De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 19

Bewogen levens.
Vrij naar het Engelsch,
door W.G.

VIII.
Op het ziekbed.

‘Als de blaren vallen keer ik weer,’ had William Bellenger het arme meisje ingefluisterd, wier hart hij in verwarring had gebracht. Het loof in tuin en bosch, op bergen en in dalen was reeds lang verdord en gevallen.

Ellen's wangen werden dagelijks bleeker, de uitdrukking van haar gezicht steeds raadselachtiger en haar zwaarmoedige blik verried een innerlijke onrust, die niemand uit haar omgeving begreep, en waarvan zij de reden niet vertellen wilde. Elken morgen, als zij na een slapeloozen nacht opstond en haar hoofdkussen met tranen van verdriet en smart bevochtigd was, koes-

[p. 84]

gewichtige tijding, naar de schilderij van alex. marcks.

[p. 85]

militaire oefening, naar de schilderij van j. hoynck van papendrecht.

[p. 86]

terde zij de hoop: ‘Heden zal hij komen.’ Maar als de zon in 't westen ter ruste ging en de avond zijn dichten sluier over de aarde wierp, zag zij zich in haar verwachtingen bitter teleurgesteld.

Eindelijk kwam hij. Het was op een helderen dag in de tweede helft van November. Ellen, die droomend en treurig door het venster naar buiten zag, zag hem den weg afkomen en het oude huis binnengaan. Met een vreugdekreet borg zij haar gezicht in beide handen. Bezorgd en vol deelneming kwam haar moeder aangeloopen. ‘Wat is het, mijn kind?’

‘Ik ben zwak en ziek en droomde!’ antwoordde zij en tranen glinsterden in haar groote oogen.

Nu opende tante Debby de deur en liet William Bellenger binnen.

‘Hier is mijnheer Bellenger,’ zei ze. Nadat hij allen gegroet en Ellen warm de hand gedrukt had, vertelde hij, dat een verre reis hem langs Deerwood gevoerd had, waar hij eenigen tijd moest verblijven, dien hij zich ten nutte maakte om zijn kennismaking van den vorigen zomer te vernieuwen. Vriendelijk noodigde hij Ellen uit een kleine wandeling met hem te gaan maken, welke uitnoodiging haar verheugde en met blij gelaat werd aangenomen.

Nu vertelde William aan het tot hem zoo gelukkig en verheugd opziende meisje, hoe gedurende al die treurige maanden van scheiding hem slechts haar stem in zijn oor geklonken, hoe haar beeld hem steeds voor den geest gezweefd had.

‘Ik meende stellig,’ zei ze zwaarmoedig - ‘dat ge me vergeten hadt. Hoe bedroefd was ik, toen allen waren weggegaan, gij, Walter en Jessie. Vergeef me, William, - maar als ik aan Jessie's schoonheid dacht, dan meende ik, dat gij niet meer bij mij zoudt komen.’

William voelde zich door die eerlijke vertrouwelijkheid geheel verslagen. Hij zag in, wat ellendeling hij was om het onschuldige en hem zóó vertrouwende meisje te bedriegen.

‘Ja, Jessie is schoon; maar geloof me, Ellen, - ik kan slechts ééne liefhebben, en die zijt gij!’ Had hij er de middelen voor gehad, William zou misschien het arme lijdende meisje als zijn vrouw naar een warmer klimaat gebracht en alles gedaan hebben, om haar gezondheid te doen terugkeeren. Niet alleen de middelen ontbraken hem, maar zelfs de kracht en de moed om haar zijn huichelarij te bekennen.

En het was hem dan ook niet onwelkom, een goed voorwendsel te vinden, om naar huis terug te keeren; want dit samenzijn was voor den lafaard hoogst pijnlijk.

‘Spoedig kom ik weer naar de hoeve terug,’ troostte hij het weenende meisje, dat voor de scheiding na een zoo kort weerzien beefde, ‘dan zal ik met uwe moeder spreken en haar mijn liefde voor u bekend maken. Tot zoolang moet gij er over zwijgen. Mijn trotsche familie wil hiervan in 't geheel niets hooren. Ik zou u gaarne schrijven, maar dat zou opzien baren. Ontvang de verzekering, dat ik u, en u alleen bemin.’

