Nieuwe Wegen. Jaargang 3

Jaarkrans.
Boer, boerin en hun personeel.

IX.
Het boodje.

Op vele boerenhoven, die ver van stad afliggen, hebben ze een boodje in gereedschepe.

Hier is het een afgesloofd ventje uit de buurt, ginder een schooljongen, elders nog, een polijtig vrouwtje, uit het een of ander kortwoonstje.

In verlâne botten, als elk zijn steke te staan heeft en er geene vuisten kunnen gemist worden, doet Boodje de noodige loopingen.

De olie is uit, of de azijn, of er moet een brief naar de post gedregen worden, en de boerin zendt de maarte om Boodje.

Ondertusschem heeft ze rondgesnoeperd in huis; 't ééne en 't andere is verre mee; binst dat Boodje uitzet, kan hij voor alles zorgen en de boerinne vermaant hem goed: dit en dat niet vergeten! naar Boonhave's om olie en azijn; naar Honzebrouck's om een grauwen handdoek en twee ellen trense; al den Vier-pier-hoek afdraaien en een paar kloefen meebrengen van Bertje Mol's voor den boever, 't stokske voor de mate ligt gereed.

- En ja, tiert de boer, pak ook een haring of viere mee voor mij.

Over lange jaren hadden ze bij boer Zeghers een oud kadottergat van een ventje voor looper; 't manneke kon bliksems wel de boodschappen doen, doch misverstond altemets 'n keer, want, als ge wilt spreken van reuzeldoof, dat ding was reuzeldoof, en zoo kwam het wel eens afgestekt met winkelware, die ze al geen kanten van doen hadden.

Op een schoonen winterdag, na den noen, als de bleeke zon 'lijk een bloedwaterige dibbe, in de bemelkte lucht te nijpoogen zat, trok Boodje de stad op.

[p. 104]

Al langs den wal trakelde hij voort, met zijn kazakkeschoenen aan vol tatsen, met zijn blauwen sarrau en zijn afgegane klakke met hooge kobbe.

't Deed het oud strop deugd aan, in de monkelende streelingen van die goedjonstige winterzon op den dril te mogen gaan, al lagen de wegen ook wat smoezelachtig.

Ze hoorden hem gaan, al tegen zijn zelven mommelende; maar kijkt, de boerinne komt buiten gesprongen en tiert, luid genoeg om de lucht te splijten:

- Ciske! breng een pak snuif mee!

Als Ciske tegen avond thuis kwam, werd alles juist bevonden, buiten dat hij een grooten papieren zak te veel mee had en geen snuif.

- Wat de mardjakke! zit er in dien zak? vroeg de boerinne.

- Weet gordedjouw! niet, zei Ciske.

- Hoe, ge weet niet! Wie bestelde er hem u?

- Fiene uit de bakkerie.

De zak werd opengetrokken en zat vol tegelslijp.

En gapen dat ze deden, op dat gruis!

Mettertijd werd dat raadsel opgelost. Ciske met zijn erpelooren had verstaan dat de boerinne een pak ‘sluip’ vroeg, van sluip had Irène, de bakkerin, slijp gemaakt, en daar ze nu juiste nieuwe roode tegels in hun vloer gesteken hadden, gaf Irène een geheele zak tegelslijp mee - om het koper en het dingen te wrijven - zoo ze meende.

Op een anderen keer moet Ciske naar Roeselare, om een volle mande winkelware; 't zwijntje moest immers gekuipt worden en er was van alles korteresse, zoodat de boerinne goed vermaande:

- Zoovele zout; zoovele salpeter; zoovele ditjes en datjes en voor drie dikke ‘noten van schade’ en zien dat ge geen kanoffelnagels vergeet, zulle!

- Ja, boerinne, precies, mommelde Ciske, nagels, enee?

Als 't ventje thuis kwam, vonden ze een vollen zak kloefenagels in zijn pander, in plaats van ‘kanoffelnagels’.

- Waar hebt ge die mardjaksche kloefenagels opgedaan? vroeg de boerinne.

- In de Hoogleestrate, al den anderen kant van die groote herberg.

- Wat voor herberge?

- De ‘Koordecommarce’ tingelde Ciske.

En ziet, nu mocht de dienaar in vrede gaan, de zake was opgeklaard; zeker en vaste stond dat winkeltje recht over de ‘Cour de Commerce’ zoo was dat boodje.

[p. 105]

Als hij zijn boodschappen in orde deed, was alles van zelfs juist en wel, en als hij misverstond en foefelde, dan was het nog beter en moesten ze op het hof dikwijls hun buik houden, van klare leute.

't Is jammer en zonde, dat het ventje dood en bij den Heer is, al kan het ook nergens beter zijn.

't Is verre van al suiker en zeem te zijn aan die boodjes.

Die jongens bezigt voor looper, rischiert van gewicht te kort te vinden, bijzonderlijk als er zoetigheid in de zakken zit, en die een oud vrouwtje uitzendt, weet op geen uur of twee, wanneer ze terug komt, want ze heeft haar mondje mee en het snijdt wel al duizend kanten; ze doet haar boodschappen wel te loope, doch zoohaast ze op iemand botst, houdt ze in en haar eerste woord is: 'k ben ‘gepresseerd’, maar een half uurke later staat ze nog ‘gepresseerd’ tot ze weer uitwindt en nogmaals ‘gepresseerd’ staat te gebberen met Sarel van Fluppe Pietjemansof met Pietje Potteschrepers' wijf.

Als ze dan thuis komt, legt ze de schuld van alles op de bakkerinne of op Barze van den winkel, die nooit nievers zijn als ze moeten wegen.

Zwijgt, geene nog 'lijk Ciske zaliger memorie-gedachtenis!

Warden Oom.