De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 20

Hoe mijnheer Governor bekeerd werd,
door Nurbo.

Joe Governor was knap, dat viel niet te ontkennen. En vóór zijn huwelijk was hij op bijna elk feest, soirée, garden-party of bal onmisbaar. Inderdaad maakte men van Joe een soort afgod en na verloop van tijd begon hij zichzelf ook als zoodanig te beschouwen. Nu, dat was erg jammer, want hij was een goeie kerel; veel te goed om door zijn vrienden zóó te worden bedorven.

Hoe hij ontkwam aan de voetangels en klemmen, hem gelegd door verschillende mama's met huwbare dochters, en hoe hij het klaarspeelde het meisje te trouwen, dat hij beminde, is een geheel andere geschiedenis, welke ik echter niet voornemens was te verhalen. Onze kennismaking met Joe had plaats, nadat hij reeds eenige maanden getrouwd was.

De Governor's bewoonden een verdieping in het noordelijk gedeelte van Londen. Deze bevatte een woonkamer, een eetkamer, een ontvangkamer, twee slaapkamers en een keuken. Inderdaad, het was een der laatst behaalde overwinningen op het gebied van bouwkunst, jonggehuwden lieden gerieflijkheid aan te bieden zonder hen te noodzaken groote kosten te maken. Ook de ligging van het huis aan den veldweg was zeer vriendelijk en toch in de onmiddellijke nabijheid der stad.

Het salaris van den heer Governor, hoewel niet buitengewoon groot, was ruim voldoende en deed daarenboven maandelijks zijn deposito-rekening bij een der Londensche banken niet onbelangrijk stijgen. Bij al deze voorrechten kwam nog, dat Joe en Ethel zielsveel van elkaar hielden, en in zulk een geval zegt men allicht: wat kun je meer wenschen?

Er was evenwel een donker wolkje, hetwelk niet eerder aan den zonnigen hemel verscheen dan ongeveer op het tijdstip, waarop wij met de Governor's in kennis kwamen.

De oorzaak van dat donkere wolkje lag natuurlijk in de fout van Joe Governor, welke ik zooeven reeds beschreven heb. Hij had zichzelf op een verhevenheid geplaatst of liever, het was het werk van andere lieden en, hoewel hij zijn vrouw oprecht liefhad, begon hij haar langzamerhand te beschouwen als - ja, juist als zijn eigendom, als iemand, die alles moest doen wat hij begeerde en het zich ten slotte nog als een eer mocht rekenen. Ik geloof nu niet, dat hij werkelijk zoo verwaand was, maar de hulde en attenties, welke hem voor zijn huwelijk bewezen waren, hadden hem een buitengewoon goeden dunk van zich zelf gegeven.

Het begon Ethel dus toe te schijnen, dat zijn behandeling jegens haar niet geheel was wat het eigenlijk wezen moest. Hij had alles wat hij wenschte en zou zich verwonderd hebben, wanneer zij niet inzag, dat het zoo behoorde, ware het dan ook ten koste zijner vrouw. En daarin lag het geheim van het regenwolkje. Ethel Governor hield te veel van haar echtgenoot dan dat zij hem iets zou kunnen weigeren en tengevolge daarvan ontstond bij hem een niet geringe baatzuchtigheid.

‘Mijn waarde Ethel,’ zei mevrouw Council, toen zij op een namiddag bij haar vriendin op de thee was, ‘je vleit je man veel te veel. Je geeft hem zooveel van het vette der aarde, dat hij ten laatste zijn woning gaat beschouwen als een restaurant en zich bestelt wat hem goeddunkt, zonder acht te slaan op de moeiten, die het je veroorzaakt. Je onderwerpt je aan al zijn grillen, je staat eerbiedig zijn orders af te wachten en doet al hetgeen hij je beveelt. En wat is het gevolg van dat alles, welke zijn de voordeelen, die je er van hebt? Wel, eenvoudig, dat het zijne hoogheid genadiglijk behaagt je te veroorloven voor hem te werken, totdat ongeregeldheden in de huishouding gewoonte, ja, zelfs noodzaak worden en de werkelijke plichten er onder lijden. Nu, lieve, kun je kwaad worden als je wilt, maar ik heb het al zoolang op mijn lippen gehad, dat het er eindelijk af moest.’

Ethel Governor bleef met een peinzende uitdrukking op haar innemend gelaat eenige oogenblikken voor zich uitkijken. Eindelijk zei ze:

‘Ik ben bang, dat je gelijk hebt. Ik heb bemerkt, dat Joe erg veeleischend wordt en zich er nooit over bekommert of het mij veel of weinig last veroorzaakt. Maar, zie je, ik ben zoo gek op hem, dat ik daarover niet nadenk.’

