De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 19

Bewogen levens.
Vrij naar het Engelsch,
door W.G.
(Vervolg.)

‘Is Ellen niet schoon?’

‘Ja, wonderschoon!’ antwoordde William. Hij had zoo luid gesproken, dat de slaapster wakker werd en verward opziende zich oprichtte.

‘Ik was zoo moe, dat ik me moest neerzetten. Ik heb zeker geslapen, want ik droomde, dat ik dood was, en de man, die straks bij ons was, had voor mij een graf gegraven. Waar is hij, Jessie?’

‘Ik ben hier,’ zei William naar voren komend. ‘Geloof mij, waarde juffrouw Howland, liever zou ik mijn eigen graf delven, dan het uwe. Mag ik u behulpzaam zijn?’ en hij bood haar zijn hand. Ellen was werkelijk zeer zwak, en toen William zag, hoe vermoeid zij er uit zag, bood hij haar zijn arm aan. Jessie liep nadenkend op het smalle pad vooruit.

Ofschoon William in een herberg zou overnachten, nam hij toch de uitnoodiging om het avondeten te blijven gebruiken aan, en hij verstond zoo goed de kunst het gezelschap te onderhouden, dat tante Debby hem openlijk een goeden jongen noemde, en Ellen zich heimelijk afvroeg, hoe men er toch toe kwam, de familie Bellenger trotsch en hoogmoedig te noemen. Het was reeds vrij laat in den avond, toen hij het gastvrije huis verliet. Niet onder lustig en vroolijk gekeuvel, zooals dikwijls gebeurde, begaven de meisjes zich dezen avond ter ruste. Ieder was met hare gedachten vervuld en deze liepen ver uiteen.

Voor het eerst had een mannestem Ellen zoet en verleidelijk in 't oor geklonken en diep in haar hartje een sluimerend gevoel gewekt. Het was het onschuldige meisje nu zoo geheel anders dan eenige dagen geleden, en zij wist niet wat het was. Zij keek op naar den sterrenhemel, en hare gedachten verloren zich in de oneindige ruimte.

Geheel andere gedachten hielden Jessie bezig. Gisteren nog had zij met onverdeeld geluk aan Walter gedacht en zich over zijn terugkeer verheugd, en nu was het als lag een nevelsluier over haar ideaal; het was haar, alsof een wreede hand haar geluk was komen verstoren. Steeds weer opnieuw bestormden William's mededeelingen haar geest en kwamen sombere gedachten bij haar op.

William beviel het te Deerwood zoo goed, dat hij hier een week bleef; dagelijks deed hij met de meisjes groote wandelingen en wist deze zoo in te richten, dat hij nu eens met Jessie, dan weer met Ellen in gezelschap was. Met een grooten woordenrijkdom begiftigd en uitstekend de kunst verstaande het een ander aangenaam te maken, wist hij den dames te behagen. Spoedig en snel vervlogen uren en dagen en telkens beviel hij den meisjes beter.

Vooral was dit bij Ellen het geval, bij wie een groote verandering was waar te nemen. Nooit te voren had zij er zoo vroolijk, zoo opgeruimd en levenslustig uitgezien als nu, en tante Debby meende, dat de uitstapjes met mijnheer Bellenger zeer goed voor haar waren. William voelde zich tot Ellen aangetrokken. Ware zij even rijk als beminnelijk geweest, hij zou niet gedraald hebben, haar te vragen zijn vrouw te worden. Zijn bruid evenwel moest geld hebben, en hij begreep zeer goed, dat Ellen voor hem niets anders dan een vriendin zou blijven.

‘We zullen elkaar wel niet weerzien,’ sprak hij, den avond voor zijn vertrek, toen hij met Ellen voor het huis heen en weer liep.

‘Och, gij komt toch weerom!’ zei Ellen, met haar blauwe oogen naar hem opziende. ‘Jessie blijft hier en gij zult haar nog eens komen bezoeken.’

‘Om Jessie zal ik niet meer naar Deerwood komen, haar kan ik dezen winter in de stad genoeg bezoeken; als ik wederkeer, dan zijt gij het, om wie ik kom. Wenscht gij, Ellen, dat ik u spoedig weer kom bezoeken?’ vroeg hij op zachter toon, en met zijn donkere, schitterende oogen zag hij het onschuldige meisje zoo aan, dat zij fluisterend antwoordde:

‘Ja, ik heb gaarne, dat gij komt.’

‘Hier is tot onderpand mijn hand, en als de boomen op de bergen, waar wij samen zoo gelukkig zijn geweest, hun bladeren laten vallen, kom ik terug.’

Het meisje drukte hem hartelijk de hand en zij moest William beloven niemand iets van zijn terugkomst te zeggen. Daarna keerden zij naar de hoeve terug.

[p. 39]

Het was Ellen zoo wonderlijk te moede, als zij in haar kalm en rustig leven van vroeger nooit was geweest.

