De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 20

[p. 224]

Jan van Arkel.
Historische roman uit het einde der 13^de en 't begin der 14^de eeuw,
door
Albertine Smulders.
(Vervolg.) [Vervolg van p. 223.]

landschap (in den polder), naar een schilderij van p.c. gabriël.

toegevoegd, steeds werd zij met groote heuschheid gediend, de ridder trad geen enkele maal meer den wagen binnen en zijne schildknapen voorkwamen hare geringste wenschen. Ermgaard herkende den weg, dien zij nu volgden, en wist, dat die naar Gorichem voerde; weldra trok men dan ook de rivier over en in den nacht langs de stad; duidelijk zag Ermgaard de zware poorten en de torens der kerk van Sint Vincent oprijzen in de heldere sterrenlucht. Met bitterheid dacht zij, dat zoo hare vijand niet overtuigd was van heer Jan's afwezigheid, hij zich niet zoo dicht onder Gorichem's wallen zou wagen, en weer bekroop haar de angst, dat Van der Lee haar bruidegom soms in een hinderlaag mocht hebben neergestooten. Zij sliep dien nacht niet, maar bad zonder ophouden, dat God haar mocht redden, want na een enkele dagreize zou het slot ter Lee zijn bereikt. Maar dien eigen nacht was God haar nabij. Van der Lee ging met zijne bende oostwaarts, langs de Linge; toen men in den grauwen morgen door het dorp Rekum kwam, eischten de wapenknechten van de dorpers levensmiddelen en toen men niet spoedig genoeg aan hun verzoek voldeed, werd geweld gebruikt. De mannen, die geheel tegen hunne gewoonte in den ganschen tocht zoo omzichtig en rustig waren geweest, barsten los, nu zij zich zoo dicht bij hun roofslot en volkomen veilig wisten. Spoedig stegen de vlammen omhoog en was het nederige dorp een schouwspel van plunder en verwoesting. Luid klepperde de stormklok: 't was het teeken voor de omwonende ridders en dorpers, dat de roofridder weer feest hield, en daar men zich reeds lang had bereid gehouden, kwam men van alle kanten toegeschoten om den gehate en gevreesde te tuchtigen. Van der Lee, den reiswagen niet willende achterlaten, werd buiten het dorp omsingeld, er volgde een vreeselijk gevecht, maar zoo de roovers ook geweldig van zich afsloegen, de verbitterde dorpers, door eenige ridders aangevoerd, gaven geen kamp en eindelijk sloegen Van der Lee's mannen in wilde vlucht. Hij zelf, van 't paard geworpen, werd door allen ingesloten, reeds meende men hem te hebben overmand, toen hij met een geweldigen uitval zijn zwaard deed bliksemen, den heer Van Asperen uit den zadel stortte, zich op diens ros wierp en zijne knechten achterna zette, die

landschap (zandheuvels), naar een schilderij van anton mauve.

[p. 225]

Rijksmuseum Amsterdam.
gezicht op nijmegen, naar een schilderij van jan van goyen.

[p. 226]

in wilde vaart naar de rivier renden. Aan de overzijde van de Linge stond zijn slot en vandaar had men het gevaar, waarin de slotheer verkeerde, bemerkt en booten uitgezet om hem over te roeien. Spoedig had heer Pelgrim een der booten bereikt, de schipper stiet van wal en weer was de toeleg van ridders en dorpers, om den booze in handen te krijgen, verijdeld. Maar nu gebeurde er iets wonderlijks.

Zij, die hem nazetten, hoorden plotseling van den waterkant een luid gekerm en geschrei, een geplons en gespartel; 't was maar een korten duur, toen zij 't water bereikte, zagen zij dit nog enkel feller bewogen dan anders; zwarte gedaanten dreven met den stroom mede en luid hinnikend klom een paard op den tegenoverliggenden oever. De zwaarbeladen boot was omgeslagen en al de opvarenden verdwenen in de diepte. Enkele dorpers, die 't eerste aan de Linge waren gekomen, verhaalden met ontsteltenis hoe, toen de boot met Van der Lee afvoer, een groot man op een hoog zwart paard was komenaanrijden, met een enkelen sprong hadden zij hem midden op het schip zien neerkomen, dat plotseling in de golven verdween.

Den anderen dag spoelde het lijk van Pelgrim van der Lee, een uur verder, waar de rivier een kromming maakte, op het land. Zijn hand omknelde nog het geweldige zwaard, waarin de woorden gegrift stonden: ‘Hierbi du mi gedenke.’ De merrie van heer Hugo van Asperen kwam ongedeerd voor de kasteelpoort zijns meesters gedraafd, het eenig wezen uit het noodlottig schip, dat den dood ontkwam.

De ridders, die haar ontzet hadden, en de juichende dorpers voerden Ermgaard naar Gorichem; in den reiswagen had zij 't gerucht van den strijd gehoord, maar zij wist niet wat er daar buiten voorviel, tot de verwaarde en onstuimige kreten van haar redders haar deden begrijpen, dat het gansche avontuur als een vreeselijke droom was voorbijgegaan.

(Wordt vervolgd.)