De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 21

De geschiedenis van een bever.
Door Albertine Smulders.

De staart kwam met een plons in het water, die alle echo's van den vijver wakker riep, en zijn eigenaar bukte zijn kop, trok zijn rug omhoog en dook in de diepte. 't Was een heel bijzondere staart, breed en plat als het uiteinde van een pagaai en heelemaal bedekt met wat er uitzag als vischschubben, maar dat inderdaad de inkervingen waren van de hoornachtige, zwartgrauwe huid. Behalve de familieleden van den eigenaar had niemand in het gansche dierenrijk zulk een staart of iets dat er op leek. Maar het wonderlijkste was nog, al de verschillende doeleinden waartoe hij gebruikt kon worden.

Een oogenblik later kwam zijn bruin kopje weer boven; hij en zijn broertjes en zusjes zaten elkander na, zwommen, doken en spartelden, dat het een lust was. Nu eens maakten zij zulk een geweld, dat het water over de begroeide oevers van den vijver hobbelde en dan weer klommen zij op een boomstam, staken hun neus in elkaars rug en probeerden elkaar in het water te gooien.

... en probeerden elkander in het water te gooien.

Heden ten dage ziet men, ook te Michigan, geen jonge bevers meer spelen op klaarlichten dag, maar dit gebeurde in den goeden ouden tijd, toen de spoorweg nog niet overal was doorgedrongen en Michigan vrij wat minder bevolkt was dan nu.

Langzamerhand kwamen de jonge bevers op den oever en toen hun pels een weinig uitgedropen was, gingen ze dien kammen. Zij zaten op hun achterste pooten en hun staart, en bewerkten hoofd en schouders met de lange, bruine nagels van hun kleine, harige pooten. Daarop gingen de achterpooten naar boven en zoo kamden en streken zij hun zijden glad tot zij droog waren en heel hun pels zoo zacht en glad en glimmend als fluweel. Daarna gingen zij weer spelen.

Op het land waren zij lang zoo bevallig niet als in het water. Eigenlijk waren zij heelemaal niet bevallig en de wijze waarop zij snuffelden en heen en weer schommelden, op hun achterpooten zaten en waggelden als kleine hippopotamossen, dat alles was het grappigste wat men in heel het bosch zien kon. En de vroolijkste en beweeglijkste was die, over wiens staart ik reeds gesproken heb - wiens staart ik het laatste voor Charlie Roop's hut zag liggen. Ik zal hem den Bever noemen met een hoofdletter B.

Maar zelfs jonge bevers worden moe van het spelen en eindelijk lagen zij alle op het gras in de warme najaarszon. De wind was gaan liggen, de vijver glinsterde als zilver, de diepe bosschen hielden stil de wacht en de vijand was verre. 't Was een kostelijke tijd voor vijf kleine bevers om een slaapje te doen.

Maar zelfs jonge bevers worden moe van het spelen en eindelijk lagen zij alle op het gras in de warme najaarszon.

De stad der bevers is heel oud, zeker wel de oudste stad van het vasteland van Noord-Amerika. Niemand weet, wanneer de eerste tak voor den dam gelegd werd, die van een kleinen natuurlijken vijver een grooten kunstmatigen maakte; maar zeker is het eeuwen en eeuwen geleden. Vele geslachten van bevers hebben er aan gewerkt, telkens hem wat hooger, wat langer, wat breeder gemaakt, en naarmate het water klom, bouwden zij hunne woningen hooger.

't Was een echte zeestad, want de meeste straten waren water. zooals die in Venetië; rijke ladingen voedsel kwamen naar de poorten gedreven; en zij zelf waren van hun vroegste jeugd af zeevaarders en zoo gemeenzaam met het water als eenden of Hollandsche jongens. Een stapelplaats was het ook; als het hout langs den vijverkant opwies, dan groeven zij kanalen door den zachten moerasgrond van het hoogere land, waar de beuk en de popel groeiden, en lieten de takken en de kleinere stammen langs dien kunstmatigen waterweg naar hun stad toedrijven.

