|
| |
| |
| |
| |
De Vloek.
I.
Op eenen vroegen Meimorgen van den jare 1321 was er eene ongewoone beweging in de stad Namen. Nauwlyks nog mogt het eerste morgenlicht de kimme bestralen en reeds werden de enge straten van de sterke krygsstad door alle slach van lieden doorkruist. De veldeling groette met een vrolyk aengezigt zynen eeuwigen vyand, den Landsknecht; de kleine jongens spotteden ongestraft met de oude besjes, die zich uit nieuwsgierigheid in het gewoel begeven hadden, en plaegden dezelve met allerlei poetsen en snakeryen. Vreedzaem nogtans en vrolyk was de menigte; zelfs schenen de doorgaens woeste en strenge aengezigten van dit tydstip van onverpoosde rusteloosheid, met eenen vriendelykeren grimlach dan naer gewoonte verhelderd, en, iets wonders, de Franschen en de Duitschers, de Luikenaers en de Bourgonjers, de Vlamingen en de Walen, verre van zich onderling met eenen vyandlyken blik aentestaren, vermengden zich in verscheidene groepen
| |
| |
en poogden, als het ware, elkander van monde zoo als van harte te verstaen.
Te midden van deze menigte, welke een zonderling schouwspel opleverde, daer de zoo diep verschillende kleedy der volken en der klassen in die tyden, er op de levendste en schilderachtigste wyze in verward was, werd het oog bovenal en het aengenaemst getroffen door het tooisel der veldmeisjes van het Naemsche die, te gelyk met haren zoeten grimlach, den stedelingen bloemen en looftakjes aenboden.
Deze beweging zeker, en die toevloed van uitheemsche ridderen, knapen en wapenknechten ontstond uit eene gewigtigere, eene min dagelyksche oorzaek dan die van de herboring des bloementyds, en hoe mild ook de zon met heure stralen was, hoe kwistend de lucht met hare zuivere geuren, hoe lachend het veld met zyne ryke tinten, kon dit alleen toch de rede van die buitengewoone vreugde, van dit zeldzaem gewoel, niet opleveren. Dan, deze was voor de veldelingen en laten, in den onlangs geslotenen vrede te vinden, voor de ridders en de schildknapen, in het steekspel of tournoi, dat de graef van Namen dienzelfden morgend, ter gelegenheid van den echt zyner jongere dochter, moest openen.
Op eene der ruimste plaetsen der stad stonden eenige mannen wier kostbare kleeding en trotsche houding lieden van den adelstand aenduidden, in groep geschaerd. Hun onderhoud scheen belangryk en levendig, hunne bewegingen trouwens, hadden in zich iets waeraen drift en belangstelling zich lieten verraden.
- ‘Zoo dan,’ sprak een jongeling wiens bruine
| |
| |
trekken en flikkerende oogen snelheid van gedachten en vastheid van wil te kennen gaven, ‘zoo dan Berthet, gy denkt waerachtig dat hy de bevelen zyns vaders gedwee zal nakomen en volvoeren.’
- ‘Ja dit denk ik, Delroc,’ sprak de blonde Berthet, ‘want de kapellaen van Beaufort heeft my verzekerd, dat onze vriend zyne wapenschild aen zyn' vader heeft teruggegeven.’
- ‘Dit heeft iets anders in dan wy denken, heeren,’ sprak een derde, die men aen zyne hooge gestalte en vlugge uitspraek voor een Luikenaer kon erkennen, ‘men zal my nooit doen gelooven dat Arkibald zoo ligt van een besloten ontwerp zou afzien.’
- ‘Berthet beroept zich op de getuigenis van den kapellaen, maer by sint Chlotbert, myne heeren, wat verstaen die klerken en letterkauwers, aen de gedachten van een' ridder!’ riep met eene zware stem de Luxemburger Bernhart, wiens zwarte hairlokken in wanorde op zynen satynen kolder neêrhingen.
- ‘Wat er van Arkibald zy, myne vrienden,’ hervatte een vlaemsche ridder op eenen hoofschen toon, ‘zou my moeilyk vallen u te zeggen, doch ik weet stellig dat Pharaïlde van Blancmoustier, zich liever den Heere zou toewyden, dan heure hand aen iemand te schenken die den naem van Arkibald van Beaufort niet dragen zou.’
