Uit haer donzig rustbed treedt.’
Hier hiel de stem een weinig stil: de zachte toonen der mandolien weêrgalmden alleen in den kalmen omtrek en hadden in zich iets fyns en teders welke de ziel in streelende gedachten als deed ronddwalen. De stem hernam andermael:
‘Trotsch en edel is de zomer,
Wen de zon, in vollen gloed,
Gansch het aerdryk leven doet;
Maer een oogslag van myn liefste
Is de schoonste glans op aerd,
Die my immer kan beschynen,
Is alleen dit alles waerd.’
En krachtiger ging nog de stemme voort:
| |
| |
‘Ryk en grootsch is 't brein der dichters,
Wen hun geest in denkingskracht
Door 't geschapen heen gaet dwalen
En naer 't langgedroomde smacht;
Maer nog sterker brandt my 't harte,
Grooter is myn ziele dorst,
Wen ik 's aerdryks schoonsten engel
Zachtjes strengel aen myn borst!’
‘ô Ja Marietta’ sprak toen de stem in de gondool, ‘zoo ook bemin ik u! Gy ook zyt my eene geheele wereld! geene schatten, geen genot, niets is my zoo veel waerd als uwe liefde. ô Ik aenbid u als of gy een God waert, ja! want de aenbidding der engelen kan toch niet vuriger, niet krachtiger als de myne wezen.....’
- ‘En ik, Leonardo,’ was het antwoord, ‘is myne liefde min krachtig en ben ik u niet met hart en ziele toewyd?’
- ‘ô Ja, engel! Maer waerom moet ik u in de armen eens anders zien? Waerom kan ik u niet alleen bezitten?.. Verstaet gy, Marietta, welk lyden het myne is, wanneer ik uw echtgenoot, in myne tegenwoordigheid, eenen hatelyken zoen op uwe roozen lippen moet zien drukken? ô Welke brand voel ik alsdan in myn hart! Met welke blydschap zou ik hem, die denkt dat ik zyn vriend ben, alsdan myn dolk in de borst stooten en hem toeroepen: ontheilig die vrouw niet welkers hart u niet toehoort, welkers ziel gy niet verstaet: zy is de myne!....’
Marietta drukte de hand haers minnaers en antwoordde niet. Na eene poos in diep stilzwygen doorgebragt te hebben, sprak zy:
| |
| |
‘Leonardo, de nacht is reeds ver gevorderd. Keeren wy huiswaerts.’
De jongeling greep de riemen en het snelle vaertuig schoof zachtjes door de bruischende baren. Eenige stonden later hield de gondool stil voor eene trotsche wooning en twee persoonen stapten op het strand. De eene was eene vrouw die door hare tengere vormen en hare ryzige gestalte eerder aen eenen luchtgeest dan wel aen eenen mensch geleek. De andere was een jonge man van het hoofd tot den voet in zwarten fluweel gekleed. Een kleine mantel, welke slechts tot aen de knie nederdaelde, bedekte zyne schouderen en een rood mutsje met eene witte pluim voorzien, omkroonde de zwarte hairlokken die hem zwierig om den hals rolden: slechts het ondergedeelte zyns aenzigts was zigtbaer; want het overig zyner wezentrekken had hy, by het aen strand komen, met eene zwartzyde mom bedekt. Met geestdrift greep hy de hand der jonge vrouw, drukte dezelve tegen zyne borst en bragt ze dan aen zyne lippen om er eenen brandenden zoen op te plaetsen. ‘Vaerwel, myne lieve,’ zuchtte hy, ‘en denk aen uw minnaer.’
- ‘Denk aen overmorgen avond, ten acht ure!’ sprak Marietta.
Op het oogenblik dat Leonardo zich omkeerde, om zich weder tot de gondool te begeven, hoorde men eene losbranding en een kogel vloog hem schorrend naest het hoofd. De vrees van erkend te worden, deed hem als de wind naer het vaertuigje snellen. In een oogwenk zag men hem de riemen in de hand vatten, dezelve met kracht in het water slaen en als de pyl eens boogs in de verte verdwynen.
| |
| |
Marietta was als van een bliksem getroffen geweest, wanneer zy dien pistoolschot gehoord had; doch zy herstelde zich weldra, wanneer zy haer minnaer in veiligheid zag; want zy was geene vrouw welke zich ligt liet verschrikken en het gevaer vreesde. De drift der liefde was by haer een gevoel waer zich alle andere gevoelens rondschaerden en ter welkers verzadiging haer niets te heilig en ook niets te gemeen of te laeg was. Volgens die drift werden alle hare daden geschikt, alle gebeurtenissen geoordeeld en alle menschen gemeten. In een woord die drift was haer leven en zonder dezelve zou haer het lot onverdragelyk geweest zyn.
Weldra was hare vrees geheel verdwenen, en zonder de minste ontroering stapte zy hare wooning binnen en rigtte hare schreden naer het vertrek haers echtgenoots: ‘Carlo,’ sprak zy op eenen lachenden toon, wanneer zy binnengetreden was, ‘hebt gy het inzigt gehad uwe Marietta te dooden, van zoo onbezonnen een vuerwapen te lossen?’ Carlo vond zich geheel onthutst, en zoo er geene duisternis in het vertrek geheerscht had, zou zyne vrouw ligt gezien hebben welke gloende kleur zich in eens op alle zyne wezenstrekken vertoonde. Zyn hart klopte geweldig en het bloed scheen hem eenen hevigen brand in zyn hoofd aentesteken; want hy verstond de listigheid zyner vrouw. Een tot dan toe ondoordringbaer dekkleed werd hem van voor het aenzigt weggenomen, en eene verschrikkelyke verdenking zag hy op dit oogenblik in waerheid veranderd worden. De vrouw die hy aenbad, bespotte hem!......... Eerst meende hy in gramschap uitteborsten en haer heur ontrouw te verwyten; doch de listigheid waervan zyne
| |
| |
gade zoo goed gebruik maekte, gaf hem het gedacht op dezelfde wyze te handelen. Hy antwoordde: ‘Ik had gerucht gehoord, Marietta, en daer het reeds zoo laet in den nacht was, dacht ik dat het mogelyk een kwaeddoener was, welke op u of iemand van onzen huize wilde aenleggen.’
