De Noordstar. Jaargang 1
(1840)– [tijdschrift] Noordstar, De–
Auteursrechtvrij
[pagina 40]
| |
 | |
Babel.Doen is die Heere nedergekomen, dat hy die stadt en die tooren sien soude, welk Adams kinderen maekten. | |
I.
Weêr gryp ik 't lustig speeltuig vast,
Naer eigenaerd en zwier;
En weêr ontrold er iets bekend,
Aen myne gouden lier.
Ja, vrolyke eigenaerdigheid,
Gy roert my heel de ziel;
Welhem! dien haer als ik bezit:
Wien zy ten erfdeel viel.
Bevalle aen andre Klopstocks toon,
Of Young's doortraend gedicht,
Steeds opgeruimd in weelde en wee,
Zie daer myn duerste pligt.
Barst los dan, opgedraeide luit,
En zing de klagers doof;
En geef aen s'levens bitt'ren last
Geen halve cent geloof.
Ook gryp ik nu en dan, wel eens
Den roskam in de hand;Ga naar voetnoot(1)
En stryk er gaerne onzacht meê rond,
Ten prys van 't Vaderland.
| |
[pagina 41]
| |
En hartig scheld ik mode en dragt,
En wyze en houding uit;
Ja, dan ontspringd er ligt, en vloek
En bastaerd aen myn luit.
Althans van Babels breeden romp,
Een blaedje volgezet;
En wekken d'aendacht op, van hem
Die op iets anders let.
Toch eerbied voor Gods heilig boek!
Om s'menschen zonde en waen;
Draei ik de losse koorden op,
Wil ik het snaertuig slaen.
Of schoon de wereld opgedroogd,
Van zondvloeds hoogen plas;
En Noach's vruchtbaer nageslacht,
Weêr ryk en talloos was.
Toch altoos bleef het echt verhael
Daer van, de volken by;
En als het dikwyls werd verteld,
Dan ja, dan beefden zy.
Want wat de hemel eens bestond,
Kon andermael geschien;
En wie zou gaerne een tweede reis,
De wereld vlotten zien?
Zoo sprak het volk, zoo morden zy,
Soms heele dagen lang;
En telkens als 't den zondvloet gold,
Was 't immer d'eigen zang.
‘Wat holp dan,’ vroeg men ‘all' die vlyt
Waer bleef dan all' ons zweet,
Zoo Hy weêr alles, dier en mensch,
Op nieuw verdrinken deed?
'k Heb wel een hoogen belvedeér,
Maer dit toch helpt my niets. -
En ik kan zwemmen lyk een end,
Dit maekt toch altyd iets.
| |
[pagina 42]
| |
Ik’ sprak een bloemenkweeker ‘ik
Zonk 't liefst maer meê ten grond;
Want zoo 'k daer na myn tuin moest zien,
Die eens zoo bloeyend stond;
Waer in ik zoo veel jaren zweett',
Dit stond ik toch niet door.
Myn Cactussen, myn Dalia's!
De Heer bewaer' m'er voor.
Ik ook’ sprak een Tooneel Poëet,
‘Die bloed'ge drama's zong:
'k Wed als 'k myn boeken dryven zag
Dat ik er neven sprong. -
En ik’ zei dan een oudheids vriend,
‘Zoo ik myn kassen moest
Uit een zien weiken in den vloed;
Myn wapens, door den roest,
Bevlekken zien en rood gekleurd,
Waer aen ik zoo veel tyd
En geld verspilde, 'k was dan ook
Nog liever 't leven kwyt.
Ik zie 't er echter nog eens in,’
‘Hernam een architek:
Dat men om s' menschen heuveldaen,
Op nieuw de sluizen trekk'.
't Is jammer, alles staet nu weêr,
Zoo digt en fraei volbouwd;
Men vind in 't schoonst der steden zelfs
Geen huizen meer van hout.
De straten krygen weer hunn' naem
Terug, in de echte tael;
De plakbrief zal in 't neêrduitsch zyn,
Wy worden Nationael!
Meest zyn de stoepen van Asphalt,
De Gaz is ook in staet;
Als nu de handel met der tyd,
Een weinig beter gaet.
| |
[pagina 43]
| |
Dan ware 't als een paradys.
Hoort; 'k heb een goed gedacht;
Gy kunt u allen redden, en,
Dit is in uwe macht.
Laet ons een toren bouwen, die
Tot aen den Hemel raekt;
Waer in wy allen klimmen als
Er weer een zondvloed naekt.
En zoo ontkomen wy aen 't nat,
Ik zelve geef u 't plan;
En slae het een en ander gae,
Gy weet dat ik dit kan.’
De volks tribuinen dan vergaerd,
Bevonden 't voorstel juist;
En gaven ras aen duizend man,
Gereedschap in de vuist.
En ieder landschap, elke stad,
Ja allen huisgezin;
Moest manschap geven tot den bouw,
Of wel, 't betaelde er in.
En dra begon men 't fondament,
Men lei den eersten steen;
En jong en oud en klein en groot,
't Kwam alles op de been.
