De Noordstar. Jaargang 1

[p. 135]

Aen de Maetschappy Orpheus.^(*)
Opgedragen aen derzelver bestuerder, B. Isenbaert.

Barst los, myn ziel, in heldren zang!
Voer, Dichtkunst, me op uw' wieken heen!
En breng my in een hoogre sfeer
Waer ik, omringd van kunst alleen,
Verrukt kan zingen haer ter eer.

Toonkunst, door uw' macht geboeid,
Verlies ik my in heilgenot:
Ik voel myn hart door wellust slaen,
By u vergeet ik leed en lot;
Gy voert my op een zachte baen,
Waer weelde woont en zaligheid,
Waer toovrend schoon de ziel verblydt.

(*) Dit stukje werd vervaerdigd ter gelegenheid van een Concert ten voordeele der behoeftigen gegeven. -

[p. 136]

 

Wordt gy door liefde voortgespoord,

 

Dan vleidt en streelt ge in zoet akkoord;

 

Bezingt uw' toon der helden daên,

 

Wilt gy den mensch met schimp belaên,

 

Veracht gy 's werelds streel genot,

 

Wanneer de snaer ter eer van God

 

Heur klanken voert tot voor zyn troon;

 

Toch blyft gy altoos even schoon.

 

 

 

Doch my ontbreekt de woordenprael

 

Die, Toonkunst, tot uw roem behoeft,

 

Myn lied is hard en dof en schrael

 

Om al den luister aftemalen,

 

Die allerwege u schynt te omstralen,

 

Als gy uit waer' Menschlievenheid

 

Uw eedle klank alom verspreidt.

 

 

 

Zoo denk, zoo roep ik, vriendenkring,

 

Als ik my in uw schoot bevind:

 

Gy allen die de Toonkunst mint

 

En, door een waerdig hoofd geleid,

 

De snaren trillend aen durft randen;

 

En 't speeltuig tokkelt in uw' handen,

 

Gestuerd door waer Menschlievenheid.

 

 

 

Eer zy u, jongen kunstenaer!

 

Gy leidsman dezer vriendenschaer

 

Die, steeds vereend en weltemoed,

 

Gespoord door eedlen drift tot goed,

 

De tranen droogt van 't ongeluk

 

Dat hulploos kwynt in smart en druk.

[p. 137]

 

En gy, die in die zaelge taek

 

Hem volgt en gunstig samenpaert,

 

Door weelderige melody

 

En hemelzoete harmony;

 

Gy ook zyt zuivren eerbied waerd:

 

Een Maetschappy die zoo den tyd

 

Door kunst en medely verdeelt,

 

Door eigen lust en eigen vlyt,

 

Met eigen vuer zichzelven teelt,

 

Mag, ja, op hooger afkomst roemen;

 

Heur daên in 't zuivre daglicht noemen;

 

Als zy met vreugd het goed gedenkt

 

Dat ze onverwaend d'ellende schenkt.

 

 

 

Ja, Menschenliefde en Kunstgevoelen

 

Zyn beide deugden, die gewis

 

Slechts kunnen in den boezem woelen

 

Van hem die uitverkoren is,

 

En gy, gy eedle vriendenkringen,

 

Uw kunsttoon is niet slechts gestemd

 

Tot wellust van de wereldlingen,

 

Neen, ook doet gy uw snaren zingen

 

Ter troosting der ellendelingen;

 

En geen dier deugden is u vremd!

ed. terbruggen.

Sprokkelmaend 1840.