Nieuwe Wegen. Jaargang 4

In Afwachting!

D'eerste lichte deemstering van den invallenden avond, vlotte als een wazig floers over den bloeienden buiten. De dagwarmte verminderde in hevigheid, nauw hoorbaar soezelde een windbriesje door 't geloovert, en van uit het dorpken tingelden klokken hun zilverzang.

Ten akker sloegen de arbeiders den laatsten slag. Opgewekt als zij waren, bij de koelte die lijk een lavende balsem op hunne verhitte lijven zeeg, blijgezind meteenen om 't afgedane werk, stemden zij luidkeels nog een liedjen in.

Langs wegen en veldkanten drentelde 't vee in bonte kudden terug naar d'hoeven die verscholen stonden bachten d'hooge toegestruikte hagen en de machtige kruinen der boomgaardboomen.

Door de zuivere lucht helmde snijdend 't geklets van een koeierszweep, ergens aan een woning toette een hoorn en honderde vogeltjes orgelden hunne hymnen uit den naderenden nacht ter eere.

't Was een prachtige avond vol genoegens en verkwikking, de weerdige bekroning van een heerlijken Julidag.

Maar hoeveel schoonheid ook erin belonden lag, Liezeken en merkte er niets van, letterlijk niets. Hare gedachten zinden gestadig op 't gene gebeurd was en hare oogen, blauwe kijkertjes die vonkelden van levenslust en levensblijheid, staarden strak voor hen uit naar 't einde der lange lindendreef.

Zou hij zijne belofte houden? Nu eens meende 't meisje van neen en over haar jeugdig frisch gelaat kwam eene uitdrukking van spijt en teleurstelling.

[p. 155]

't Werd steeds later en zij beidde reeds een kwart uurs op hem. Gelukkiglijk kwam er weinig volk door de dreef en de benden die haar voorbijstapten zouden lichtelijk denken dat zij wat uitrustte. Aan hare voeten immers, op de groene graszode lei het zware pak dat haar wekewerk bevatte en 't welk zij zooeven uit het dorpken medebracht.

Tien malen had Liezeken in eene opwelling van ongeduld de vracht getild om verder te gaan, maar telkens deze laten glijden, in de hoop dat Frans, toch komen zou. Daarbij klaarden hare wezenstrekken op en leuk speelde om haar rozenmond een lieve glimlach. D'er bleef haar nog een luttel tijd over; thuis gekomen mocht zij moeder wijsmaken dat z'op den winkel had moeten wachten. Steekt er wel kwaad in zoo'n simpele leugen, eene leugen om beter's wil?

Rustig bleef Lieseken nu rugleunen tegen den breeden, ruigen stam van een der lindeboomen, en in haren geest riep zij nogmaals 't voorgevallene te binnen.

Sinds lang raadde zij dat z'hem niet onverschillig was; met haar helder doorzicht had zij dadelijk gezien dat hare tegenwoordigheid hem aangenamer bleek als deze van d'andere kantwerksters. Waarom ook zochtten zijne blikken steeds de hare, schikte hij haar altoos 't beste werk? Waarom bij 't uitbetalen van 't loongeld wist hij 't zoo te passen dat zijne handen telkens de hare raakten met een licht vluggen vingerdruk? Ze mocht hem gretiglijk lijden dien leutigen kerel, dien gemoedelijken, jolligen krullekop! Diepe verdoken in haar hart voelde 't meisje voor Frans eene echte genegenheid die graag tot eene innige liefde kon overslaan!

Weinig hadden zij elkander gesproken, over weer en wind en dergelijke belanglooze zaken. De gelegenheid om ongestoord een praatjen aan te vangen had zich tot hiertoe niet voorgedaan, want ieder maal dat de kantwerksters hun werk inbrachtten, was tante in den winkel.

En tante was zoo 'n moeilijk mensch! een oude grillige kwezel die niets verdragen kon en bij wien haar neef, gewis geen zonnige dagen sleet.

Maar tante voerde een winstgevend bedrijf uit en Frans zou 't haar aferven op voorwaarde zich te voegen naar tante 's wil en gegereedelijk zich aan tante's kuren te onderwerpen; allerminst mocht zij vermoeden dat hij Liezeken lief had.

Van den avond echter toen 't meisje ter winkel kwam, was tante afwezig, voor eenige stonden maar, genoeg nochtans opdat Frans aan 't mooie kantwerksterken zijne min had kunnen verklaren. Veel nog had hij Liezeken te zeggen en daarom waren beide overeen gekomen

[p. 156]

dat Liezeken bij den terugkeer naar huis op hem zou wachten in de lindedreef!

De laatste dagklaarte was heelemaal schier weg getrokken voor eene halve donkerheid die alles onduidelijk miek.

Vollediger viel de kalmte in; op de ploeglanden verdoofden één na één de geruchten en stierven langzaam uit. Alleen 't gezang der vogels hong driftig in de lucht en boven Liezeken's hoofd ritselde, heimelijk zacht een windeken door de weelderige kronen der aloude boomen.

Daar naderde iemand en schoon Liezeken den persoon nog niet herkennen kon, raadde zij toch dat hij het was.

Sneller ging haar 't hart aan 't kloppen en ze voelde in zich eene ongekende blijheid, eene blijheid die haar heele wezen doordruischte en haar overgelukkig miek!

J. IMPE.