Dit was een feest voor arm en ryk!
Geen mensch bleef in zyn huis;
't Ging alles naer de delving zien,
Langs hoopen aerde en gruis.
Een spreker in dien tyd vermaerd,
Las toen een groot gedicht;
Doch wat er d'inhoud ook van waer',
Het is ons nooit berigt.
Althans 't was in geen vreemde tael,
Wyl 't iedereen verstond;
En allen juichten hevig toe,
Met handgeklap en mond.
| |
[pagina 44]
| |
II.Nu ving men de onderneming aen.
De kalkmein gaepte en stoof.
Het lymfornuis hing in de vlam,
Van krakend sparren-loof.
De steengroef spleet haer zwang'ren buik,
In breeden kloef aen twee;
En deelde 't harden ingewand,
In grove bonken meê.
De hamerslag hield nimmer op,
De bytel schokte voord;
Het haekbord paste, 't schietlood viel,
En merkte gang en poort.
En duizend dragers liepen vlug,
Gedurig op een draf;
Met kalk en steen en hout gelaên,
De stelling op en af.
En duizend metsers klonken steeds,
Met hamer en truweel,
De stem des weergalms doof en mat,
Op klinkert en karreel.
En daeglyks klom uit flank en beuk,
Een nieuw gevaert om hoog;
En daeglyks rees het log gebouw,
Verschriklyk voor elks oog.
En hoek- en sluitsteen, gang en welf,
En pyl- en horenwerk,
Hief kegelvormig naest elkaer,
Zich opwaerts naer het zwark.
Ras dacht men aen een groenen mei.
Reeds hief de menigte aen:
‘Laet nu wanneer 't de Heer belieft,
De wereld maer vergaen.’
Reeds zag men over d'Ararath;
En hield men 't oog gevest
| |
[pagina 45]
| |
Naer onder op het volk, dan leek
De stad een muizennest.
Maer zoo de Heer hunn' hoogmoed zag,
Besloot hy hunne straf.
‘O zondig menschenkroost, uw werk,
Blyve onvolwrocht, laet af!
Zoek gy de hand van Hem, die is
En was en blyven zal,
Te ontwyken? Plichtig is uw doel,
't Voltrekke uw eigen val.’
Hy sprak. En 't volk dat eens van tael,
En aert, en zede was;
Werd sinds herschapen en verdeeld,
In onderscheiden ras.
Op eens, de morgenklok had elk,
Weer naer zyn post doen gaen;
En zie, er konden er geen tien,
Elkander meer verstaen.
En driftig zei een opperman:
Apportez-moi ces briques.
En 't scheen een and'ren of hy zei:
Die mortel is te dik.
Neen, sprak die, neen, je bent abuis,
Daer stonden ze alle by,
Als apen op elkaer te zien,
Met de armen in de zy.
Ne veux-tu pas? sprak d'een alweer;
Hoor, vriendje, je bent zat:
Zei d'ander, met je pêtenlair!
Ga slaep je ginder wat.
Was will das sagen? sprak op eens,
Een grove groote vent:
Ich will bei der gesellschaft sein,
Pots tausent ellement.
Daer was 't nog sterker in de war.
Nu trad een vierde by,
| |
[pagina 46]
| |
Die hen van verre had zien staen,
Uit eene gaendery.
Die dacht, waer kyken zy na toe?
Kom 'k loop eens van myn post.
Hy sloop nieuwsgierig in den kring,
En vroeg: what have you lost?
Zoo kwamen er tot vyftig toe,
En telkens als men sprak;
Ging 't zoo als in een ganzen kooi,
Waer door een jagthond brak.
Het werk ging traeg en trager voord,
Of bleef ten deelen staen.
En iedereen ontbrak de moed,
Om verder voord te gaen.
De volkstribuinen rukten zaem,
Om 't wonderbaer geval;
Doch zy vernamen van elkaer,
Nog min als niet met al.
Intusschen had men de architek,
Niet in den raed ontmoet;
Ga, zeg hem zei men aen een vent,
Dat hy zich herwaerts spoed.
De vent kwam korts daer na terug,
En bragt den bouwheer meê,
Louk, riep hy toen hy binnen trad,
Vollà noss binamè!
O! riepen allen schaett'rend uit,
Wat zegt, wat brabbelt gy?
So miâm, sprak hy wederom,
C'esst l'oneur di noss pay!
Neen, neen, riep heel het comité,
Houd op! dit gaet te ver;
Al waer men u gebruiken zal,
Daer raekt het in de war.
De satan kan dit niet verstaen;
En zyn er zoo nog meer?
| |
[pagina 47]
| |
Ja dan aenzie ik 't als een straf,
Een straf van God den Heer.
Nu gaven allen 't metslen op,
En elk zocht naer zyn soort;
En trokken dra met man en muis,
Naer vreemde landen voord.
De donder schokte 't werk aen puin,
Het volk begreep Gods macht;
Waervoor het hart in dank ontgloeit,
Van 't later nageslacht.
th. van ryswyck. |