Nieuwe Wegen. Jaargang 3

Het ongeluk.

Het noodlot ankerde ter hoeve en scheen er zijnen intrek genomen te hebben voor goed, want de rampen en tegenslagen volgden elkander op en sinds een langen, langen tijd reeds en verbeidde 't eene ongeluk 't andere niet.

Zes jaar geleden stierf de vader des huisgezins van den kanker; eenige maanden nadien, deed de oudste zoon eene vliegende tere op

[p. 41]

en bezweek, spijts zijn ijzersterk gestel, onder de hevigheid der kwaal. Remi, de tweede zoon die maar een gemeen gedrag had, zegde den geboortegrond vaarwel en vertrok naar Amerika, op zoek naar geluk en eene meerdere vrijheid in 't verzadigen zijner slechte driften.

Later nog brak de ziekte los op de hofstede en Marie, 'teenige meisje viel als slachtoffer van dien nieuwen geesel. Echter de hoeve bleef haar zelfs gestand en vrij van alle verval. De stallen werden al zoowel bezorgd dan vroeger, het vee en had nog niets verloren in weerde en de velden kregen den zelfden oppas en leverden even rijke vruchten, als ten tijde dat de boer nog in leven was en aan 't hoofd van 't gedoe stond om den arbeid te bestieren en alles in wijsheid te schikken.

Louis en zijne moeder hadden met onwrikbaren moed de aanvallen van 't noodlot onderstaan, en in hunne sterke zielen genoegzamen steun gevonden om niet te wijken voor de beproevingen die hun zoo talrijk overkwamen. Moeder en zoon spanden samen 't beste hunner klachten in en wroetten met gestadigen ijver tot een zelfde doel. In de gelijkheid hunner gedachten en betrachtingen, in de trouwe liefde die zij wederzijds elkander toedroegen, schepten zij volharding en genoten er een zaligen troost in, die stilaan hunne hertewonden balsemde.

Zoo hadden zij met hun getweën de doening recht gehouden en heldhaftig de lastige tijden doorworsteld Louis was nu opgegroeid tot een flinken kerel in de volste ontwikkeling zijner mannelijke krachten; vroeger was hij ruimen tijd ziekelijk, doch thans scheen die krankheid geweken en hij was geworden de felle boer,door wiens sterken arm het vaderlijk erfdeel zijn alouden welstand bewaren moest. Dikwijls als 't boerinneken hem gade sloeg, kropte het van genoegen; 't voelde zich overdaan van boerenpreuschheid, als 't bedacht dat Louis, trots zijnen jeugdigen ouderdom reeds boeren kon, als de beste boer van uren in 't ronde. Het stelde in hem zijnen eenigen troost en hij was de groote blijheid die hem overbleef in den vooravond van zijn veelbewogen leven. Bijwijlen toch, leed de moeder aan een diepen angst,en somber, vroeg ze zich dan af of 't onheil haar kind niet treffen zou en of ook niet eens de dag mocht aanbreken op denwelken Louis aan haar moederliefde ging ontnomen worden!

_**_*

Twee jaren waren verzwonden sedert Marie's dood; 't was volop zomer en de lange dag schoof ten einde. Eerder dan gewoonte zou 't beginnen deemsteren, want de lucht overtrok; in 't Zuiden broedde er donder. Juist boven 't manhuis, ten uitkante van 't dorpken, pakten zich vuil-grauwe wolken opeen en versmolten tot een breede striepe die vanlangs om meerder werd en afzakte landewaart in. Dreigend gleed ze al over de velden, waar de vruchten rijpten in ongemeene weelde en mateloozen overvloed. Errond dreven kleinere wolken van de zonderlingste vormen, en die venijnig bekkerden in den zengenden hemel: 't waren de zoo gevreesde dondertorrekens, en als trouwe schildwachten,

[p. 42]

omstamden ze van dicht bij de leelijke dondervlage. De wind kwam op en dreef het warme zand dwarrelend over 't hof. Hij bracht meteenen de kwâ tijding dat het ongeweer naakte Diep in de verte gilde het schrille gefluit van een voorbij snellenden trein en rond de euzie van 't boerenhuis vochtten de musschen de dulligheid uit, die in hun lijf te jeuken lag bij de eerste teekenen van den storm. Nu en dan kletste een dikke regendruppel naar beneden en miek een breede ronde in de witte stof-eerde.

Vernibbeld drentelde Toria, de oude meid der hoeve, de woning uit en in. Ze duchtte den donder en stillekens was ze reeds bezig den Heere te bidden dat hij haar en hare meesters beschermen zou. Een ongemeenharde donderslag deed de doening op hare grondvesten daveren; korts daarop ontvonkte een helle bliksem-flits en wrong zich lijk een gloeiende slang aldoor het zwarte uitspansel.

- De donder is niet verre meer, zei Toria, die bij haar zelven nauwkeurig de sekonden had opgeteld, welke verliepen tusschen den bliksem en den bots.

