Nieuwe Wegen. Jaargang 4

Mater Dolorosa.

De Dichter stond als steenen beeld
Ghebeyteld up syn duster graf,
Dat voghelkyn was uytghequeeld,
De laetste bladers vielen af.

Te middernacht, door storm en wind,
- De hemel was so bloedigh root! -
Cwam d'oude moeder tot heur kind
En wyl sy 't aen heur herte sloot:

- ‘Och! staats du hier so droef alleen,
Myn soon, gheheel berooid en koud!’ -
Heeft sy heur mantel om im heen
Meteen so warrem toegevoud.

Jules FRÈRE.