‘Hm,’ liet mevrouw Council spottend op dat betoog hooren, ‘weet dan wel, dat je, door hem zóó te verwennen, juist op weg bent zijn genegenheid heelemaal te verliezen.’

Het eenige antwoord van Ethel was een zeer verwonderde blik.

‘Luister nu eens naar mij, lieve,’ ging mevrouw Council voort, en gedurende het volgend half uur gaf zij Ethel Governor een belangrijke dosis raadgevingen, waardoor zij blijk gaf veel tact in zulke aangelegenheden te bezitten. En toen zij om ongeveer zes uur vertrok, zou men haar de volgende raadselachtige bemerkingen hebben kunnen hooren doen:

‘Nu, je zult alles doen wat ik je geraden heb, zul je, Ethel?’

‘Ja, lieve!’

‘Dan zal zijne keizerlijke hoogheid weer spoedig prins Voorkomendheid worden. Bonsoir, Ethel.’

‘Wel thuis, Maud.’

En dàt was de zendelinge, die het initiatief tot het bekeeringswerk genomen had.

Den volgenden avond tegen halfzeven kwam mijnheer Governor thuis; hij moest zich daarbij voor het eerst van zijn huissleutel bedienen. Hij liep de eetkamer binnen, maar vond haar tot zijn verwondering ledig. Ik zeg, hij was verwonderd, want mevrouw Governor had er een gewoonte van gemaakt haar echtgenoot te gemoet te snellen en hem te ontdoen van jas, hoed en wandelstok, om deze op hun respectieve plaatsen te brengen.

[p. 387]

Mijnheer Governor bleef een paar minuten wachten en begon toen, met een beweging van gekrenkte eer, zich de moeite te geven, zijn uitgangskleederen op te bergen. Daarna bezag hij zich in den spiegel, trok zijn das recht, streek zijn haar glad, draaide zijn knevel op en met een zelfvoldaan lachje ging hij heen om zijn vrouw op te zoeken. Hij vond haar op de slaapkamer in een gemakkelijken stoel, met groote belangstelling een boek lezend. Hij bleef in de deuropening staan wachten, totdat zij hem te gemoet zou snellen, maar zij snelde noch keek naar hem, doch sloeg bedaard een blad van haar boek om. Op een toon, waaruit duidelijk was op te maken, dat hij zich grootelijks verongelijkt gevoelde, riep hij:

‘Ethel!’

‘Wel, Joe!’ zei ze, ‘weer terug?’

Hij was te verwonderd om te antwoorden.

MGR. B. DANKELMAN,
Vicaris-Generaal ad interim van het Bisdom Haarlem, Protonotarius Apostolicus ad instar participantium, die het Bisdom Haarlem, sede vacante, bestuurde.

‘Wel, krijg 'k geen zoen van je?’ ging ze voort.

Werktuigelijk liep hij op haar toe om haar een kus te geven. ‘Er is hier iets niet in den haak,’ dacht hij, terwijl hij met een bezorgd gezicht aan zijn knevel trok.

‘'k Denk, dat je nu zeker wel graag wat zoudt willen eten?’ was de eerstvolgende vraag, die zijn verbaasde ooren trof.

‘Ja,...ja, natuurlijk,’ stamelde hij, waarop mevrouw Governor langzaam van haar stoel opstond en, opgeruimd een deuntje neuriënd, de kamer uitzeilde.

Joe Governor stond met verbaasde blikken de zich verwijderende gedaante zijner vrouw na te staren. Alleen gelaten, liet hij zich in een stoel vallen en begon te peinzen, tot hij er groen in het gezicht van geworden was en zijn knevel groot gevaar liep door al het trekken los te raken.

‘'t Eten is klaar, Joe!’

‘'t Eten kan wachten!’ bromde Joe bij zichzelf en hij bleef nog maar steeds zitten peinzen. 'n Poosje daarna riep zijn vrouw hem weer.

‘Je eten wordt koud, Joe.’

Thans sprong Joe overeind en haastte zich naar de eetkamer, waar hij zijn vrouw aan tafel vond, reeds half gevorderd met het diner.

‘Je hadt ook wel even op mij kunnen wachten,’ waren zijn eerste woorden.

‘M'n beste jongen,’ hernam Ethel, ‘ik heb je tien minuten geleden reeds gezegd, dat het eten klaar was.’

‘Maar toen ik niet kwam, hadt je gemakkelijk even kunnen wachten. Wat hebben we vandaag?’

‘Kalfsvleesch, lieve.’

‘Kalfsvleesch!’ schreeuwde Joe letterlijk.

‘Ja, Joe, werkelijk een heerlijk stuk.’

‘Maar, Ethel,’ riep hij op sterk verwijtenden toon, ‘je weet toch, dat ik niets om kalfsvleesch geef.’

‘Maar ik geef er des te meer om, Joe, en 't is de eerste keer, dat we het eten, sinds wij getrouwd zijn.’

