De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 19

Bewogen levens.
Vrij naar het Engelsch,
door W.G.
(Vervolg.)

‘Alles was mijn vader onverschillig,’ ging Walter voort. ‘Alleen wachtte hij in koortsachtige spanning het einde van het treurspel. Uw vader bezocht hem dikwijls - om hem te bewaken, zeiden de menschen; maar zoo hij werkelijk daarvoor gekomen was, dan was hij toch niet waakzaam genoeg geweest. Op een donkeren, stormachtigen avond, - den laatsten vóór het proces weer zou beginnen - toen zware wolken langs het luchtruim joegen en de wind om ons huis gierde en loeide, nam mijn vader zijn lievelingsstoel, denzelfden, dien sinds dien tijd niemand meer durft gebruiken, en ging naast mijn moeder zitten. Hij legde zijn arm om haar hals en vroeg:

‘Ellen, houdt gij mij voor schuldig?’

‘Neen, geen oogenblik!’ riep zij uit, en hij sprak verder:

‘De Hemel zegene u voor dit woord, lieve. Leer ons kind evenzoo te denken over zijn vader en geef hem mijn zegen.’

Mijn moeder was diep ontroerd; zij was niet in staat te antwoorden, maar keek vóór zich en na een kus op haar voorhoofd gedrukt te hebben, ging hij naar zijn vader en sprak:

‘Ik weet, wat gij in uw hart denkt. Maar ik bezweer u, vader, dat ik onschuldig ben. Zegen mij, vader, - zegen uw eenigen zoon voor de laatste maal.’

Daarna legde mijn grootvader zijn bevende hand op het hoofd zijns zoons.

‘Ik zou mijn leven met vreugde opofferen, als ik wist, dat gij onschuldig waart,’ sprak hij met bevende stem. ‘Maar toch zal ik u mijn zegen geven, mijn zoon. Moge God doen als ik!’

Grootmoeder lag in de slaapkamer. Ook naar haar ging mijn vader, knielde bij haar neer en vroeg met een door tranen verstikte stem:

‘Gelooft gij, moeder, dat uw zoon schuldig is?’

‘Neen,’ antwoordde zij en legde zegenend haar hand op zijn blonde lokken.

Hij kuste zijn zuster, - kuste tante Debby, en dan ging hij naar buiten. Tante Debby heeft gezien, hoe hij buiten zijn bleek gezicht tegen de ruiten drukte, om nog eenmaal een blik op zijn jonge vrouw te werpen, daarna verdween hij. Ongerust wachtte men den ganschen nacht op zijn terugkomst; maar uur na uur verliep en hij keerde niet terug. Het was hem onmogelijk naar de gevangenis te gaan en hij had de vlucht genomen. Mijnheer Graham betaalde zijn nu verbeurde duizend gulden en hij moet over de ontvluchting van zijn vriend zeer verheugd zijn geweest en het geld met blijdschap hebben betaald. Toen ik nog een kind was, kon ik de geheele geschiedenis nog niet begrijpen, en ik haatte mijnheer Graham om zijn afgelegde getuigenis. Nu echter moet ik bekennen, dat hij naar recht gehandeld heeft. Ik heb vernomen, dat hij eenmaal tante Mary, Ellen's moeder, bemind heeft, en zij hem ook niet ongenegen was. Maar deze treurige gebeurtenis scheidde ze van elkander. Hij ging naar New-York en huwde daar een voorname dame en zij huwde eveneens een ander.’

‘Heeft men het geld niet weergevonden?’ vroeg Jessie.

‘Nooit, ofschoon tante Debby beweerde, dat Heyward, na de vlucht mijns vaders, groote uitgaven deed. Later heeft hij deze streken verlaten en niemand weet, waar hij zich nu bevindt.’

‘En hoe ging het verder met uw moeder?’

Nu kwamen tranen in de oogen van den jongen man bij de gedachte aan zijn arme moeder en droevig sprak hij:

‘Eenige dagen wachtte zij vergeefs op den terugkeer van mijn vader. Door haar familie werd zij veracht om de schande, die zij over haar gebracht had. Toen is zij gaan liggen, om niet meer op te staan. In de eerste dagen van October werd ik geboren en vijf dagen later lag zij op de doodsbaar aan het venster, waar zij zoo gaarne zat.’