- ‘Ongelukkige jongvrouw!’ murmelden zachtjens eenige ridders.
- ‘En toch is die hand,’ hervattede de Luxemburger, ‘aen den verwinner in het steekspel, beloofd.’
- ‘Wie wil de hand van Pharaïld?’ sprak de Vla- | |
| |
ming, ‘aen Arkibald is heur hart.’ Niemand antwoordde: ‘myne heeren,’ ging hy voort, ‘Pharaïld is de eenige erfgename heurs vaders en Blancmoustier is een heerlyke leen.’
De ridders sloegen te gelyk eenen onderzoekenden blik op elkander, want de Vlaming had deze laetste woorden met eenen schamperen, doch halfbedekten grimlach, uitgesproken. De Luxemburger alleen scheen er geene de minste aendacht op geslagen te hebben.
Zeker had nu de samenspraek opgehouden of eenen gedwongenen gang genomen, zoo een der ridders een edelman, die met rasse schreden aen het ander einde der plaets voortstapte, niet tot hen geroepen had.
‘Hola! he! herwaerts, van Glain! kom herwaerts!’
- ‘Van Glain, van Glain!’ riepen allen, ‘hebt gy uwen vriend Arkibald nergens ontmoet? Waer duivel blyft hy? Zeg hem dat hy kome; wy allen laten hem onbekampt de zege.’
- ‘Ik dank u in myn vriendens naem, myne heeren,’ was van Glains antwoord, ‘doch er is te veel geschied opdat hy kome. De heer van Blancmoustier, gy weet het, heeft zyne dochter vervloekt zoo zy Arkibald nog spreken durft, en van Beaufort zal zynen zoon vervloeken en onterven indien hy de wapenschild vap zynen stam durft toonen in het steekspel waer Pharaïlde den prys van wezen moet.’
- ‘En Pharaïlde, wat zal die doen?’ was aller vraeg.
- ‘Pharaïlde heeft gezworen dat zy heure hand aen den verwinner schenken zal.’
- ‘Bouw dan op der meisjens liefde,’ sprak de driftige Luikenaer.
| |
| |
- ‘Of mogelyk’ hernam de Vlaming ‘bouwt Pharaïld op Arkibalds moed en trouw. Wat is hierover uw gedacht, myne heeren?’
De Luxemburger lachte grimmig. Als een leeuw uit Saharah welke zich tot den stryd gereed maekt, wrong hy zyne forsche leden, en schuddede zyne breede hairlokken, die wel iets met de maen der leeuwen gelykends hadden.
Nu klonken de schelle toonen der bazuin door de straten van Namen, en een oogenblik daer na was de groep der ridders verdwenen.
| |
II.
Niet verre van de stad Namen, in de rigting van Bouvinje, bestond toen ter tyde een veld, welk langs alle zyden schier met rotsen en style heuvelen omringd was. Daer was het dat de ridders, wier samenspraek wy gehoord hebben, zich heen begaven, zoo haest zy hunne ligte zyden kolders voor het zware harnas verwisseld hadden. Dit plein, zonder uitermate groot te wezen, besloeg eene genoegzame uitgestrektheid om de prachtigste ridderspelen, met voordeel, toetelaten, terwyl de helling der heuvelen en der rotsen hetzelve tot eenen natuerlyken schouwburg te maken scheen.
Nog had de morgen zyne eerste helft niet bereikt en reeds leverde dit plein een schouwspel op, waervan
| |
| |
men zich moeilyk een denkbeeld kan vormen heden dat men aen min woeste, doch ook aen min treffelyke tooneelen gewend is. Drie tenten waervan degene welke het midden bekleedde uit rood fluweel gevormd was, en kwistend met gouden borduersels, freniën en trossen versierd, rezen aen het boveneinde der plaets op. Uit rood satyn en groene zyde waren de twee anderen gewrocht, en goud en zilver vereenden zich kunstryk en prachtig in derzelver sieraden. Deze droegen als de middentent het graeflyke wapen van Namen, doch met balken gebroken.
