De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 18

Bij de Platen.

De dame met de mof. -

Een vriendelijk, innemend gezichtje en een rank figuurtje, dat is de eerste indruk, dien men van de jonge dame op onze eerste bladzijde krijgt. Glimlachend kijkt ze de wereld en de toekomst in, en men kan er zeker van zijn, dat ze van het leven enkel nog maar de zonnige zijde gezien heeft.

Wat vooral de aandacht onzer lezeressen zal trekken is, gelooven wij, de mof van zeer eerbiedwaardige afmetingen, waarin de jonge dame haar kleine handjes verbergt. Verder vermoeden we, dat ook de hoed, die het dametje lang niet onaardig kleedt, den lezeressen zekerheid zal hebben gegeven, dat het door mevr. Vigée-Lebrun geschilderde portret, te vinden in het Musée du Louvre te Parijs, geen dame voorstelt, aan wier toilet men de jongste mode kan bestudeeren. Maar dit behoeft ook niet, en zooveel te minder, waar het werk van mevrouw Vigée tot hetgeen men superieure kunst noemt mag gerekend worden.

Vischmarkt te Amsterdam. -

Een eerste blik op deze gravure doet reeds den schilder van ‘Een straat in Dordrecht’ en ‘Aan het kanaal’ herkennen, waarmee de lezers in no. 45 van dezen jaargang hebben kennis gemaakt. De Berlijnsche schilder Hans Herrmann is een knap artist, die met voorliefde en groote zorg de schilderachtige hoekjes uit ons land behandelt en zich voelt aangetrokken tot het volksthümliche.

Zijn ‘Vischmarkt te Amsterdam’ is er een nieuw bewijs van, en die vischmarkt heeft hem te meer gefrappeerd, omdat ze met haar drukke bedrijvigheid een zoo karakteristieke tegenstelling vormt met de romantische St.-Anthonie-waag, die veel heeft van een oud kasteel, daar ze vóór de laatste vergrooting der stad tot poort diende. Het eerbiedwaardige oude en het drukke nieuwe vindt men hier bijeen.

Mooi is ook dat wazig vergezicht in de stad, maar het knapst gedaan zijn de typische figuren, waaronder de oude heer met zijn steile witte haren en steilen hoed het meest markant is, die leuk en gemoedelijk staan te luisteren naar de aanprijzing harer waar door de gewiekste koopvrouw.

Winterlandschap. -

Wat een ongemeene bekoorlijkheid bezit dit winterlandschap! Zijn het de hooge, statige boomen, wier kaal getakte zoo spichtig opsteekt en zooveel van de stammen zien laat; is het de beek, die in haar kronkelenden loop tal van kleine inhammen maakt in de lage oevers, met ijl riet begroeid; is het de witte vlakte, die daar zoo vreedzaam voor ons ligt, of de donkere, sneeuwige lucht, - of is het dit alles te zamen in stille harmonie, dat op den beschouwer een zoo aangenamen indruk maakt?

Een lentelandschap met uitbottend groen is verrukkelijk, een zomerlandschap in vollen rijkdom van bloemen- en vruchtenweelde grootsch, een herfstlandschap met donkerder tinten, doorademd reeds van den naderenden winter, aangrijpend; maar een winterlandschap als dit in zijn smettelooze blankheid van zuiver wit is bekoorlijk en wellicht mooier nog dan al het andere.