Het verhaal van Walter had Jessie tot in het diepst van haar ziel geroerd. Toen hij geëindigd had en zijn gevoel van smart den vrijen loop liet, vroeg zij op een zachter toon, die het innigste medelijden verried:

‘Hebt gij sinds dien tijd niets meer van uwen lieven vader gehoord?’

‘Slechts eenmaal,’ antwoordde Walter. ‘Zes maanden na den dood mijner moeder schreef hij uit Texas aan mijnheer Graham. Dat was het laatste bericht. Maar Jessie ik zal hem terugvinden. Ik zal zijn onschuld bewijzen, het zal mij gelukken!’

‘Walter,’ fluisterde Jessie diep getroffen en zag hem met haar zachte oogen aan, ‘het ongeluk, dat u en uw ouders getroffen heeft, maakt u mij nog dierbaarder, dan gij mij voorheen waart. Arme vriend, hoe schrikkelijk moet het zijn met zulk een opdracht door het leven te gaan. Ais ik, zwak meisje, u helpen kan uw taak te verlichten, kunt gij op mij rekenen.’

Daar Walter zweeg, ging Jessie voort: ‘Iets hindert mij, drukt mij neer, en ik durf het u niet verhelen. Mijn vader wenscht u in 't vervolg steeds bij zich te houden; want - zoo schreef hij mij in zijn laatsten brief - als Walter zijn studiën voltooid heeft, zal ik hem in mijn zaak en in mijn familie opnemen en hem als mijn eigen zoon behandelen. O, wat verheugde dat mij, wat deed dat mij een genoegen! Maar nu vrees ik, dat William Bellenger deze vreugde zal bederven. Hij zal, daar ken ik hem te goed voor, niet zwijgen over de geschiedenis uws vaders.’

Niet zonder bitterheid antwoordde Walter:

‘Gij hebt gelijk, Jessie! Gij zijt een oprecht en doorziend meisje. Ik dank u, dat gij het zoover niet hebt laten komen en mij hebt gewaarschuwd. Hoe kon ik ook de onzinnige gedachte krijgen, mij aan uwe zijde in den strijd te begeven, waardoor men de op mij rustende smet ook op u zou werpen. Neen, Jessie, vergeef me deze woorden en ik zal verder die stappen doen, die mijn geweten mij in dit geval, in deze omstandigheden voorschrijft.’

‘Gij zijt wreed, Walter, en bitterheid spreekt uit uw woorden. Ik vergeef van harte het onrecht, dat gij mij aandoet. Geloof mij, ook mij klopte het hart van reine vreugde, toen ik dacht aan het weerzien na jarenlange scheiding, en niets zou mij meer smarten, dan wanneer ik uw gezelschap zou moeten missen. Maar het zal niet zoo zijn, Walter,’ smeekte zij met tranen in de oogen, ‘wat gij ook doen wilt, laat het mij eerst weten, voor gij tot de uitvoering er van overgaat. Beloof het mij!’

Diep bewogen greep Walter de hand van het meisje:

‘Ween niet, Jessie, ik ken uw goed en eerlijk hart en uw trouwe, zelfopofferende zorgen voor mij. Heb dank voor uw welgemeende deelneming. Wat gij van mij verlangt, beloof ik u hier.’

De ondergaande zon zond haar laatste stralen door de lindenlaan tot bij Jessie's lievelingsplekje en bescheen twee gelukkige menschen. De droeve sluier van het misverstand was opgeheven en hand aan hand sloegen zij den weg naar de hoeve in.

Toen zij deze bereikten, zat Marshall rookende voor de deur. Tante Debby zat naast hem, en als zij de naderkomenden aanzag, riep zij den jongen dokter plagend toe: ‘Nu, Walter, waar zijn nu de koeien, die je van de wei naar huis zoudt drijven?’

De jonge lui kleurden.

