De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 20

Ebbo,
door Agatha de Haan.
(Vervolg.) [Vervolg van p. 176.]

man werken. Laatst gaf ik het meisje een flinke schort en den volgenden morgen bracht haar moeder die naar den lommerd. Zij kreeg er zestig centen voor.’

‘Moe!’ begon Ebbo, die het gesprek gevolgd had.

‘Ja, kind!’

‘Wat is een lommerd, moe?’

‘De bank van leening, jongen!’

‘Kun je daar iets verkoopen?’

‘Ja! Maar laat moe nu eerst de steken tellen!’

[p. 177]

hoe de majoor een voorbeeld stelde en - een flater beging, naar een teekening van c.l. pott.

[p. 178]

Mevrouw haakte weer ijverig.

Ebbo zweeg, maar schoof ongeduldig naar zijn vriendin.

‘Kun je daar iets verkoopen, tante?’

‘Ja, vent, en dan kun je het later weer terugkoopen. Maar daar hebben veel menschen geen geld voor.’

‘En koopen ze daar van alles? Ook een fort?’

‘Een echt fort, Ebbo?’

‘He, tante! Nee, een soldatenfort, zooals ik van paatje gekregen heb, u weet wel, toen ik ziek was?’

Zij lachte om zijn inval, maar was dien een oogenblik later weer vergeten.

Ebbo echter begon met doozen te sleepen en pakte al de stukken van zijn fort uit ‘om ze netjes op te poetsen.’ Toen hij alles weer in orde had was het bedtijd en moest hij gaan slapen.

Hij ging gewillig, wat hij niet altijd deed.

‘Moe!’ zei hij, toen hij gebeden had en uitgekleed was, ‘had die arme jongen erg honger?’

‘Ja, lieveling, heel erg.’

Zij dekte hem zorgvuldig toe.

‘Misschien heeft hij niet eens een deken,’ zei de kleine jongen en rilde in zijn bedje.

Mevrouw wilde juist heengaan, toen zij weer zijn stem hoorde, gesmoord, van onder den deken.

‘Vraag je iets, Ebbo?’ vroeg zij bezorgd.

‘Nee, moe, ik was aan 't bidden!’

Hij sloot weer vroom de oogen, terwijl mevrouw heenging.

‘U moet me helpen, Onze Lieve Heer!’ eindigde het kind zijn gebed en sliep in.

*_**

Ebbo liep op een sukkeldrafje de straat uit met twee groote doozen.

Elisabeth, die juist uit een zijstraatje kwam, zag hem, maar zonder haar op te merken snelde hij verder.

‘Ebbo! Ebbo!’ riep zij hem na.

Hij hoorde haar niet eens, hij begon harder te loopen. Lachend keek Elisabeth hem na. Waar ging die kleine baas zoo vlug naar toe?.... Wat had hij toch onder den arm.... waren dat niet de doozen, waarin zijn fort gepakt was?

't Ventje ging naar de stad.... hij keek niet een enkele maal om.... blijkbaar was hij met hart en ziel bij zijn boodschap.

Het werd zoo vroeg donker en hij zou alleen den vrij langen weg terugmoeten.

Elisabeth dacht na.... zij had tijd genoeg....

Zij begon het jongske te volgen, zijn ijver interesseerde haar; het was gemakkelijk genoeg zijn kleine schreden bij te houden.

Telkens verwachtte zij, dat hij zou omzien, maar al nam hij nu en dan de doozen onder den anderen arm, hij stond niet stil en keek niet om.

Zoo ging het in een vaart langs den stillen landweg tusschen de bladerlooze eiken en de ritselende beuken door.

Aardig kereltje, zooals hij daar voortstapte in zijn met bont omzoomde winterjas. De stevige voeten zetten zich telkens zoo beslist en energiek neder, de ranke figuur ging zoo fiksch rechtop en de bruine krullebol lag zoo fier in den nek, ondanks wind en koude.

Het was een lust naar het kind te kijken.

Toen de eerste huizen bereikt waren, stapte het meisje wat vlugger aan, om hem in 't oog te kunnen houden. De eene straat na de andere ging hij door, zonder eenige aarzeling; eindelijk begon hij de opschriften van deuren en winkels te bekijken.