Er waren ook landwegen, hier en daar zag men nauwe paden door het moeras kruisen, waar geslachten van nijvere arbeiders heen en weer waren gegaan. Straten, kanalen, publieke werken, woningen, handel-, stapelplaatsen, goedgevulde voorraadschuren voor den winter, wat is er meer noodig om een stad te vormen, al zijn er dan ook weinig huizen en is de bevolking niet zoo talrijk als die van Londen?

Er was een tijd, niet lang vóór de geboorte van onzen Bever, dat de stad eenige jaren verlaten lag. De jagers hadden het land afgestroopt, de schedels der burgers hingen in de struiken en hun bont werd naar de Londensche markt gezonden. Weinigen bleven gespaard, en die weinigen waren verdreven en in het bosch verspreid, tot de jagers, overtuigd dat er niets meer te doen viel, naar het noorden en naar het westen trokken.

Toen kwamen de bevers een voor een terug naar hun oud verblijf. De gebroken dam werd hersteld, nieuwe woningen werden gebouwd en jonge bevers werden daar geboren; en opnieuw was de oude stad vol leven en beweging door het spel der kinderen en de werkzaamheden der civiele ingenieurs. Ze was niet zoo bevolkt als vroeger misschien, maar toch weer druk, levendig en vroolijk. En zoo was zij, toen onze Bever ter wereld kwam.

De schedels der burgers hingen in de struiken.

[p. 340]

KONINKLIJK BEZOEK AAN 'S RIJKS HOOFDSTAD.
a. Volksmenigte op het Damrak bij de aankomst.

Het eerste jaar van zijn leven was zeer gemakkelijk, vooral in den winter, waarin men niet veel meer te doen had dan eten en slapen en zoo nu en dan de wortels der gele waterlelie te visschen uit het zachte slijk van den bodem des vijvers. De jonge Bever deed misschien meer dan zijn ouders dien winter, want zoo hij ook al niet werkte, hij groeide. Natuurlijk groeiden zij ook wel, maar bij hem was het meer merkbaar. Niet alleen nam hij toe in grootte en gewicht, maar hij vergaderde ook kracht voor den komenden levensarbeid.

Sterke spieren zou hij noodig hebben om zijn lange gele tanden in het harde hout [v]an beuken of popels te slaan. Kracht zou er noodig zijn om de zware stammen over het gras te sleepen naar het water. En vooral zou hij moed en kracht en overleg behoeven om zich uit een val los te worstelen en er desnoods een poot achter te laten. Het was erg goed voor den Bever, dat hij niets te doen had dan te groeien.

Photo's van A.J.W. de Veer, Amsterdam.
c. H.M. en Z.K.H. In Artis, komende van het nijlpaardenperk.

Eindelijk kwam de lente en verscheidene mannelijke bevers maakten zich gereed om te vertrekken. De dames werden in de vroegste jeugd der kinderen liever niet door de mannen gehinderd en dezen vatten gretig de gelegenheid aan om te reizen en iets van de wereld te zien; 's nachts door het water trekkende en bij dag zich verbergende in het bosch.

Een tijd lang hadden zij er plezier in, maar toen het goed en wel zomer was, dwaalde de een na den ander weer terug naar huis. De kleinste kinderen waren nu den lastigen leeftijd te boven en het was hoog tijd om weer aan het werk te gaan. De dam en de woningen moesten hersteld worden en er moest voedsel wezen voor den komenden winter.

b. Kerkgang op Zondag.

Zie nu, hoe in een donkeren herfstnacht de jonge Bever uit alle macht aan het werk is. Zijn ouders hebben een boom geveld en hij moet hen helpen om de beste stukken weg te dragen. Hij bijt een kleinen tak af, grijpt hem tusschen zijn tanden, zwaait hem over zijn schouder en gaat naar het water, zijn kop zóó houdende, dat de tak achter hem over den grond sleept. Somtijds ook wandelt hij op de achterpooten, terwijl de breede, sterke staart hem tot steun dient, als de tak soms ergens in verward mocht raken. Bij het kanaal of bij den vijver aangekomen, springt hij in het water en zwemt naar huis, steeds met den tak over zijn schouder, dien hij eindelijk bij den hoop legt vóór zijn vaders woning.