- ‘Wel neen, myn vriend, het was slechts de gondolier, welke my tot aen de wooning geleide; doch een andermael zal ik vroeger wederkeeren. Maer de nacht was zoo schoon, zoo aengenaem, myn lieve Carlo! Wat heb ik dikwyls gewenscht u by my te hebben, om u de schoonheid der natuer te doen bewonderen. Oh! een andermael zult gy uwe Marietta vergezellen, niet waer? Dan, dan zal er my niets ontbreken!’
Terwyl zy dit zegde, hield zy niet op haren gemael te streelen en te liefkozen. Deze welke niet langer dien verschrikkelyken toestand kon uitstaen, smeekte haer van zich ter rust te begeven; haer verzekerende dat hy voortaen zulke ongegronde vrees niet meer zou gehad hebben.
De slaep ontweek de sponde van Carlo en den ganschen nacht voelde hy zich door de schrikkelykste gedachten gefolterd.
Marietta, voor zeker houdende dat haer echtgenoot niets verdacht, verjoeg alle ongerustheid en hare zachte slaep werd door de schoonste en aenminnigste droomen verlevendigd.
| |
| |
| |
II.
De vriend.
Wanneer het reeds lang dag was, zat Carlo, nog altyd door dezelfde gedachten gefolterd, in eenen grooten leunigstoel neder. De schoonheid en heerlykheid waermede de zon in den blauwgekleurden hemel stond te pryken; de zachte koelte en de aengenaemheid van eene menigte bloemtuilen welke hunnen balzemenden geur in het vertrek uitwasemden; niets kon zyn oog bekoren of zyn hart verkwikken. Het gedacht alleen zyns ongeluks, het gedacht der ontrouw zyner echtgenoot vervulde zynen geest en maekte hem onbekwaem, niet alleen om aen de schoonheid der natuer gevoelig te zyn; maer zelfs om aen iets anders dan aen zyn ongeluk te denken. Door het aenhoudend peinzen afgemat, liet hy het hoofd op de borst hangen: zyne scherpe blikken vestigden zich styf op het roode tapyt welk den grond bekleedde en gedurig scheen hy tegen weemoedige tranen welke bereid waren zyne oogen te ontspringen te worstelen. De droefheid welke zyne ziel als overstroomde en welke haer in tranen wilde ontlossen, vond steeds eene drift welke zich tegen haer verzette en hare spraek tegenhield. Carlo had als een teeken van lafheid aenschouwd, de eerste traen welke zyn oog zoude ontrold hebben. Die stryd had hem uittermate afgemat. In eens wrongen zyne handen met
| |
| |
bitsigheid de armleuningen des stoels vast; hy hief het hoofd op, regtte zich vurig uit den zetel en begon in de zael rondtestappen. Op dit oogenblik hoorde men een klop aen de deur der zael en een jonge man trad in het vertrek. Er was eene wonderbare uitdrukking op het aenzigt van dezen laetsten te lezen. Eene zekere ongerustheid, welke hy met de grootste zorg zocht te bedekken, straelde in zyne geheele houding door; en zoo Carlo niet zoo zeer door zyne eigene folteringen had ontsteld geweest, zou hem voorzeker die bedeesdheid niet ontsnapt zyn; doch hy zag niets, de ongelukkige, en zich tot den jongeling wendende, sprak hy:
‘ô Leonardo! myn vriend! Ik ben blyde u te zien; want ik heb troost noodig. ô Gy alleen, ja, moogt myn ongeluk kennen, gy alleen zyt myn vertrouwen waerdig, want gy kent myn hart; gy verstaet het hart uws vriends en uw woord zal als een weldoende balsem op myne vermorzelde ziel dalen, en haer opbeuren.’ Leonardo scheen als te herleven. - Carlo had hem niet erkend. - Met geveinsden geestdrift greep hy de hand zyns vriends en dezelve drukkende, antwoordde hy:
‘Gy kent my, vriend, en gy weet dat uwe smarten de myne zyn. Spreek! wat kan ik doen?’ - Carlo greep zynen vriend by de hand en hem eenen zetel toeschuivende, deed hy hem teeken van neêrtezitten. Na eene korte stilzwygenheid sprak Carlo, zynen vriend met drift in het oog beziende:
‘Leonardo: men heeft my gehoond; doodelyk gehoond!’ De kracht dezer woorden en de styve blik van Carlo ontstelden zigtbaer de wezenstrekken van Leonardo; doch hy herriep weldra zyne stoutmoedigheid,
| |
| |
en de hand op het gevest zyns dolks drukkende, sprak hy:
- ‘Carlo! deze wischt allen hoon uit!’
Carlo scheen geen acht op deze woorden gegeven te hebben en ging voort:
- ‘Gehoond, ja, myn vriend, gehoond in het dierbaerste en door het dierbaerste welk ik bezit; door myne echtgenoot!......’
Leonardo scheen als ten gronde geslagen: - ‘Uwe echtgenoot,’ stamelde hy; ‘ô dit is onmogelyk......’
- ‘Wat zegt gy, onmogelyk, Leonardo? Ik heb het gezien, myn vriend, en myne oogen hebben my niet bedrogen.’
- ‘Uwe vrouw heeft u immers nooit rede van verdenking gegeven, Carlo?’
- ‘Neen! en dit vergroot myne woede. ô Vriend! wanneer ik denk dat wanneer zy my toelachte en eene minzame zoen op myne wangen drukte, zy my op den zelfden stond verried en in haer hart bespottede: wanneer ik denk dat die lach welke my als de goddelyke lach eens engels voorkwam, niets dan bespotting en verleiding in zich besloot, dat de zoete woorden, welke zy my toestuerde, niets dan bedriegery waren en slechts dienden als een blinddoek waermede zy my het oog bedekte, op dat myne ziel zoude gerust geweest zyn en dat ik hare daden niet zoude nagegaen hebben. ô Wanneer ik dit alles nadenke, ô dan voel ik in myn hart een brand welke my verteert. ô Dan zou ik het verachtelyke schepsel dat my hoont, onder de voeten kunnen trappelen en haer myn dolk door het hart stooten!.......’
| |
| |
- ‘Bedaer u, myn vriend, bedaer u’ sprak de bevende Leonardo, ‘gy vergroot u zelven het ongeluk. Ten onregte mogelyk verdenkt gy uwe vrouw?’