- God spare ons. voegde zij er bij en sloeg zich godvruchtig een groot kruis. Ten alle kante verlieten de moegewrochte arbeiders de weeldrige velden en keerden bij groepkens naar de hoeven terug, om er schuiling te zoeken tegen 't loswoelend gevaar. Velen nochtans, zouden verrast worden, want eerder dan te voorzien was, barstte 't onweer uit met een bande'ooze hevigheid. 't Begon geweldig te donderen, zware slagen die ratelend voortrolden albachten de leeghangende wolken en de luchten dreunen deden van 't eendelijk geruchte. Het weerlichtte zonder ophouden; 't was of de hemel gestadig open en toeging en bij de bleeke klaarte van 't sissend hemelvier, schenen al de dingen op den buiten overtogen te zijn met een rossen gloed wiens aanblik huivering baarde.

Louis en de boever waren nog niet terug op de hoeve; gansch den namiddag wrochten zij op 't polderstuk, afgezonderd van de andere akkers en dat wel een kwart uur ver van de hofstede aflag.

Onrustig om hun lang wegblijven, had 't boerinneken reeds meermalen op den uitkijk gestaan; 't was zulk een ijselijk weder en de moeder voelde heur bang. Gestadig welde in haren geest de nare gedachte op dat er een ongeluk ging gebeuren. Echter wist Toria hare verlegenheid wat te stillen. Wat God bewaard is wel bewaard, vermaande de dienstbode en zoo even was zij op 't voutekamerke gewijdewater en den palm gaan halen. Beide vrouwen vielen aan 't bidden van Sint Jan's Evangelie.

't Begon erbarmelijk te stortvlagen in dikke regendroppelen vermengd met groote witte hagelsteenen, die dokkerden tegen deur en vensters en ruischten in 't dichte geblaarte van de boomgaardboomen.

Van bachten de hooge doornhage die rondom de hofstede omzoomde, gingen nu luide jammerklachten op die de vrouwen stoorden in hun pas aangevangen gebed. Tegelijkertijd werd de hofbalie wijd opengezet om doorgang te laten aan een troep volk, welke de hoeve binnen-

[p. 43]

kwam en haar verdrong om vier mannen die een soort van berrie droegen. Een man lag er op uitgestrekt in zijn geheele lengte, roerloos en 't aangezicht verdoken onder een groflinnen doek. Zichtbaar was het dat een ongeluk was voorgevallen en 't werd klaarder nog om vatten, uit 't weegesteen dat van den troep uitging en akelig door den boomgaard weerklonk al zich parend met 't gehuil van den wind en 't wilde geloei van den storm.

Met den eersten oogslag ook, welken 't boerinneke, van uit 't boerenhuis, op 't naderende volk wierp, raadde het de vreeselijke ramp in al hare naakte werkelijkheid. Het werd geware dat zijn somber voorgevoelen hem niet bedrogen had en zonder dat iemand 't hem zegde, vatte zijn moederlijk instinkt, met eene onmenschelijk martelende zekerheid, dat de verongelukte dien ze daar aanbrachten, niemand anders was dan z'en eigen kind!

... Een stonde wou de vrouwe zich verharden tegen 't wrange noodlot; ze beriep heur op al haren moed en haren ijzer-sterken wil, ze poogde 't huis uit te gaan en de berrie tegen te schrijden. Doch 't onheil was te groot opdat een moeder eraan weerstaan kon. In een maal besefte 't boerinneke al de uitgestrektheid van 't onheil; onmeedoogend werd zijn hert door het vliemendste wee gefolterd en door zijnen beangstigden geest doemden nu al de ongelukken en tegenslagen op van geheel zijn leven en allen te samen werden ver overtroffen nog door hetgene pas gebeurd was. En voor de ijselijkheid dezer laatste ramp, voelde de arme moeder hare krachten begeven, en zag zich onmachtig 't hoofd te bieden aan de nieuwe beproeving Met een luiden gil zakte ze plots ineen en bleef buiten kennis liggen, als vernietigd en verpletterd onder den smachtenden drang harer eindelooze droefheid...

De boever volgde de berrie, met waggelende onzekere stappen; dwaas en verwilderd keek hij voor hem uit; zijn gelaatstrekken lagen verwrongen en hij was onwel door den geleden schrik; hij was ooggetuige geweest van 't ongeluk en had zijnen meester ten gronde zien storten, getroffen door den bliksem; dan had hij om hulp geroepen tot zijn noodgekreet gehoord werd en van tallenkante volk opdaagde om hem hulp te bieden.

_**_*

Zoo sloeg het blinde noodlot den jongen boer, in 't blijzaamste tijdstip van zijn gansche leven; voor de vierde maal in enkele jaren, drong de dood de boerenwoning binnen en ditmaal trof zij dezen die de eenige steun was van geheel de doening. Derwijze doemde zij ook de schoone hoeve tot een nakend verval.

Zachtjes aan verloor het onweer in hevigheid, 't begon gezapiger te regenen en de zwarte donder-striepe trok dieper het Zuiden in. De navend viel en droef-zwaar zeeg de donkerte al over de velden die zijpelden van de natte en zich gulzig verzadigden aan 't frissche water dat hun nog meerdere weelde bijzette.

[p. 44]

't Hield op met weerlichten; doch de verzwarende duisterheid zou nog een tijd lang verbroken worden door fletse klaarten; 't was de zoelte die aan 't spelen ging en lustig openvonkte als een vreugdevierken, onschuldig en machteloos om kwaad te doen. En bij stonden omhulde zij met haar bleekwitte glansen, het boerenhuis waaruit jammerklachten opgingen en waarheen ze het lijk van Louis gebracht hadden....

J. Impe.