Of misschien is de tak te zwaar om op deze manier gedragen te worden, dan moet hij in kleine stukken worden gebeten en gerold worden. Met alle macht moet hij nu duwen, en er zijn zooveel grasheuveltjes en kuilen op zijn weg! Soms rolt de tak daarin en wat moeite kost het dan hem er uit te krijgen! Hij werkt

[p. 341]

uit het beleg van port arthur, naar een schets van e. bouard.

[p. 342]

als een bever en duwt en trekt en rolt met rusteloozen ijver; maar ik ben toch bang, dat meer dan één tak het water nooit bereikt.

Op een duisteren Novembernacht ging de vader van onzen held - de wijste bever van de stad - naar zijn werk en kwam nooit terug. Een jager had de nieuwgebouwde stad gevonden, een kundig beverjager, die lang had gewacht, de sporen bestudeerd en vooral gelet had op de afgeknaagde houtstompen.

Geen twee bevers maken op het hout dezelfde indrukken met hun tanden; de tanden van den een zijn ronder of platter of breeder dan van den ander en iedere tand laat zijn eigen merk achter. Op dit alles had de jager gelet en daaruit opgemaakt, welken weg een zekere oude bever altijd nam om uit het bosch naar den vijver te gaan.

Dien bever, besloot hij, zou hij het eerst vangen, want waarschijnlijk was hij het hoofd eener familie en een beest van veel ondervinding; wanneer nu een zijner kinderen eerst gevangen werd, zou hij het gevaar bespeuren en wellicht het sein geven tot een algemeenen aftocht.

De jager zette dus een zware val op den gewonen weg van den bever en bedekte die met mos. En in dien nacht, toen de bever naar land kwam gezwommen, zette hij zijn poot, waar hij dien niet had moeten zetten, en twee stalen klauwen grepen hem plotseling vast.

Dien greep had hij meer gevoeld; miste hij niet de helft van zijn rechterhand en twee teenen van zijn linker achterpoot? Maar dit geval was veel ernstiger. Geen hand en geen teen was hier gevangen, maar zijn gansche achterpoot zat in de klem en de sterkste bever ter wereld zou zich niet vrij kunnen maken.

Als een bever schrikt, duikt hij dadelijk onder. Dan kan geen vijand hem volgen, denkt hij, en wat meer is, het is de weg naar zijn huis en naar het hol, dat hij zich in den oever heeft gegraven, wanneer zijn huis mocht worden aangevallen.

Zoo draaide zich ook deze bever om en sprong in het water, waaruit hij gekomen was; maar helaas! hij nam zijn vijand mee. De zware val trok hem als een steen naar beneden en de korte ketting, die aan een paal was vastgemaakt, belette hem ver te gaan. Hij zag het daglicht nooit weer. Een paar oogenblikken worstelde hij nog uit alle macht en het zachte, zwarte slijk rees in pikzwarte wolken naar boven. Toen bedaarde hij en werd stil, heel stil; en den anderen dag kwam de jager en trok hem aan den ketting naar boven.

Dienzelfden nacht gebeurde er nog een ander ongeluk. Een andere wijze bever, het hoofd eener tweede familie, werd door een vallenden boom gedood. Hij had beter moeten weten, ik begrijp niet hoe hij zoo roekeloos kwam, maar ook de beste maakt wel eens een fout.

Hij had zeker reeds honderden boomen in zijn leven geveld en nooit had hij een ongeluk gehad; maar ditmaal wilde hij nog één keer bijten, voor de boom ging vallen. Hij stak zijn kop in de nauwer wordende opening en plotseling sloten zich de houten kaken met een geduchter beet dan den zijnen. Hij wilde teruggaan, maar het was te laat; de boom viel en verpletterde zijn kop.

Zoo verloor de stad binnen weinige uren twee van haar beste burgers, twee, die zij het minst kon missen. Waren zij gespaard, dan hadden zij wellicht het gevaar bespeurd en hun families uit de bedreigde stad geleid, dieper het woud in. Maar nu kon de jager zijn gang gaan en pels na pels verrijkte zijn voorraad.

Ik kan u niet al de verschillende manieren vertellen, waarop hij ze ving; hij gebruikte allerlei lokaas en zette zijn vallen zoo listig, dat de arme bevers er haast vanzelf inliepen. De moeder van onzen vriend was een der eerste slachtoffers en de snelheid, waarmee zijn broertjes en zusjes verdwenen, was waarlijk hartbrekend.