‘Wat zoekt hij toch?’ dacht Elisabeth belangstellend en nieuwsgierig.

Zij volgde hem al meer en meer dichterbij.

Opeens ging het kind op een forschen werkman af en vroeg hem iets, waarover de man blijkbaar pret had. Hij nam ten minste zijn pijp uit den mond en keek luid lachend op het keurig gekleede ventje neer. Wat hij zeide, verstond Elisabeth evenmin, als de woorden van het kind.

Toen nam de man het kind bij den arm en wees, hem druk pratend, een bepaalde richting aan.

Ebbo groette dankbaar met zijn petje, verplaatste zijn doozen met een vermoeide beweging in den anderen arm en stapte weer voort.

De werkman bleef hem eenige oogenblikken staan nakijken en ging eindelijk hoofdschuddend en in zichzelf lachend verder.

Elisabeth volgde hem weer, zij was nu heel dicht achter hem en toen het kind een winkel binnenging, keek zij even wat er op de ruiten stond.

‘Huis van verkoop met recht van wederinkoop!’

Zij schrikte en duwde snel de winkeldeur open, maar heel zacht, dat hij haar niet kon hooren.

Welk een tooneel!

Het meisje hield zich in de schaduw van de deur, er was nog geen licht ontstoken.

Ebbo stond midden voor de toonbank met zijn doozen nog onder den arm; op zijn sprekend gezichtje lag een wonderlijke uitdrukking. Verlegenheid en driestheid, zóózeer gemengd, dat het meisje niet raden kon, welke aandoening hem het meest beroerde.

Om hem heen een rommelige verzameling van kleedingstukken, gouden en zilveren voorwerpen, schilderijen en klokken, paraplu's, zooveel, alsof er een vergadering van professoren gehouden was.

Allerlei voorwerpen van nut en weelde waren daar bijeengebracht door 't gebrek; gebrek ook wel door eigen schuld, door luiheid en slordigheid, drankzucht en domheid, maar ook helaas wel gebrek door bitteren nood en rampspoed.

De ‘pandjesbaas’ stond achter de toonbank, achter het gordijn der étalage half verborgen; hij was juist bezig een doos met ringen een goede plaats te geven.

‘Wel, jongeheer?’ vroeg zijn onaangename stem.

Ebbo kreeg een schok. Hij trad dicht voor de toonbank.

‘Mijnheer! U koopt immers allerlei dingen, die men later weer kan terugkoopen?’ begon het kind onrustig.

‘Jawel!’ zei de stem weer van achter het gordijn.

De eigenaar der ‘zaak’ bleef voortdurend druk aan 't werk, hij scheen het voor zoo'n kind niet de moeite waard te vinden geheel te voorschijn te komen.

‘Ik wou u mijn fort verkoopen, pa zegt, dat het veel geld gekost heeft, en wat geeft u er voor en voor hoeveel kan ik het later weer terugkrijgen?’

‘'n Fort!’ zei de pandjesbaas gerekt en nieuwsgierig naderbijkomend, ‘laat eens zien, jongeheer.’

Gewillig zette het kind zijn doozen op den grond en begon het inderdaad zeer mooie fort ijverig uit te pakken. Nog merkte men het meisje niet op. Man en kind waren te druk met hun handel.

‘Ik neem dertien percent,’ zei de pandjesman, met slimme blikken het prachtige speelgoed bekijkend.

Ebbo vertoonde het eene stuk na het andere, een geheele batterij stond reeds op de toonbank; daarna nam hij de valbrug met beide handen op, zich omkeerend om het groote stuk voorzichtig neer te zetten zag hij opeens Elisabeth.

‘O tante!’ riep hij doodelijk verschrikt en liet de geheele brug uit de handen glippen.

‘Ik kan met zoo'n kleinen jongen geen zaken doen,’ zei de pandjesman, zich over z'n toonbank buigend om te zien, wie er nog meer in zijn winkel was. ‘Wie weet, men kan niet te voorzichtig zijn; misschien had die dreumes het fort wel gestolen.’

‘Wat doe je nu voor dwaasheden, Ebbo?’ vroeg Elisabeth bestraffend. ‘Stilletjes weg te loopen om je fort te gaan verkoopen, dat pa voor je meegebracht heeft uit Parijs. Foei! Pak het dadelijk weer in.’