Zij gingen het huis binnen; nog een korte poos en William ging naar het station. In Ellen's oogen parelde een traan, toen zij den vertrekkende nastaarde. Ja, zij zou trachten tevreden te zijn en zij hoopte.

*_**

Februari was gekomen. Ellen lag al langen tijd op het ziekbed. Haar verlangen naar den geliefde, dien zij met geheel haar argelooze ziel aanhing, werd elken dag sterker en sterker, naarmate haar krachten afnamen, en haar kwaal verergerde; hoe meer zij den dood voelde naderen, des te heviger begeerde zij hem te zien. Ze besloot hem te schrijven.

‘Ik weet, dat ik ga sterven,’ schreef zij. ‘Wilt gij niet komen? Gij kunt zoo gemakkelijk, en het zal mij zoo goed doen en verheugen. Bemint ge me nog, William? Laat me in de meening sterven, dat gij me werkelijk heb lief gehad. Kom en zeg het me nog eenmaal, - nog eenmaal wil ik uw stem hooren. Als ik begraven ben, William, kom dan alleen hier naar de plaats, waar gij me alleen slapend hebt gevonden op het graf mijner moeder en waar ik dan zelf zal liggen. God moge u vergeven, als gij me bedrogen hebt, en met mijn liefde gespot! Kom vlug, William, kom! William, ik moet sterven.’

De brief bereikte William op den avond, toen hij zich gereedmaakte om naar het feest bij mevrouw Reeves te gaan. Ondanks al zijn lichtzinnigheid en zijn bedorvenheid sneden hem toch de woorden van het meisje door het hart. Hij beefde en zijn oogen werden vochtig, want nu voelde hij, dat wat er nog edels was in zijn hart Ellen beminde. - Eenige dagen later vertrok hij naar Deerwood.

De winterzon daalde langzaam ter kimme en haar laatste stralen beschenen het bleeke, schoone gelaat van Ellen, die in dezelfde kamer, waar Walter's moeder gestorven was, afgemat en droomend in een stoel rustte. Treurig zag ze de rookwolken na, die de machine van den sneltrein uit New-York, welke op eenigen afstand het huis voorbijging, uitgulpte.

‘Moeder,’ zei ze eensklaps, ‘komt daar niet de omnibus van de hoogte af?’

‘Je hebt gelijk, mijn kind,’ antwoordde haar moeder, de zieke liefdevol aanziende, ‘zouden we van avond nog bezoek krijgen? Misschien komt Walter, ofschoon ik hem in mijn laatsten brief niet heb meegedeeld, hoe zwak gij waart. Waarom zouden we hem noodeloos verontrusten?’

Een stem van binnen zei haar, dat de zoo lang, zoo vurig verwachte in de nabijheid was. Zij sloeg haar arm vol teederheid om den hals harer moeder en fluisterde haar toe:

‘Moeder, ik heb een dringende bede. Ik heb een voorgevoel, dat William Bellenger me zal bezoeken. Ik moet met hem spreken, laat ons een poosje alleen. Wilt ge, moeder? Later zal ik u alles vertellen.’

De moeder vielen de schellen van de oogen; eensklaps ontwaarde zij de oorzaak van het zielelijden van haar kind.

‘Ellen, mijn kind!’ - sprak zij meer onthutst dan streng - ‘het was niet goed van u, voor uw moeder een geheim te verbergen. Waarom hebt gij het me niet eerder gezegd? Ik zal uw wensch trachten te vervullen, want ik ken en vertrouw u.’

Op dit oogenblik trad William de ziekekamer binnen; zijn lichten groet beantwoordde de bezorgde moeder met een strengen en wantrouwenden blik; toch doorzag zij den man niet, die haar dochter had bedrogen en haar hart gebroken. Aan den wensch van haar wegkwijnende dochter kon zij niet weerstaan en verliet het vertrek.

