De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 19

Valkenoord,
door
Daniella.
(Vervolg.)

Dicht achter zich hoorde Alfred bekende stemmen in fluistergesprek, Henriette Vredenstein en zijn vriend Van Heeteren.

‘Nu, als de Duitsche prins wist, dat de schoone prinses in slaap was gevallen, zou hij zich zeker wel haasten haar te wekken.’

‘De Duitsche prins?’

‘Nu, ja, Freiherr! Mijn mooi nichtje is geëngageerd met een volbloed Germaan natuurlijk met een kroontje, - ieder heeft zoo zijn stokpaardje, al is men verder nog zoo volmaakt. Maar wat ben ik een flapuit, - daar vertel ik u hardop wat nog eenige maanden geheim moest blijven - un secret de Polichinelle - ik voel eigenlijk niet veel voor zulke geheimen, enfin, wilt u het als in vertrouwen gezegd beschouwen? - 't Was een beeldig tableau, niet waar? Vindt u het geen heel mooie meisjes? En werkelijk even lief als mooi, iets wat men niet altijd zeggen kan.’

De tableau's waren afgeloopen. Toen Fred zich om keerde, stond hij voor Henriette. Hij sprak haar aan en danste met haar den eersten dans, een Strausswals. Zij was zeer mooi dien avond en een en al beminnelijkheid, poes-lief. Zij luisterde bescheiden en ernstig naar hem, het rappe tongetje lag aan banden. Dacht hij veel in M..... uit te gaan dezen winter? Waarom hij niet eens was komen hooren, wat de kaarten hem voorspelden? Ze wist het zeker, de boer der fortuin zou zich aan hem hebben vertoond. Het was niet aardig van hem geweest haar tentje voorbij te zijn gegaan.

Een nieuwe cavalier kwam opdagen. - Toch een goed kind, dacht Alfred,- zoo heelemaal sans rancune. Natuurlijk, al weet zij er het juiste niet van, heeft ze mijn plotseling wegblijven in Amsterdam met zich zelve in verband gebracht. Ze valt toch mee.

Toen rees het bekoorlijk slottableau weer voor zijn oogen. Wat deed hij hier? 't Was een marteling te weten, dat het meisje, dat hij met heel zijn hart liefhad, hier vertoefde en - voor hem onbereikbaar was.

Hij complimenteerde mevrouw Greving, die in zijn nabijheid een oogenblik alleen stond, met het succes van hare dochters. Juist kwamen dezen de danszaal binnen en spoedden zich naar haar moeder.

‘Tilly, mijnheer Van Vliet is zijn spijt komen betuigen, dat hij den pauzedans zal moeten missen. Hij is onverwacht weggeroepen bij een ernstigen zieke buiten de stad.’ - Fred vroeg om de gunst als plaatsvervanger te mogen invallen.

Met Greta danste hij een Lanciers. Gelukkig dat de snel opvolgende wisselende figuren zijn dame en hem voortdurend bezighielden. Erg onbeduidend kwam hij zich zelven voor, hij wist bijna niets te zeggen. Greta was vermoeid, ze was den geheelen dag in de weer geweest, van 's morgens vroeg af, en daarna de drukte van den verkoop, - 't was of zij eene verontschuldiging wilde zoeken, dat ook zij zoo weinig spraakzaam was.

Vóór den pauzedans had hij een dans vrij en zag een oogenblik toe op het gewemel der vlugge paren. Daar hoorde hij in zijn nabijheid zeggen: ‘Wat is de oudste freule Greving een vroolijk aardig meisje, jammer dat ze al geëngageerd is.’

‘Ik dacht, dat de jongste geëngageerd was; vergis je je niet?’

‘Neen, ik weet 't secuur, uit goede bron....’

Fred had onwillekeurig geluisterd - met geheel zijn ziel....

Voor het souper had hij een afzonderlijk tafeltje veroverd. Tilly was aanstekelijk vroolijk. Toen hij haar feliciteerde met den bijval, dien het keurige tableau had gevonden, antwoordde zij:

‘'t Stond me lief, niet waar, die witte vlasharen uit de muts en die hoornen bril? Ik schrok voor me zelf. U zult moeten bekennen, dat ik niet ijdel ben. Ik vond het erg aardig, dat het in den smaak viel. 't Was een idee van tante Claire en papa had het venster met den wilden wingerd geschilderd.’