Jessie had reeds haar kamer opgezocht, daar zij nog een brief moest schrijven, dien de jonge Bellenger, zooals hij beloofd had, voor haar mee naar de stad zou nemen. Ellen ging naar haar toe. ‘Zijt gij het, Ellen?’ vroeg Jessie, een weinig verwonderd haar aanziende, dat zij zoo zachtjes de kamer was binnengekomen. ‘Waar zijt gij zoo lang gebleven? Wie heeft zooeven de tuindeur gesloten?’

‘De tuindeur?’ - sprak Ellen - en zij voegde hier snel aan toe: ‘Ik heb niets gehoord,’ als vreesde zij den moed te verliezen, de eerste onwaarheid uit te spreken, waardoor zij haar geheim moest bewaren. O, had zij maar bekend en haar vriendin haar geheele geheim medegedeeld! Hoe veel zielesmart en harteleed waren beiden gespaard gebleven. Maar zij zweeg; zij had het hem beloofd, en toen Jessie haar lachend vroeg: ‘Heeft mijn lieve Ellen een verborgen liefde?’ wendde zij zich verward om en begaf zich ter ruste.

Ondertusschen zat Jessie, in nadenken verzonken, aan de schrijftafel. De week, dat William hier geweest was, was voor haar zeer ernstig geweest. Het gif des twijfels, dat Bellenger in haar had gestort, had zijn uitwerking gedaan, en met boosaardig genoegen had William het gemerkt en niets verzuimd, om den steeds voortwoekerenden twijfel voedsel te verschaffen. Zijn doel was, het mistrouwen langzaam en geleidelijk bij haar op te wekken voor hem, die het geheele hart van het meisje vervulde en in wien zij tot nu toe niets anders bewonderd had dan waarheid en deugd.

Jessie had een brief van hare grootmoeder, mevrouw Bartow, ontvangen, waarin de oude dame haar kleindochter met kracht verzocht terug te keeren en dan van William's aangenaam geleide gebruik te maken.

Veel liever was Jessie in Walter's gezelschap teruggekeerd. Met oprechte vreugde had zij tot nu toe er aan gedacht, dat haar vader Walter reeds zeer gauw in zijn zaak zou opnemen; hoe schoon had zij het zich voorgesteld, dat Walter steeds bij haar zou zijn, met haar zou omgaan en samen genieten van de genoegens der stad. Dat was nu voorbij. Wat zou haar grootmoeder zeggen, wanneer zij vernam, dat Walter de zoon van die Ellen Bellenger was en van een tuchthuisboef! Op den duur kon het niet verborgen blijven. Deze gedachten drukten zwaar op Jessie en zij was in strijd met haar betere gevoelens, die haar nog steeds herinnerden aan het edele hart van den vriend harer jeugd. Een oogenblik was zij in beraad, aan den uitdrukkelijken wensch van haar grootmoeder gevolg te geven, zonder Walter's terugkomst af te wachten. Dan echter verscheen een lichtstraal in de verwarde zinnen van het jonge meisje, vooreerst omdat zij haren vader geldelijken steun voor Walter's toekomstige positie had gevraagd, en ten tweede omdat het oordeel over hem van haar dierbaren vader den twijfel verbannen had, die door William's slechte inblazingen in haar hart was ontstaan.

Zij stond op. ‘Neen, ik ga niet!’ sprak zij besloten. ‘Ik wil Walter in de oogen zien; ik wil hem alles bekennen en hem vergeving smeeken voor al het onrecht, dat ik in mijn hart hem aangedaan heb. En hij zal mij de geheele waarheid vertellen.’

Daarna zette zij zich neer tot schrijven en deed haar grootmoeder in een langen brief weten, dat zij nog niet terugkeeren kon; spoedig echter zou zij komen. William zou morgen den brief meenemen en Jessie verheugde zich reeds in de gedachte, dat zij weer met Ellen alleen zou zijn.

V.
Walter en Jessie.

Toen William den volgenden morgen geheel reisvaardig de hoeve binnenkwam, was hij zeer verwonderd van Jessie zelf te vernemen, dat zij besloten was te blijven, en hem met een schriftelijke boodschap voor mevrouw Bartow te belasten. Hij had gehoopt, dat Jessie de dringende uitnoodiging van haar grootmoeder niet zou durven afslaan en in zijn gezelschap terugkeeren. Jessie bracht mijnheer Bellenger naar het station. Met denzelfden trein, waarmee William vertrok, kwam Walter met zijn grootvader aan. Jessie had Walter niet bemerkt, en toen hij, haar warm begroetend, haar de hand gaf, klonk het uit haar mond meer verwonderd dan verheugd:

‘Gij, Walter? Heden had ik u nog niet terugverwacht.’