Aen het overeinde waren insgelyks drie tenten opgerigt. Tusschen twee palviljoenen van blauwe en groene zyde met zilveren loofwerk verrykt, praelde eene grootere tent welke met blauw fluweel overdekt was. Niet zoo kwistend als die des Graefs, maer zoo kunstryk echter en zoo glansryk was deze met zilveren bloemen doorzaeid, met zilveren freniën en trossen verheerlykt. Het wapen van den huize van Blancmoustier hing boven dezelve ten prael.
De tusschenruimte der beide groepen tenten was met vier rangen zitbanken bekleed, en van de eigenlyke renbaen door eene hek van houtwerk afgescheiden.
De paviljoenen waren nog, als de renbaen, ledig, en toch was het schouwspel welk zich voor het oog opdeed, zoo overheerlyk en zoo treffend dat indien iemand uit onze eeuw hetzelve had mogen aenschouwen, gewis, zich betooverd zou gewaend hebben, en zich in eene andere wereld vervoerd geloofd. Het eerst van al viel de blik op de zitbanken welke door vrouwen en freules uit den adelstand en door oude ridderen waren ingeno- | |
| |
men. Achter hen, op kleine voetschabellen, zaten de knapen, die jonge adelborsten die zich in de dienstbaerheid der juffers tot het roemryke ridderschap bereidden. Met kieschen smaek was dit gezelschap uitgedoscht, doch slechts eenen vlugtigen oogslag werd aen de keurige stoffen, aen de kostbare metalen, aen de edele gesteenten geschonken; met meer nieuwsgierigheid en met meer vermaek dwaelde het oog, op de schoone of aenminnige wezens der Freules, op de ernstige en machtvolle aenzigten der oude ridders, in wier trekken de hoogmoed van een roemvol leven, met een gevoel van smart voor de verlorene jeugd te kampen scheen.
Een weinig hooger stonden de wapenknechten der behoeden van de leenheeren welke zich, hetzy als kampers, hetzy als aenschouwers, tot het steekspel begeven hadden, en deze werden ommiddelyk gevolgd door het volk welkers grootheid en schoonheid ten alle tyde in deszelfs menigte te zoeken is. Dit ook vormde zoo niet het prachtigste, ten minste het grootschste tafereel. De wyde heuvelen, de hooge rotsen had het beklommen, en het scheen, als het ware, een nieuwe Titan, die uit de aerde oprees om zich boven de wolken te verheffen. Doch het Volk woog op dit tydstip nog al te ligt in de algemeene weegschael der wereld, op dat iemand uit den adel, hierin een voorteeken van deszelfs toekomende grootheid, had kunnen ontdekken. Door niets dan, dan door deszelfs stoffelyk getal mogt het op den geest werken, en de menigte liet in denzelven den eigen indruk als een ontzaglyk berggevaerte, na zich. - Eene verwarde ontzetting, eene dierlyke vrees waeraen de rede vreemd is. Want wie by het ge- | |
| |
zigt des bergs zegt zich dat denzelven kan instorten en verpletten, by het gezigt der menigte dat deze kan eischen en vernielen? -
Op den stond dat wy ze beschouwen was de menigte spraek-en beweegloos. Slechts een dof en ronkend gebrom welk der scharen eigen is, zweefde nog boven dezelve; de klank der bazuin had aller ooren getroffen, aller aendacht opgewekt.
De renbaen werd ontsloten, en door eenen heerlyken stoet betreden. Vooraen reden de wapenboden op vale peerden gezeten, en door hunnen koning geleid. De graef van Namen volgde hen onmiddelyk. Aen zyne regter zyde reed zyn oudste zoon, en zyn schoonzoon aen zyne linker. Na dezen kwam 's graven dochter in eene opene draegkoets. Een tiental ridderen, met harnas, schild en speer gewapend, begeleidden haer. Aen hen was in het steekspel de pligt van verdedigers opgelegd. Achter hen traden mannen op de zonderlingste wyze verkleed. Hier zag men een paer beeren statig met eene wapenschild optreden, ginder een paer wildemans, verder nog een paer leeuwen, dan weder tygers, eenhoorns, hazewinden enz. Die stoet nam plaets in de graeflyke tenten; de ridders vereenden zich aen de eene zyde, terwyl de andere door de vermomde schilddragers bekleed werd.