‘Hoe maakt freule Weringsdorf het? Wat is het lang geleden, dat we gezellig gekeuveld hebben, freule.’

‘A qui la faute. 't Is héél lang geleden sedert uw laatste bezoek.’

Alfred keek strak voor zich en antwoordde niet.

‘Als ik nu ook zoo spraakzaam word als u, dan kan 't goed worden. Noemt u dat gezellig keuvelen?’

‘Freule, hebt u nooit er van gehoord, dat men zwijgt. juist als men heel veel te zeggen heeft, omdat men niet weet hoe te beginnen?’

‘Lieve deugd, neen! 't Is om een spraakindigestie te krijgen, dat alles op te kroppen!’

‘Als tante Claire nu op uw plaats zat en niet zoo doof was, dan zou ik misschien beter kunnen zeggen wat me op 't hart ligt.’

‘Ja, tante Claire soupeert niet meer met jongelui en twee uren geleden was ik ook een oude vrouw, - veronderstel maar, dat ik tante Claire ben en steek gerust van wal.’

‘Dan maar in eens met 't hooge woord er uit! Is het waar, freule, dat binnenkort een engagement in uwe familie bekend zal worden?’

‘Ja,’ zei Tilly, terwijl ze bloosde en schalks lachte, want er ging haar een licht op. In 't dorp had men verteld, dat der Vetter voor Greta kwam. ‘Ja, dat is waar, één van ons beiden is geëngageerd. Raad eens wie, Greta of ik?’

‘Natuurlijk freule Greta!’

‘Zoo,’ lachte Tilly, ‘galant als altijd, maar toch misgeraden, niet Greta maar ik!’ ‘Freule Tilly, u bent een engel, dat u dien Duitschen Vetter wilt trouwen!’

‘Wel, wel, zou men niet zeggen: een papa van twaalf dochters, die blij is er één geplaatst te hebben! Maar, waarom bent u nu toch zoo blij, dat ik van 't tooneel verdwijn? Ik dacht, dat we nogal goede vrienden waren, want daarom vertel ik het u ook, 't mag nog niet publiek worden.’

‘Moet ik dat nu heusch vertellen? Kunt u met de hand op 't hart verklaren, dat u me niet begrijpt?’

‘Met de hand op 't hart: neen, dat kan ik niet, want mijn hart heb ik verloren, maar wie vertelde u toch, dat Greta geëngageerd was met “der Vetter,” zooals ze zeggen, spreek maar van Kurt, hoor, Kurt von Birschau, 'n flinke naam, niet waar, Kurt?’

‘Ja, kort en bondig,’ lachte hij. ‘Wie 't me vertelde: primo Trui van den pastoor, - niet lachen, freule, want ik schaam me al genoeg over mijn lichtgeloovigheid - dan hebt u er zelf op gezinspeeld door te zeggen: daarover kan Greta beter oordeelen.’

‘Ja, ik bedoelde daarmee juist, dat ik hem niet meer objectief beoordeelen kan - ik beschouw hem nu uit persoonlijk oogpunt - maar verder, wie beweerde het nog meer?’

‘Van avond werd 't door iemand tegen een ander, 'k zal maar zeggen: uitgeflapt, 't was niet voor mijn ooren bestemd.’

‘Zeg u alleen: werd het door een heer of door een dame verteld?’

‘Door een dame.’

‘Zeker iemand, die het in de kaarten gelezen heeft?’

Het gesprek werd afgebroken. Men bracht champagne, die hoog schuimde in de spitse glazen.

‘Freule Tilly, niemand hoort ons: ‘à nos amours! Lang leve doctor Kurt von Birschau!’