Het kind greep haar handen.

‘Och, tante, ik.... het was voor Jans en voor dien jongen, die zoo'n honger had en geen pet en geen jas om naar school te gaan. Ik kan het later weer terugkrijgen en ik zou alles hebben opgespaard, wat ik kreeg.... Toe, tante, mag het nu? Mag het, tante? Mag 't?’

‘Nee, Eb! Heb je het aan moe gevraagd?’

‘Nee!’ zei hij verlegen.

‘Zei je, dat je naar de stad ging?’

‘Nee, tante!’ bekende hij met zijn aardige rondborstigheid, die hem zelf deed blozen en hem zoo beminnelijk maakte.

‘Pak je fort gauw weer in en vraag m'nheer excuus, dat je 't hem lastig hebt gemaakt.’

‘O, dat hindert niets, mevrouw, niemendal!’ zei de pandjesbaas, die inmiddels het licht had aangestoken en zich heel onderdanig voelde tegenover dat fijne gezicht met dien trotschen, voornamen blik.

‘Het spijt mij heel erg, m'nheer!’ verklaarde Ebbo prompt.

Elisabeth dacht in een opwelling van schalkschheid: ‘Dat is evengoed op den mislukten verkoop toepasselijk.’

‘Geef mij ook een doos, Ébbo!’

Zij namen er ieder een onder den arm, groetten den pandjesbaas en gingen heen.

‘Tante!’ begon Ebbo toen zij buiten waren. ‘Is u boos, tante?’

‘Nee, jongen, maar je moet nooit meer iets zoo in 't geheim doen, hoor!’

‘Nee, tante! Zult u 't aan moe vertellen?’

‘Dat zal er van afhangen! Moe zal niet boos zijn, al vertel ik het. Voortaan moet je eerst vragen!’

‘Tante.... hoe wist u, dat ik daar was?’ vroeg hij, erg nieuwsgierig naar haar verrassing; hij begreep er niets van.

Toen vertelde zij hem, hoe zij hem gevolgd had.

‘Wij zullen hard loopen,’ stelde hij voor, ‘het is al haast heelemaal donker.’

‘En als ik er nu niet geweest was, zou je heel alleen dien eenzamen weg hebben moeten gaan,’ zei ze verwijtend.

‘Ik ben niet bang, tante,’ lachte hij met zorgelooze dapperheid.

‘Nooit?’ vroeg zij plagend.

‘Ten minste niet buiten,’ zei hij openhartig.

‘O, jou held! Wij zullen de tram pakken, hè?’

‘Dat 's heerlijk, ik zit zoo graag in de tram!’

Zij waren bijna alleen in de tram, Ebbo keek eerst een poos met droomonde blikken in het licht, toen legde hij het hoofd tegen haar arm en was spoedig in rustigen slaap.

Met innige teederheid keek zij op het vredige gezichtje neer.

‘Jou heerlijk, nobel kind!’ dacht ze bewonderend.

*_**

Ebbo zag, dat moe met de linnenkast bezig was en vroeg:

‘Moe, mag ik een poos naar tante Lise?’

‘Ja, vent, ga maar!’

Ebbo greep z'n pet en jas van den kapstok en rende naar buiten.

't Zonnetje scheen en het kind sloeg den weg in naar ‘de groote villa, waar die rijke, oude heer woonde.’ Hij zou straks naar Lise gaan, eerst moest hij eens gaan zien, of hij den ouden heer niet te zien kon krijgen. Ebbo had een plan, een grootsch, een schitterend plan. Hij stapte er flink op los, langs de villa's en tuinen. Eindelijk kwam hij voor een bronzen hek, dat een breede oprijlaan moest afsluiten.

Het stond nu open, maar wat baatte dat; tegen den voorsten boom der laan hing een bordje met het nijdige opschrift:

VERBODEN TOEGANG.
Artikel 461 wetboek van strafrecht.

Het kind stak de handen in den zak en spitste de lippen om te fluiten. En hij

[p. 179]

keek naar het bord met lang geen vriendelijken blik.