Een nacht kwam hij zelf door den vijver naar huis gezwommen en terwijl hij dook en den ingang onder water naderde, zag hij eenige palen in de modder gestoken, die hij daar nooit gezien had. Zij vormden twee rijen, maar in het midden was juist ruimte voor hem en hij zwom er vlak op aan. Zijn handen hadden geen zwemvlies en waren dus bij 't zwemmen van weinig nut, daarom hield hij ze tegen het lichaam gedrukt, maar zijn groote, van zwemvlies voorziene voeten werkten als de schroef van een stoomboot.

Opeens, halverwege tusschen de staken, raakte zijn borst een stalen val, die daar gezet was en de sterke vangkleppen sprongen met een schok dicht. Maar gelukkig was er niets, dat zij grijpen konden. Zij gaven hem zoo'n harden klap, dat hij naar boven vloog, maar zij grepen niets dan een paar haren.

De kundigste jager kan zich wel eens vergissen; toen deze zijn ronde deed en de ledige val vond, die toch dicht was geslagen, dacht hij, dat de bevers het kunstje hadden begrepen en met opzet ze dicht hadden doen springen. 't Was nutteloos, meende hij, zulke slimme dieren zoo dicht bij huis aan te vallen en hij nam de val weg. Zoo was een gevaar geweken, alleen omdat onze held zoo gelukkig was geweest met zijn borst in plaats van met een hand of voet de val te raken.

Een week later kwam de Bever werkelijk met zijn rechterhand in een val en hij had een der geweldigste avonturen van zijn leven. Dat was een nacht! 't Was pikdonker, geen wind en zwarte wolken dreven in de lucht; de regen viel zachtjes en gestadig in fijne droppels: juist een nacht, waarvan bevers houden, wanneer de vriendelijke duisternis hun stad omsluit en zij zich veilig en rustig buiten alle gevaar voelen. Hoe knagen dan de gele tanden in het harde hout, hoe vallen de boomen, en wat twijgen en takken worden er aangesleept voor den wintervoorraad!

In de laatste dagen had de Bever dikwijls een onaangename lucht geroken: een lucht, die hem bang maakte, maar vannacht had de regen alles weggespoeld en het woud rook zoo frisch en en heerlijk, alsof God het juist had geschapen. En in dezen nacht stak de Bever zijn hand in een val.

Gelukkig bevond hij zich op een ondiepe plaats van den vijver en de ketting was te kort dan dat hij in dieper water kon komen en verdrinken; maar nu was er een ander gevaar, want daar op den lagen, bemosten oever zat een otter en gluurde naar hem. Bevervleesch is een groote lekkernij voor otters en de Bever wist het. Hij wist ook, hoe volkomen machteloos hij was om te vluchten of te vechten met die zware val aan zijn poot en den ketting, die hem aan den paal bond.

Hij werd bang en beefde van zijn neus tot het puntje van zijn staart en schreeuwde en huilde als een klein kind. Maar, wonderlijk genoeg, de jager redde hem, ofschoon dit niet zoo bedoeld was. Toen de otter naderkwam, hoorde men nog eens dien korten, scherpen slag en ook de otter worstelde voor zijn leven. Er waren twee vallen in het water gezet. De Bever was in de eerste, zijn vijand in de tweede gekomen.

Het bouwen van den dam.

De gansche geschiedenis van dien nacht met al zijn angst en pijn zal ik niet beschrijven. 't Is maar beter ook. Maar enkele feiten kan ik wel opnoemen. De Bever bemerkte spoedig, dat de otter hem niets doen kon en nu werkte hij met al zijn macht om uit de val te komen. Hij trok en draaide tot er iets knapte en het been van zijn voorpoot afbrak in de stalen klauwen.

Toen werkte hij nog lang totdat ook zijn vel en zijn peezen scheurden. Zijn voorpoot was nu weg en hij zelf zoo zwak en naar, dat al zijn levenskracht weg scheen. Maar hij was vrij - dat was het voornaamste - hij zwom naar de naastbijgelegen schuilplaats om uit te rusten.

