Nieuwe Wegen. Jaargang 4

‘Godelieve’

De begijntjes gingen traag in de waaiende weelde der vallende blaân onder de breede en hooge populieren; de begijntjes gingen ingetogen, want hun gedachten waren hooger dan de boomen, hooger dan de lucht; de begijntjes trapten maagdelijk, en onder de witgewolkte kapjes zagen hunne oogen blauw als de lucht, blauw als het stille kleed van het zachtzuiver Mariabeeld dat in hun tempel troonde.

En over hun ziel lag als de gansche stilte van den avond. Hunne vrome vrede scheen als besloten in de witte glooing der omliggende woonsten en beschermd onder 't wijde gewelf der biddende boomen.

Het Begijnhof was als het schrijn waarin hun leven begraven lag, en de dagen draaiden er rond, en de wolken zeilden er boven, ziende naar het stom bedrijf van hun doordroomd bestaan,

En hun woonsten ook hadden hun eigen ziele, ze zaten plat tegen den grond geschoord over en 't weder.

Bachten de toeie deuren en nêergelaten gordijnen, lag het geheim hunner duttende vrede. Daarbinnen leefden in groote berusting de zachte begijntjes; en hun bevende lippen zongen de zoete liefde Gods, in lange gebeden met zacht gefluisterde woorden.

In den wakken gang schoten hun witte schimmen, wen de lange paternoster rinkelde op de teêren rythmus hunner zuchtende stappen...

En met een avond kwam nu ook de ruste zwaarder wegen over dit stille zielenschrijn.

Tusschen de groene stammen plekte even nog het rozig, geelend tempeltje, en uit den grond steeg de vrede der slapengaande dingen in wazigen mist, die alle lijnen in de laagte brak; hooger lei den stervenden

[p. 71]

hemel wat goud op de gevels, wat vlammen in de ruiten, wat geel op de vertintelende torens; en wel innigheid over alles. Een zachte avond over doode dingen...

Wim had zijn doek afgezet; in vrome begeestering had hij geschilderd.

Nu trapte Godelieve tot hem, 't mooi zuiver begijntje wiens kopje denken deed aan Memelings maagden.

- 't Wordt avond; de dag is dood, we sluiten Heer!

En haar zieltje trilde teergevoelig door de woorden, en haar oogjes zagen schuchter blauw naar Wim.

Zijn doek bracht hij bij haar thuis onder de poorte voor den gekruisten God; en de twee arme kaarslichtjes blekten koud en eenig, als droegen ze de droefheid van den stervenden Christus.

- Goeden avond, vriend!

- Tot morgen, zuster...!

In de open poorte bleef Godelieve hem nazien... lang... lang...

Over de steile brug kwam hij naar 't minnewater.

Het was zijn gewoonte langs hier heen te dwalen na zijn werk om de laatste stonden van den stervenden dag te doordroomen...

De avond was met zijn langen sleep over alles gegaan en ieder kleurloos ding stond nu machteloos vervreemd in het nakende duister.

Toen hij van de brug kwam doolde een schuchter paar geliefden onder de statige boomen; hier scheen de minne geen hartstocht, geen passie, er lag iets zoo bewogen over 't landschap, iets zoo mystiek zalvend over 't meer, dat Wim zich afvroeg of de rimpelende water-golfjes geen biddende lippen waren en de vluchtende geliefden twee droomende zusters...

In de spillen der boomen stierf de laatste zang der zoelte, een late zwaan vaarde over 't meer... verre... verre... verloren in den avond...

_**_*

... Godelieve zat voor haar venster aan 't kantekussen.

... 't Regende..., de tranen dropen in de grijsheid van den dag van de bladerlooze boomen. Het was als het wee van de dagen, de komende winterdagen, dat zeefde uit de lucht.

Godelieve zag door de groene ruitjes naar 't groot verdriet van 't weêr, en buiten babbelde de gote. Onder haar maagdelijke vingers klaagden de bouten, en het kantje kwam langer, altoos langer tusschen het stil gemengel der spelden, als vloeide 't zuiver garen uit hare handen, hare blanke kinderhanden.

