Noordnederlandse Historiebijbel

[6]

Doe Balthaser coninc van Babilonyen was, doe aenbeden si daer enen afgoden, hiet Bel. Ende daer waren toe 40 papen die hem dienden. Ende men brocht alle dage also voel spijs ende dranc voir den afgod, daer wel

[fol. 210rb]

100 menschen of leven souden. Ende des avonts lach alle die spijs op der tafelen ende des morgens wast al wech. Doe seide Balthaser tot Danyel: "Waerom en anbeed gi onsen groten god Bel niet?" Doe seide Daniel: "Ic en wil geen gemaecte dinc anbeden; ic aenbede den almachtigen, levenden God." Doe seide die coninc: "Waen gi dat Bel, onsen god, niet en leeft, die alle dage et 12 scepel wittebroets ende 40 scapen ende drinc alle dage ses grote kannen wijns?" Doe seide Daniel: "Bel is gegoten van metael ende binnen is hi aerde. Hi en mach niet eten noch drinken." Doe seide die coninc tot den priesteren: "Ic wil weten waer dat die spijs blijft, die gi segt dat Bel, onse god, et. Con gi dat bewisen datse Bel et, soe moet Danyel sterven. Ende en moech gi dat niet bewisen, so moet gi alle sterven." Die papen seiden mede: Het waer hem lief. Doe wort die spijs daer opter tafel geset voir dat afgod in haren tempel. Doe seiden die papen: "Here coninc, wi sellen alle uutgaen. Sluyt die dore des tempels toe ende steect daer u zegel op. Vint gi des morgens die doer niet gesloten ende die spijs wech, so doet ons allen doden." Men dede also. Mer

[fol. 210va]

Danyel bestroeyde dat pavement om die tafel mit assche, dattet die coninc sach. Ende doe ghinc die coninc uut ende sloet die dore toe ende stac daer sijn segel op. Die papen hadden enen ganc gemaect onder die aerde uut haren huys te gaen in den tempel. Ende die dore lach onder die tafel daer die spise op lach. Des nachts doe quamen die papen mit haren wiven ende mit haren kinderen ende namen die spise ende atense ende drogense al vandaen. Des morgens doe quam Baltazer, die coninc, ende Daniel mit hem. Ende si vonden die doer gesloten ende die zegel heel. Doe dede die coninc die doer op ende hi sach dat alle die spise van der tafel was. Doe riep die coninc ende seide: "O, grote god Bel." Doe seide Daniel: "Beit, here coninc, blijft staen ende besiet die voetsporen die daer staen op dat pavyment in der asschen." Doe die coninc dat sach, doe vant hi onder die tafel een doer ende ghinc daer onder die aerde in des papen huse ende vant daer die spise die des avonts op die tafel stont. Doe dede die coninc Balthazar alle die papen doden mit haren wiven ende mit haren kinderen. Ende die coninc die gaf Danyel die macht mitten afgod

[fol. 210vb]

ende mit den tempel te doen dat hi woude. Doe brac Danyel dat afgod Bel an stucken. Ende hi brac ende destrueerde den tempel. Doe murmureerde dat volc op Danyel ende dat hi haren afgod ende haren tempel teniet gemaect hadde.

Doe was daer enen groten draec te Babylonien ende die lach in enen put. Die anbeden die luden voir enen god. Doe seide die coninc Balthaser tot Daniel: "Gi en moecht niet seggen: dit en is een levende god." Want die draec quam dagelix uut den put ende dat gemeen volc gaf hem voetsel. Doe seide Daniel: "Here coninc, geve mi oerlof; ic sel die levende god doden sonder swaert of sonder wapen." Die coninc gaf hem oerlof. Doe nam Danyel pec, herse ende haer ende maecte daer een cloet of ende warp die den draec in sijn kele. Ende den draec en mocht dat niet an stucken biten, mer het ghinc in sijn keel ende daer worchde hi an ende bleef doot. Doe wort dat gemeen volc verwoet ende toornich ende liepen tot den coninc ende seiden: "Geeft ons die jode Danyel, die Bel, onse god, gedoot heeft ende oec den levenden god, den draec, gedoot heeft, of wi slaen u ende al u gesin doot." Van anxt ende van bedwanc so gaf die coninc Daniel over in haren handen. Daer was een put daer waren seven leeu\wen.

[fol. 211ra]

Die gaf men alle dage scapen ende 2 veroerdelde mannen tot haren voetsel. Ende op dien dach en gaf men hem niet. Mer si worpen Danyel levende in die put onder die leeuwen, omdat si hem verscoren souden. Mer die leeuwen misdeden hem niet. Doe was int lant van Judeen een propheet, genoemt Abbacuc, die soude sijn maeyers teten dragen op den acker. Doe sende God tot hem enen engel die seide: "Dreecht die spijs Danyel in Babylonien daer hi leit in der leeuwen cuul." Doe seide Abbacuc: "Babylonyen en sach ic nye ende die put is my oncont." Doe nam hem den engel bi den haer ende settede hem in Babylonien op den put daer Daniel lach in. Doe seide Abbacuc: "Danyel, knecht Gods, nem die spise die di God sent ende et." Danyel die benedide ende dancte Gode ende nam die spise ende at ende was sonder vresen van den leeuwen. Ende die engel sette Abbacuc weder in Judeen, daer hi hem opgenomen hadde. Ende op den sevenden dach doe quam Balthaser weder op der leeuwen put om Danyel te beclagen. Ende doe hi op den put quam, doe sach hi Danyel sitten onder die leeuwen. Ende si en misdeden hem niet. Doe seide die coninc Balthaser: "Och, Here, Danyels God, Du biste een mogende." Doe deed men Daniel

[fol. 211rb]

uut den put. Ende die co ninc die dede alle diegene in die put worpen, die daer raet of daet toe gegeven hadden dat Danyel daerin geworpen wort. Ende op dien selven dach waren si alle verscoert ende gedoot. Ende die coninc maecte Daniel groet ende machtich.