De otter poogde hetzelfde te doen, maar zijn pels was te dik en den anderen dag werd hij levend door den jager gevonden, in de andere val vond deze alleen een beverpoot.

Die winter, de laatste winter dat de stad bestond, ging eerst nog al rustig voorbij. De wond van den Bever was spoedig geheeld en de huid groeide weer over zijn stomp - de vijver was nu toegevroren en de bevers bleven in hun woningen, maar spoedig ging de jager vallen in het ijs zetten en toen werd het nog erger dan vroeger. Toen het lente werd, waren de weinige overgeblevenen zoo verschrikt, dat de stad voorgoed verlaten werd. De bevers verspreidden zich, de woningen vielen in puin, de dam brak door en van de gansche stad bleef niets over.

Neen, toch iets. De bevers zijn weg, maar hun werk is gebleven, de weiden zijn door hun tanden van struikgewas ontbloot en door de overstroomingen van hun dam met vette, zwarte aarde bedekt. Wanneer zich daar landbouwers zullen neerzetten, moesten zij de bevers zegenen, maar ik twijfel of zij het wel zullen doen.

Nu komt de geschiedenis van de tweede stad. De eerste was oud zooals wij zagen; de tweede was splinternieuw. We zullen zien hoe die ontstond. Toen de Bever zijn oude woonplaats verliet, trouwde hij: 't beste wat ge doen kunt als ge een nieuwe stad wilt stichten. Behalve dat hij een voorpoot miste, was zijn vrouw hem zóó gelijk, dat ge ze niet uit elkander zoudt kennen.

Wilt ge weten, hoe ze er uitzagen? Zij waren zoowat drie voet, zes duim lang van kop tot staart en wogen misschien ieder dertig pond. Zij waren dik en rond en hadden een prachtigen kastanjebruinen pels. Hun kop leek wel iets op dien van een reusachtige rat met kleine bruine oogen, ronde, met haar bedekte oortjes en lange, oranjekleurige knaagtanden, die uit hun lip te voorschijn kwamen. Het portret lijkt zoowel op den een als op de ander.

Een poosje wandelden zij rond en zochten een geschikte plaats om te wonen en bekeken verschillende kleine riviertjes, maar die waren geen van alle geschikt. Eindelijk midden in het

[p. 343]

bosch vonden zij een smallen stroom, die over een harden steenachtigen bodem liep; en daar gingen zij aan het werk.

Groote takken werden eerst in de lengte van den stroom gelegd en een heele poos stroomde het water er nog ongestoord tusschendoor. Toen begonnen de bevers slijk, steenen en mos op dit fondament te leggen, met hun voorpooten ze bijeenrapend en onder hun kop ze vasthoudend, wanneer zij door den stroom zwommen. De Bever zelf was nu juist niet heel handig met dit werk, want, zooals we weten, was zijn rechter-voorpoot weg, maar hij deed al zijn best en samen werkten zij heel wat af.

Modder, gras en dergelijk materiaal werd alleen aan de hoogste zijde van den dam aangebracht, waar de druk van het water het alleen nog stijver in de takken werkte en zoo kwam er zoetjesaan een lage aarden wal, die den stroom weerstand bood en die van achteren versterkt werd door takken en twijgen, waarover het overtollige water in fijne straaltjes heenspoelde.

Dat eerste jaar deden de bevers den stroom niet meer dan een voet stijgen. Er was zooveel ander werk te doen - er moest een woning gebouwd worden en voedsel verzameld - en als zij te veel tijd aan den dam besteedden, zouden zij kunnen bevriezen of verhongeren, voor dat de lente kwam.

Een eindje stroomopwaarts was een lage grasheuvel, dien het rijzende water tot een eiland had gemaakt, en hier bouwden zij hun huis, een wal van takken en slijk met een kleine, kelderachtige kamer in het midden en twee tunnels in den grond, die onder water uitkwamen. De wanden waren van aarde en hout zóó stevig bewerkt, dat een man met een bijl gewapend er moeilijk doorheen zou kunnen komen; slechts heel boven in den wal was er geen aarde, alleen ineengevlochten takken, waar nu en dan wat versche lucht doorheen stroomde.