In dezelfde order verscheen, eenige stonden later, een tweede stoet welke zich tegenover den eersten, in of naest de tenten van Blancmoustier ging plaetsten.
Nu hief de wapenkoning zynen gouden bevelstok omhoog, en de bazuinen bliezen de opening van den kamp. Schoon reeds de orde van het steekspel aen al- | |
| |
len bekend was, gaf de wapenkoning hier nogmaels lezing van en sprak:
‘Onze genadige heer, de graef van Namen, het huwelyk zyner geliefde dochter willende vieren met al den luister, welke door hare geboorte en door hare verdiensten vereischt wordt; willende daerenboven dat alle goede edellieden zoo van zyn graefschap als van elders deelen zouden in zyne huisselyke vreugd, heeft het steekspel, welk gaet plaets nemen, doen uitroepen, op de volgende voorwaerden:
Niemand zal deel nemen aen de spelen tenzy hy van edelen bloede en van onbevlekte wapenen zy.
Het getal der aenvallers en der verdedigers moet hetzelfde wezen.
Na den algemeen aenval mag elk ridder afzonderlyk met eenen anderen kampen.
Elk ridder moet zyne wapenschild in het strydperk ten toon stellen en op het heilig Evangelieboek zweren dat hy van goeden aêldom is, en geene betooverde of belezene wapenen, stoffen of andere voorwerpen op zich draegt.
Indien eenig ridder, hetzy uit eene godvruchtige belofte, hetzy uit andere wettige en gewigtige redenen, weigert zynen naem en zyne wapenen bekend te maken, zoo zal hy nogtans tot de spelen kunnen toegelaten worden, indien hy den voornoemden eed op het heilig Evangelieboek wil afleggen.
Geene andere dan heusche en niet doodende wapenen, zyn in het steekspel aengenomen.
De prys zal aen den verwinner door de koningin der schoonheid uitgereikt worden.’
| |
| |
Niet zoo haest had de wapenkoning des graven van Namen geëindigd met spreken, of een schildknaep, die in dit geval de plaets van wapenkoning vervulde, trad voor. De bazuinen klonken tweemael eer hy sprak:
‘Met de toestemming van den genadigen grave van Namen, en in den name van onzen edelen heere, ridder en de leenheer te Blancmoustier, doen wy allen ridderen kond:
Dat na het steekspel, welk de edele wapenkoning van Namen heeft uitgeroepen, er een ander zal plaets hebben, op dezelfde voorwaerden. Doch daer de prys te hoog is om ligt verdiend te worden, is het den kamperen veroorlofd zoowel doodende als heusche wapenen te gebruiken.
Myn edele meester, de heere van Blancmoustier belooft by eede zyne eenige dochter, de schoone en goddelyke Pharaïld, te schenken aen hem wie alle zyne mededingers in den stryd zal verwonnen hebben. Het zy allen goeden en vromen ridderen kond!’
Het geschal der bazuinen weêrgalmde nogmaels, en de stoet der aenvallers reed, na het afleggen van den eed, in snellen draf, met gevelde speeren tegen dien der verdedigers in. Eene wolk van stof omvattede de kampers, en dusdanig ondoordringbaer was zy, dat men op het eerste oogenblik niets van den aenval gewaer wierd dan de zware stappen der dravers en het donderend gebons der speren op de harnassen, schilden of helmen. Het voordeel echter was aen de aenvallers niet gebleven; de lansen van velen onder hen waren op de wapenen hunner tegenstrevers verbroken, zonder deze in den zadel te doen wankelen. Een der
| |
| |
aenvallers in tegendeel, een jonge ridder van achtien jaer, lag op de renbaen uitgestrekt.
De aenval werd hernomen, en dit mael keerde de kans, want velen der Verdedigers ondergingen het zelfde lot dat eenige stonden vroeger aen hunnen jongen mededinger bevallen was.