‘Ben ik u daarom minder welkom?’ vroeg Walter met een onderzoekenden blik.

‘O, in 't geheel niet,’ verbeterde Jessie.

Toch was Walter met dit antwoord niet tevreden; eenig mistrouwen maakte zich van hem meester en Jessie leed onder de gedachte, Walter in haar hart onrecht te hebben aangedaan, nu nog meer, daar zij zich het weerzien zoo geheel anders had voorgesteld. Niet zonder voldoening had Jessie bemerkt, hoe Walter een knappe man was geworden, zijn hoog voorhoofd en zijn donkere oogen vervulden haar met fierheid over hem en het deed haar goed hem aan te zien. Zij wilde het hem zeggen bij het begroeten, maar het kwam niet over haar lippen, en zij vroeg alleen, of Walter zich nog William Bellenger herinnerde. Geen vraag kon Walter's argwaan op dit oogenblik meer versterken dan deze. Hij beantwoordde deze vraag bevestigend en vroeg dan, niet zonder ijverzuchtige gedachten, of Jessie hem vroeger goed had gekend.

‘Voor hij naar Europa ging waren wij dagelijks bij elkaar,’ antwoordde zij. ‘Zooals gij weet, woont hij nu weer in New-York, en grootmoeder meent, dat hij de beste aller jonge mannen is.’

‘Ja,’ antwoordde Walter. ‘Het schiet mij juist te binnen, wat uw vader mij eens daarvan verteld heeft, zij wil u met hem doen huwen.’

‘De menschen zouden dat zeker van beide zijden voor een goede partij houden,’ antwoordde Jessie.

Dit ontwijkend antwoord kwetste Walter; hij had gedacht, dat Jessie haar huwelijk met William beslist zou afwijzen, daarom zei hij geprikkeld:

‘Toen uw vader mij de meedeeling deed van het voornemen uwer grootmoeder, voegde hij er bij - en het klonk als een vonnis - liever zag ik haar dood dan gehuwd met een man uit die familie.’

Walter had deze woorden op zoo harden toon gesproken, dat Jessie hem verschrikt in zijn ernstig gelaat zag. Zij zweeg en scheen in gedachten verzonken. Langzamerhand was men de hoeve genaderd, waar de jonge doctor onder de hartelijkste woorden werd welkom geheeten. Walter bleef echter ontevreden, want zij, naar wier wederzien hij zoo verlangd had, had hij niet meer als de oude aangetroffen, en dit schreef hij toe aan een stille genegenheid voor William.

Den volgenden morgen moest Walter geheel besteden voor het afleggen van bezoeken, die hij in Deerwood te maken had, en eerst lang na het middageten kwam hij terug. Wat hij op deze bezoeken gehoord had, had er niet toe bijgedragen om de verstandhouding tusschen hem en Jessie te verbeteren. Van verschillende zijden was hem medegedeeld, hoe William en juffrouw Graham vertrouwelijk met elkaar hadden omgegaan. In een slechte stemming kwam Walter dan ook thuis.

‘Jessie is op de bank in de laan,’ zei tante Debby hem, en zij ried hem aan naar haar toe te gaan en haar een weinig afleiding te verschaffen; want sedert mijnheer Bellenger vertrokken was, was zij erg stil en terneergeslagen.

Was het de bedoeling geweest van de goede tante Debby, Walter nog meer van Jessie te vervreemden, zoo had zij geen betere woorden kunnen kiezen, om haar doel te bereiken; want de jonge man had geen lust een droefheid af te leiden, die door het vertrek van Walter Bellenger was ontstaan.

Jessie zat nog steeds op de bank en luisterde scherp toe, of het geluid van voetstappen ook een naderende aankondigde. Reeds meermalen was zij door een of ander geluid uit haar overpeinzingen opgeschrikt, maar uur na uur verstreek, elke minuut leek haar een eeuwigheid. Zij had zich naar hier begeven, met de bedoeling, Walter gelegenheid te geven haar alleen te kunnen spreken, om zoodoende het misverstand en de daardoor ontstane koele verhouding uit den weg te ruimen.

Ook Walter had die namiddag schrikkelijk lang geduurd; in huis, noch in den tuin kon hij rust vinden; alle plaatsen en plekjes, die hij zoo dikwijls bezocht had en waar hij steeds gaarne geweest was, lieten hem nu geheel onverschillig; het huis en de tuin schenen hem eenzaam en verlaten. De zon was reeds ondergegaan, toen Walter zich verwijderde met het voornemen om, zooals hij vroeger altijd gedaan had, de koeien naar huis te drijven. Hij sloeg de richting in naar de weide, waar de dieren graasden, maar spoedig veranderde hij van gedachten en sloeg den weg in, die naar de dreef voerde, en hij bereikte de bank, die hij eens zelf gemaakt had, en waarop Jessie zat, die weende als een kind.

(Wordt vervolgd.)