Toen later in den avond, behalve de oude Marshall en Walter, de overige huisgenooten zich ter ruste hadden begeven, zag de oude zijn kleinzoon strak in 't gezicht:

‘Walter, gij waart heden lang met Jessie buiten!’

Walter zag vóór zich en antwoordde verlegen: ‘Ja. We hebben gesproken over mijn armen vader; William Bellenger had hem bij Jessie beschuldigd en ik heb hem verdedigd, zooals het een zoon past!’

De oude steunde, zooals hij altijd deed, als men over zijn zoon sprak; dan zei hij verder:

‘Ik verheug er mij over, dat het niet ernstiger is, dat gij het vertrouwen, dat mijnheer Graham in ons gesteld heeft, niet hebt misbruikt, door zijn dochter het hoofd op hol te brengen.’

Walter was bleek geworden, doch hij antwoordde niet en zijn grootvader ging voort:

‘Ik ben oud, Walter, maar ik heb de dagen van mijn jeugd niet vergeten. Daarom kan ik het zeer goed begrijpen, hoe gij Jessie Graham kunt beminnen. God zegene

[p. 55]

haar. Zij heeft recht op de liefde van den edelsten man en met Ellen heeft zij in mijn hart de beste plaats. Maar voor u is ze niet geboren, Walter. Ik ken mijnheer Graham beter dan gij. Hij is edel en goed; maar hij is even trotsch en de dochter van een millionnair zal nooit huwen met den zoon van een armen....’

‘Houd op!’ riep Walter, de hand zijns grootvaders grijpend. ‘Ik weet alles. Ik weet, dat ik arm ben, ik weet, wat de wereld van mijn armen vader denkt, en ik wil liever mijn geheele leven werken en zwoegen dan toegeven, dat Jessie in onze schande zal deelen. Maar was mijn vader onschuldig, ik zou niet rusten en eindigen, voor ik een naam verworven had, waarop zelfs Jessie Graham trotsch kon zijn; want ik bemin haar, grootvader - bemin haar meer dan mijn leven.’

Walter had op zenuwachtigen toon gesproken, daarna trad hij aan 't venster en zag zwijgend naar buiten in den donkeren nacht. De oude man schudde langzaam het hoofd en sprak zacht:

‘Er is geen hoop voor je, mijn jongen - geen hoop voor je.’

Walter drukte den ouden man de hand en zei hem goeden nacht! Daarna ging hij naar zijn kamer; hij had behoefte aan eenzaamheid. Het was een harde strijd, dien Walter te strijden had; aan de eene zijde de liefde van een jong en jeugdig hart - en aan de andere zijde de koude plichtsvervulling van eer en geweten. Hij knielde voor zijn bed neer en bad lang, tranen liepen hem over de wangen. Maar toen hij opstond, was zijn gelaat kalm en rustig, zijn besluit was genomen.

Den volgenden morgen vond Jessie, dat Walter er bleek en vermoeid uitzag; zij meende, dat het de gevolgen waren van de studie der laatste maanden. Daarna maakte hij Jessie bekend met het plan, dat hij heden nog wilde ten uitvoer brengen. Hij wilde haar vader schrijven, dat hij het aanbod om hem in zijn zaak op te nemen, dankbaar waardeerde, maar er voor moest bedanken, en wel om gegronde redenen, die hij wilde aantoonen door te wijzen op zijn familiegeschiedenis.

Jessie stelde alles in 't werk om hem van dit plan af te brengen, maar Walter bleef bij zijn eens genomen besluit, zoodat zij haar pogingen moest opgeven, zich nog hiermee troostend, dat de invloed haars vaders hem tot andere gedachten zou brengen.

VI.
Mevrouw Bartow.

Jessie's grootmoeder, de deftige mevrouw Bartow, zat alleen en ontevreden in haar kamer. Daar verscheen een bediende met de mededeeling, dat mijnheer Bellenger haar wenschte te spreken. Zij begaf zich dadelijk naar het salon om den jongen man te ontvangen, die zooeven van Deerwood was teruggekeerd. Tallooze vragen moest William beantwoorden: hoe het met Jessie ging - of zij gelukkig was - of de zon haar gezicht niet had verbrand - wat voor menschen die Marshalls waren en nog veel meer.

