Nieuwe Wegen. Jaargang 4

‘Mijn Vlaendren lief...!’

Myn Vlaendren lief, 'c staen op dyn graf
Myn droeflyc liedekyn te singhen,
De vyand stormt in follen draf
En laet syn seghesanghen clinghen.

Ey! bistu tenemaele doot,
En sal dan nemmermeer ghebeuren
De soetheyd van dyn mond die boot
Soon vroede aen hertekyns die treuren.

Du waerts ons heyl, ons heul, ons troost,
O kloeke maeght, die vroeger voerde
Ons aen ten stryde en steeds verkoost
Het lief dat best den trommel roerde.

Du spracks altyt van waerheydsdagh,
Die claert door nacht van laghe loghen
En rysen doet wie biddend lagh
Voor vyands macht teneergheboghen.

Doch moeylyc was de langhe baen
Die voeren moest dyn volck tot seghen:
Hoevelen singhend voorgheghaen
Die moedeloos weer later sweghen!...

Du bleeft alleen dyn vlagh ghetrouw
Aet 't cruumkyn van dyn jonghe braven,
Die nu het hert vol wee en rou
Dy wanen doot, voor steeds beghraven.

Ic weet, du slaeps... 't is tyt, verrys!
Hoor hoe dyn kroost, dyn kinders sughten,
Ontsteeck dyn toorts, sta op en wys
Den weg, dan moet de vyand vlughten.

Jules FRÈRE.