Daer nu het getal der kampers van beide zyden al te zeer verschilde, nam de algemeene stryd een einde. Afzonderlyk streden nu de vroomste ridders, en lang deden zy wonderen van moed en beleid tot dat eindelyk een onder hen, de jonge Delroc, alleen meester van het veld bleef, en een zilveren helmet met gulden sieraden, als den prys des dapperen, uit de handen der jonge dochter van den naemschen graef mogt ontvangen.
Weinig acht had het meestendeel der aenschouwers op dezen kamp geslagen, want ofschoon dezelve niet teenemael zonder doodsgevaer was, gevoelde men toch op dit tydstip van woestheid niet veel achting en nog minder smaek voor al wat geen onmiddelyk perykel opleverde. Veler oogen ook wendden zich reeds op den stoet van Blancmoustier, eer nog het eerste gedeelte van het steekspel ten einde was. De oude ridders poogden moed en besluit op het aengezigt der verdedigers te lezen, en met belangstelling sloegen de freules het bleeke wezen van Pharaïld, gade.
Beeldschoon was Pharaïld, doch als een beeld was zy kleur- en beweegloos; haer blik, als verglaesd, scheen met strakheid een enkel punt in den hoop der aenschouwers waer te nemen; en met welke heuscheid hare gespelen haer van verre met de hand groetten,
| |
| |
met welke hoffelykheid de ridders zich voor haer nederbogen of zwierig hunne dravers deden huppelen, niets kon heure aendacht tot zich trekken. Zelfs niet de onhoofsche en slinksche blik welke haer van tyd tot tyde werd toegestuerd door Bernhart de Luxemburger, met wie wy reeds bekend zyn, en die zich by den stoet der verdedigers, nevens de tenten van Blancmoustier geplaetst had.
De tweede kamp ging beginnen. Reeds staken de blazoenen den wapentoon aen, wen eensklaps een ridder het strydperk binnen reed, en door zyne zonderlinge rusting aller aendacht op zich wenkte. Het paerd welk hy beschreed was zwart als git, en nog zwarter waren zyne wapenen. Het voorstuk des helms was neêrgeslagen, en geen der aenschouwers of der kampers mogt hem kennen, hoe zeer hunne nieuwsgierigheid den naem van den pasgekomenen, poogde te gissen, want ook zyn schild was zwart, en door twee zwarte mannen gedragen. De woorden: Wie Mint, Verwint waren er wel is waer, in zilveren letteren, op te lezen, doch klarer kenspreuk of duidelyker wapen was er niet op te vinden. By de komst diens ridders betrokken levendiger kleuren de bleeke wangen van Pharaïld en zelfs haer blik scheen een blyder gevoel aenteduiden.
Met hoffelykheid groette hy de menigte en liet zyn paerd de renbaen rondstappen. Zoo fier en zoo bevallig tevens was zyne houding dat hy met een algemeen handgeklap door de freules en de ridders begroet werd; doch heviger nog werden die toejuichingen wanneer hy, voor Pharaïlde gekomen, zyn moedig slagpaerd zonder zigtbare moeite byna tot op aerde deed buigen. Als
| |
| |
door den algemeenen geestdrift geraekt en ontroerd, vattede de dochter van Blancmoustier, met hare tengere vingers het bovenend van de speer des ridders, wanneer deze dezelve weder ophief, en hechtte er eenen fluweelen strik aen, waerin hare lachende kleuren, het wit en 't lazuer, zich paerden.
De wapenkoning en zyne boden traden op dit oogenblik vooruit met het heilig boek waerop elk ridder den gevergden eed moest afleggen. De zwarte stryder verklaerde dat eene belofte, in de handen eens priesters gedaen, hem verhinderde zynen naem en zyne wapenen te doen kennen. Hy zwoer.