William en Ellen waren alleen. De lijdende en smartelijke blik van het meisje, dat spoedig zou sterven, had hem getroffen. Evenals vroeger sprak hij Ellen van zijn liefde. Warme tranen ontvloden bij zijn verzekering van liefde Ellen's oogen; zij streed met de gedachte, of het geen groote zwakheid van hem was steeds van bezwaren tot haar te spreken, waar hij toch vroeger reeds mee bekend was. Maar zij wilde hem niet beschuldigen; toch sprak uit haar stem een zacht verwijt, toen zij tot hem zei:

‘Ik vraag niet, of gij vroeger gewenscht hebt me te trouwen. Nu is het te laat er over te spreken; want ik ga sterven. De dood zal mij halen en hem kan ik niet weerstaan.’

Hij hield haar brandende hand in de zijne; de koortsachtige slag van haren pols, haar onnatuurlijk roode wangen en de glans harer oogen, dit alles zei hem, dat zij de waarheid sprak. Nog eenmaal kwamen zijn goede hoedanigheden bij hem boven. Hij sprak, met warmte haar de hand drukkend: ‘Ellen, spreek zoo niet. Ik hoop, dat gij nog lange jaren voor mij zult leven. Zoudt gij weer gezond en sterk worden, zoo ik met u, als mijn vrouw, naar het warme zuiden ging?’

‘O William, is het u ernst? Zullen we gaan?’

William schrok van haar hoop en overlegde, hoe hij zich uit deze door hem zelf veroorzaakte verlegenheid moest redden. Dat zij zoo plotseling zijn voorstel zou aannemen, had de schurk niet gedacht.

‘Vergeef mij, liefste,’ sprak hij op treurigen toon. ‘In mijn groote genegenheid voor u heb ik onverantwoordelijk gehandeld. Ware ik maar vrij mijn hart te volgen, zooals ik wilde. Maar ik kan niet. Luister, Ellen, en dan kunt ge beslissen. Gij hebt er zeker nog nooit van gehoord, dat Jessie en ik door onze ouders voor elkaar bestemd zijn!’

William's stem beefde, toen hij deze leugen uitsprak. Met een luiden kreet was Ellen in haar stoel teruggevallen, haar geheele lichaam sidderde, als door koortsen bevangen. Eindelijk antwoordde zij met zwakke, toonlooze stem:

‘Jessie heeft mij daarvan nooit gesproken, ofschoon zij geen geheimen voor mij had. Bemint Jessie u, William?’

‘En als 't zoo was?’ antwoordde hij. ‘Veronderstel het geval, dat haar steeds voorgehouden was, mij als haar toekomstigen echtgenoot te beschouwen en te leeren waardeeren, en we hadden, steeds van deze gedachten vervuld, met elkaar omgegaan, wat zou dan mijn plicht zijn, Ellen? Ik bemin u meer dan Jessie. Gij zult in deze zaak beslissen, als gij 't verlangt, zal ik Jessie verlaten, haar vader beleedigen en mijne familie teleurstellen. Denk na, Ellen, en besluit dan!’

Niet tevreden met het arme meisje bedrogen te hebben, wilde de ellendeling haar ook nog tot een beslissing dwingen, die hem van haar zou ontdoen. Als een dolksteek drong elk woord haar in de ziel.

‘O God,’ steunde zij na een lange, pijnlijke stilte, ‘Gij beproeft mij zwaar; geef mij kracht het te dragen.’

William wilde haar troosten. Vol smart bedekte zij haar gelaat met beide handen en zuchtte zwaar. Toen heerschte er in de kleine kamer een doodsche stilte. Eindelijk verbrak Ellen het stilzwijgen.

‘Ik ben besloten, William. Ik geef u uw woord terug, gij zijt vrij. Het kost me een groot en zwaar offer; maar ik breng het uit liefde voor u en Jessie. Moge Jessie met u gelukkig zijn, ik vergeef u van harte het onrecht, dat gij mij hebt aangedaan. Nog een laatste bede heb ik te doen, bespaar mij de smart, uw geluk te zien, wacht tot de dood aan mijn nog kortstondig leven een einde heeft gemaakt.’

Deze woorden had zij langzaam, maar met vaste stem uitgesproken. Dan verzocht zij William haar alleen te laten; hij beloofde den volgenden morgen weer te komen, maar zij hoorde niet meer, zij was in haar stoel teruggevallen en brak in krampachtig weenen uit.