Zou hij nu al zijn mooie plannen moeten opgeven, omdat daar dat leelijk bordje hing? Hij zou toch zoo graag iets doen, zijn hartje klopte van begeeren om iets te kunnen geven aan de arme menschen. Dat reine, warme jongenshart kende nog niets dan zuivere gevoelens, het was nog niet ontwijd door baatzucht en berekening, het had nog geen teleurstellingen, geen ontgoochelingen geleden, het was nog frisch en teeder. Wat zou hij niet hebben willen en durven doen om de armen te helpen; hij zou beloofd hebben een nacht door te brengen op een kerkhof, en grooter opoffering was voor Ebbo niet uit te denken. Lang stond hij voor het bordje en herlas de booze woorden. Plannen makend en weer aarzelend, trippelde hij vóor het hek heen en weer.

Er kwam niemand en het was er zoo Stil; zou hij.... De ondernemende moed van den kleinen man ontwaakte geheel. Met een uitdagend gebaar wierp hij het hoofd in den nek en stapte de oprijlaan in: in zulk een bui was Ebbo in staat een wereld te tarten.

‘Kom!’ zoo bemoedigde hij al peinzend zichzelven, «hij is toch oud en zal mij niets doen. Ik ben niets bang; als er een tuinman komt, mag hij mij meenemen, dan kom ik meteen in het huis.’

't Heldje liep zonder verder aarzelen de laan ten einde, toen bleef hij weder staan en zag aandachtig rond. Het gebouw zag er niet onvriendelijk uit, maar doodsch, verlaten. Overal hingen de gordijnen stijf en recht voor de ramen; nergens een vriendelijk uitkijkje, nergens een venster met vogels en planten, nergens een menschelijk gezicht.

De groote grasperken waren nog frischgroen, de rozenperken waren voor de vorst gedekt met bladeren en stroo.

Ebbo overlegde weder eens.

Wat zou hij nu doen, hij was niet ontdekt en dus ook niet ‘opgebracht.’ Zou hij aanbellen en dien ouden heer te spreken vragen? Dat was een mooi plannetje. Spoorslags liep hij op het huis toe en ging het bordes op. Op de teenen staande, kon hij juist de bel bereiken. Hij gaf er een flinken ruk aan, het luidde als een stormklok daarbinnen.

'n Bescheiden belletje kende Ebbo nog niet. Het kereltje wachtte vol ongeduld en spanning. Wie zou hem opendoen? Wat zou hij zeggen?

Trage schreden sloften in de gang, Ebbo trachtte door de ruiten te kijken, wie er naderde.

Plof, met een slag viel de zware voordeur open, en tegenover Ebbo stond een oude huisknecht, die hem deed denken aan Methusalem's hooge jaren.

‘Wel, jongeheer?’ vroeg de oude.

Ebbo nam een houding aan.

‘Is m'nheer thuis?’

‘Nee, jongeheer, m'nheer is de stad uit!’

Ebbo zette een teleurgesteld gezicht.

‘Had je een boodschap?’ vroeg de oude man deelnemend.

‘Ik moet m'nheer spreken!’ zei Ebbo deftig.

‘Over 'n paar dagen zal m'nheer wel weer thuis zijn.’

En met dezen troost deed de oude de deur voor Ebbo's neus dicht.

Daar stond hij nu op het bordes met z'n mislukte onderneming.

Zoetjesaan sukkelde hij den tuin weer in; wat 'n tegenvallertje.

Hij zocht Elisabeth op en vroeg haar een sprookje te vertellen.

Zij deed het gewillig en daarna bracht zij hem naar huis.

*_**

Ebbo zat op pa's knie en trok hem aan zijn baard.

‘Zeg, pa, mag ik een mooi velletje postpapier en een enveloppe?’

‘Duivekaters, baas; wou je een brief gaan schrijven?’

Ebbo ergerde zich aan den vroolijken spotlach van zijn vader.

Hij was toch tien jaar en geen kind meer, dat nog geen brief kan schrijven. Er zijn wel kinderen, die een eigen krant hebben en er met naam en adres in staan en die in hun krant een heeleboel vertellen mogen. En van hem verwachtten ze niet eens een fatsoenlijken brief. Ebbo voelde zich bepaald neergezet.

‘Toe, pa, geef me een velletje papier!’ drong hij aan.

‘Eerst een potje dammen samen, hé, Eb?’

‘Hé ja, pa!’