- ‘ô Mogt het waer wezen, groote God! Maer neen, myne oogen hebben my niet bedrogen. ô Vriend, welken afschuwelyken nacht heb ik doorgebragt. De pynen eener verdoemde ziel kunnen niet grooter zyn als de folteringen welke ik geleden heb. Alle de herdenkingen zyn my tegelyk dezen nacht overvallen. Ik zag nog, als in een levend tafereel, de eerste dagen myns huwlyks. Het scheen als of de satan my dit alles voorstelde, my de aengenaemheid en het genoten geluk aenwees, en iedermael hetzelve aen stukken sloeg en dan op eenen helschen toon my grynzend aenstaerde en lachte. Het beeld myner echtgenoote, wat zeg ik! echtgenoote! Neen zy verdient dien naem niet, - zweefde my gedurig voor het oog. Ik zag die oogen in wier blik, ik eenmael eenen ganschen hemel meende te ontdekken en welke nu slechts valscheid en bespotting aenduidden; die mond wiens zoete lach my weleer het aengenaemste genoegen der aerde verschafte, scheen nu als met verachting betrokken en bereid spotwoorden toetewerpen. Haer zwierig hoofd welk my eertyds het hart in liefde kon doen branden, scheen nu slechts ligtveerdigheid en wulpscheid aenteduidden. ô Verschrikkelyk waren die aendoeningen! afschuwlyk was myn lyden!.... En nog, Leonardo, voel hoe de boezem my klopt; voel die hitte welke my het brein doorwoelt en myn aenzigt verzengt. ô Dit alles moet u getuigen welke smart er in myn boezem schuilt en hoe zwaer, hoe onverdragelyk myn lyden is!’
| |
| |
- ‘Getroost u, myn vriend,’ sprak Leonardo, ‘mogelyk is uwe verdenking ongegrond.’
- ‘ô Zoo het slechts een vyand waer, welk ik daer voor my zag,’ ging Carlo woedende voort, zonder op de woorden van Leonardo acht te slaen, ‘ô dan zou myn zwaerd my welhaest over hem gewroken hebben!. Dan zou ik lang myne handen in zyn bloed gedoopt hebben en op zyn lyk hebben gejuichd. Maer neen! ô woede! ik ken hem niet! ik heb hem niet kunnen erkennen. ô Leonardo! begrypt gy wat het is gehoond te zyn en zich niet te kunnen wreken... Ten minste zich niet op een man te kunnen wreken! en eene vrouw! ô neen dit kan ik niet! - op Marietta! myne handen met haer bloed bevlekken!.... Het bloed van Marietta, ô neen! haer dooden? neen! - dit kan ik niet!.......’
Carlo hield op te spreken, verbergde zyn hoofd tusschen zyne handen en eene diepe zucht ontging zyne benepe borst. Leonardo was dermate ontsteld dat hy zyn zelven byna niet meer gevoelde; en wanneer Carlo de oogen weder oprigtte, zag hy zyn vriend, half bezwymd en bleek als een doode, met het hoofd tegen den stoel leunen. Carlo schreef deze ontroering enkel toe aen een al te groot gevoel welk zyn vriend over zyn ongeluk gewaer wierd, en het medelyden deed zich weldra in zyn gevoelig hart op: ‘ô myn lieve vriend,’ sprak hy ‘vergeef aen myne smart. Uwe gevoeligheid treft my; want zy is my eene waerborg des belangs welk gy in my stelt; doch, ik bid u, maek my niet ongelukkiger met u om my te zien lyden.’ En hy greep de handen zyns vriends welke hy met eenen vurigen zoen bedekte. Leonardo rigtte zyne oogen op en deed alle zyn
| |
| |
best om zyne onsteltenis te verdryven. Wanneer hy een weinig herkomen was, regtte hy zich op en betoonde, zoo goed mogelyk, al het geveinsd medelyden welke hy in het ongeluk zyns vriends stelde en spaerde geene eeden om dezen te doen gelooven dat, zoo hy hem van eenig nut kon zyn, hy slechts zyn wil had te kennen te geven. Met medelyden zag Carlo zynen vriend vertrekken, en dit edel gevoel scheen zelfs eene zekere gerustheid in zynen geest te brengen. De laffe Leonardo, door de vrees welke hem dit verschrikkend tooneel had aengedaen, gansch afgemat, haekte slechts om van Carlo's tegenwoordigheid verlost te zyn. Hy begaf zich dadelyk huiswaerts en schreef het volgend briefje:
‘Myne lieve Marietta!’
‘Myn geest is in de grootste verwarring. Ik kom daer even met uwen echtgenoot eene verschrikkelyke samenspraek te hebben. Ik heb gebeefd, Marietta. Hy weet alles. Hy is van alles onderrigt, ô ik vrees: hy heeft ons gisteravond gezien. De laetste zoen welken ik op uwe roozenlippen gedrukt heb, is door hem afgespied geweest. Ik vrees dat hy ons geheel ontdekke. Gy, myne lieve, moet geene vrees hebben; want de verachtelyke schynt nog te willen doen gelooven dat hy u bemint. Hy heeft van het gestelde uer niet gesproken: ik geloof dat hy dit niet afgeluisterd heeft; doch denkt gy niet dat dat het beter ware hetzelve voor eenige dagen te verschuiven tot zyne woede van echtgenoot een weinig bedaerd zy, ware dit niet het beste? Schryf my eenige woorden in antwoord, myne beminde. Vaerwel myn engel; ik omhels u en blyf aen u denken.’
Uwe Leo.
| |
| |
Een uer later ontving Leonardo het volgend antwoord:
‘Welhoe! Myn beminde schynt te vreezen!.. Weet, Leonardo! dat wie de minnaer van Marietta is, geene vrees mag kennen, en dat geene gevaren mogen bekwaem zyn hem te verschrikken. Gy kent dan myne liefde niet, Leonardo? Gy weet dan niet dat de tegenkantingen slechts myne wenschen verdubbelen en myn verlangen doen aengroeyen: dat ik niets vreeze en dat myn wil eene yzeren wil is welke voor niets buigen kan. Ik spot met mynen echtgenoot, en met zyne bedreigingen, spot ik. Ik alleen ben magtig genoeg om alle zyne werken te verydelen en zyne strikken te ontvlugten. Vrees niets, myn Leo, niemand zal de oogenblikken, aen onze liefde toegewyd, komen stooren. Echter wil ik u iets toestaen, om dat ik u met drift bemin, verstaet gy, Leonardo?. Morgen avond ten zes ure zal ik u verwachten. Onze getrouwe Teresa zal u den middel beschikken om ongemerkt tot in myne kamer doortedringen. Uwe minnares verwacht u, Leonardo. Hare armen staen open om u te ontvangen. De welkomkusch zweeft reeds op hare lippen. Ik wacht u.’
