Nieuwe Wegen. Jaargang 3

[p. 37]

[Nummer 4]

De Rouwzanger.

Fragment uit ‘Een Bladerenval’.

Hoe droevig de aanblik op ons lindenrei,
nu bij het sterven van den blinden dag
de grijze najaarslucht vergrauwt:
goud-gele blaâtdren rusten op het gras,
goud-gele, vallen door den mist,
goud-gele, vallensreede, rillen op de koude takken!

Het is al stil om mij, alsof 't gerucht
niet voegde bij het sterven van iets schoons -
en toch een enkle vogel komt
gevlogen in de doodsche lindenrei,
of hij de roeping had gevoeld,
den rouwzang aan te heffen bij der blâadren-nederzijgen!

Hij zingt! Smoort niet zijn stem door leed verstikt?
Zal hij niet krijtend fladderen van tak
tot tak, en zot van wrange smart,
zich laten vallen met het vallend blad,
zijn moeë vleugels openslaan,
en wars van 't leven, treuren bij die nooit-begraven lijkjes?

[p. 38]

 

O neen! Hij zingt zoo vredevol zijn wijs

 

gelijk een zaalge moeder 't sluimerlied,

 

of hij 't vergeten was hoe schoon

 

de blâadren waren in den zomertijd,

 

toen hij in 't stille blâadrenhuis

 

den lieven langen dag, zijn mooiste liedren heeft gezongen.

 

 

 

Ondankbre vogel! weet ge dan niet meer

 

hoe op uw vleugelen en langs uw borst

 

van menig blad de dauwdorp gleed,

 

benijd door de andre druppelen, die aan

 

den tip der blaâdren, reikhalzend,

 

hun glanzend aangezicht naar u, den zoeten zanger, wenden?

 

 

 

Zijt gij 't vergeten 't heerlijk zingen in

 

't gebladert? Alles luisterde naar u

 

die zelf in 't groen verdoken waart,

 

maar als een bron die welt uit diepen grond

 

en spruit in zilvren droppen, steeg

 

het lied van uit de schaduw naar het gouden licht der zonne!

 

 

 

Gij zingt! Smoort niet uw stem door leed verstikt?

 

Zult gij niet niet krijtend fladderen van tak

 

tot tak, en zot van wrange smart

 

u laten vallen met het vallend blad,

 

uw moeë vleugels openslaan,

 

en wars van 't leven, treuren bij die nooit-begraven lijkjes?

 

 

 

Gij zingt geen smart! Zijt gij de schoone lent'

 

bewust misschien die wederkomen moet?

 

Of is de dood der blaâdren als

 

hun leven zoet? Is 't sluimren dat ze doen,

 

zacht zonder lijden, zonder pijn?

 

Uw rouwzang zij, o vogel, dan een lied van stervens-vrede!

 

 

 

Zing vrij! Natuur kent geene treurnis, kent

 

geen pijn, den mensch alleen behoort de smart,

 

want 't lijden maakt de menschen groot! -

 

en wat hij in de dingen om hem heen

 

als smart beschouwt, is 't eigen leed

 

dat spookt op zijne wegen onder allerhande vormen!

 

 

 

December 1911.

 

Jozef Nempe.