Mijnheer Governor at zijn middagmaal in boosaardige stilzwijgendheid.

Na 't diner, toen alles weggeruimd was, nam hij een boek en begon te lezen. Hij stopte zijn pijp, stak ze aan en begon zich juist heel behaaglijk te gevoelen, toen hij opeens de stem van zijn vrouw hoorde.

‘Joe!’

‘Hallo!’ was zijn niet zeer galant antwoord.

‘Zou je wat steenkool voor mij willen halen, asjeblieft?’

Had zij hem gevraagd de maan binnen te halen, dan betwijfel ik of hij verbaasder gekeken had. Nooit sedert hun huwelijk had hij iets van dien aard gedaan. Waarlijk, zoo iets was voor hèm ondoenlijk. Evenwel deed hij met een onwillig gebaar langzaam zijn boek dicht en verzamelde nog juist genoegzame kracht om den steenkolenemmer te vullen en in de eetkamer te dragen, maar hij deed het met een erg zuinig gezicht. Daarna zette hij zich weer bij de kachel met het bewustzijn van iemand, die een edele daad verricht heeft.

‘Joe!’

't Was weer de stem van zijn vrouw. Zou hij nooit een oogenblik rust krijgen.

‘Wat is er?’ riep hij.

‘Zou je even hier kunnen komen om een inmaakpot naar beneden te halen?’

‘Donders! Kan 'n man dan nooit een oogenblikje rust hebben?’ mopperde Joe, maar hij ging toch naar de keuken.

‘Wat wil je nu eigenlijk?’ vroeg hij 'n beetje ongeduldig.

‘Zie je dien inmaakpot boven op de plank? Nu, dien zou ik graag omlaag willen hebben.’

‘Hemel! Kon je dien nu niet evengoed zelf afgenomen hebben, zonder mij daarvoor lastig te vallen?’

‘O, Joe, ik vraag je toch bijna nooit, iets voor mij te willen doen. Zie je, je zult de trap noodig hebben en die staat in het sous-terrain. Als je die nu even zoudt willen halen, dan kunnen wij er gemakkelijk bijkomen.’

Langzaam zakte Joe de trap af en in ongeveer tien minuten kwam hij terug, blazend en knorrend, met de trap op zijn rug.

‘Nu dan,’ zei hij nog hijgend, ‘ik zal den pot er afnemen.’

‘'t Is al gedaan, Joe. Ik haalde 'm er zelf af door de tafel tegen den muur aan te schuiven en er een stoel op te zetten. Je bleef ook zoo lang weg. Wil je nu zoo goed zijn de trap weer even weg te brengen?’

's Heeren Governor's gedachten zouden nu wel gewedijverd kunnen hebben met die van een dokter, die, na een vermoeiende dagtaak, 's nachts voor een drietal zijner patiënten om beuzelingen zou worden geroepen. Maar met een machtige zelf beheersching bedwong hij zich, zijn boosaardige gedachten in woorden lucht te geven en vertrok uit de keuken om, beladen onder zijn last, de terugreis te aanvaarden.

Niet zoo spoedig was hij uit het gezicht verdwenen of mevrouw Governor begon onderdrukt te lachen, terwijl ze zachtjes bij zichzelf zei:

‘Arme, beste jongen, hij doet het niet erg handig.’

Toen mijnheer Governor weer in de eetkamer terugkwam, zat zijn vrouw zoo gemakkelijk mogelijk in den armstoel, welken hij zooeven verlaten had. Opnieuw had hij een onderwerp om zich moe over te denken.

Even later moest hij er op uit om zijn pantoffels van de slaapkamer te halen; iets wat zijn vrouw tot dusverre altijd voor hem gedaan had. En toen hij zich dien avond ter ruste begaf, was hij in een allesbehalve plezierige stemming.

Vele dergelijke voorvalletjes hadden de volgende avonden plaats, hoewel mevrouw Governor naderhand getuigde, dat zij alles in het werk had moeten stellen niet uit haar rol te vallen en weer zooals voorheen haar man te vertroetelen. Maar gelukkig hield zij vol. Donderdagavond evenwel kwam het mooiste.

Toen mijnheer Governor thuis kwam, vond hij een briefje, waarin zijn vrouw hem meedeelde, dat zij met mevrouw Council was uitgegaan om inkoopen te doen en niet vóór acht uur terug zou zijn.

Verder schreef zij, dat er een stuk vleesch in de provisiekast stond en de aardappelen en groenten alreeds op de gaskachel gereed stonden om gekookt te worden.

Mijnheer Governor was sprakeloos; zoo iets was nog nimmer te voren geschied. Maar er stond hem slechts één weg open en hij zette zich ‘in vredesnaam’ aan het werk.

