Nieuwe Wegen. Jaargang 3

[p. 64]

Ontwaking.
(Vervolg).

De vrouw goot de klatskes bier in een emmer tezamen en doopte de ledige pinten, met een floppend en plassend gerucht, in 't water van den spoelbak en tikte de glazen neveneen op den toog om uit te leken.

Ondertusschen had de blinde z'n speeldoos toegeriemd en daalde nu leunend en houdend van de tafel.

- ‘Zijt ge ziek, Viktoor?’ vroeg de vrouw die hem verbaasd aangekeken had, terwijl hij buiten trad met z'n speeltuig onder den arm.

- ‘Neen ik, maar 't wordt te laat’ zei hij haperend, ‘daarbij der komt niets meer.’ De vrouw begreep er niets van en ging hem na tot in de deur, verwonderd om z'n raadselachtig doen en spijtig om de vele pintjes die ze nog had kunnen tappen. Hij stapte stampend met z'n hielen over de steenweg: ‘Viktoor!’ riep ze nog eens om uitleg, maar de speleman dacht er niet meer aan terug te keeren, nu het toch gedaan was. Het scheen hem een domme zaak die hij beging, en wat die vrouw nu denken zou? maar uit de verre wittigheid, hoorde hij opnieuw als een verlokking Stinne's klare stem en moediger schreed hij door, vast besloten. Toen dat gedacht hem op de tafel binnenschoot, had hij dadelijk niet geweten wat hij doen zou en verzinnend was hij omlage gekomen.

Het verlangen om nader bij het meisje te geraken, begon met een nieuwe vlamming in z'n hoofd te branden en hij wenschte haar immer te hooren. Het was 'lijk iets dat binnen in hem altijd geslapen had en nu plots wakker werd, maar die ontwaking was des te heviger, al naar mate ze lang gesluimerd had in de bewusteloosheid van z'n wezen. Geleidelijk had hij toegegeven en was hij meegegaan met zijn drift, die als een zoete bekoorlijkheid in hem opgeschoten was uit weemoed en stille droefheid, zonder dat hij 't zelve wist.

Gemeten klonken z'n stappen 'lijk een tijk tak, op en neer over de steenen en dan dof over 't hout van de brug. Met z'n lengte en geluid, lag die weg 'lijk een bekend ding in z'n hoofd. Uit de herinnering van z'n kinderjaren, toen hij nog zag, en uit al wat de menschen hem zegden, meende hij te weten hoe dat allemaal was, zonder achterdocht dat het anders wezen kon. Afwisselend klonken stemmen hem nabij, tusschen de reke olmenboomen, die, stam aan stam opgaande, hunne wolkende kruinen breidden en stil in de lichte wazigheid stonden, onberoerd als godvruchtige wezens in vereerende extaze voor de hooggulden maan, die zoetekes glimlachte, van uit de blanke mistigheid die haar omgloorde.

Hij schoof z'n handen van weerskanten door de riemen van z'n speeltuig, waaruit zachtjes en traag eenige tonen kriepten in de stilte alom. Maar de blinde voelde dat z'n harmonica die hij altoos zoo liefhad, hem nu niet meer heelemaal voldeed. Hij werd angstig over ziclizelve, omdat het nu veranderd was en dat hij ongelukkig zou worden.

[p. 65]

- ‘Daar is Viktoor!’ zei Stinne met verbazing tot de andere meisjes die bleven staan om zich te overtuigen. Z'n wezen trilde bij de woorden, maar alsof bij niets gehoord had, deed hij z'n speeltuig vastberaden en luide klinken.

- ‘Gaat ge zoo vroeg naar huis?’ vroeg er een.

- ‘Ja! 't meeste volk is weg!’ en hij speelde voort het liedje dat de anderen begonnen mee te neuren. Nu verkende hij ook de andere meisjes aan hun stemmen en wist ze wonen op de hoeven, die rond z'n eigen huis, in de velden overal verspreid stonden.

Zoo wilde hij dat het duren zou, heel dien frischen nacht, en hij wenschte dat ze nog honderd uren van huis waren, want nog zongen de meisjes mee, omdat ze blij waren en nog geen einde zagen aan de vreugde en de kermis, die morgen opnieuw voor de deur stond en die vandaag maar even aangeklopt had om een aanvang te nemen.

