De Noordstar. Jaargang 1

[p. 63]

Lieve Laura.

Lieve Laura, gy wilt weten
Wat geheim ik u verheel;
's Avonds in het gras gezeten,
Droom ik, zegt gy, veel te veel,
Stuer ik al te lang myne oogen
Tot de blauwe hemelbogen,
Trots den zang van Filomeel.
'k Scheen de lucht eerst aftemeten,
Zegt gy, maer ik zucht en kweel.
Lieve Laura, gy wilt weten
Wat geheim ik u verheel.

Lieve Laura, waerom plaegt gy
My sinds gistren onverpoosd!
Is uw heimwee dan niet, vraegt gy,
Vatbaer voor vriendinnen troost?
Is er zulk een' nare smarte
Diep geworteld in uw harte
Dat geen' deeling het ontloost?
Hoor, nieuwsgierig meisje, klaegt gy
Toch van my niet, zoo gy bloost;
Lieve Laura, waerom plaegt gy
My sinds gistren onverpoosd?

Lieve Laura, 'k zal vertellen
Welk een wee my kwynen doet,
Maer gy moet een waerborg stellen
Die my voor uw' wrok behoed';
Blyf niet langer in gedenken,
Wilt ge my een kusje schenken

[p. 64]

 

Zoo myn' biechtspraek u verwoed?...

 

Langer moet gy my niet kwellen,

 

't Mondje lacht en 't oog is zoet,

 

Lieve Laura, 'k zal vertellen

 

Welk een wee my kwynen doet.

 

 

 

Lieve Laura, wilt gy luistren

 

Naer wat ik u zeggen ga?

 

'k Zoud 't u liefst in 't oortje fluistren

 

Eer 't een andre gadesla.....

 

Doch gy weigert, - spreek en beef niet,

 

Er is niemand in de dreef niet,

 

Zegt gy listig meisje, ja;

 

'k Wil slechts Echo's tong bekluistren,

 

Hoor; want Echo spreekt my na....

 

Lieve Laura, wilt gy luistren

 

Naer wat ik u zeggen ga?

 

 

 

Lieve Laura, in myn' droomen

 

Zweeft een engel voor my heen.

 

In het lommer van de boomen

 

Volgt hy immer myne schreên,

 

In de slapelooze nachten,

 

In het noeste pligtbetrachten

 

By het woelen van de steên,

 

Is hy vaek tot my gekomen,

 

Glansend met zyn lieflykheên;

 

Lieve Laura, in myn droomen

 

Zweeft een engel voor my heen.

 

 

 

Lieve Laura, 'k zie uwe oogen

 

Twyflen by dit vreemd verhael;

 

'k Heb u nogtans niet gelogen,

 

Bloote waerheid is myn' tael.

 

Ja zoo lieflyk is die engel,

 

Dat het fynste kleurgemengel,

[p. 65]

 

't Witste wit en 't roodst korael

 

Der penseelers niets vermogen

 

By zyn' frisschen verwenprael.

 

Lieve Laura, 'k zie uwe oogen

 

Twyflen by dit vreemd verhael!

 

 

 

Lieve Laura, zaegt ge uw wezen

 

Nimmer in het spiegelglas?

 

Dáér, dáér mogt uw blik in lezen

 

Hoe myn engel is en was,

 

Daerin mogt uw oog bespeuren

 

Al de pracht van vorm en kleuren

 

Die ik uit myn' droomen las.

 

Is het vonnis nu gewezen

 

Van den mymraer in het gras?

 

Lieve Laura, zaegt ge uw wezen

 

Nimmer in het spiegelglas?

 

 

 

Lieve Laura gaf den zanger

 

't Kusje dat hy vergen dorst;

 

Doch het harte klopte banger

 

Dan weleer in 's meisjes borst,

 

En heur oog, by 't avonddonker

 

Heldrer nog dan 't stargeflonker,

 

Glom, bezield door liefdesdorst,

 

Wen een traen, van weemoed zwanger,

 

Uit heur' lange wimpers borst.

 

Lieve Laura gaf den zanger

 

't Kusje dat hy vergen dorst.

j.a.d.l.