Zoo vond de moeder haar dochter; met smartelijke deelneming, met tranen in de oogen, boog zij zich over de lijdende en vroeg naar de oorzaak harer droefheid. Langzamerhand werd zij kalmer en weemoedig. Met nog vochtige oogen zag Ellen in het bezorgde gelaat harer moeder en bad:

‘Vraag me niets, moeder, morgen als hij weg is, zal ik alles, alles vertellen!’

William sloeg den weg naar Deerwood in, om zich naar een hotel te begeven. Als een boosdoener liep hij daarheen, schrikkend voor zijn eigen schaduw, die de maan op den weg wierp.... Zijn geweten deed hem de bitterste verwijten. Met bedrukt gemoed en verwarde zinnen kwam hij den volgenden morgen op de hoeve om afscheid te nemen; hij werd zeer koel ontvangen. Nog eenmaal ging hij naast Ellen zitten, wier gezicht de sporen droeg van een zwaren strijd. Nog eenmaal wilde hij haar

[p. 87]

troosten, nog eenmaal zeggen, dat hij haar nooit zou vergeten, zelfs niet na haar dood. Maar zij weerde met haar hand de zijne af. ‘Laat dat, William,’ sprak zij met bevende stem, ‘dat is voorbij voor mij; ik zal u liefhebben tot mijn laatsten stond - maar we zullen er niet meer van spreken, ik heb mijn strijd gestreden en moet nu aan andere zaken denken. Neem tot afscheid voor de laatste maal mijn hand; wat ik mee te deelen had, heb ik gisterenavond gezegd; als ik daar zal rusten,’ en zij wees naar het kleine kerkhof, ‘bid dan voor mij!’

Zoo vertrok hij; dit afscheid had zijn met schuld beladen geweten geen rust geschonken.

Tegen den avond bracht de post een brief van Walter, waarin deze op roerende wijze de ontmoeting met zijn grootmoeder, mevrouw Bellenger, vertelde. Eer de oude Marshall den brief geheel gelezen had, wierp hij hem ter zijde en riep: ‘Dat mankeerde er nog maar aan; dus ook gij, Walter, hebt u door de Bellengers laten meetroonen, ook u, dien ik als mijn oogappel liefhad, zullen ze mij ontnemen!’

Verwonderd zag tante Debby hem aan. Hoe kon het mogelijk zijn, dat Walter zijn grootvader smart veroorzaakte?

‘Wat is er dan, broer? Wat schrijft Walter; onaangename tijding?’ vroeg zij, over haar grooten bril ziende.

In plaats van te antwoorden, gaf de oude haar den brief.

Nieuwsgierig greep zij hem en las hem tot het einde door. ‘Dus mevrouw Bellenger zal eerstdaags het grafharer dochter bezoeken; ach, als Sep het eens zien kon!’ zei ze in zich zelve. Dan zag zij haar broeder aan, die haar nauwkeurig had gadegeslagen en sprak:

‘Ik begrijp niet goed, wat er in dezen brief is, dat u kwaad maakt; hij brengt heuglijke tijding, die u met vreugde moest vervullen. Hebt gij den brief tot het einde gelezen, broeder?’

‘Och wat, tot het eind gelezen?’ riep hij opgewonden. ‘Toen ik uit het schrijven bemerkte, dat weer een Bellenger den weg van een der mijnen gekruist had, had ik er al genoeg van; ik wil van de heele geschiedenis niets weten.’

Tante Debby kalmeerde haar broeder en maakte hem duidelijk, dat hij de zaak toch verkeerd opvatte; dat de trots van de oude mevrouw Bellenger geweken was voor droefheid en liefde, en zij rust en vrede zocht, door het groote onrecht zooveel mogelijk goed te maken.

Het gelukte haar echter niet geheel en al het mistrouwen van den ouden Marshall te doen verdwijnen, maar toch kon hij de voorstelling, die zijn zuster van de zaak gaf, niet weerspreken.

‘Geve God, dat we ons niet bedriegen!’ Met deze woorden maakte hij een einde aan het gesprek.

