De Noordstar. Jaargang 1

[p. 133]

Het stervende kindje.
Aen Mevrouwe C.S.

Die schönsten röschen werden zu erst gepflükt.
Burger.

Met droef gemoed en bloedend hart,
By 't wiegje van heur stervend wicht
Zat eene moeder, dol van smart,
De blikken op haer kind gerigt.

Zy smeekte God, met bede en traen,
En zeeg by 't wiegje knielend neêr;
De doodsche kleuren groeiden aen,
De lipjes roerden zich niet meer.

‘ô Dood! ô Dood!’ Zoo klonk haer kreet,
‘ô Spaer, my die te wreede straf;
Aenzie myn smart, beschouw myn leed,
Ruk toch myn kind van my niet af!

ô! Laet my 't leven van myn kroost,
Ik heb 't met pyn en smart gebaerd;
Ik heb 't zoo lief! 't Is al myn troost,
Myn hoop, myn wellust hier op aerd!

[p. 134]

 

God!.. neen, gy eischt myn kind niet weêr,

 

Ik houd het aen myn borst geklemd!

 

ô Neen! ô neen! gy hebt zoo teêr,

 

Myn kind ten grave niet bestemd! -

 

 

 

En angstig zag zy 't wichtjen aen

 

Wien nu de laetste gil ontgleed,

 

En zy borst uit in droef getraen,

 

Dat moeder wee haer storten deed.

 

 

 

Nu trof een engleristem haer oor:’

 

‘ô Moeder, moeder, ween niet meer:

 

‘Uw kind ryst naer der zaelgen koor,

 

‘Uw' lievling stygt tot God den Heer.

em. rosseels.

29 van Lauwmaend 1840.