Nieuw Leven. Jaargang 2

[p. t.o. 337]

WILLEM KLOOS

[p. 337]

Voor Willem Kloos

... Een kind in Meie- en morgenlucht.
De schaduw blauw of mauve, en goud
Het zeevend zonlicht door het hout
En 't geel en 't groen der jonge boomen,
En tusschen riet en lisch een loomen
Vijver grijzig zilvrend maar
Met groote gouden rimpels waar
De ronde plompe-blaren rusten.
Het lijf van 't kind is naakt en blond
En hoekig, de armen niet gerond,
Maar freel gelijk de jonge wingerd
Wiens rank hem door de haren slingert.
Voorzichtig gaat het: beide handen
Afweerend vóór zich uit, de wanden
Van hooge riet wegschuivend om
Het blauw te zien der waterkom.
Weer voort dan, en met ingehouden
Adem, rillend bij den kouden
Zoen van 't water plonst den voet
Die 't vlakke rimpelronden doet,

[p. 338]

 

En trekt weer terug... Het ziet de droppen

 

In zilverblauwing van de toppen

 

Der toonen drupplen, en zijn beeld

 

In 't water waar de zon op speelt.

 

Nu vroolijk daar 't een spel gevonden

 

Heeft, lacht het kind wijl 't met den ronden

 

En hollen handpalm water put

 

En dropplend langs zijn leden schudt

 

Een vloed van blauwe of gouden peerlen.

 

 

 

Dan plots in 't woud een nachtegaal!

 

Heel zacht, heel verre eerst en egaal

 

En rustig lijk een lijze wind,

 

Maar luider dan en luider wint

 

Zijn stem in kracht: een reeks van zangen

 

Waarin een eindloos zielsverlangen

 

Snikt; het lied van leed en vreugd

 

En zonneschijn en lente en jeugd.

 

 

 

Bekoord, nog met den voet in 't water

 

Staakt het zijn spel en luistert... zacht

 

Trilt heel zijn lijf eerst met de klacht

 

Of 't juublen mee; de slanke lijnen

 

Van arm en been in 't rythmisch deinen

 

Danst nu het kind op maat van 't lied.

[p. 339]

 

Vergeten 't spel; het hoort noch ziet

 

Niets anders meer dan licht en klanken

 

Die gelijk gouden zonnespranken

 

Door 't loover reegnen...

 

 

 

en dan zwijgt

 

De vogel plots. Nu droomend neigt

 

Het kind het hoofd en langs de wegen

 

Waar door de blaadren zonneregen

 

Op tintelt dwaalt het peinzend voort

 

T'rug naar den rietbegroeiden boord

 

Van 't water en het kiest een ranken

 

Halm, recht en glad, en vol gedanken

 

Snijdt het zich daar een rieten fluit.

 

Dan op het oeverzand languit

 

Gestrekt beproeft het staamlend

 

Het Heerlik, half-begrepen lied.

 

 

 

Zoo hoorde ik, Meester, eens uw lied

 

En zing ook nu.

 

 

 

Paul Kenis.