*_**

De winter was bijna voorbij; de stormachtige dagen van Maart verkondigden de naderende lente. Op een avond verscheen een dame aan de deur der oude hoeve en vroeg naar de woning van Marshall.

‘Ik heb geen recht op uwe gastvrijheid,’ sprak zij binnentredende, ‘maar een moeder heeft het recht het graf harer dochter te bezoeken, en het huis, waar zij gestorven is. Mij deze gunst te bewijzen, verzoek ik u met een rouwmoedig hart.’

Het was mevrouw Bellenger, - echter was deze trotsche vrouw van vroeger zóó veranderd, dat de familie haar nauwelijks meer herkende. Ondanks de voorafgegane mededeelingen van Walter was het zoolang gekoesterde en gevoede wantrouwen tegen de moeder der gestorvene in het oude huis nog niet verdwenen, en eerst bij haar persoonlijk verschijnen, kwamen de bewoners tot de overtuiging, dat vriendelijkheid en minzaamheid den ouden hoogmoed hadden verdrongen. Tegenover Ellen betoonde zij een innige deelneming en groote liefde, die door het meisje spoedig beantwoord werden. Mevrouw Bellenger verbleef langen tijd bij de kleine familie; de kalmte en rust van het eenzame huis deden haar goed en het zieke meisje had haar hart gewonnen. Op een dag, toen zij beiden vertrouwelijk bijeen zaten, legde Ellen voor haar moederlijke vriendin haar hart open en vertelde de geschiedenis harer liefde, die de oude reeds uit den mond van Ellen's moeder vernomen had.

Tot dusver had mevrouw Bellenger William steeds mistrouwd, maar deze daad, dat hij de liefde van een zoo'n rein en onschuldig meisje als Ellen Howland had bedrogen, doofde bij haar de laatste vonk van genegenheid, die zij voor haar kleinzoon koesterde.

Na twee weken vertrok mevrouw Bellenger met de belofte spoedig weer te komen. Zij keerde naar New-York terug, waar zij het gerucht vernam, 't welk in voorname kringen reeds lang rondging, nl., dat William Bellenger en de schoone Jessie Graham verloofd waren.

IX.
Een onthulling.

Met veel belangstelling vernam de New-Yorksche grootheid, dat mevrouw Bellenger in het deftigste gedeelte der stad een groot huis had gekocht en dat zij dat met Walter Marshall bewoonde. Dat hij eenmaal de erfgenaam zijner grootmoeder zou worden, was de algemeene veronderstelling.

Walter's gemoedstoestand was nog dezelfde gebleven. Op een avond, toen hem het hart weer overvol was, sprak hij met zijn grootmoeder over Jessie's vreemde persoonlijkheid; zij was tegen iedereen vroolijk en opgeruimd, tegen hem koud en afgemeten. Mevrouw Bellenger deelde hem nu zoo voorzichtig mogelijk mede, wat Ellen haar had toevertrouwd. In een verklaarbare opgewondenheid en verfoeiing van William's handelwijze, riep Walter:

‘De ellendeling! Hij heeft met Ellen's hart gespeeld; want nooit heeft hij er aan gedacht haar te trouwen. En zulk een mensch trekt Jessie bij alle anderen voor!’

‘Gij oordeelt in opgewondenheid en daarom te voorbarig. Wie zegt, dat Jessie William voortrekt? Heeft Jessie niet veel meer reden om over nalatigheid van uw kant te klagen? Waarom zoekt gij haar niet meer op, waarom bekent gij haar niet alles?’

‘Grootmoeder,’ antwoordde Walter, en een traan trilde in zijn oogen, ‘ik heb beloofd, niet eerder tot Jessie Graham over mijn liefde te spreken, vóór dat de vlek uitgewischt is, die het ongeluk mijns vaders op mijn naam heeft geworpen. Het schijnt, dat dit nooit zal gebeuren, en daarom moet ik haar aan een ander overlaten. Ik zou echter mijn leed gemakkelijk dragen, als niet juist William de bevoorrechte was; want ik wensch Jessie gelukkig te zien, maar hij is een laaghartige. Liever zag ik Jessie dood, dan aan de zijde van dien man.’