Zij wandelden verder al zingen en spelen, maar onverbiddelijk, in donkere massa rezen voor hen de vaste muren der landelijke herberg. Dáár was 't dat Stinne lang gewoond en dat de blinde speleman haar gekend had. Daar nevenaan, achter een hoog opgeschoten beukenhaag, lag het lage huisje van den blinde zijn moeder gedoken.

- ‘Ze zijn al slapen in de Kruisbaan’, zei Stinne en de laatste hoop die de blinde binnen hem nog recht had, werd nu platgeduwd. Hij had gemeend met de meisjes daar binnen te gaan om te spelen en te dansen, maar voor de eerste maal dat hij die deur nog had willen open vinden, was ze gesloten, anders werd ze voor klaren dag nooit toegeduwd; maar de speleman hield alleen rekenschap met hem zelf en giste niet dat de meisjes haast hadden om thuis te komen.

- ‘Slaap wel, slaap wel, Viktoor!’ spraken ze alle vier gelijk en waren weg. Ze hoorden nog: ‘Slaap wel... slaap wel... Stinne’. en zagen verwonderd de blinde, die besluiteloos stil hield om z'n liedje uit te vooizen. Dan begon hij een ander en opnieuw ook stemden de deernen het liedje mee. Naarmate zij voorttrokken, klonk de verwijderde galm zachter en stiller in den blinden jongen z'n ooren, maar vaster en vaster klampte een teer gevoel overal rond zijn hart.

Waarom ook was hij ginder niet op z'n tafel gebleven, om maar alleen op z'n eigen zelven te denken en voor z'n eigen zelven te zorgen, want alle menschen waren zonder medelijden en ondankbaar. Twee menschen konden nooit te zamen geheel gelukkig zijn, want ieder had zijn bijzondere drift, die hem voortjoeg langs eigen spoor. Zoolang een ander wezen niet in 't zelfde spoor ging zonder dwang, was er voor die twee geen mogelijk geluk. Heelemaal gelukkig was men nooit, want in alles was het streven van twee menschen nooit heelemaal gelijk. Wat lag er dan al kommer en smart en verlangen op de wegen, al ging men te zamen elkander steunend en troostend, en beurtelings, wanneer de wanhoop kwam, aan elkander de verte wijzend waar verwezentlijking van 's menschen verlangen opdook om nieuwe betrachtingen te doen ontwaken...

[p. 66]

Nu waren ze weg en hij hoorde niets meer. De meisjes waren weg, Stinne was weg. Hij wist niet of z'n vingers nog duwden maar uit z'n speeltuig kwam geen geluid meer. Met zijn voeten die trapten en z'n handen die tastten, kwam hij van 't zandig plein vóór de Kruisbaan, terug op de steenweg. Hij ging recht door, links af waren de meisjes gegaan, instinktmatig en aan de zooveelste stap van z'n beenen, draaide hij af. Dààr stond de hoog opgeschoten beukenhaag met haar takken en twijgen en scheuten die hij telkenjare opnieuw voelend met z'n handen, snoeide, kortschoor en opjoeg, immer slanker en hooger. Hij wist van wederkanten de struiken staan en ging recht op de voordeur toe, maar het verlangen, dat hem zoo dadelijk ginder uit de herberg dreef, hitste hem nu weer aan met een nieuw geweld 'lijk een stormwind, die soms kalme, maar nooit verloren en altijd van her aanbeukt op huizen en boomen. Weerom zoo mollig voelde de blinde die wangen en zoo zijig-zacht, die haren van Stinne, als toen hij ze eenmaal toevallig beroerde, wanneer het meisje onverschrokken en schertsend hem in de weg was komen staan, om te weten wat hij zien zou of doen.

Zoo plots en voorbijgaande die sensatie toen was, zoo hevig en voortdurend kwam ze nu weer en wekte zijn brandende wellust... die wangen, die oogen, die weelde van haar, die lachende mond onder z'n voelende vingers... Voorzichtig den riem over z'n hoofd trekkend, lei hij neer z'n harmonica op den dorpel en vond terug de steenweg - langzaam - waar langs die zingende meisjes verdwenen. Even nog scheen hem zinneloos die onbegrepen doening, maar niets ter wereld kon hem schelen of doen veranderen zijn onverwrikbaar besluit. ‘Stinne!’ golfde 't lijk een eeuwige ruisching van wellust heel z'n wezen door, en door de zachtwevende bladerkruinen van de boomen die de streelende wind met zachten adem beroerde.

Stanne Serneels.