Blozend klonk zij. Toen dwong zij haar gezichtje in een ernstige plooi, ofschoon het jubelde in haar hart. ‘Nu moet u eens luisteren naar een mensch van ondervinding, - kalmpjes aan! Ik zal oprecht zijn, er is iets niet in orde. Ik heb het heel ver in de strategie des levens gebracht en zal eerst het terrein verkennen. Reken op mij, maar: niet te haastig! - Iemand, die ik geheel doorzie, moet door de mand vallen. Een kaartlegster, als ze oprecht was, zou zeggen: er is een zwarte vrouw in 't spel. - Blijf niet zoo lang meer weg, kom dikwijls en wees opgewekt als vroeger. Heusch u deedt me in den laatsten tijd denken aan den roerdomp, die zijn somberen toon doet hooren. U bent niet beleedigd?’

‘Freule, ik beloof u alles en ik wil niet in herhalingen vallen, maar 't geen ik straks beweerde omtrent uw persoon, zeg ik nog eens....’

‘Ja, dat zegt Kurt ook en dan is 't zoo!’

Hartelijk namen de bondgenooten afscheid van elkander.

De familie Greving keerde niet lang na het souper huiswaarts. Van Heeteren vergezelde haar naar 't rijtuig. Ook Alfred snelde toe om nog een afscheidsgroet te brengen. Op 't oogenblïk, dat Greta het laatste in het rijtuig stapte, viel een orchideeëntak uit haar ceintuur. Haastig bukte hij zich en verborg hem.

Greta was doodmoe, Tilly echter opgewekter dan ooit. Ze babbelde op den terugweg onophoudelijk door. Ze vergezelde Greta, die er bepaald slecht uitzag, naar haar kamer en terwijl ze, teedermoederlijk, haar hielp zich te ontkleeden, ratelde het vlugge mondje maar altijd door over het succes van het feest, de tableau's, het dansen.... over Alfred sprak ze echter geen woord.

Toen kwam 't eindelijk als een zucht van Greta's lippen: ‘Wat had je 't toch druk met Van Hoogerwoude? Wat vertelde hij toch?’

‘Ja, als ik je dat zei, zou je ook weer niet tevreden zijn.’

‘Niet tevreden zijn! Wat zei hij dan?’

‘Hij zei, dat ik een engel was.’

‘Dwaas kind, praat nu toch eens ernstig.’

‘Nu, ernstig, hij heeft het werkelijk gezegd, maar weet je waarom? Omdat ik

[p. 195]

zoo lief was de Vetter te trouwen en hij had gehoord, dat die voor jou bestemd was.’

‘Mijn God, wat heb je dan toch bepraat?’

‘Niets, waar jij je ongerust over behoeft te maken, maar,’ - terwijl ze Greta innig in haar armen sloot - ‘wil je me beloven, dat je dien omgang met Henriette zult verminderen? Ik ben heilig overtuigd, dat zij valsch is. Greta, jij bent zoo eerlijk, zoo oprecht, je meent, dat iedereen zoo is. Lieveling, je vergist je. Henriette tracht je onwaarheden te doen gelooven. Je bent veel te lief en te goed om coquet te zijn en je de hulde van een jong mensch te laten welgevallen, om hem later zooveel te koeler te behandelen. Er zit dus wat anders achter. Henriette heeft van avond hardop gezegd, dat jij met Kurt geëngageerd bent - ja, ik weet zeker, dat het Henriette is geweest! Sprak je toch ook maar eens met anderen, die goed van hem vertellen! Ik sprak van avond iemand, die enthousiast over hem was, die zeide, zich geen trouwer, braver vriend te kunnen voorstellen. Ik vroeg hem: een erge pretmaker, niet waar? Hij keek me verbaasd aan. Een pretmaker, ja, in den goeden zin van 't woord, vol dolle zetten, maar geen, waarover hij zich ooit behoeft te schamen. Voor iemand van zijn positie, zijn fortuin en zijn uiterlijk, is 't wonderlijk, dat hij zoo jongensachtig eenvoudig bleef. - Als mijnheer Van Heeteren voor hem had moeten pleiten, had hij het niet warmer kunnen doen.’

Greta zat, met het hoofd gebogen, het gezichtje strak, te peinzen. Een traan - en nog een drupte op Tilly's hand.

‘Zusje, wees niet bedroefd, alles zal terecht komen.’ En fluisterend, dicht bij haar oor: ‘Heb je gezien, dat hij den tak met orchideeën heeft opgeraapt en als een dierbaar kleinood verborgen?...’