‘Vertrouw op God, Walter, en wees man, wankel niet!’ troostte de oude dame.

Op het kantoor vond Walter een brief van zijn grootvader, die hem meedeelde, dat hij zich zeer moest haasten, wilde hij zijn nicht Ellen nog levend aantreffen.

‘De arme Ellen spreekt maar steeds van mevrouw Bellenger en Jessie,’ schreef de oude Marshall, ‘en misschien wil uw grootmoeder wel komen. Zij scheen veel van haar te houden.’

Walter had besloten, den volgenden morgen vroeg af te reizen. Zijn eigen leed vergetend, dacht hij er over na, hoe hij Jessie kon laten weten, wat hij vernomen had, toen William eensklaps bij hem binnenkwam.

‘Hé, ouwe jongen,’ riep deze, ‘wat scheelt er aan? Je ziet er erg bedroefd uit!’

Walter zag hem met een verachtenden blik aan.

‘Ellen, het offer van je huichelarij ligt te sterven!’ riep Walter den ellendeling toe, elk woord met nadruk uitsprekend.

‘Ellen stervend!’ herhaalde William en viel bleek van schrik op een stoel neer; hij waagde het niet Walter tegen te spreken, hij was zijn schuld bewust. Walter zag met eenige voldoening, dat William toch nog niet alle gevoel verloren had en ging iets zachter voort:

‘Hier, William, is de brief van grootvader, die de droevige tijding brengt; zend hem dadelijk naar Jessie Graham, daar Ellen haar nog eenmaal wenscht te zien, en zeg haar, dat grootmoeder en ik haar morgenvroeg aan 't station zullen wachten.’

William gehoorzaamde werktuiglijk; hij kon Walter's blik niet verdragen en liep haastig naar buiten. Niet alleen het bericht van Ellen's naderend einde had hem zoo aangegrepen, want hier was hij reeds lang op voorbereid, maar veel meer het feit, dat Walter van zijn doen afwist. Zouden op het laatste oogenblik nog al zijn plannen verijdeld worden, waarvoor hij zooveel offers gebracht had, waarvoor hij al zijne goede neigingen had onderdrukt? Nog eenmaal draalde William een oogenblik. Zijn goede natuur maande hem aan, het schandelijk spel, dat hij speelde, op te geven, het jonge meisje, dat hij zoo schandelijk bedrogen had, te troosten en de wereld te toonen, hoe dierbaar zij hem was. Maar valsche schaamte hield hem terug; hij sprak: ‘Ik kan niet, ik kan niet!’ en met deze verontschuldiging stelde hij zich tevreden. Hij stak den brief in zijn zak, besloten, hem niet aan Jessie te geven. Voor het geval, dat later verklaringen er voor noodig waren, zou hij die wel weten te vinden.

Ingevolge zijn afspraak, wachtte Walter den volgenden morgen ongeduldig, maar vergeefs op Jessie. De tijd verliep en hij moest zonder haar vertrekken.

De eerste vraag van het zieke meisje was, toen Walter en zijn grootmoeder bij haar ziekbed kwamen: ‘Waar is Jessie, zij is toch meegekomen?’

Walter vertelde in 't kort, hoe alles zich had voorgedaan. Hij had William den brief van grootvader bij Jessie laten bezorgen, en dezen morgen aan het station vergeefs op haar gewacht.

‘William zal den brief zeker bezorgd hebben,’ fluisterde de zieke. ‘Waarom draalt Jessie dan toch, zij weet toch, hoe zeer ik naar haar verlang.’ Ze wendde haar gezicht naar den muur en weende bitter over de schijnbare onverschilligheid harer vriendin, voor wie zij zulk een groot offer had gebracht.

‘Walter,’ sprak mevrouw Bellenger, terwijl zij dezen ter zijde trok, ‘er heeft misschien een misverstand plaats gehad, en Jessie weet wellicht in 't geheel niet, hoe het hier staat. Wat zoudt ge er van denken, als gij haar vader telegrapheerdet?’