‘Hoe kun je als getrouwd man nog gelukkig zijn,’ zuchtte Joe, op één voet door de keuken hinkend - de andere was ongelukkig in aanraking gekomen met de braadpan, welke hij een beetje onhandig had opgezet en in zijn heldhaftige poging om haar te redden, had hij ook nog zijn vingers gebrand. Maar bij al die gebeurtenissen kwam ten slotte het vleesch in de pan en hij stak er het gas onder aan.

Toen viel hem in, dat hij wel eens gezien had, dat zijn vrouw boter in de braadpan deed. Waarna hij op een boter-expeditie uitging. Boter kon hij niet op het spoor komen, maar na eenige moeite vond hij een kop met vet en deed den inhoud met een zelfvoldaan lachje over zijn vindingrijkheid in de braadpan.

Opeens viel zijn oog op een groot stuk reuzel.

‘Ha! Dat is juist wat 'k moest hebben!’ riep hij opgetogen. ‘'k Weet zeker, dat je met reuzel ook kunt braden,’ en meteen sneed hij er een flink stuk af, om

[p. 388]

het denzelfden weg van het vet te doen opgaan. Toen draaide hij het gas onder de braadpan zoo hoog mogelijk op.

Het vleesch begon erg eigenaardig te rieken en, terwijl mijnheer Governor, nu getooid met een groot keukenschort van zijn vrouw - hij had het inderhaast niet eens bemerkt - naar de deur hinkte om een koopman te woord te staan, werd het vleesch prachtig zwart. Evenwel zette hij het op een heete plaat in het fornuis om warm te houden, onderwijl hij de groenten en aardappelen eetbaar maakte.

Eindelijk kwam hij tot de conclusie, dat het nu lang genoeg gekookt had en zette beide kastrols in den gootsteen.

Hier beproefde hij het water af te gieten, met het noodlottig gevolg, dat de helft over zijn mouw liep en op zijn hand terechtkwam en, met een pijnlijken gil, liet hij de heele geschiedenis vallen.

in geldverlegenheid, naar h. kaulbach.

De aardappelen vlogen overal heen; mijnheer Governor werd welsprekender dan ooit. Hij hield een zeer vloeiende redevoering en 't was een geluk, dat zijn vrouw er geen getuige van was.

Hij verzamelde zooveel hij kon de aardappelen en deed ze bij het vleesch en de groenten op een bord.

‘'k Geloof haast, dat het riool niet in orde is,’ bromde Joe in zichzelven, toen hij zijn diner in de eetkamer bracht.

Hij zette zich aan tafel en begon zijn maaltijd met veel smaak. Eensklaps gaf hij lucht aan een uitroep van walging, toen begon hij te kermen en wenschte te sterven.

Wankelend liep hij naar een armstoel, waarin hij zich vallen liet, aldoor weeklagend op een smartelijke wijze.

Te midden van dat alles kwam zijn vrouw binnen en zag hem verschrikt aan. Oogenblikkelijk liep zij naar hem toe.

‘Joe! wat is 'r gebeurd?’

Zwakjes wees hij naar de spijzen op tafel en begon weer te kermen.

‘Ik ben vergiftigd, Ethel, o, laat me in vrede sterven.’

‘Wat bedoel je, Joe?’ vroeg ze op deelnemenden toon. En sterk opsnuivend, riep ze:

‘Om 's hemels wil, Joe, wat heb je met wrijfwas uitgevoerd?’

‘Wrijfwas?’ zuchtte Joe, ‘wanneer?’

Meteen keek zij naar zijn bord en zag, dat de jus, welke nu nagenoeg geheel koud geworden was, zich tot een vaste, witte massa had gezet. Daarna boog ze zich er over heen om te ruiken.

‘Wat is dat!’ riep ze, ‘je hebt was gebruikt.’

‘Dat is vet,’ wierp hij nauw hoorbaar tegen. ‘Ik nam het uit de kast.’

‘Wat, in een kop?’ vroeg ze verder.

‘Ja.’

‘Wel, dat was witte was,’ riep ze een beetje ontsteld.

‘O!’

Met een kreet van ontzetting stormde Joe de kamer uit en kwam na een half uur doodsbleek, maar weer geheel opgeknapt, terug. Zijn verschijning schokte Ethel dermate, dat de raadgevingen harer vriendin geheel werden vergeten, maar natuurlijk, Joe was dan ook ziek dien avond.

Evenwel was ik onlangs bij de Governor's en vond Joe bezig met het vullen van den kolenemmer, en hij floot er nog een deuntje bij ook.

En Ethel is niet langer eenvoudig mijnheer Governor's vrouw, en evenmin verbeeldt mijnheer Governor zich nog een soort afgod te zijn, maar Joe en Ethel zijn de gelukkigste echtelieden, die ik ken.

[Naar het Engelsch.]