Ebbo haalde bereidwillig het dambord en zette zich bij zijn vader aan een hoek van de tafel.

‘Ik zal de zwarten maar nemen, hé pa? Zeg pa, zullen we eerst wolf en schaap spelen?’

‘Goed, vent! Dan zal ik de schapen nemen.’

‘En ik den wolf, net als laatst, toen heb ik 't u fijn afgewonnen. Wat ging dat leuk, hé, paatje?’

Vader en zoon begonnen hun spel, maar papa merkte al spoedig, dat Ebbo er ditmaal niet bij was met z'n gedachten; het kind speelde bijna werktuigelijk.

‘Hé, jongen, wat scheelt je? Zie.... daar ben ik nu al bijna over het veld en ik heb je heelemaal ingesloten.’

Ebbo schrikte op en werd vuurrood van schaamte.

‘Hoe dom,’ stamelde hij verward, ‘zullen wij nog eens overdoen, pa?’

‘Ja! Maar let dan op. Je bent anders toch zoo'n baas in 't spel en vandaag zit je maar te soezen.’

‘Ik zal beter doen, pa!’ beloofde het kind berouwvol.

Het spel begon opnieuw, maar van Ebbo's kant was er alweer groot gebrek aan belangstelling.

‘Slaap je?’ vroeg papa verwonderd.

‘Pa.... ik.... wat vroeg u mij, pa?’

‘Wij zullen maar uitscheiden, Eb. Je hebt slaap; zóó slecht heb je nog nooit gespeeld.’

‘Nee, pa!’ zei Ebbo met overtuiging en bracht met verdachten ijver het bord weer op de plaats. ‘Krijg ik nu het papier, pa?’

‘Je bent lastig, dwingeland! Daar, een mooi vel met een enveloppe er bij!’

Ebbo haalde vlug pen en inkt en zette zich zoover mogelijk van zijn vader af. Er was nu op zijn gezicht geen spoor van verstrooidheid meer. Er lag een warme geestdrift op, die verkwikkend was om te zien. Diep ademhalend doopte hij zijn pen in en begon zijn werk.

Het was eenige oogenblikken stil in de prettige huiskamer; mijnheer las zijn nieuwsbladen, mevrouw ging heen en weer bij de theetafel. Het spirituslichtje sputterde zoo welsprekend in die aangename stilte en het water in den bouilloir zong eentonige wijsjes, die zoo echt huiselijk klonken.

Ebbo schreef, en geheel zijn aandacht was bij het werk. Met fiksche hanepooten schreef hij den datum.

‘Mijnheer!

‘Ik ben gisterenmiddag aan uw prachtige villa geweest en daar heeft die oude knecht van u mij gezegd, dat u uit de stad was. Dat speet mij. erg. Ik wou u wat vragen; het is nu bijna Sinterklaas en er zijn in het dorp een heelen boel arme kinderen, die niets moois krijgen, omdat de ouders geen geld hebben en daarom krijgen zij zelfs niet eens wat lekkers. U bent schatrijk, zegt iedereen, en u hebt toch geen kinderen en daarom....’

Ebbo hield op en beet besluiteloos op zijn penhouder. Wat nu? Hoe zou hij het vragen? Zou die oude man ook boos worden?

Het schrijven van een ‘smeekschrift’ was toch een geducht werk.

Ebbo zag rood van inspanning, zijn oogen straalden echter van voldoening en opgewektheid.

Hij herlas vluchtig zijn meesterstuk. Prachtige villa.... die uitdrukking leek hem zeer gelukkig gekozen; daar zou die oude man schik in hebben. Huis.... dat was zoo gewoon. Maar hoe nu verder? Gelukkig dat niemand op hem lette.

‘Daarom....’

Hè! Ebbo zuchtte geweldig diep. 't Was toch nog zoo gemakkelijk niet te verklaren wat hij wilde. Praten gaat veel gemakkelijker. Als hij tegenover den ouden heer had gestaan, zou het hem heel licht zijn gevallen duidelijk uit te leggen wat hij zoo graag wilde.