Marietta.
De drift der liefde was nog sterker als de vrees in Leonardo, en hy dierf aen zyne minnares niet ongehoorzaem zyn.
| |
| |
| |
III.
De Bravo.
Een dag was voorbygegaen.
Carlo was weder in zyne kamer; doch eene gansche omwenteling had zich in zynen geest opgedaen. De droefheid was van zyn aenzigt verdwenen en had aen eene grammoedige uitdrukking plaets gemaekt. Nu en dan liep er eene ligte grimlach over zyne verbleekte wezenstrekken en dan trokken deze zich als stuiptrekkend in een en zyne oogen schoten als vuerstralen welke de kamer rondblikten. Hy wandelde op en neder in het vertrek; doch op het minste gerucht hield hy stil en scheen met de grootste nauwkeurigheid te luisteren. En wanneer dan het gerucht verdween, stampte hy ongeduldig op den grond en scheen diep gestoord. In eens klopte een vinger stil op de kamerdeur en Carlo opende met de grootste haestigheid:
- ‘Heeft u iemand gezien?’ was zyne vraeg.
- ‘Niemand,’ antwoordde eene grove stem, en een persoon van eene tamelyke hooge gestalte trad het vertrek binnen. Zyn onderkleedsel was gansch zwart en met roode linten omboord. In den gordel die hem het lyf omvatte, bevond zich langs den eenen kant een pistool, en langs den anderen kant eene zware dolk met eene zwarte handhaef en zonder de minste ver- | |
| |
siersels. Eene korte degen hong hem nog zwierend aen de zyde en verborg zich onder den bruinen mantel welke zyne schouders bedekte en slechts een weinig lager dan de knie nederdaelde. Een donkerkleurig mutsje met eene kleine groene pluim versierd, bedekte hem het hoofd en verminderde niet het minste de wreede en kwaedaerdige uitdrukking welke op zyn ruw aenzigt te lezen stond. De oogen stonden hem diep in het hoofd en blonken als twee karbonkelsteenen; zyn hair was kort afgoschoren, en zyn lange knevels welke aen de tippen om hoog gekruld waren, en zyne fyne, puntachtige baerd, gaven aen zyn wezen iets duiveligsch, iets dat verschrikte en aen allen eenen onvermydelyken afkeer moest inboezemen. Carlo zelf, hoe sterk hy ook door den drift vervoerd was; hoe zeer hy naer de wraek verlangde, kon niet dan met afschuwen dien man aenstaren en het was slechts met tegenzin dat hy hem het woord toestuerde. Hy had byna spyt dat hy zoo verre gegaen was van zich tot zulk schepsel te vernederen. Dit ontsnapte geenzins aen het aldoordringend oog des vreemdelings:
- ‘Gy zoudt u byna willen berouwen, niet waer heer Graef?’ sprak deze, ‘zoo gaet het. Men gebruikt ons als een werktuig om dat men ons noodig heeft, om dat men zich geene kracht genoeg toekent om het werk alleen ten uitvoer te brengen, om dat men vreest dat de arm ons misschien op het oogenblik der wraek zou ongehoorzaem zyn en dat ons de moed zou ontvliegen.’
- ‘Dit liegt gy’ viel hem Carlo in de rede, ‘denkt gy dan dat ik een lafaerd ben en dat myn moed niet groot genoeg is om my van eenen vyand te verlossen!’
| |
| |
- ‘Dit is mogelyk.’ antwoordde de vreemdeling, heel koelbloedig. ‘Het is dan dat gy te weerdig zyt om uwe handen te bevlekken met bloed dat met u misschien in adeldom niet gelyk zou staen?’
Carlo beet van woede en schaemte op zyne tanden, want hy zag zich vernederd; doch hy wederhield zyne gramschap en sprak niet.
- ‘Edoch’ ging de andere op denzelfden toon voort, ‘dit is niets: dit is onze stiel, en de Bravo is zoo heerlyk als iemand anders!’
- ‘Laet ons daerover niet meer spreken;’ zegde Carlo, ‘de tyd is ons te kostelyk.’
- ‘Dit is waer,’ antwoorde de Bravo, ‘gy hebt gelyk.’ En hy schoof zich zelven eenen leunigstoel en plaetste zich met de grootste gemeenzaemheid in denzelven. Carlo volgde hem na en eene borze uittrekkende, reikte hy dezelve aen den vreemdeling, zeggende: ‘Nog zoo veel, wanneer de zaek is afgedaen.’ De Bravo bezag de somme gelds en sprak al lachend: ‘Waerlyk hy is zoo veel niet weerd.’
- ‘Wie?’ Vroeg hem Carlo.
- ‘Welke middelen leggen wy in het werk?’ zegde de vreemdeling, zonder op Carlo's vraeg achttegeven, ‘en waer moet het werk uitgevoerd worden?’
- ‘In myn huis zelve. Hy zal in de kamer myner echtgenote komen: ik zal u den weg wyzen om onbemerkt tot dezelve te genaken.’
- ‘ô Dit is onnoodig,’ antwoordde de Bravo, ‘dien weet ik.’
Carlo stond als verstomd dat een vreemdeling zyne huizing zoo goed kende en vroeg hiervan de rede.
| |
| |
- ‘Dit is u onverschillig,’ was het antwoord. ‘Spreek verder.’
- ‘Er is eene bedekte deur in den wand welke niemand als ik ken: ik zal u dezelve aenwyzen.’
- ‘Onnoodig! Geef my slechts den sleutel.’
- ‘Ik zal by u wezen.’ Sprak Carlo.
- ‘Geef hem nogtans: de aendoening mogt u op het oogenblik te zeer treffen en dan was onze aenslag verydeld.’
