Nieuwe Wegen. Jaargang 5

[p. 18]

Schoone Lizebeth's liefdeleed.

Zondag morgen over de doode stad...

En er zong als een verre symphonie van luiende klokken door de lucht en er kwam als een waaiende wierookwasem gevlogen door de tanige boomen. De ruste van den godgewijden dag streek met het komende morgenlicht over de wachtende menschen en voelende dingen die eenig vervreemd lagen onder den wijden hemel. Het was of uit die lange stilte een gansch verleden opdroomde; een lang gestorven verleden met veel droefheid en wee.

De oude gevels in de vergrijsde tint van hunne wakke muren droegen over hun droeve uitzicht als iets nog van den zwarten nacht en het leed der dagen, en ze stonden in de lucht, heel triestig als hopelooze zielen. Het pover slameur der simpele menschen was hier als uit een andere wereld, en men zag ze gaan door den mist, zonder blijheid, naar heel kleine bezigheden...

Het was nu twee maanden geleden dag op dag.

Toen ze voor het eerst malkander hadden gesproken op zoo 'n vroegen uchtendstond, onder 't duister portaal van 't bagienenkerkje, hadden ze nooit durven denken dat het nu eindelijk was geschied, en dat hun herten open

[p. 19]

lagen voor malkander als een oud liefdeboek uit verre middeleeuwen.

Wanneer Lize voor het eerst de zachte woorden van Geerolf over haar had voelen gaan, was het of zong een verren psalm heel zachtjes haar in d'ooren, en ze kneep de blauwe oogen toe, vouwde devotievol de handen saâm om haar eerste liefde-extase te doordroomen. De woorden wiekten tot haar heel zachtjes gefluisterd met bevende lippen:

- ‘Lizie, ik heb je lief... Lizie... zachte, zoete Lizie’ meer niet, maar in de stilte die bewogen op hun liefdewoorden te wachten hing, lag gansch de gevoelde meening van 't geen zij niet zeggen kon, en de stilte sprak om haar heen, en ze meende nu een heel ver lied te hooren dat zong over haar komend geluk.

- ‘Lize, teere, zachte Lize, ik heb je als kind gekend, ik heb met je bloemen geplukt in den mooien hof van je oûwe moei, mocht ik nu in komende leven de vrede brengen van m'n minnende ziel; laat me witte roozen strooien op de wegen waarlangs je gaat, en over je oogen gebogen, de grondelooze blauwte peilen van je maagdelijke ziel!... ik heb je lief, Lize, ik heb je zoo hoog-bewonderend lief... en als je voor mij staat in de miestieke wending van je gevouwen handen, moet ik

[p. 20]

knielen voor u, en ik zou maar enkel de lucht willen zijn die u omzweeft, of het vezelende windje dat zoo poezelig met je lokken spelen mag... Lize, ik min je, mijn liefde stijgt tot u als het walmende wierookwolkje dat wentelt om uw golvende kleed en u gansch omvat, en mijn woorden zijn als een gebed te meer, dat naar den mooien hemel van je oogen stijgt’.

Zoo zongen Geerolfs gedachten door de stilte..., en in de melodie van die lang verwachte liefde-woorden beefde als een droefheid te meer, iets als de zucht der oûwe boomen, iets als de wakte der verouderde gevels, en de smart van de doode stad; en dat alles zei tot hunne brooze zielen, dat de liefde veel tranen bracht en kort was als het leven zelf.

Maar dat voelden zij niet, zij waren gelukkig want voor het eerst misschien was voor hun oogen het leven ontstaan, als kwamen ze wakker uit een droom, een langen, langen droom. Nu herzag Lizebeth al de zondagen van die twee lange jaren waarop, om maar even het smeekend gebed van Geerolfs oogen over haar te voelen gaan, zij naar de bagienen-vroegmis was gekomen.

En die zondagen schenen mooi in hunne droefheid, ze droegen elk hun eigen wezen van grijsheid of zonne, ze lachten of weenden al

[p. 21]

naar gelang er klaarte of regen boven de doode stad hing.

Nu echter begreep het meisje hoelang ze op die stille verklaring van den organist uit 't Bagienenhof had gewacht, en hoe zeker ze altoos was geweest dat ze toch eens komen moest.

('t Vervolgt)

André VAN ACKER.