Maar niettegenstaande deze zwakke poging tot luchtverversching was de atmosfeer der woning juist niet heel frisch; maar bevers schijnen daar tegen te kunnen en er niet om te geven.

In alle andere opzichten was het huis netjes en zindelijk. De vloer was maar een paar duim boven de wateroppervlakte en had natuurlijk slijkerig moeten zijn, maar zij legden er kleine takjes overheen en stampten en bewerkten hem, tot hij hard en stevig werd. De staart van den Bever zal daar wel toe hebben bijgedragen, want die was juist geschikt voor zulk werk en het was zijn lust er mee te slaan en te kloppen. Na de wanden heel glad te hebben gemaakt en lang gras te hebben ingedragen voor de bedden, was de woning gereed om de bewoners te ontvangen.

En nu hadt ge de bevers thuis kunnen zien komen, nadat zij een ganschen nacht in het bosch hout hadden geveld - twee kleine kopjes, die door het water zwommen naar het eiland. Vóór de woning gaf hun staart-roer een klap en daar doken ze om de deur onder water te vinden. Een oogenblik later zwemmen zij door den duisteren, smallen tunnel, terwijl het water langs hen golft.

Woning van den bever met ingang vanuit den vijver.

De tunnel is ten einde en zij steken de kopjes weer in de lucht; een paar passen en zij zijn in de kamer met den gladden vloer en de lage, gewelfde zoldering. Daar in de duisternis leggen zij zich op hun bed van gras en slapen in. Of het heerlijk is een eigen huis te hebben, waar je uitrust van het werk! Aan het boveneinde van den vijver, waar de oever hooger is, graven zij een diep gat, tien of vijftien voet in den grond. Dit is de laatste wijkplaats, als het kasteel soms mocht bestormd worden. 't Was zwaar werk om dat hol te graven, want de uitmonding was diep onder water en telkens moesten de bevers boven komen om lucht te scheppen. Nacht na nacht groeven en groeven zij tot het eindelijk klaar was en zij zich gerust voelden, dat zij in tijd van nood er heen konden trekken. Het kanaal, dat diep onder water uitmondde, ging in de hoogte, tot het eindigde in een droge kamer onder de wortels van een grooten berk. Hier waren een paar kleine openingen door mos en dorre blaren bedekt, die lucht en wat licht doorlieten. De groote boom was een sterk dak en de kamer was groot genoeg om met een weinig behelpen een gansche beverfamilie te bevatten.

Nu restte hun nog de zware taak om het hout te verzamelen, waarvan de bast voor wintervoorraad dienen moest, maar ook dit kwam klaar en het laatste, wat de bevers deden, was het huis nog eens van een nieuwe slijklaag te voorzien en den dam overal goed na te kijken.

Als de vijver bevroren was, kon er niets meer aan gedaan worden en als de dam in de winter bezweek, zou de vijver leegloopen en den ingang van de woning en de vluchtplaats zou open liggen voor iederen roover.

Geheim vertrek, waar de beverfamilie schuilt in tijd van nood.

Er kwam een stille dag zonder wind, de lucht was grauw en de sneeuwvlokken zweefden langzaam omlaag en kleedden het bosch en de vijveroevers in het wit. 's Nachts dreven de wolken weg en de sterren kwamen te voorschijn, lange ijsnaalden schoten in het water aan alle kanten en spoedig was de vijver met een gladden vloer bedekt, die iederen dag dikker werd. De bevers waren voor den ganschen winter opgesloten, maar zij hadden elkaar en hun mooi warm hol diep onder sneeuw en ijs.

De voorraadkamer was vlak naast de deur en zoo haalden zij gemakkelijk de stokken naar binnen en legden ze naast hun bed om rustig er de bast van af te knagen. En als zij wat verder van huis wilden gaan, konden zij op den bodem van den vijver duiken en dus de wortels van de gele waterlelie zoeken voor een versnapering. 't Was een vreedzame tijd, een tijd van rust na het zomerwerk, een tijd om sterk en dik te worden voor den volgenden zomer. Wij hebben voorraad voor vele maanden; laat ons eten, drinken en vroolijk zijn en hopen, dat morgen de jagers niet komen.