Carlo nam een klein sleuteltje welk hy, met eenige andere, altyd by zich droeg en reikte het den Bravo over.
- ‘Het is om acht ure dat zy hem zal verwachten.’
- ‘Om zes ure,’ antwoordde de Bravo.
- ‘Om acht ure,’ hernam Carlo, ‘ik heb het afgehoord.’
- ‘En ik heb het geschreven gezien: - zes ure.’
- ‘Spreek! op welke manier?’ zegde Carlo driftig.
- ‘In een brief van uwe gade aen haren minnaer.’
- ‘Dan kent gy den lafaerd die my hoont, en wiens bloed ik eisch?’
- ‘Ja, ik ken hem.’
- ‘ô Spreek, zeg my zyn naem: leer my hem kennen, dien vervloekten lafaerd, ô spreek!’
- ‘Gy zult hem zien en kennen, wanneer uwe wraek in zyn bloed zal voldaen zyn.’
- ‘ô Ik smeek u, noem hem!’
- ‘Ik weet het: dit is genoeg!... Ik ook, heer graef, ik, een verachtelyke Bravo, ik ook heb my op hem te wreken; want hy heeft my ook gehoond! verstaet gy? Die lafaerd heeft my ook eens myne minnares ontnomen: een meisje welk ik aenbad, welke ik beminde
| |
| |
met de liefde van eenen Bravo, met eenen helschen drift, verstaet gy, heer graef?. ô! Eene vrouw welke zich niet schaemde eenen bravo voor minnaer te erkennen, welke met hoogmoed hare hartskloppingen met de myne durfde mengen; en die, engel als zy was, zich fier achtte de liefde van een.... van een Bravo te bezitten! He wel! heer graef, dit meisje heeft hy my ontstolen; hy heeft haer hart bedorven, want zy was onnoozel; hy heeft haer zoo als vele andere in de ellende en in de verachting gedompeld. En dit, dit heb ik nog niet gewroken! heer graef; want ik ook, ik ben aen hoon gevoelig, en myne wraek is zoo heilig als de wrake van iemand en kan zonder uitwerksel niet blyven. Verstaet gy nu, graef, waerom ik alles weet? Om dat ik sedert dit oogenblik alle zyne stappen heb opgevolgd. Om dat hy niets buiten myne weet gedaen heeft. En nogtans heeft zich tot nu toe geen gunstig oogenblik aengeboden; maer dezen avond zyn wy beide gewroken, graef! Ik zal u hier in uwe kamer komen vinden en wees gerust: onze laffe bespotter zal het morgenlicht niet meer aenschouwen.’
Dit zeggend, reikte hy de hand met de grootste gemeenzaemheid aen Carlo; want op dit oogenblik beschouwde hy den graef als zyns gelyke, vermits hunne belangens dezelfde waren. Carlo, door de blikken en de woorden des Bravo als gedwongen en betooverd, reikte hem insgelyks de hand, en bragt hem, als of het een ware geweest welke hem in adeldom gelyk stond, met de grootste beleefdheid tot aen de deur des vertreks.
Carlo had de tyd niet om al hetgeen hy van den Bravo gehoord had natedenken, noch om zich met zyne
| |
| |
ongelukkige gedachten op nieuw bezig te houden: want nauwlyks was de Bravo vertrokken, of een zachte klop deed zich aen de deur der kamer hooren. Carlo wist niet wie dit wezen mogt en ging de kamer openen. Het was als of de donder hem verpletterde, wanneer hy eensklaps het wezen zyner gade voor zich zag staen. Er deed zich in zyn hart eene koude huivering op welke hem het geheel lichaem als rondliep en alle zyne lidmaten deed trillen. Zyne hairen schenen als te berge te reizen op zyn hoofd en zyne verwilderde oogen schenen hem eensklaps als met een dikken nevel overdekt. Hy voelde dat hy zich ging veraden en met de grootste magt welk een mensch op zyn eigen kan uitoefenen, herriep hy zyne geestkrachten en trachtte zoo veel mogelyk eene onbeduidende uitdrukking aen zyne wezenstrekken te geven. Hy sprak:
- ‘Welk toeval, mevrouw, verschaft my het geluk uw bezoek te ontvangen?’
- ‘Welk toeval? Denkt gy dan Carlo dat ik uwe afwezenheid niet gewaer worde en dat myne liefde my niet ongerust maekt, wanneer ik myn echtgenoot zich zoo in zyn vertrek zien opsluiten! Denkt gy dan Carlo dat myne liefde zoo zwak is?’
- ‘Ik dank u, mevrouw, over uwe tedere gevoelens,’ antwoorde Carlo, met de allergrootste bezadigdheid. ‘Uwe toegenegenheid veroorzaekt my de grootste blydschap. Ik aenzie het als een teeken van het belang welk gy in my stelt; doch wees gerust: het is slechts eene ligte onpasselykheid, welke my belet heeft u myne gewoone groetenis te komen aenbieden. Maek daer echter geene zwarigheid in, bid ik u, ik gevoel my reeds veel beter.’
| |
| |
Het wezen van Marietta det eerst met eene soort van kinderlyke blydschap omstraeld was, kreeg nu in eens eene zwaermoedige uitdrukking. Met eene gemaekte minzaemheid, sloeg zy de armen om den hals haers mans en twee tranen blonken in hare zwartbruine oogen. ‘ô Myn echtgenoot,’ sprak zy, ‘myn lieve gade. Ik vreesde dat gy krank waert. Myn voorgevoelen heeft my niet bedrogen.’