Een gloed steeg op in Greta's wangen en als tot zich zelf zeide ze: ‘Als hij maar geen kou heeft gevat zonder overjas en hoed.’

Nu moest Tilly toch glimlachen. ‘Daar maak ik me niet ongerust over, maar zijn hart heeft kou gevat door jou koelheid! De arme jongen, hij meende het zoo goed en met dat al werd hij ontvangen als Mephisto in het wijwatersvat - en dat alles omdat je laster geloofde!’

Altoos nog het kopje gebogen, hoorde Greta den wijzen raad en de zusterlijke vermaningen aan. Ze was onaardig geweest, hij moest haar een nest vinden, maar hij had zich het eerst teruggetrokken en toen moest ze toch wel denken, dat hij haar niet meer liefhad. - Hij had haar vermeden, maar zij - was koel en ongewoon tegen hem geweest.

Zij had hem lief gekregen met geheel het vast geloof van haar jong vertrouwend hart. Onuitsprekelijk had zij geleden, toen dat geloof geschokt werd, en stil en eenzaam had zij gemeend haar leed te moeten dragen. Zou alles nog goed kunnen worden? Alfred's vriendelijk en eerlijk gelaat zag zij nu duidelijk voor zich, trek voor trek. Hoe had zij ooit geloof kunnen hechten aan de praatjes van Henriette. Tilly had gelijk. Henriette speelde een valsch spel, maar waarom?

‘Kom, schoone slaapster, zet je droom in werkelijkheid voort, 't is al zoo laat, droom nu van gouden geluk.’

Toen keek Greta Tilly dankbaar, maar nog vragend in de oogen: ‘Zou ik werkelijk nog gelukkig worden?’

Gedachtig den goeden raad van Tilly, bezocht Alfred, zoo dikwijls als hij dit met de bezoeken aan zijn ouders te Brussel overeen kon brengen, de familie Greving. 't Bleef echter bij visites in den familiekring, gelegenheid tot een meer vertrouwelijk gesprek zooals op Valkenoord bood zich niet aan en zijn omgang met Greta bleef altijd nog gedwongen.

Zij was echter meer opgewekt en fleurde merkbaar op.

Beide zusjes waren in de M....sche kringen zeer gezocht en gingen veel uit. Alfred hoorde allerwegen haar lof verkondigen en Van Heeteren raakte niet uitgepraat over de lieftalligheid en eenvoud der freuletjes. ‘Wat een verschil toch met haar nichtje Vredenstein! Heb je van haar avontuur den vorigen zomer in Spa al gehoord? Niet? Je weet dat ze altijd buitengewoon veel werk van haar toilet maakt, maar in Spa moet ze éblouissant geweest zijn, waardoor ze dadelijk den naam had zeer gefortuneerd te zijn. Ze werd er zeer gevierd. Onder haar aanbidders was een jongmensch met een goedklinkenden naam, 'n echte gommeux, die ernstig zijn hof maakte, wat in goede aarde viel. Men mompelde al van een engagement. Intusschen schijnt het jongmensch informaties te hebben ingewonnen omtrent den financieelen toestand en op een goeden morgen was mijnheer verdwenen, nog bovendien een flinke speelschuld achterlatende.

‘Juffrouw Vredenstein vond het toen beter Spa te verlaten, maar het verhaal heeft zijn weg hierheen gevonden en loopt als een vuurtje rond. Zij logeert nu in Berlijn.’

Fred schudde het hoofd. ‘'t Is jammer van het meisje!’

‘Heeft ze haar netten ook niet naar jou uitgezet? Dat wordt verteld! 't Is geen loutere nieuwsgierigheid, maar ik geloof, dat je tegenwoordig in een zeldzaam slecht blaadje bij haar staat. Ze kon niet nalaten, telkens als het gesprek op jou kwam, je een flinke veer te trekken, op een handige manier, dat moet gezegd, want ze zocht altijd verontschuldigingen.’

‘Dan ben ik blij, dat ze vertrokken is. Er gaat me nu een licht op. Ik dank je, dat je 't me gezegd heb, 'k heb het al eerder vermoed.’

(Wordt vervolgd.)