Nieuw Leven. Jaargang 3

[p. 175]

Woutertje's Droom

'n Echte Kerstavond. De aarde rustend onder 'n zware laag sneeuw; de boomen dik van hemeldons, en de kopwilgen hadden zelf 'n witwollige slaapmuts gekregen, evenals de kromstammige appelaars, waarin baarden en knevels eveneens hingen.

Dien dag was er als 'n onwenteling door den geest der kinderen gegaan. D'r woelde in hen als 'n zot genot om eens geweldig te ravotten, tot de sterren zouden dansen in 't hemelblauw, waarna ze tehuis, heel stillekens en 't buiksken weltevreê, aan 't vuur zouden zitten te droomen, al luisterend naar den zang der vlammen in den kachelpot, of naar 't gesjirp der krekels in den houtbak, of naar 't ronken der kat, die, al liggend in den vuurschijn op den vloer, soms 'n oogsken zou opentrekken.

En zoo was 't ook gesteld met Woutertje, 't negenjarig zoontje van Wimme, boer van 'n flinke hofsteê aan 't Zevengemeet, vóór den Borgerweertschen polder. Na daar straks lekker te hebben gesmuld aan warm melk en dik geboterd brood, zat de knaap warmpjes tehuis en zoo hemelsch goed, dat hij zijn leven niet zou hebben willen ruilen tegen dat van 'n prinsenkind. En wat was de dag rumoerig geweest!

In de klas had er heel den nanoen 'n tot ongedurigheid leidende feeststemming gehangen en, daar de jongens nu toch niets goeds meer deden, was Meester Penewip gaan vertellen over 't Jezuskind, dat werd geboren in een stal tusschen os en ezel; en over de wijzen uit het Oosten, die kwamen offeren wierook en goud en myrrhe, en over den boozen Herodes, welke zijn soldaten uitzond om te dooden het goddelijk wichtje.

[p. 176]

Daarna, omdat er nog 'n half uurken overbleef, wou de Meester zijne geleerdheid eens ophalen. Schemering doolde. De kachel bloosde en daar zijn jongens, meest allen half stijf van 't glijden op de ijsbaan en 't omrakkeren in de sneeuw, doezelig van slaap en zich ook zoo goedig-warm bevonden, stil als muizekens in 't meel, besloot hij te verhalen van Gulliver's reis in 't land der Lilliputters.

Ook Wouterje had geluisterd, nu half ingedut en dan weer wakker, hier en daar 'n woord opvangend, tot het uur van huisgaan luidde en allen juichend heenrenden als veulens, die nu toch moeilijk kunnen worden getemd.

Eens in vrijheid, joelden zij hun winterleven weer volop uit, tot het heelemaal donkerde en 't maantje over 't besneeuwde land, tusschen de populieren heen, begon te kijken.

Wouterje zat dus thuis, slaperig. Vader was met den knecht naar den dorpsbarbier, de meid op boodschap uit en zoo, in de verleidende stilte, verdwaalde de geest van ons ventje in eigen gepeinzen, springend van tak op tak, juist als meesjes doen in hun dol zomersch leven. Moeder stopte ondertusschen kousen. De kat sliep en de kachel zong. De hangklok tiktakte geheimzinnig, plechtig zelfs in het kraakreine huis, en bijzonder om Kerstdag, 't hoogfeest van morgen.

En aangenaam zou wezen de Kerstavond!

Kijk eens, daar rees stillekens de deeg in den grooten pot, deeg beslagen met melk en eiers en suiker, en straks zouden de lekkergeurende koeken worden gebakken. Dat die heerlijk zouden smaken, valt niet te betwijfelen. Riekt ge al de fijne geuren?

En morgenochtend nogal lekkernij.

Op allerlei hoeven, en ook bij boer Wimme, had de slachter gister knorrende zwijntjes de keel afgestoken. Vleesch en spek dus in den kelder, beuling en ham in de schouw, koekebakken en gebraden peren en... Anne - Marianne, wat wil men nog meer?!

Ei, laat nu het neusje van de altijd lachende maan daarbuiten maar bevriezen; laat de naakte boomen maar griezelen in den ijzigen nacht; 't vrieze dat alles krake...

Hij, Wouterje, zit heimelijk aan 't vuurken, zit te knikkebollen, de knietjes omhoog, en al mijmerend slaapt hij in, om al slapend te droomen. Te droomen van de maan! Te droomen van 't geheimzin-

[p. 177]

nige land daarboven. Hoe hij d'r in geraakte, dat kan hij niet zeggen, 'n Vreemd uitziende streek, hoor! Geen licht, wel schemering. Geen weiden of beken. Wel boomen, maar knobbelige dwergen, kleverig aan takken en stam. Vogelen waren er niet. Wel vledermuizen en slekken en padden, piepende vliegend heen en weer, en witte raven krasten. Geen luilekkerland dus; geen bergen van zoetekoek, en nog minder vlogen er in den mond de gebraden vogels.

Links een vijver, vol vetplanten, dik als cactussen. Reusachtige groene kikkers zaten er al kwakend in te kijken, rood van boloogen, kwabbig van buik. Een uil troonde als 'n ouwe filosoof op 'n zwarten rotsklomp en als 'n hater van al wat leefde, gaf die muizenverslinder taal noch teeken.