't Begijnhof lag eenig in den schreiensmoeden dag als weleer toen ze voor het eerst hier was gekomen. Een afgevallen bladje ritselde even

[p. 72]

nu tegen 't raam, trilde zijn stervenzang in 't hoekje van de ruiten en ging dan rotten op den rossig wakken grond.

En nu kwamen ook de klokken weenen door de lucht, ze wiekten als klachten boven de daken en gingen de stilte storen die droomde om de boomen, de stilte die sliep bachten zooveel toeie deuren in witwijde woonsten. Hun zang gleed daar vreemd binnen als was hun stem te klaar onder 't gewelf.

De zware klokken, de groote, deze die luiende spreken van God, en tot den schepper roepen de smarten der lijdende menschen; en de kleine, de wilde klokjes, die huppelende over de matte daken de meer aardsche tale praten van 't lustig levenszotte volk, vlogen door malkander als twee zielen die elk hun ideaal aan 't zeggen waren, hun eigen gevoelde meening over 't leven.

En Godelieve gevoelde 't wel dat altoos haar goede ziel had medegestemd met de wijd-dreunende klanken der groote klok, dat ook zij hooger wilde dan de daken spreken, tot Hem die ontastbaar ten troon zat in haar geest.

Haar stille jeugd had ze gedragen als een kind zijn gouden lokken draagt; door immer zonnevolle lentelanen; van 't leven wist ze ook zoo weinig...

De kinderjaren had ze doordroomd voor een kuisch Mariabeeld in den zachten tempel van haar eigen gemoed.

En toen ze aan dit vroeger leven dacht, dan zag ze den grooten gekruisten God, de gewijde gewelven vol blauwen wierookwasem, vol zoet gefluister van orgelende melodie, en het was als een bedevaart.

... Op den vensterbank loech de bloeiende weelde van stille geraniums en de potten bloosden als de bloemen.

Lager stond Wim's raam, en het doek geestdriftig aangelegd zong de volle drift des levens en der kleuren.

Hoe kwam dat nu dat Godelieve's hartje rapper sloeg telkenmale ze aan den schilder dacht? Voor het eerst misschien gevoelde ze dat er op aarde buiten de mystiek droomende liefde van Christus, er zoete dingen waren die geluk en vrede brachten, zachte vrede en passieloos verlangen.

En met de wilde regendroppen was ook de geest van Godelieve aan 't dwalen gegaan.

Ze sloot haar oogen een wijle lang op haar geluk, en 't leek haar nu of werd in haar een nieuwe mensch geboren. Voor het eerst misschien kreeg ze het gevoelen van een tastbaar bestaan, miek ze kennis met de begeerte naar grooter en wijder geluk, gedachten waarvan ze voorheen nooit het besef bezeten had.

[p. 73]

In haar eenzelvig leventje waren alle dingen onveranderlijk over haar gemoed heengevlogen, zonder ooit de milde rust te storen van haar zoo vrome ziel.

Het leven, de wereld met zijn kommernis, met zijn begeerten, met zijn passies had ze niet eens gekend, dit alles draaide buiten haar begrip, rond de wallen van dit rustig begijnhof dat daar lag als een schrijn vol zielen, in de milde rust van zijn machtig geloof...

En zoo onbedachts was ontstaan in 't brooze zuster-zieltje een teere liefde voor dien jongen schilder... zonder dat 't ooit zelf geweten heeft dat liefde was... zachte meisjesliefde.

_**_*

En de jaren zijn gegaan hun droeven gang... nu is Godelieve oud geworden, maar onder de witgewolkte kap, zien nog immer haar oogen blauw, lacht nog steeds haar mond u tegen.

De paternoster beeft wat meer tusschen haar vingers; de bouten springen zoo zot niet meer op het kantekussen, en er bloeien thans min geraniums op den vensterbank...

En toch in hare lange gebeden komen de blikken soms, als uit een verren droom, over den witgekalkten muur waar nu Wims doek te prijken hangt.

En vroeg je haar hoe dit daar kwam dan sprak ze zeker wel: - ‘Nooit is hij teruggekomen.’

En er trilde zooveel gevoelen in haar stem, dat je gezwegen had om de rust niet te storen van 't sluimerende en doode herinneren.

André VAN ACKER.