Met eenen vlugtigen blik aenzag hy de wapenschilden der verdedigers en die der aenvallers. By de laetsten was het dat hy de zyne deed plaetsen. Wederom liet, na eene poos, de klank der bazuin zich hooren, en de ridderen verdeelden zich in twee scharen welke, na eenen stond, in driftigen renstap op elkander stortten. Verschrikkelyk was die schok, trouwens schoon men nog niets anders dan heusche wapenen gebruikte, was hier de prys van hoogere waerde en velen der kampers stonden niet alleen als spelers maer ook als stryders tegenover elkaêr. Beide scharen waren acht in tal, en aen beide zyden waren er even veel ridderen uit den zadel geworpen Veler speeren waren gebroken. De speren werden vernieuwd doch de gevallene ridders mogten geen deel in den stryd meer nemen.
Nog driftiger, nog onstuimiger, nog wilder dan de eerste, was nu de schok welken de kampers zich onderling deden doorstaen; ook hoezeer de aenvallers zich aen hunne beugels en zadels geklemd hielden, was de- | |
| |
ze noodlottig voor hen, uit gansch hunne schaer, bleef de ridder met de zwarte wapens alleen, onbeweegbaer als een metalen beeld in den zadel, terwyl zyne makkers in het zand rolden en de hulp hunner schildknapen inriepen. Echter steeg de geestdrift der aenschouwers dan eerst ten top wanneer men zag dat de lans des jongelings tusschen het harnas en den halsberg van den reusachtigen Luxemburger geplant stond, en dat hy dezen hier mede dwong onbeweeglyk zich achterover te houden.
‘Leve de Zwarte Ridder! Aen hem de prys! Eer en loon aen hem!’ weêrgalmde de menigte.
Nogtans deelde Pharaïldes vader dit mael in den algemeenen geestdrift niet; met een steeds aengroeyend gevoel van onrust staerde hy het bedaerde, ja blyde, wezen zyner dochter, aen.
‘Bevalt u de Zwarte Ridder, myn kind?’
‘Myn vader, op uwe bede heb ik gezworen myne hand aen den dappersten te schenken.’
Beide zwegen. Doch wie de heer van Blancmoustier op dit oogenblik met aendacht had gadegeslagen had gezien dat hy tot bloedens toe op zyne lippen kouwde.
De Zwarte Ridder echter had stapvoets, in teeken van dankbaerheid voor de toejuichingen der aenschouwers, de renbaen rondgereden, en deed een andermael zyn' draver voor Paraïld ten gronde buigen. Intusschen tyd waren de vyf overblyvende ridders zynen schild gaen stooten. Dit was een teeken van uitdaging. De vier eersten hadden dit met het handeinde hunner speeren gedaen, willende aenduiden dat zy voornemens waren slechts met heusche en niet-doodende wapenen
| |
| |
te kampen. Alleen de Luxemburger had met dorperheid en woede, het scherp zyner lans hevig tegen den zwarten schild doen bonsen.
De jonge ridder had dit opgemerkt, en zeker moest zyn oog brandend glimmen onder zyn helmet, zyn aengezigt moest zeker van verontweerdiging gloeyen, want zyne woorden droegen den stempel van drift en toorn toen hy tot den Luxemburger sprak:
‘Ik neem uwe uitdaging aen, doch gy hadt aen uzelven de dorperheid en aen my den hoon kunnen sparen op mynen schild harder te bonsen dan het noodig was. Daerom zal ik uwe onhovesheid straffen. Aen de andere ridders sta ik den eersten renloop toe; maer weet dat ik, hetzy verwinner of verwonnen, daerna met u leven om leven stryden zal.’
Nogmaels verdoofden het handgeklap en de zegeroepen der aenschouwers het antwoord van den reus, en de Zwarte Ridder trad in het perk tegen Geoffroi van Leuze, een moedig krygsman, die reeds in vele steekspelen, en in meer oorlogen nog, eer en roem had gewonnen.
Driemael reden de kampers tegen elkander en driemael bleven zy vast tegen elkanders speeren geklemd, doch zonder in den zadel te wankelen. De vierde aenval zelfs had mogelyk het gevecht niet beslist zoo de klepper van Geoffroi zyne schenkels niet geplooid had en zynen meester buiten evenwigt gebragt. Geoffroi te peerd en met de lans overwonnen, verzocht het gevecht te voet en met het slagzweerd; doch hierin was hy ongelukkiger, mits zyn helm na weinige stonden kampens onder het zweerd des Zwarten Ridders aen
| |
| |
stukken sprong. De worsteling dorst hy niet wagen.