Dadelijk gaf Walter hieraan gevolg en des avonds ontving Jessie het telegram. Met koortsachtig ongeduld wachtte zij den morgen en met den eersten trein vertrok zij naar Deerwood, waar zij door Ellen met aandoenlijke blijdschap begroet werd.

‘O Jessie, hoe verheugt het me dat gij hier zijt en mij het geluk geeft u nog eenmaal te zien. Ik verwachtte u gisteren al met Walter.’

‘Hoe kon dat, daar ik niets van zijn reis afwist. Den brief, dien Walter bij mij heeft laten bezorgen, heb ik niet ontvangen.’

‘Liefste Jessie, ik verheug mij, dat gij zoo schoon en goed zijt,’ fluisterde Ellen.

Jessie zag de zieke bij deze vreemde woorden vol deelneming aan; zij begreep niet, welke edele, onbaatzuchtige liefde haar die had ingegeven. In een schrijfmap, die Jessie vroeger aan Ellen gegeven had, lag een brief, dien Ellen de laatste dagen, dat haar krachten het toelieten, had geschreven. Het was een groet aan William

[p. 88]

en niemand dan Jessie wilde zij hem toevertrouwen. Zij had William vergeven van ganscher harte.

In den namiddag verzocht de zieke haar met Jessie alleen te laten. ‘We willen nog eenmaal samen zijn, zooals vroeger zoo dikwijls gebeurde. Zet je naast mij, Jessie, en leg je arm om mijn hals. Je zult vernemen, hoe lief ik je heb.’

Jessie voldeed aan haar verzoek, Ellen ging verder: ‘Het is goed, dat ik sterf; want geen van ons beiden had geheel gelukkig kunnen zijn, omdat de een deelde in de liefde, die de andere gaarne ontving. Vergeef mij, Jessie, - ik wil hem u niet ontnemen, en als ik dood ben, moet je het hem vergeven, dat hij ook mij een weinig bemind heeft.’

Jessie zag verwonderd in het gelaat harer zieke vriendin en begreep niets van deze vreemde woorden.

‘Ik begrijp u niet, mijn lieve Ellen, van wien spreekt gij; wien moet ik vergeven?’

Louvre te Parijs.
DE EMMAUS-GANGERS, NAAR DE SCHILDERIJ VAN REMBRANDT.

‘O Jessie, gij doet mij leed. Zoudt gij niet weten, wien ik bedoel? Het mag misschien verkeerd van mij zijn, dat ik er van spreek, maar nu, nu het spoedig met mij zal gedaan zijn, moet ik u toch zeggen, hoe gewillig en vol liefde ik de genegenheid van William voor u heb opgeofferd.’

‘William!’ riep Jessie ten hoogste verbaasd uit. ‘Nooit heb ik William Bellenger bemind en zal hem nimmer liefhebben. Wat wilt ge toch eigenlijk zeggen?’

Ellen was ontzet; zij sidderde over al haar ledematen en haar stem klonk onvast, toen zij voortging:

‘Gij wilt me toch niet bedriegen - nu ik ga sterven?’

‘Neen, liefste, neen!’ Jessie drukte het zieke meisje vol teederheid tegen zich aan en ging voort: ‘Verklaar mij alles. Wilt gij? Ik kan u niet begrijpen.’

Ellen raapte al haar krachten te zamen en vertelde zoo kort mogelijk, op kalmen, doch aangrijpenden toon hare vriendin de treurige geschiedenis harer liefde.

Dan riep Jessie verontwaardigd uit: ‘Wee den ellendeling! Welk een afschuwelijk bedrog, zwart als zijn eigen hart! Tusschen onze ouders heeft nooit eenige overeenkomst bestaan. Nooit heb ik er aan gedacht, hem te beminnen. Maar ik voel nu, hoe ik hem veracht!’

Jessie zweeg, want op Ellen's gezicht kwam een trek, die haar verontrustte. De zieke was afgemat op haar bed neergevallen, Jessie zag met door tranen gevulde oogen op de onschuldige lijderes, op de wegkwijnende bloem, die, te rein en te edel voor dit tranendal, door Gods engelen spoedig in een plaats vol vreugde, licht en heerlijkheid zou worden overgeplant.