Al wie het geveinsde hart dier vrouw niet gekend had, zou zich voorzeker aen alle die minzaemheid misgrepen hebben: doch de blinddoek was van Carlo's oogen afgerukt en hy zag de geveinsdheid zyner onwaerdige gade. Onmogelyk is het te bevatten welke innige woede hem het hart doorknaegde, wanneer hy zich aldus gedwongen zag de omhelzingen dier verachtelyke vrouwe te onderstaen. Het scheen hem als of zich eene slang om zynen hals had geslingerd die hem de keel als toeneep, hem hare fonkelende blikken, als vurige gensters, in het oog stuerde en welke, by elken zoen der vrouw, hem als venyn in het aenzigt spuwde. ô Met welk genoegen had hy dit valsche schepsel van zyn lyf willen schudden en als een onreine dier onder den voet vertreden! Maer neen hy moest veinzen, de ongelukkige, hy moest lyden en een lachend gelaet aentoonen; want zyne wraek moest voldaen worden, en het oogenblik derzelve was nog niet gekomen. Langer toch kon hy die hartscheurende liefkozingen niet meer uitstaen, en zyne echtgenoot zachtjes van zich stootende, liet hy zich moedeloos in een zetel neêrzinken. ‘ô Myn hoofd!’ Zuchtte hy, terwyl hy hetzelve met beider handen vastgreep. Marietta gaf den moed niet op
| |
| |
en plaetste zich voor zyne voeten: ‘ô Myn echtgenoot!’ sprak zy nogmaels, terwyl tranen van spottend medelyden hare wangen beliepen. ‘Ik zie het, gy lydt geweldig. Geef my uwe hand, ô myn beminde, dat ik ze omhelze. ô Kon myne liefde u herstellen!... Zeg, Carlo, gy hebt sedert gisteren morgen nog geene spyze genut. Ik weet dat gy den dienaren geweigerd hebt het minste te gebruiken. Ik heb u iets medegebragt dat u zal verfrisschen en goed doen. Carlo! zult gy my ook verstooten? Zult gy uwe echtgenoote dit klein vergenoegen niet toestaen?’
Carlo reikte zyne hand en ontvong een kopje schalei welk Marietta hem aenbood: ‘Ja, mevrouw’ sprak hy; ‘maer laet my nu een weinig rusten. Myn hoofd pynigt my grootelyks; doch heb geene achterdocht; ik heb slechts rust noodig om weldra hersteld te zyn.’
Marietta bleef nog eenige oogenblikken in hare liefkozingen voortgaen, en voor zy vertrok, verlangde zy nog, de schyheilige, een zoen van haren gemael te ontvangen. Het scheen Carlo of hem een gloeyend yzer de lippen brandde, wanneer hy de mond zyner echtgenoot op den zynen voelde kleven. Het was de laetste en ook wel de gevoeligste slag welke hy in die lange martelie had doorgestaen; want slechts eene enkele aenraking dier vrouw voor welke hy nu zoo veel haet en afkeer als weleer liefde gevoelde, deed alle zyne lidmaten trillen en bragt eene koude huivering in zyn geheel lichaem. Ook voelde hy zich als een looden staef van het hart ligten, wanneer hy Marietta de kamer zag verlaten.
Door de onophoudende foltering zyns geest afgemat,
| |
| |
bleef Carlo nog eenen geruimen tyd onbeweegbaer in zynen zetel neêrzitten. Een jonge jagthond welke zich in het vertrek bevond, uitgelokt door den aengenamen geur der schalei, was stil tot by Carlo genaderd en had zich van de spyze meester gemaekt. Carlo zag hem geduldig en met onverschilligheid het kopje ledigen.
Een uer later stierf het ongelukkige dier, te midden der afgrysselykste stuiptrekkingen.
Carlo voelde zich het hair te berge ryzen en beefde van woede, wanneer hy het mislukte schelmstuk zyner vrouw verstond, en hare geveinsdheid nadacht.
| |
| |
| |
IV.
De wraek.
- ‘Teresa hangen myne hairlokken my goed om den hals? My dunkt dat zy niet zwierig genoeg zyn?’
- ‘Geloof my, Mevrouw, ze zyn onverbeterlyk.’
- ‘En myne hairspelde, is zy wel vastgemaekt?’
- ‘Zeer wel, mevrouw.’
- ‘Waer mag hy toch vertoeven, Teresa?’
- ‘Het gestelde uer is nog niet voorbygeloopen, myne meestersse.’
- ‘Gy moet dit bovengedeelte myner hairspelde doen veranderen, Teresa. Dit is geen goede smaek meer. De gravinne Mantoli had op het laetste balfeest eene welkers topje uit een groep van kleine figuertjes was samengesteld. Ik weet niet wat het juist beduidde, doch het was zeer fraei. Leonardo vond het ook zeer wel uitgekozen. Maer, waer blyft hy toch, Teresa?’
- ‘Mevrouw my dunkt dat ik gerucht hoore.....’
(Het was Carlo en de Bravo welke hunne plaets waren komen nemen.)
Beide vrouwen luisterden met de grootste aendachtigheid.
Na eenige stonden sprak Teresa:
- ‘Ik zal my misgrepen hebben. Ik hoor niets meer.’
Marietta was ongeduldig. Zy keerde zich voor haren spiegel, bezag nog eenigen tyd haren opschik en ging
| |
| |
zich eindelyk in eenen ryken zetel neêrzetten. Zy was schoon, Marietta, overmate schoon wanneer men haer dus in haer pronkgewaed zag zitten. Een roodzyden fluweelen jak omvatte hare tengere leden en daelde met zachtheid op haren zwartzyden rok, wiens zwierige plooyen trotsch op den grond nederdaelden. Hare armen, wit als albastersteen en met gouden snoeren versierd, waren half ontbloot en verdwenen tusschen de fyne kanten en de lange fluweelen mouwen welke met gouden stiksels omzaeid waren en tot aen de kniën neêrvielen. Een hals zoo schoon en zoo blank als dien eener zwaen, maekte eene goddelyke tegenstelling met de donkere kleur harer kleederen. Haer zwarte hairlokken waren in eene met goudendraed gewevene kuif opgesloten welke achter op het hoofd met eene kostbare spelde vasthing, en eene menigte lokken liet uitrollen welke met losheid om den hals zwierden. Haer aengezigt was zoo als een dichter het in zyne schoonste mymeringen zoude kunnen droomen; en niemand, voorzeker, zou in die zoete trekken, in die zachte oogen, iets laeg, iets geveinsd ontdekt hebben. Niemand zou op het zien dier tengere, zuivere vormen, dier engelachtige uitdrukking, kunnen gedacht hebben dat eene zoo afgryslyke ziel, in zoo een schoon lichaem kon besloten zyn. Niemand zou kunnen geloofd hebben dat de valscheid in die hemelzachte oogen woonde en dat het hart van dien aertsengel een diepbedorven hart was.