Met eenig, doch met geen meldenswaerdig verschil in de omstandigheden, ondergingen de drie overige ridders het lot van den vromen Geoffroi van Leuze. De Luxemburger trad vooruit, en sprak op eenen schertsenden toon:
‘Zeker behoeft u nu wat rust, Mynheer de onbekende, en zoo het u belieft wil ik den kamp wel verschuiven tot dat gy een weinig van de ontvangene slagen hersteld zyt.’
- ‘Ik bedrieg my grootelyks,’ hernam de Zwarte Ridder, ‘zoo het de schrik niet is die u dwingt my dezen honenden voorstel te doen; uw' stemme beeft, Mynheer, en dit mael beeft zy niet uit toorn maer uit bedeesdheid. Te wapen, dan, te wapen! of ik ga met myne strydbyl uwen schild aen stukken hakken.’ En inderdaed had de Zwarte Ridder reeds zyne byl opgeheven om met de werken zyne woorden te staven, toen de reus, bemerkende dat de menigte aen het gezegde zyns tegenstrevers scheen geloof te geven, schuimbekkend en verwoed zyn slagpaerd beschreed.
Schriklyker, woedender, razender dan ooit was het gevecht. De heusche wapenen waren door de doodende vervangen; het spel had voor de wezenlykheid plaets gemaekt. Hoezeer ook de aenschouwers voor den Zwarten Ridder waren ingenomen, vreesden zy niet voor zyne behoudenis, schoon hy in stryd was met een' man wiens reuzenkrachten bekend waren, en die nog weinig tegenstrevers, hem gelyk, had aengetroffen. Allen zelfs Pharaïld lieten gerustheid blyken, want allen schenen in den bevalligen kamper eene bovennatuerlyke kracht geraden te hebben.
| |
| |
Niet dikwyls nog hadden de tegenstrevers het strydperk doorgerend, wen op eens de reus te gelyk met zyn draver onder de speer des Zwarten Ridders in het zand neêrtuimelde. Ook de onbekende sprong ter aerde, doch bood zynen vyand de hand niet; hy liet hem, als dezer eer onwaerdig, door zyne eigene schildknapen opligten.
De zware slagzweerden werden getrokken. Door woede en beschaemdheid verblind en dol geworden, sloeg de reus zyn ontzaglyk stael in 't ronde, en raesde als uitzinnig, onverstaenbare scheldwoorden en vervloekingen. Met zulke kracht bewoog hy zich dat zelfs zyn' kreten onder het geschuifel van zynen bliksemenden degen wegsmolten. De Zwarte Ridder weerde lang zonder tegenslaen de slagen zyns aenvallers, en wachtte koelbloedig en gerust de gelegenheid af hem eenen duchtigen houw toetebrengen. Na eenen tyd bood zich deze gelegenheid aen, en met snelheid werd dezelve door hem te baet genomen. De reus had zyn slagzweerd verheven om door deszelfs val het helmet des Zwarten Ridders te verbryzelen, doch het hieuw slechts in het ledige ruim. Nauwlyks had deszelfs punt de aerde doorkloven of het wapen des Zwarten Ridders, viel met zulke kracht op den yzeren handschoen des reus', dat dezelve aen stukken sprong en niet langer de gekneusde en verlamde vuist mogt beschermen.
Van op dit oogenblik werd de worsteling onmooglyk. Handgeklap en vreugdekreten begroetten reeds de zege des Zwarten Ridders en menig oog staerde met nieuwsgierigheid op zynen helm. Doch de begeerte der aenschouwers werd niet voldaen. Niet eer had de verwin- | |
| |
ner de hand aen het voorstuk zynes helms gebragt, en met deze beweging eene ligte gaping tusschen de schulpen zyns harnas gelaten, of Bernhart, aen wie de woede alle gevoel van eer en van edelmoed ontroofd had, wapende zyne linker hand met eenen kleinen dolk en kleefde zich onverwachts aen zynen tegenstrever vast.
