Nieuw Leven. Jaargang 2

[p. 127]

[Laat mij wanhopig bidden voor mijzelf]

Laat mij wanhopig bidden voor mijzelf,
en mijn verdriet, dat nacht en dag blijft knagen,
hoogheffen onder 't nachtelijk gewelf,
waaruit ik weet dat toch geen troost zal dagen,
daar alles ijdel is, en niemand weet
den tempel, waar, gelijk een offerande,
in laatsten oplaai van het levensleed,
de twijflaar kan zijn smart tot asch verbranden.
Wij weten niets, wij voelen slechts, wij zijn
de dorstigen naar God, door niets te drenken,
en vreemd is ons 't geluk, tenzij als pijn
van doornen, die ons doet aan rozen denken;
en heel ons leven is een lang gebed,
een hopeloos gebed om rust, een strijden
tusschen 't verstand en 't hart, een blind verzet
tegen den scherpen twijfel dezer tijden.

En nu de stilte van den zomernacht
over het aardrijk bidt, nu kom ik knielen
voor U, die zwijgt, terwijl een wereld wacht
naar nieuwe woorden voor onze oude zielen.

Firmin van Hecke.