Na eenige oogenblikken eener ongeduldige verwachting, verliet Teresa de zael en Leonardo stapte binnen. Er was eene zekere soort van schrik en bevreestheid op zyn aenzigt te lezen; doch hy deed zyn uiterste best
| |
| |
om dezelve te verbergen. Met eene gemaekte, hoofsche houding genaekte hy by de jonge vrouw en hare hand met drift vastgrypende, bragt hy dezelve aen zyne lippen. Twee persoonen hadden van dit oogenblik af de oogen op de geliefden gevestigd. Een enkel paneel, welkers reten zich door ouderdom hadden uiteengezet, scheidde hen van de twee beminden en liet hen toe alles te bemerken wat er in de zael omging. Wanneer Carlo in den minnaer zyner vrouw, zyn vriend Leonardo erkende, dacht het hem dat hy door een bliksemslag verpletterd werd. Stuiptrekkend greep hy de hand van den Bravo en de woorden: ‘het is myn vriend!’ vielen stil; doch op eenen verschrikkelyken toon van zyne lippen. De Bravo, vreezende dat de aendoening des graefs hunne schuilplaets mogt veraden hebben, greep hem met eene forsche hand by den arm en schudde denzelven met geweld, terwyl zyne andere hand zich op den mond des graefs plaetste, om hem het stilzwygen te gebieden. Carlo bedwong zyne aendoening en nam aendacht op het geen er in het vertrek omging.
Marietta hield zich eerst als of zy gestoord was: ‘Mynheer’ sprak zy op eenen statigen toon, ‘ik dacht dat gy niet zoudt gekomen zyn, dat een kinderachtige vrees u zou wederhouden hebben?’
- ‘Vreezen, myne lieve Marietta, en waerom zou ik vreezen? Is uwe liefde myne schutsvrouw niet, en heb ik op aerde iets te vreezen dan uwe liefde te verliezen of u te bedroeven? Neen, Marietta, uw minnaer is niet zoo vreesachtig en wanneer ik u in myn brief geraden had onze byeenkomsten voor een tyd te onderbreken, was dit meer ten uwen dan ten mynen opzigte;
| |
| |
doch spreken wy daer niet van, myne beminde, en laten wy de stonden, die gansch aen onze liefde moeten toegewyd zyn, in geene onnutte redekavelingen doorbrengen. Gy zyt immers genoeg van myne liefde verzekerd?’
Intusschen was Leonardo digter by de jonge vrouw genaderd en had hare hand met minzaemheid vastgegrepen. Marietta bezag hem met een blik waer eenen brandenden drift in te lezen stond, nam zyne hand liefkozend tusschen hare handen en drukte ze met tederheid tegen hare borst. De jongeling boog zich zachtjes tot haer en drukte eenen warmen zoen op hare roozenlippen: ‘ô ik bemin u te vurig om u niet lang vergeven te hebben, myn Leo. Ik heb er reeds proeven genoeg van gegeven; en op dit oogenblik zelfs, wordt mogelyk ons toekomend geluk besloten. Weldra myn Leonardo zal ik u in het openbaer durven voor mynen welbeminden erkennen en u eenen naem geven welke my tot hier toe zoo afschuwelyk geschenen heeft, maer welke my alsdan de schoonste, de welluidendste naem zal wezen.’
Leonardo scheen de vrouw te begrypen, en eene koude huivering beliep zyn gansch lichaem; want hy dacht reeds, de lafaerd, aen de gevolgen welke het schelmstuk zou kunnen met zich slepen.
- ‘Hoe,’ sprak hy, ‘Marietta, zoudt gy reeds?..’
- ‘Leonardo, myn drift, gy weet het, is eene helsche drift: en het geduld kan moeilyk in myn hart eene schuilplaets vinden. En toch, het oogenblik dat de verdenking en de onrust in onze wooning zouden binnengetreden zyn; was reeds lang in myn gedacht beschikt
| |
| |
om het oogenblik te zyn op welk er een einde aen onze ongerustheid en stoornis moest gesteld worden.
- ‘ô Ik ken uwe liefde, Marietta, ik weet dat u niets duerbaerder is dan uwe Leo: ook is u myn hart, myne ziel, alles toegewyd. Voor u engel, ben ik bereid alles te slagofferen; want uwe liefde is myn eenige schat, het eenigst bezit waeraen ik vastgekleefd ben, het zaligste lot wat ik betracht. Met u, ô Marietta, is my alles schoon en levendig; zonder u, is my alles doodsch en afschuwelyk.’
Terwyl Leonardo deze woorden op eenen driftvollen toon uitsprak, was zyne ziel aen geheele andere gewaerwordigingen ten prooi gegeven. De vrees, de laffe vrees had hem besprongen en doorknaegde hem de borst. De liefdeswoorden welke hy uitsprak, de liefkozingen welke hy zyne beminde betoonde, de aenminnelyke uitdrukking welke hy aen zyne wezenstrekken wist te geven, alles was geveinsd; want de schrik neep hem de keel als toe en het gesprek welk hy met Carlo had gehouden, stond nog al te klaer voor de oogen zyns geests, opdat hy met een waer en onbeklemd gevoelen liefdeswoorden kon uitspreken. Verwonderlyk was het dat de jonge vrouw zulks niet gewaer werd: zy die een' zoo doordringend gezigt had en aen wie het zoo moeilyk was iets te verbergen of te bewimpelen. Doch de drift had haer te zeer verblind. De eerlooze liefde welke zy Leonardo toedroeg was al te hevig, had te zeer haren geest betooverd, omdat zy koelbloedig aen haren toestand konde denken, en rekenschap harer daden houden. Met geestdrift trok zy haren minnaer tot zich en hare brandende blikken schenen zich met
| |
| |
eenen dartelen wellust in de geveinsde blikken van den jongeling te spiegelen.