De laatste vraag was William recht welkom, en hij haastte zich te antwoorden:

‘O, zeer aardige landlieden, die zeer veel van Jessie houden en haar met veel goedheid behandelen. Als ik mij niet bedrieg, dan hopen zij eenmaal Jessie nauwer en inniger aan de familie te verbinden, en ik kan me niet ontveinzen, dat deze hoop nog wel eens verwezenlijkt kon worden.’

De oude dame had blijkbaar de beteekenis zijner woorden begrepen.

‘Hoe bedoelt u dat, mijnheer Bellenger?’

‘Ik meende gezegd te hebben, dat tusschen Jessie en den nieuwen dokter, haar vroegeren speelgenoot, een wederzijdsche genegenheid bestaat, en dat Walter Marshall er aan denkt eenmaal Jessie's hand te vragen.’

Het gezicht der oude dame werd rood van kwaadheid, zij sprong van haar stoel op en riep:

‘Schande, dit jonge mensch, die Richard Graham als zijn weldoener moest beschouwen en vereeren, waagt het, de dochter van een millionnair aan te zien en zelfs naar haar hand te dingen. En Jessie, heeft zij niet zooveel eergevoel, om hem af te wijzen. Is zij niet van de familie Bartow! Dus daarom wil Jessie niet terugkeeren!’

‘Het onderscheid van stand zou nog zoo erg niet zijn,’ sprak William, toen mevrouw Bartow weer was gaan zitten. ‘Het valt me in hooge mate moeilijk, daarover te spreken; en toch is het mijn plicht het te doen en u te zeggen, hoe Walter is.’ En hij vertelde op een toon vol medelijden, in welke verhouding Walter tot zich zelf en tot de schande in zijn familie stond, waarvan mevrouw Bartow in haar laatsten brief aan Jessie gesproken had.

Dit ontbrak er nog maar aan, om de oude dame geheel buiten zich zelve van woede te maken. Zij viel bijna in onmacht. Langzaam kalmeerde zij weer.

‘Uw meedeelingen zijn ontzettend, mijnheer Bellenger,’ steunde zij. ‘Dus Walter, de zoon van den verstooteling en van het door de heele wereld verachte paar, gaat om met mijn kleindochter en zij vernedert zich, om met zulke lieden te verkeeren. Ik zal zelf naar Deerwood reizen, en zal mijn kleindochter zelf spreken en haar zeggen, wat haar stand en afkomst van haar vordert en den jongen op zijn plaats zetten. Mijnheer Bellenger, gij zult me een grooten dienst bewijzen, als gij over dit alles het grootste stilzwijgen wilt bewaren, laat vooral mevrouw Neewes er niets van merken. Vertel haar om Gods wil van deze geschiedenis niets.’

‘Wees gerust. Ik moet er evengoed voor zorgen, deze geschiedenis geheim te houden,’ antwoordde hij; ‘want deze jonge Marshall is te na met mij verwant, ofschoon onze familie hem niet erkent.’

Nadat de jonge man hiermede aan zijn opdracht voldaan had, vertrok hij, terwijl mevrouw Bartow zich gereed maakte zich voor de reis gereed te maken en reeds haar koffer ging pakken.

Midden onder deze bezigheid werd zij door de komst van mijnheer Graham gestoord, dien zij van de oorzaak harer droefheid op de hoogte stelde en vroeg of hij wilde, dat zijn dochter Walter Marshall huwde, ‘den zoon van een....’

Mijnheer Graham, die de eigenzinnigheid der zeer ijdele dame kende, en daartegen, ofschoon vergeefs, dikwijls was te velde getrokken, bleef zeer bedaard en kalm en zei met groote gevatheid:

‘Ik wensch niet, dat Jessie nu al gaat trouwen. Voor het overige geloof ik, dat William Bellenger alles behalve de waarheid heeft gesproken.’

De kalmte, waarmede hij de oude dame beantwoordde, maakte haar nog meer opgewonden.

