De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 20

Van éen bloed.
(Vervolg.)

Nu sprak de grijsaard verder: ‘Ik heb gezien, dat al deze heeren, trots hunne verschillende belangen het eindelijk eens wer den en tot den vrede besloten. Dat moet stellig tegen den herft geschieden, want het was koud en onder de schouw brand de een groot vuur.’

Dat verhaalde de oude man mij en het is net zoo uitgekomen ook.’

‘En zagen die heeren er zoo uit, als hij ze u voorstelde?’ vroeg Bernard.

‘Zeker,’ antwoordde Hubert, ‘toen ik in de winterdagen te Munster was, wees een bediende van den bisschop mij de vreemdelingen aan, die grootendeels nog in de stad vertoefden. Ik herkende hen oogenblikkelijk; de leelijke, maar goede man was graaf Traubmannsdorf, de beide aan zijn rechterzijde Franschen, die aan de linkerhand Zweden, wier namen mij ontgaan zijn.’

‘Vreemd,’ zei Bernard. ‘Gij liegt toch niet?’

‘Ik heb nog nooit gelogen,’ sprak Hubert. ‘En nu het andere; wat zag hij, toen ge hem nageslopen waart?’ vroeg Bernard nieuwsgierig.

‘Wat hij gezien heeft, weet ik niet,’ antwoordde de jager. ‘Ik hoorde hem alleen maar praten. ‘O God! O God!’ zuchtte hij, en staarde het woud in, ‘o God! - twee lijken - Gerhard! Hendrik!’

‘Dat is verschrikkelijk,’ meende Bernard. ‘Hoor eens, Hubert! Het doet mij leed, dat Anna met den jachtopzichter getrouwd is; ik zou niet gaarne met den oude in hetzelfde huis wonen.’

‘Wees niet zoo kinderachtig,’ bromde Hubert, ‘de oude Herman is vroom en goed, en een beter man dan Hendrik zou uw zuster wellicht nimmer vinden.’

Hier werd het gesprek onderbroken, want de stoet was het huis van den jachtopzichter genaderd. Hendrik hielp zijn bruid van den wagen afklimmen. De pastoor geleidde haar over den drempel der woning met de woorden: ‘God zegene uwen in- en uitgang.’ Anna trad de woning binnen, waar haar de sneeuwwitte dennenhouten tafels tegenblonken en de kransen, uit eikenloof gewonden, aan de wanden hingen. Zij werd naar de eereplaats geleid en de gasten zetten zich volgens den ouderdom aan weerszijden van den disch. Alleen de jonge opzichter ontbrak; hij was naar een ander vertrek gegaan en keerde eerst terug, toen het bruiloftsmaal zou beginnen. De jagersman was in een kok veranderd. Hij was getooid met een pluimmuts en had een witte keukenschort voorgebonden. In dit kostuum moest hij op de bruiloft de gasten bedienen, zonder aan den maaltijd te mogen deelnemen. Zoo wilde het de oude zede.

Lachend stond Hendrik achter den stoel zijner bruid, die harerzijds geen vinger mocht roeren, maar zich als een prinses moest laten bedienen.

Na het maal ving men aan op de groote weide te dansen, waarbij Hubert op zijn jachthoren de schoonste melodiën speelde. De tonen oefenden een eigenaardige macht uit en in bont gewemel zwierden de vroolijke gasten over de geïmproviseerde dansbaan. Gedurende den dans verdween Anna nu en dan en keerde telkens in een ander gewaad terug, van het trouwkleed tot haar gewone Zondagsche pak: de damasten kap met gouden tressen, het zijden halsdoekje en de zware wollen rok.

De zon begon ten ondergang te neigen en nog altijd dansten en juichten de gasten en vonden de klanken van den jachthoorn hun echo in het woud. Nu verscheen de bruid voor de laatste maal in een eenvoudige zindelijke huisjurk met een band om het voorhoofd. Snel greep zij den hoed haars mans en zette dien op haar hoofd; de andere vrouwen volgden dit voorbeeld, zoodra zij maar ergens een hoed bemerkten en een vroolijk menuet van de gehoede dames besloot de feestelijkheid. Dit laatste gebruik was het voorteeken van een eerbaar, vredig huwelijk, waarin de vrouw nimmer mocht vergeten, dat zij op den trouw-

[p. 348]

dag den hoed van haar echtgenoot gedragen had.

De laatste groeten en de laatste handdruk werden gewisseld en in de schemering van het verbleekende avondrood rolden de wagens en draafden de paarden huiswaarts.

Alleen Anna's moeder en haar broeder Bernard bleven in de opzichterswoning.

Het jonge echtpaar zou thans den ouderlijken zegen ontvangen. Hendrik zag naar zijn vader om; de grijsaard was niet in de woning en men had hem ook niet zien heengaan. Men zocht in en om het huis, maar vond hem niet. Toen liep Hendrik het bosch in en riep den ouden jachtopzichter bij den naam; alleen de echo antwoordde. Steeds verder drong hij het woud in, tot hij eindelijk den grijsaard vond, zittende op een boomtronk, de handen gevouwen en de oogen strak naar boven gericht. ‘Vader,’ zei Hendrik, ‘kom en geef ons uw zegen.’ Bij deze woorden begon de oude man te sidderen. Hij blikte weemoedig op zijn kind; tranen schitterden in zijn oogen. ‘Ik zal het niet kunnen dragen,’ zuchtte hij. Toen stond hij op en volgde den jongen man zwijgend naar de woning.