Bang was Wouterje niet. Kranig wandelde hij moederziel alleen over de glibberige aarde, toen hij d'r eensklaps in 'n diepte tusschen rotsen 'n stroom ontwaarde, donker-drabbig water, modderachtig, waaruit visschen zonder oogen hun koppen opstaken.

En daar ook zag ons kereltje menschen groot als kabouters, met 'n huid glad en ruig als van padden, en die hem scheef begluurden. Kranig toch, als 'n reus tegenover 't klein gepeupel, stapte hij door, de handen in de broekzakken. Hij begon zelfs 'n dansaria te fluiten.

En kijk eens, wie zit ginder op 'n rots, 't kale hoofd torenvormig als 'n suikerbrood, wezen met 'n opwippende kin en 'n puntneus, en met 'n scheermes in de rechterhand?

Was 't niet ons barbierke Seppe, die niet kon zwijgen en vader onlangs 'n snee had gegeven in de kaak, en die nu gestraft werd om eeuwig de tong stil te houden? Nevens hem hekse-Mie, steeds met haar wijden zak op den bedel om spek en brood, en ook om centen voor jenever! En kijk eens wat verder: daar preek op de knieën boer Pruim onder een maanappelaar, zijn handen waren gebonden en telkens, als hij naar een grauwe vrucht hapte, schoot de tak omhoog, daalde omlaag, en Pruym weer aan 't herproeven.

De boer werd zóó gefolterd, en wel omdat hij Wouterje en andere jongens wreed had afgeranseld, wanneer zij eens toevallig in zijn fruitboomen kwamen spelen met knuppels. Verdiend, Pruym! Met dezelfde maat wordt ons boerke gemeten!

Nieuwsgierig geworden, slenterde Wouterje verder, in de hoop

[p. 178]

nog andere dorpsmenschen, die bij hem in 't goede boeksken niet stonden aangeteekend, te mogen bewonderen.

Heilige deugd, welk 'n aardig tooneeltje! Ventje-de-Vedelaar, altijd gekleed in lompen, die de kermissen afliep en de kinderen tergde, en die moest nu met zijn kromme beentjes een eeuwig walsje afleggen, hoe moe hij reeds was, als 'n beer, terwijl een maanmuzikantje op de vedel speelde.

Hahaha, en die dikke daar, hijgend en zweetend, die hem onlangs, omdat hij, Wouterje, zijn hond plaagde, aan de ooren had gesleurd, was ons dik brouwertje Marten! Die vent had 'n buikje als een zak, bolle bloedroode kaken en oogskens, klein stekend in 't vet als bij 'n zwijntje. Nu hurkte hij neer voor 'n ton, welke, eens gevuld, dadelijk weer leegliep en, hoe de man stikte van dorst, daar viel toch te herbeginnen.

En Domien, de veldwachter, was er ook al bij. Verdiend, Domien! Geboeid en voortgesleurd door twee politie-agenten uit het rijk der Maan, en 't zal u leeren vader al tweemaal te hebben doen beboeten, omdat hij op Zondag wat laat in de herberg had zitten drinken.

Maar dat was allemaal waar klein bier, in vergelijking met wat hij nu zou te genieten krijgen. Wat hij d aar ontwaarde, ging alle denkbeeld te boven.

‘Ariauw, jongens, snelt toe! komt allen bij! Geen straffen meer, geen inblijven! Oorsleuring, noch rugstreeling! De vijand is gevangen, leve de vrijheid! Komt allen bij, Lien van den meelbestoven bakker en Jef van den mageren maalder, Toontje van meester Plekleer en Tonie van den man-met-de-schaar, een zwikzwakachtigen kleermaker! Groot en klein, gij allen, die hebt geleden bij 't stamelen van woorden of het teekenen van hanepooten op schalie en papier, en die d'r moest geeuwen van verveling als buiten 't zonneken zoo warm scheen en de musschen op het dak schreeuwden en sprongen! komt allen bij, daar wordt een man gekweld, ons meesterken Pennewip! Hij zit er alleen op 'n rots, geknield en de handen op den rug gebonden, met ezelsooren aan het hoofd. En maanventjes kittelen hem aan neus en ooren, en ook aan de voeten, en dansen en hippele-trippelend rond, zoo hand aan hand en al zingende...

[p. 179]

Heere - Jezus, jongens, wel zoo!... Droog brood en water... water en geen bier! Water voor koning Plak!’

En Woutertje jubelde en rees op, stak de armpjes uit en brak eensklaps uit in geschater.

Lang schaterde hij.

En moeder, die hem recht zag staan al slapende, en zeer dol hoorde lachen, keek hem glimlachend aan. Doch de ingedutte poes schoot verschrikt wakker, sprong voort in wilde vaart tegen Woutertje zelf, die al gillende ontwaakte, zoodat de muizendoodster naar een anderen kant vloog, en juist in den pot, waarin de lekkere koekendeeg stond te wachten op 't sissen in de zwarte panne, en waar zij miauwend dieper inzonk, tevens worstelend met de pootjes...

Uit had de pret en nu kon Woutertje dien nacht droomen van de lekkere koeken die in zijn maagje niet waren gekomen.

Piet Van Assche.