‘Ik begrijp uw kalmte niet, Richard; het gaat hier om het heil en 't geluk van uw eigen kind en om de eer van de geheele familie. Nu ziet gij de vruchten van uw eigenzinnige daad, waartegen ik u steeds gewaarschuwd heb, om uw dochter in zulk een familie te laten verblijf houden en opgroeien. Maar ik hoop, dat Jessie zelf eergevoel genoeg zal hebben om een onbeschaamde terug te wijzen en op een afstand te houden. Welk een gedachte, om een mensch van zulke afkomst in onze familie op te nemen.’

Dacht mevrouw Bartow bij haar zoon andere gedachten te wekken, zoo had zij zich bedrogen. Deze antwoordde haar op een vasten toon, die haar geheel en al verwonderd en verbluft deed opzien.

‘Walter Marshall is een zeer achtenswaardig jongmensch, dien ik als mijn zoon bemin. Zijn goede eigenschappen en edel karakter zijn mij meer waard dan de schande die hem heeft getroffen. Zijn ongeluk maakt hem mij nog dierbaarder. Ik zeg niet, dat ik zou wenschen, dat hij Jessie zou huwen. Maar als mijn dochter hem bemint en hij haar, zoo zou ik geen gegronde redenen tegen hunne verbintenis weten aan te voeren, ofschoon ik toch liever gehad had, dat die ongelukkige gebeurtenis met zijn vader niet was voorgevallen. Wat die zoogenaamde families en gezelschappen er over zullen zeggen, laat mij onverschillig en koud, terwijl ik mij tegen een verbintenis tusschen William Bellenger en mijn dochter ten sterkste zal verzetten, en ik geloof ook, dat Jessie wel zoo verstandig is, om geen genegenheid voor een jongen man te gevoelen, die alleen zich zelf en de vermaken kent en nooit in staat zal zijn iets uit te voeren, wat tot nut kan strekken der wereld. Hij zal nooit in staat zijn iets goeds en degelijks tot stand te brengen!’

Mijnheer Graham wenschte zijn stiefmoeder goeden avond en verliet de kamer, terwijl de oude dame hem nog nariep, dat zij toch in elk geval naar Deerwood zou reizen en haar kleindochter terughalen. Hiertegen had mijnheer Graham niets in te brengen, daar hij zelf zijn dochter graag bij zich had.

Het vertrek werd op den volgenden morgen vastgesteld, mevrouw Bartow kwam 's avonds van den volgenden dag te Deerwood aan.

‘Toch niet in dit oude, vervallen huis?’ vroeg zij den omnibus-conducteur, toen zij voor den tuin van Marshall's huis stil hield.

‘Jawel, mevrouw, hier woont de oude Marshall,’ antwoordde de oude man, en langzaam en hoofdschuddend liep zij op het huis aan.

Tante Debby was de eerste, die de aankomende zag en zij riep haar nicht toe: ‘Gauw, Mary, vlug. Zie eens, wie daar aankomt. Daar, daar, is zij!’

Men hoorde het kloppen van mevrouw Bartow aan de deur en daar Mary met iets bezig was, ging tante Debby zelf opendoen en de vreemdelinge ontvangen.

‘Woont Jessie Graham hier in dit huis?’ vroeg zij met minachtenden blik de eenvoudige inrichting er van gadeslaande.

‘Ja! Onze lieve Jessie is, met het mooie weer, met Walter en Ellen de bergen ingegaan. Is u soms familie van haar?’

‘Ik ben haar grootmoeder, en morgen zal ik ze mee naar huis nemen,’ antwoordde de dame kwaad.

‘Och, hoe jammer!’ riep tante Debby. ‘Wat zal het Walter spijten, voor eenige dagen is hij van de universiteit naar huis teruggekomen en hij houdt zoo veel van Jessie.’

De goede tante bemerkte in haar eenvoud de verbittering niet van de dame, die tegenover haar stond; daar zij niet onderbroken werd, sprak zij verder. Vooreerst prees zij Walter, dan Ellen en Jessie, en eindelijk gaf zij een kort overzicht van de geheele familie, zonder zelfs Sep te vergeten, van wien zij ten slotte zei: ‘Het was toch zoo'n goede jongen.’

(Wordt vervolgd.)