‘Anna,’ sprak Hendrik, toen zij in de kamer kwamen, ‘vader wil ons zijn zegen geven.’

Anna stond op en knielde naast haren echtgenoot neer. Voor het jonge paar stond de oude, zwaarbeproefde man. Hij breidde zijn armen over hun hoofd uit, maar sprak geen enkel woord. Zoo stond hij daar een wijle.... Of hij aan zijn brave vrouw dacht? - Of waren het andere gedachten, welke zijn ziel treurig stemden? - Niemand wist het, niemand behalve de ongelukkige vader. Eindelijk vermande hij zich: ‘God zegene u! Dat alles goed ga en de smart uw woning vermijde!’ Meer kon hij niet zeggen. Hij maakte het kruisteeken over hen en zette zich neer op den stoel, die in een donkeren hoek der kamer stond.

Anna weende en Bernard dacht aan hetgeen hij van den jager gehoord had.

Nu zegende ook de moeder haar schoonzoon en haar dierbaar kind.

‘Goeden nacht, vader! Goeden nacht, moeder!’ zeiden Hendrik en Anna. ‘Goeden nacht!’ antwoordden de moeder en Bernard. De oude jachtopzichter had den nachtgroet niet gehoord.

En het was stil in het huis en in het woud. Alleen de nacht in zijn lichtenden sterrenmantel wandelde zachtkens daarheen en zond den sluimer op de onschuldige oogen.

Zoo eindigde de dag van de bruiloft in het eenzame jachthuis.

III.
In het woud.

Wederom was het voorjaar gekomen en gevolgd door een heeten zomer. De schoone Juli-zon bescheen de opzichterswoning en de prachtige bosschen. Hubert, de jager, trok het woud in. Van tijd tot tijd bukte hij zich, als zocht hij een spoor te ontdekken. En het was werkelijk een spoor, dat hij volgde. Maar aan hert, beer of wolf dacht hij niet. Hij had de voetstappen van een menschelijk wezen gemerkt.

Plotseling bleef hij staan. ‘Nog altijd dezelfde voet,’ bromde hij. ‘De sporen zijn nog versch, 't is of ze enkele oogenblikken geleden in den bodem gedrukt zijn.’ Bij deze woorden haalde hij een zilveren kruisje uit den zak en beschouwde het opmerkzaam. ‘Zoo waar ik lezen kan,’ riep hij uit, ‘daar staat bepaald den naam van den ouden jachtopzichter in gegraveerd.... Maar het is toch niet zijn voet.’ En andermaal onderzocht hij nauwkeurig de sporen op den bodem. ‘Neen, iemand anders moet het ding verloren hebben. Ik ben toch nieuwsgierig wie het is. - Hm! Men zegt, dat de oude man nog een zoon gehad heeft.’

Weer trok hij verder; het spoor voerde hem dieper en dieper het woud in; nu eens was het zeer duidelijk waar te nemen, dan verdween het weer, al naar de grond geeigend was de ontvangen indrukken te behouden.

Zoo was Hubert eindelijk bij een vrije weide gekomen, welke men de ‘halle’ noemde, toen hij nog een tweede voetspoor onderscheidde, hetwelk van rechts op de weide toeliep en zich hier met het eerste vereenigde. Een tijdlang gingen beide sporen vlak naast elkander langs den rand der weide; toen liepen zij uiteen; het eerste voerde naar het hooge gras; het andere liep meer zijwaarts naar enkele rotsblokken, welke in een niet al te groote ruimte hier en daar in het woud verspreid lagen. Zij werden in den volksmond de ‘reuzenkogels’ genoemd. Hierheen richtte Hubert zijn schreden. Langzaam en voorzichtig overal rondziende, liep hij voorwaarts; want hij kon bezijden op enkele open plekken tusschen de boomen sommige rotsen bemerken. Overal in het rond heerschte diepe stilte. Geen mensch te bespeuren. Thans naderde hij de grens van het jachtgebied en verborg zich achter een eik om op zijn gemak de streek te overzien, voor hij zich in het vrije waagde. Sedert enkele maanden huisden namelijk ontslagen lansknechten in het woud, die met de jacht op het wild zich zoo goed en zoo kwaad het ging een onderhoud verschaften. Wee den jager, die hun ongewapend in den weg liep! Hubert wist het, en dit maande hem uiterst voorzichtig te zijn. Terwijl hij zoo overal rondblikte, bemerkte hij een krachtig gebouwd man, die aan den voet eener rots lag te slapen. De vreemdeling droeg een vreemdsoortig pak, half krijgsmansgewaad, half Spaansche ridderdracht. In den gordel stak een blanke dolk, terwijl de buks tegen de rots leunde.

‘Dat is zeker een der vrijbuiters!’ meende de jager. ‘Opgepast!’

Met deze woorden ging hij meer zijwaarts, om zich van het wapen des slapenden krijgsmans meester te maken. Tot zijn eigen ongeluk sloeg zijn geweer tegen een boom. De klank, hierdoor veroorzaakt, wekte den slaper, die bliksemsnel opsprong, naar zijn buks greep en het wapen op den jager aanlegde. Hubert bedacht zich niet lang en deed insgelijks zoo. Enkele minuten stonden beiden dreigend tegenover elkaar.

(Wordt vervolgd.)

J. Meijer.