Maar de kleine ondernemende jongen bezat volharding. Nadat hij zijn penhouder eens flink had afgeknabbeld, ging hij voort:

‘Daarom zou ik u willen vragen of u niet zoo goed zoudt willen zijn dien armen jongens met Sinterklaas wat geld te geven. Er zijn zelfs jongens in het dorp, die geen eten hebben en geen bed om op te slapen. En u hebt daar in uw groote villa zooveel bedden en zooveel eten.

‘Ik zou heel graag willen, dat u het deed. U is toch al zoo oud en kunt immers alles alleen niet meer opmaken. En wij moeten immers altijd aan de armen wat geven; vooral de rijken, want daar zijn zij rijk voor. Ik hoop, dat u het niet zult vergeten, en ik zal dan heel blij zijn en alle menschen zullen veel van u gaan houden.

‘U moet niet boos zijn, dat ik alleen maar “mijnheer” schrijf, ik ben pas tien jaar en heb nog geen verstand van opschriften. Zult u het zéker doen en het niet vergeten?’

‘Ebbo! wat zit je toch zoo ernstig te pennen. Moet je een brief schrijven aan den minister-president?’

Ebbo lachte, gelukkig, omdat zijn moeilijke brief af was en in zijn kinderlijk blij geloof twijfelde hij geen oogenblik aan den goeden uitslag.

Hij lachte telkens in zichzelven en liet papa plagen zonder er op te antwoorden.

Met zijn mooiste letters, die echter nog lang niet mooi waren, schreef hij zijn naam onder den brief.

Dien ganschen avond stoeide Ebbo uitgelaten met zijn broertje en kleine zus en lachte tot hij in zijn bedje lag.

Hij had zijn brief zorgvuldig weggeborgen.

Den volgenden dag na schoolijd rende Ebbo het pad op met zijn ‘kostelijken arbeid.’ In een vaart liep hij naar de stille villa en stak den brief in de bus.

‘Ziezoo; een postbode was ook al niet erg te vertrouwen; verbeeld je, dat hij zoo'n brief eens verloor,’ dacht het manneke.

*_**

Ebbo hoorde niets van den uitslag; hij zag nooit ‘den ouden rijken heer’ en het kon best, dat zijn met inspanning geschreven brief reeds in de scheurmand lag. Hij sprak er evenwel met niemand over en toen Elisabeth hem eens meenam naar de zieke werkster, was het eerste wat hij aan het zoontje van Jans vroeg:

‘Heb je soms wat gekregen?’

‘Van wien zou ik wat krijgen,’ vroeg het arme bleeke jongske verwonderd terug.

‘Nou.... van den een of anderen rijken heer....’

‘Dien ken ik niet,’ zei het kind droefgeestig.

‘Als zoo'n rijke, oude man eens van anderen hoorde, dat er gebrek was in het dorp, zou het toch kunnen gebeuren, dat hier ook opeens wat gebracht werd.’

Jans had het gesprek der beide kinderen verstaan. Zij zag het warmgekleede kind met een afgunstigen blik aan en toen haar eigen jongen in zijn versleten pakje. Tusschen twee hoestbuien merkte zij bitter op, dat zulke dingen ‘alleen in de boeken gebeuren.’

‘Zet het in de boeken, dan vinden de

[p. 180]

menschen het mooi en kunnen er wel om schreien; maar de armoede, die zij alle dagen voor oogen hebben, laat ze koud; daar is geen moois aan,’ meende de arme vrouw.

Elisabeth zweeg op dezen uitval.

‘Alleen u, juffrouw, u en mevrouw Van der Wiel.... het doet me zoo goed, dat u zoo dikwijls naar me komt kijken. We zouden hier anders zoo ellendig verlaten zitten....’

*_**

‘De oude, rijke heer’ zat in zijn stille studeerkamer en had zijn folianten weggeschoven. Zijn oogen rustten met een eigenaardige uitdrukking op den brief van Ebbo.

hova-kindertjes op de bascule.

Verscheidene malen had hij het schrijven ter zijde gelegd en getracht zich weder te verdiepen in de geschiedenis van het verleden, zooals hij altijd deed, van 's morgens tot 's avonds.

Maar die brief stoorde zijn aandacht, trok telkens weer zijn blik en liet hem niet met rust. En dan greep hij er weer naar en herlas hem en vroeg zich af wat voor 'n jongen die Ebbo van der Wiel toch wel was.