In Mei kwamen de jongen, en vader en moeder waren er wat trotsch en blij mede. De Bever ging in die lente niet ver van huis en bleef niet lang weg. Er waren vijf kinderen en zij waren heel mooi, zoo groot als ratten en met dik, zij-zacht rood-bruin haar bedekt.

Zij waren heel speelsch en hoe prettig hun ouders het hol vroeger hadden gevonden, nu was het nog heel wat anders. Voor een poos moesten zij net eender gevoed worden als alle andere kleintjes, maar spoedig brachten vader en moeder kleine wilgentakjes zoo dik als een potlood, en dan hadt ge de kleine bevers hun nieuwe tandjes kunnen zien probeeren, terwijl ze leerden opzitten en de takjes vasthouden in hun pootjes.

En hadt ge er niet gaarne bij geweest, toen de vijf kleine bevers voor het eerst de lange donkere tunnel doorzwommen en aan de oppervlakte kwamen, hoe zij rondzagen in hun wereld van bosch en water, - den vijver, wiens zilveren gladheid even rimpelde, wanneer zij zwommen, de hooge boomen, die zich hieven in de stille lucht, de sterren, die daarboven glinsterden en als vriendelijke oogen neerzagen op de nieuwe wezentjes, die voor een poos op Gods aarde kwamen, om te leven en vroolijk te zijn.

Een van de kinderen werd, vóór de zomer voorbij was, door een otter gedood, maar de andere vier groeiden voorspoedig op en deden hun ouders eer aan.

Maar de kleine bevers waren dit jaar niet de eenige vermeerdering van de stad, want midden in den zomer kwam er nog een paar andere bevers, die in den vijver een tweede woning bouwden. 't Was een drukke tijd voor iedereen, voor onze oude vrienden en voor de nieuwelingen; de stokken, waarvan gedurende den winter de bast was afgegeten, waren nu goed bouwmateriaal, de dam werd verscheiden duimen hooger gemaakt, daardoor steeg het water en moest de vloer der woning ook opgehoogd worden om hem droog te houden.

Daardoor moest ook het dak verhoogd worden, wat eenvoudig gedaan werd, door het van binnen uit te hollen en wat meer materiaal er boven op te leggen. Ook werd de woning grooter en breeder gemaakt ten gerieve der grooter geworden familie en in 't vooruitzicht der jongen, die in de volgende lente zouden komen.

Nog meer schuilplaatsen werden in den oever gemaakt - er kunnen er nooit te veel zijn - en een veel grootere hoeveelheid voedsel werd er voor den winter verzameld, want nu waren er zes monden in plaats van twee. Ook het andere paar bevers was druk bezig met het bouwen van een woning, schuilplaats en voorraadkamer. Zoo gingen de dagen snel voorbij.

Eenmaal kwam er in dit jaar een mensch naar hen kijken en die deed hun niet veel kwaad. Het was geen jager, maar een

[p. 344]

natuurkundige, die de bevers aan het werk wilde zien en die zich slim genoeg dacht om hen te snappen. Zijn plan was heel eenvoudig; hij maakte een gat in den dam en klom toen in een boom om te zien hoe ze het maken zouden. Het was een heldere maannacht en hij dacht alles te zien en veel wonderlijke geheimen te zullen leeren.

De Bever was in het bosch aan het werk, niet heel ver af en hij kwam met een zwaren berkenstok aanrollen. Hij zag op eens, dat het water gevallen was en ging regelrecht op den dam af om te zien, wat er aan mankeerde. De natuurkundige zag hem aankomen: een donkere stip in het water, die dit aan weerszijden deed rimpelen.

Maar terwijl de Bever aan kwam zwemmen, dacht hij: het water heb ik nog nooit zoo snel en zoo hevig zien vallen. Er moest wel iets heel ergs met den dam gebeurd zijn. Hoe zou het gekomen zijn? Het scheen verdacht. En de Bever, vóór hij den dam bereikte, hield op om rond te zien en zag opeens den man in den boom zitten.

Zijn staart ging in de hoogte en kwam met zulk een geweldigen ‘kwak’ op het water, dat het schuim van alle kanten spatte en het wel een halve mijl ver gehoord werd. Zijn vrouw hoorde het en hield op met boomen vellen, zijn kinderen hoorden het. de buren hoorden het en allen wisten, dat er gevaar was.