Onmogelyk zoude het zyn te beschryven welke stryd er in het hart van Carlo op dit oogenblik omging. Op ieder woord dat geliefdensmond ontsnapte, voelde hy zich als een dolk in het hart stooten. Iedermael wrongen zyne vuisten zich stuiptrekkend in een en reeds meermalen had hy bereid geweest om den Bravo het teeken te geven; doch iederwerf had hy hetzelve uitgesteld, willende den smartbeker als tot ten gronde ledigen. Nu en dan deed de Bravo hem teeken stiltezwygen en drukte hem de hand als om te doen verstaen van door zyne gebaren hunnen aenslag niet te willen verydelen. Eindelyk kon Carlo niet langer het pynigend tafereel dat hy voor oogen had, meer uitstaen en: ‘het is tyd!’ sprak hy stil en op eene vervaerlyke wyze tegen den Bravo. Eensklaps draeide het onbekende paneel in den muer open en byna op denzelfden stond viel er op Leonardo's schouder eene zware hand welke hem achter over trok en hem eenen zwaren dolk in het hart stootte. Een gryns als die eener hyeen ontvloog den mond des moordenaers en met eene woedende wreedheid, wierp hy het doode lichaem op den vloer neder. Een vervaerlyke schreeuw ontging den mond der jonge vrouw, wanneer zy haer minnaer voor hare voeten zag neerwerpen; en hare oogen opheffende, stond zy in verdwaesdheid van haren zetel op en wilde uit de zael heenvlugten.
- ‘Sta! Mevrouw’ riep Carlo, haer met kracht by den arm grypende. ‘Sta!’ schreeuwde hy in eene schrikkelyke woede ontsteken, ‘uw laetste uer is mogelyk ook gekomen!...’ Nu scheen hy zich een weinig
| |
| |
te bedaren en zyn aenzigt kreeg eene nydige uitdrukking, waer terzelfder tyd blydschap en innige hartpyn in te lezen stonden. Hy bragt zyne vrouw weder tot by het dood lichaem. ‘Zie daer, wanschepsel,’ schreeuwde hy haer toe. ‘Zie daer uw beminde! myn vriend!.. Zie hem voor wien gy uwe pligten onder de voeten hebt getrapt! Zie hem voor wien gy uwen echtgenoot onteerd en bespot hebt! Zie hem voor wien gy uwen gemael hebt trachten te moorden. Zie hem voor wien gy van liefde brandt! Daer, schynheilige, daer ligt hy, uw aengebede minnaer! Daer ligt hy, de valsche vriend, welke my streelde, terwyl hy myn huwlyksbedde bezoedelde; die zich van myne gevoelens heeft meester gemaekt en als een duivel in myn hart geslopen is, om my den boezem uittewreten en om myne dood, myn eeuwig ongeluk te bewerken!....’
De wezenstrekken der vrouw werden als ineengekrompen: eene doodsche kleur had zich over haer aenzigt verspreid; doch hare oogen bleven droog; geen enkele traen deed zich in dezelve op. Met eenen verdwaesden blik bezag zy nu het wezen haers echtgenoots, welk door de verwoedheid afschuwelyk geworden was en niets meer van die edele uitdrukking bezat, welk het andertyds kenschetste; dan weder sloeg zy het oog op den Bravo welke met de armen op de borst gekruist en nog altyd den bloedigen dolk in de hand, lachend op het lyk van haren beminden stond te staren. Dit gezigt scheen haer te treffen en in eens kregen hare wezenstrekken eene geheele andere uitdrukking en een vloed van tranen ontsprong eensklaps aen hare oogen. Dit geween had op Carlo een wonderbaer uitwerksel.
| |
| |
Met aendachtigheid beschouwde hy zyne echtgenoot en sloeg terzelfder tyd een oog op het lyk dat voor zyne voeten uitgestrekt lag, en dan scheen het dat er eene zekere verandering in zyn hart omging. Hy bragt zyne vrouw tot aen haren zetel weder en liet ze in denzelven nederzinken.
Eenigen tyd bleef hy zonder te spreken en wachtte tot dat Marietta hare tranen had afgedroogd. Met een kalmer gelaet naderde hy haer alsdan en sprak: ‘Mevrouw, met myne eer te krenken hebt gy ook uwen naem geschonden..... Myne eer is hersteld; want ik heb my gewroken!..... Myne wraek moest nog uitgestrekter wezen; doch het herdenken der liefde welke ik u eens heb toegedragen; het herdenken der aenbidding welk ik u eens toegewyd heb! oh! dit gedacht heeft mynen arm tegengehouden. Dit gedacht heeft u gespaerd, onwaerdige! en toch ik dacht aen uwe ziele nog, aen eene eeuwige martelie welke u te wachten stond, en ik heb nog medelyden met u gehad.’
- ‘En gy hebt liever gehad my eene aerdsche martelie te doen onderstaen!’ sprak Marietta op eenen toon welke slechts hoogmoed en geen berouw aentoonde. Carlo werd door deze woorden als verpletterd: ‘He wel! ja! Mevrouw’ sprak hy met drift, ‘indien gy die martelie aen het berouw verkiest: het zy zoo! Dat uwe dagen dan met eeuwig wee en bitterheid besprengd wezen. Van nu af houdt gy op voor de wereld te leven en van morgen sluiten zich de kloosterdeuren voor eeuwig op u toe.... Myn vloek vervolgt u en uwe overige levensdagen zullen er door vergiftigd zyn.’
Marietta bleef roerloos en vergenoegde zich met op
| |
| |
het doode lichaem te wyzen en te zeggen: ‘hy is dood! Ik spot met uwe bedreigingen.’ En dit op eenen toon welke van de diepste verachting en onbeschroomdheid getuigde. Carlo voelde zyn bloed als op nieuw kokend worden; doch hy toomde zyne woede in en verliet zonder nog iets te zeggen de kamer, welke hy met de grootste zorgvuldigheid toesloot.
De Bravo had zich met het doode lichaem belast, en wanneer de nacht gevallen was, hechtte hy hetzelve aen een zwaren steen en wierp het in zee.
Wanneer Carlo, des andrendaegs 's morgens, in het vertrek kwam om zyne bedreigingen ten uitvoer te brengen en Marietta wegtevoeren, vond hy het lyk zyner echtgenoot op den grond uitgestrekt liggen. Niet alle het vergift was hem beschikt geweest.
Door droefheid en naberouw gefolterd, kon Carlo het verblyf zyner geboortestad niet lang meer uitstaen. Hy verliet Venetien, waer hy eerst zulke blyde dagen had genoten en waer hem nu het ongeluk de gevoeligste slagen had toegebragt en zyne overige dagen voor altyd had vergiftigd.
p.f. van kerckhoven.
|
|
Auteursrechtvrij