Geen alledaagsch kind, dat ventje; ondernemend en toch zoo naïef.

Hij peinsde er lang over, vergat weder en begaf zich aan zijn studie.

Maar de bede van het vreemde kind Het hem niet los. 't Was hem telkens of het ventje naast hem stond en hem zeide: laat het verleden nu cens met rust en keer terug in het tegenwoordige; het is wel heel mooi, dat alles te weten, maar er is voor het heden ook wat noodig en het heden gaat vóór!

Eindelijk sloeg hij zijn boeken dicht, boog het hoofd in de handen en verzette zich niet meer tegen zijn gedachten, die weder naar het vreemde jongske terugkeerden. Welk een jeugdige durf, welk een heerlijk, blijmoedig vertrouwen. Een belangwekkend kereltje.... hoe aandoenlijk riep hij zijn hulp in.

Wat was het stil om hem heen, hij herinnerde zich niet, dat in de vertrekken van dit groote huis kinderlachjes hadden geklonken; zijn eigen kinderjaren was hij vergeten, 't Viel hem eensklaps op, dat het doodstil was in huis; jarenlang was 't even stil geweest en hij had 't niet geweten, omdat hij de stilte niet had gevoeld. Maar nu.... de oude heer peinsde nog altijd; het was hem alsof 't prettig moest zijn dat kereltje eens bij zich te laten komen.

Hij dacht, overlegde....

Toen schelde hij zijn ouden knecht.

't Belletje trilde met zoo'n buitengewoon luiden en beslisten klank, dat de grijze bediende op een sukkeldrafje naar de studeerkamer liep, meenende, dat zijn meester een ongeluk had gekregen.

‘Gijsbertus!’

‘M'nheer?’

‘Ken jij è.... ken jij een familie Van der Wiel?’

‘Hier in 't dorp, meent m'nheer? Wel zeker, m'nheer!’

‘Wat zijn dat voor menschen?’

‘Zeer nette burgers, m'nheer. Erg gezien in 't dorp; maar geld hebben zij niet. Als m'heer dat soms bedoelt?’

‘Neen. Maar è, hebben zij kinderen?’

‘Drie geloof ik, twee jongens en een meisje. De oudste is een aardige bengel; hoe heet die ook weer....’ De oude bracht nadenkend de hand achter het oor. ‘Ebbo?’ ‘Ja, m'nheer, juist! Ebbo, zoo heet hij! Hij was immers dat ventje, van wien ik m'nheer een paar dagen geleden verteld heb, toen hij hier geweest was voor u!’

‘Waar wonen zij?’

‘In de Annastraat, juist om den hoek.’

‘'t Is goed, Gijs!’

Gijs slofte heen, doodbedaard.

De oude heer schoof onrustig op zijn stoel, greep naar zijn folianten, las een bladzijde en duwde het boek weer van zich af.

‘Ik ga hem opzoeken,’ nam hij eindelijk zijn besluit. Hij liet zich zijn pelsjas geven en wandelde naar het dorp.

't Was al schemerig, toen hij op den hoofdweg kwam. Dadelijk viel zijn blik op een aardigen jongen, die met groote oogen vol verlangen stond te kijken, strak, den kant uit, waar zijn huis lag tusschen de bladerlooze boomen.

Het kind merkte hem niet eens op, met zooveel aandacht staarde hij dien éénen kant uit. Opeens draaide het jongske zich om en liep snel weg, recht voor hem uit. Stevig zetten die vlugge voeten zich telkens op de keien, er was iets flinks in de houding van het manneke.

't Was Ebbo.

Hij was spoedig een heel eind voor den ouden heer uit en had reeds de Annastraat bereikt, toen de andere nog niet te zien was.

't Was diepe schemering, toen hij de huiskamer binnenkwam. Moe zat met zusje op den schoot in pa's grooten stoel en tante Lise was er ook, heerlijk.

Het licht danste in blauwe en gele vlammen achter de zacht knappende micaruitjes van de vulkachel.

‘Dag, moe! dag, tante Lies!’ riep hij op zijn onstuimige jongensmanier en gaf beiden een zoen.

Het theelichtje leek hem in dit oogenblik van thuiskomst nog tienmaal gezelliger dan anders.

(Wordt vervolgd.)