Noordnederlandse Historiebijbel

[2]

Het geviel op een tijt der hoechtijt dat Thobias een eerbaer maeltijt gereet hadde. Doe seide hi tot sinen soen: "Gaet ende haelt van onsen geslachten die na die wet Gods leven ende Gode ontsien ende laet\se

[fol. 198va]

mit ons comen eten. Sijn soen ghinc uut ende vant enen van den geslachte van Ysrahel dootgeslegen leggen op der straten. Doe quam hi weder mit dier maren ende seidet sinen vader. Doe sijn vader dat hoerde, doe stont hi op van der tafel ende ghinc nochteren tot dat dode lichaem ende droecht heymelic in sijn huys, opdat hijt des nachts mocht begraven. Ende doe hi dat lichaem gebercht hadde, doe ghinc hi sitten eten mit rouwen ende mit droefheden. Ende hi gedocht dier woerden die die propheet Amos gesproken hadde: "Uwe dagen sellen verkeert worden in screyen ende in droefheden." Ende na der sonnen onderganc so begroef hi dat dode lichaem. Ende die van sinen geslacht waren, die verspraken hem ende seiden: "Omdat gi die doden plaecht te begraven, so sie gi eens hieten dootslaen. Ende noch en laet gijt niet, gi en begraeft altoes die doden." Mer Thobias ontsach meer den almachtigen God dan des conincs gebot, want hi begroef die doden waer dat hise vant. Des daechs verbarch hise in sijn huys ende des nachts begroef hise.

Het geviel op een tijt dat Thobias seer vermoeyt was van die doden te dragen van der straten. So ghinc hi leggen op een seedse an een weech om te rus\ten

[fol. 198vb]

ende hi wort ontslaep. Ende hem viel uut een swalunest drec van enen swalu in sijn ogen, sodat hi blint wort. Dese becoringe verhengede God over hem, opdat sijn nacomelinge exempel an hem souden nemen der lijdsaemheit, gelijc dat God verhengede van Job. Want al hadde Thobias van sijnre kintsheit altoes God ontsien ende sijn geboden gehouden, hi en bedroefde hem niet noch en claechde over God niet, dat Hi hem die plage der blintheit liet toecomen. Mer hi bleef vast in der vresen Gods ende dancte Gode ende loefde Hem al sijn leven lanc, want gelijc als die coninghen Job versmaden ende mit hem spotteden, also deden oec Thobias vrienden ende magen. Ende si lachterden sijn leven ende seiden: "Waer is nu uwen hoep daer gi uwe aelmissen om gaeft? Waer is u loen nu van uwen arbeit, dat gi den doden begroeft?" Thobias beruspede sijn vrienden ende seide: "Vrienden, en spreect also niet, want wi sijn kinder der heiligen. Ende wi verbeiden dat loen dat ons God noch geven sal: alle dengenen die haer geloef ende haer betrouwen niet van hem gekeert en hebben, die en sel hi niet afterlaten."

Anna, Thobias wijf, plach dagelix uut te gaen weven ende wan daer een dachhuyer mede. Op een tijt brocht si een geytkijn thuys dat si gecoft hadde. Ende

[fol. 199ra]

doe Thobias dat hoerde bleeten, doe seide hi: "Anna, wat heb gi daer?" Doe seide si: "Ic hebbe een geytkijn gecoft." Doe seide Thobias: "Est ymmer rechtvaerdich ende en ist niet gestolen?" Doe seide Anna: "Wat helpt u nu uwe rechtvaerdicheit ende uwe vrese? Gi sijt hier nu in armoeden. Ende het is kenlic dat uwe hoep ydel ende tevergeefs is. Ende nu schijntet wel waer toe, nu uwe aelmissen guet sijn." Mit desen ende deser geliker woerden so quelde si hem ende lasterde hem.