‘Jessie, dek mij toe, ik word koud,’ sprak Ellen na een oogenblik van stilte, ‘en laat de overigen hier komen.’

Afgemat en moede sloot het stervende meisje de oogen. Jessie liep zacht naar de aangrenzende kamer en maakte den huisgenooten bekend, dat de dood naderde. De priester was, zooals de laatste dagen dikwijls was voorgevallen, 's morgens bij de zieke geweest en had haar de laatste H. Troostmiddelen gebracht en haar voor een beter leven voorbereid.

Een plechtige stilte heerschte in het vertrek; de schemering was ingevallen; voor het beeld van den Gekruiste brandde de gewijde waskaars. Nog eenmaal sloeg het meisje de oogen op, en met een lach van vrede en geluk op het gelaat gaf zij eerst de zwaar beproefde moeder en daarna al den anderen de reeds koude hand. Allen waren op de knie gevallen, allen waren van de waarheid bewust, dat het oogenblik van scheiden gekomen was, waarop een lieve dierbare voor eeuwig werd weggerukt. En zoo sliep ze zacht en kalm in, en toen de maan haar stralen door het venster wierp, bescheen zij het bleeke gezicht van het doode meisje.

X.
De nacht na de begrafenis.

Langs den geheelen straatweg bewoog zich een groote schare naar het kerkhof, om de goede Ellen, die zoo vroeg was heengegaan, onder de eerste lentebloemen te begraven. Daarna keerde men terug, elk met zijn eigen gedachten vervuld, en de buren spraken nog veel van het goede meisje, dat zij begraven hadden. Maar in het huis, waaruit zij was weggedragen, heerschte groote droefheid; de moeder zat weenend en zuchtend in haar eenzame kamer, terwijl Marshall de droeve oogen over zijn familie liet gaan en voor zich sprak:

‘Een graf meer, en een stoel minder. Zij wachten ons in den hemel.’

Jessie had nog met niemand over datgene gesproken, dat zij van Ellen vernomen had; zij wist niet, dat het den overigen reeds bekend was, wat Ellen's hart gebroken had. Nu echter voelde zij een onwederstaanbaren drang iemand mede te deelen, waar haar het hart van vol was, en wien kon zij het beter zeggen dan Walter.

‘Ik zou nog zoo gaarne eenmaal naar het kerkhof wandelen; de lucht is zoo heerlijk. Wilt gij me vergezellen, Walter?’ vroeg zij aan dezen.

‘Als gij 't wilt, zeer gaarne.’

Zwijgend liepen beiden voort, elk met zijn eigen gedachten vervuld. Bij een bocht van den weg ontwaarde Walter een paard, aan een boom vastgebonden, en kort daarop hoorde hij haastige schreden van iemand, die door de weide liep, welke tusschen de beek en de hoogte lag, waarop het kerkhof zich bevond. Hij hield stil en maakte Jessie op hetgeen hij gehoord en gezien had opmerkzaam. Haar blikken volgden den eenzamen wandelaar, die dadelijk op het paard toeliep, in het zadel sprong en in de duisternis verdween. Dit was iets zeer ongewoons voor deze eenzame omgeving en op dit uur.

‘Wat mag dezen eenzamen ruiter op een zoo laat uur naar deze weide gedreven hebben?’ onderbrak Walter het zwijgen. ‘Zou het William Bellenger niet geweest zijn? De gestalte herinnerde mij aan hem. Misschien hebben de folteringen en wroeging den gewetenlooze hierheen gedreven.’

Ondertusschen hadden zij het kerkhof bereikt en waren bij den pas opgeworpen grafheuvel, naast het graf van Walter's moeder, aangekomen. Eer Walter zich zoo ver hersteld had, dat hij Jessie's gesprek kon volgen, nam deze hem bij de hand en sprak goedig:

‘Kom, Walter, zet u naast mij en luister, wat ik u heb mee te deelen, het is de geschiedenis van het engelreine meisje, dat hier onder onze voeten rust.’

Walter volgde en zette zich op de bank bij het graf zijner moeder neer, op dezelfde bank, waarop hij in zijn jeugd zoo dikwijls met tranen in de oogen had gezeten.

(Wordt vervolgd.)