De Bever dook diep in het water en kwam aan het andere einde van den vijver pas boven, waar hij zich achter hoog gras verschool. Daar bleef hij, nu en dan het water met zijn staart slaande, als een teeken dat het gevaar nog niet voorbij was. Er zijn niet veel dieren, die hun staart kunnen gebruiken als een derden achterpoot, als een stuur, als een troffel, om den vloer van hun huis te effenen en als een noodsignaal voor familie en vrienden.

De natuurkundige bleef in den boom zitten, tot zijn tanden klapperden en hij paars van koude was; toen klauterde hij naar beneden en ging naar zijn kamp. Den volgenden nacht regende het en daar hij niet nat wilde worden, bleef hij in zijn tent. Toen hij den vijver weer bezocht, was de dam hersteld en het water weer gerezen. Hij dacht, dat het toch niet de moeite waard was om bevers te bespieden en dat hij er nu genoeg van wist. Daarom pakte hij den volgenden dag zijn boeltje op en ging naar huis.

In het volgende jaar rees de bevolking tot achttien, want er kwamen zes jongen in de woning van den Bever en vier bij zijn buurman. En na nog een jaar waren de eerste vier groot genoeg om zelf een woning te bouwen en een familie te stichten en de Bever en zijn vrouw waren de eerste inwoners, de oudste burgers, die door allen geëerd werden.

Ge moet daarom niet denken, dat de Bever de stad regeerde. Er bestond alleen familieregeering, maar hij was de oudste en wijste, zooals zijn vader dat voor hem was geweest.

Lange, vreedzame jaren volgden en dan kwam een tijd dat de Bever met recht trotsch mocht neerzien op de stad, die hij gesticht had - maar toen kwam de groote ramp.

Op een winterdag kwamen Indianen en vonden de beverstad. Zij braken den dam, zoodat de vijver droogliep, toen hakten zij al de woningen en schuilplaatsen open en al de bewoners werden gedood. Niemand van allen, die daar kort te voren zoo gelukkig waren, ontkwam dan de oude Bever met zijn vrouw, omdat zij zijn schuilplaats niet hadden gevonden.

Het dekken der woning.

Dit was het einde van de tweede stad. Nog eens bouwden de bevers een eindje verderop een nieuwe woning en in de lente kwam er weer een kleine bever, maar ditmaal was het er maar één en die ging spoedig dood. De moeder Bever stierf den volgenden dag en de Bever verliet het hol en ging de wereld in. Ik geloof waarlijk, dat zijn hart gebroken was, maar hij leefde toch nog eenige maanden.

Er is een lange, smalle vijver in het noordoosten van het Glimmerglass; daar kwam de Bever aan en bracht er zijn laatste weken door.

Hij was op eens oud geworden. Dien winter was hij nog een der mooiste bevers geweest met een glanzenden pels en wel zestig pond wegende. Nu was hij mager, zijn haar viel uit en zijn tanden waren stomp geworden.

De bever als houtbewerker.

Toch vlamde het oude instinct nog op. Al zijn leven had hij gewerkt en op een donkeren nacht trok hij uit en probeerde een dam te bouwen. Wie weet waarom hij het deed en welke wilde droomen van een nieuwe gezellin, een nieuw huis en een nieuwe stad door zijn oud brein gingen.

Een paar nachten later stak hij zijn poot in Charlie Roop's val en verdronk, zooals zijn vader vóór hem.

Charlie liet mij zijn pels zien, hij was niet veel meer waard, maar hij dacht er nog een paar gulden voor te krijgen. Of hij dat geld meer noodig had dan de Bever zijn pels, weet ik niet, en ik liet het maar buiten bespreking.

Toen ik wegging, zag ik buiten de deur den staart van den Bever liggen.

‘Waarom eet je dien niet op?’ vroeg ik. ‘Weet je niet, dat beverstaart een uitgezochte lekkernij is?’

‘Bah!’ zei Charlie, ‘ik heb liever gezouten varkensvleesch.’

Naar William Davenport Hulbert.