Een algemeene kreet van verontweerdiging begroette het verraderlyk gedrag des Luxemburgers, en de verwarring werd groot onder de aenschouwers wanneer men zag dat er bloed door het harnas des Zwarten Ridders heendrupte. Ieder wiens hand een wapen kon opvatten, snelde ter hulp, doch aller tusschenkomst werd nutteloos. De verrader was reeds gestraft; de kleine dolk van Bernhart was onder de drukking der yzeren schulpen gebroken en de reus, wiens helm in de worsteling gevallen was, lag door de sterke hand zyns overwinnaers, ter aerde geboeid. Blauw en pers waren zyne wezenstrekken, zyne oogen waren rood van bloed en van woede, en zyn gehuil was ruw en vreeslyk als dat van het woeste dier dat hy in zynen wapenschild voerde. Op zyne beurt hield nu de Zwarte Ridder den dolk boven het bloote hoofd des verraders en deze ging gewis zyn schandelyk verbreken boeten zonder dat eene enkele stem voor hem om genade smeeken zou. Reeds daelde het stael langzaem op zynen gorgel neder, wen op eens het geroep eener vrouw zich boven het verwarde geluid der menigte liet hooren:
‘Dood hem niet! Dood hem niet! Blyf vlekkeloos, myn ridder, en laet het bloed des verraders voor den beul!’
De Zwarte Ridder sprong ylings op. Het was de stem zyner Pharaïld welke hy gehoord had.
| |
| |
Terwyl Bernhart, door de wachters des graven van Namen in hechtenis genomen, ter gevangenisse geleid werd, wierp hy nog eenen wraekvollen blik op zynen moedigen verwinner die op hetzelfde oogenblik door de vreugdekreten der betooverde menigte werd begroet.
Alles nu scheen den Zwarten Ridder toetelachen en echter was er hem eene groote droefheid bereid. Volgens de gebruiken der steekspelen mogt hy, zonder den prys te verbeuren, het strydperk niet onbekend verlaten. Ook reed hy met hovesheid tot voor de tent waer de lieve dochter van Blancmoustier hem met een vrolyk aengezigt te wachten scheen. Zoohaest had hy het voorstuk zyns helms niet opgeheven of de naem van Arkibald van Beaufort werd door duizend monden herhaeld.
Zeker had Pharaïlde dien stond niet afgewacht om den man die heur boezem deed jagen, te herkennen; zeker had heur blik lang door de helmgaten doorgedrongen, en lang op het wapenschild den echten zin der liefdespreuk gelezen, en toch kon zy, by het zien der verbleekte doch schoone wezenstrekken des ridders, heure blydschap niet vermeesteren. Gevoel- en machteloos viel zy in de armen heurs vaders.
Een ander, een onprysbarer gevoel dan dit dat het hart der dochter vervulde, had dit des vaders ingenomen. De haet, de doodelyke haet welke hy tegen den ouden heer van Beaufort had opgevat, deed hy ook op al wat hem door bloed of betrekking raekte wegen. Hy ook had Arkibald onder zyne zwarte wapenen herkend, en mogelyk was hy de eenige onder de aenschouwers, die wenschen ten voordeele des verraders Bernhart had
| |
| |
durven doen, en hy ook ontroerde by het gezigt des verwinners. Een oogenblik echter schenen het gevoel van pligt, het gewigt des openlyks gedanen eed, in zynen geest tegen den eisch zyns ouden wrok te kampen, doch die stond was kort van duer. Met eene onzachte beweging gaf hy zyne roerlooze dochter aen de byzynde knapen over, en bevool hen haer oogenblikkelyk in eene geslotene draegkoets naer zynen burcht te voeren. Dan zich tot Arkibald wendende riep hy hem toe:
‘Neen, Kind des haets! Voor eeuwig neen!’
Hy ook ontkwam, maer het geschreeuw der menigte verzelde hem en deed de namen van verrader en eedbreker in zyne ooren klinken.
De vrienden Arkibald's, poogden, met hartelykheid, hem te troosten. Zacht glimlachend wees hy met den vinger op de spreuk zyner wapenschild en verdween in de diepte der scharen.
johan-alfried de laet.
(wordt vervolgd.)
|
|
Auteursrechtvrij
