De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 18

[p. 257]

[Nummer 33]

zwaar weer, naar de schilderij van lionel walden.

[p. 258]

Lottie.
Door Daniella.

Dagboek van Lottie.

18 October. Aankomst in de residentie.

Wat sprong ik met een benauwd hart uit den coupé, waar ik de laatste twee uurtjes moederziel alleen in had doorgebracht. Ik scherpte goed mijn geheugen gedurende de laatste oogenblikken, om me nog eens te binnen te brengen, dat ik voorzichtig moest zijn. Hetgeen me het meest vervulde, mijn engagement, moest nog geheim blijven. Een van de nichtjes met neef Emile, Leidsch student, waren aan den trein om me af te halen. De begroeting was hartelijk, maar met Emile vlotte het gesprek het best. Oom, tante en mijn oudste nichtje Irma wachtten mij thuis en heetten me ook hartelijk welkom. Na even gezeten te hebben zei tante: ‘Nu kinderen, naar boven, we hebben nog juist tijd ons te kleeden voor het diner.’

Na een kwartiertje klopte tantes kamenier en vroeg of ze mij kon helpen met mijn toilet. Ik was juist bezig mijn japonnen uit te hangen in de groote, daarvoor bestemde kast. Ik dankte, zeggende: ‘Ik kap en kleed mij altijd alleen.’

‘Mevrouw meende, dat u misschien uw haar wat anders wilde opgemaakt hebben,’ en meteen kwam Annette de kamer binnen. ‘Als ik u met rollen mocht kappen, zou uw haar beter uitkomen.’

Ik had bijna gezegd: ‘'t Kan me niet schelen,’ maar aangezien tante het scheen te wenschen, ging ik geduldig als een lam voor de toilettafel zitten. Annette begon haar kunstwerk. Weldra vroeg ze: ‘Kijkt u heelemaal niet eens in den spiegel? het staat u zoo lief.’ Om haar plezier te doen keek ik; het stond vreemd, vond ik.

‘Wat voor toilet zult u aandoen? Mag ik u helpen?’

‘Dank je, Annette, ik kom dadelijk beneden.’ In een wip had ik een witte rok en rose zijden blouse aangetrokken, en toen ik beneden kwam leek tante tevreden over me.

's Avonds gingen we naar een concert in Diligentia, waar heel mooi gezongen werd; toch was ik blij weer thuis te komen, in het vooruitzicht alleen op mijn kamertje te zijn.

19 October. Ik sliep vannacht slecht en toen Annette me wekte, was ik juist in een dommeligen toestand van huis en van Eichenstein aan het droomen. Tot tien uren slapen! Ik wist niet, dat ik daar kans toe zou zien. Nu hebben ze thuis al eenige uren achter den rug, dacht ik. Wat zou vader nu doen? Ik denk dat hij Willem is gaan afhalen om een flinken toer door de bosschen te maken. Zouden ze over mij spreken? Oh, vadertje, had me toch maar op Rozenheuvel gelaten! Ik hoor hier niet thuis en ik verlangde nu niet meer naar de wereld.

Ik kleedde me vlug en verscheen in een donkere rok en lichte wollen blouse in de eetkamer. Tante in een beeldig négligé van vieux rose en de meisjes in witte voile ochtendjaponnen zaten reeds aan het dejeuner.

‘Ah, petite, lief heidebloempje, heb je goed geslapen,’ vroeg tante, ‘niet gedroomd van je lievelingspaardje of den jachthond?’

‘Voorloopig nog wel, tante,’ antwoordde ik, ‘de droomen over de residentie krijgen hun beurt nog wel.’

‘Nu, kleintje, als je gedejeuneerd hebt, moet je je gauw verkleeden; we gaan er dadelijk op uit voor je toiletjes. Ik doe dat liefst 's morgens, dan is het rustiger bij Harm. Morgen is er een groot diner en daar moet je een toiletje voor hebben. Papa heeft geschreven, dat je alles moest hebben zooals het hoorde. Wat je gisteren aan had, stond je lief omdat je werkelijk om te stelen bent, maar: “un peu démodée, cette blouse, petite.” Wanneer liet je die maken?’

Die blouse dateerde nog van voor twee jaren. Papa had eens gezegd, dat ik voor een philippine wat moois mocht koopen, maar op Rozenheuvel droeg ik zulke dingen niet.

We reden vóór de lunch uit en deden inkoopen. Oh, wat zie ik tegen dat diner op. De gastvrouw en natuurlijk de invité's zullen wel op de hoogte zijn, dat er zoo'n onontbolsterde kastanje op het tapijt zal verschijnen. Vooruit flauwert, later lachen we op Eichenstein om je angst.

De nieuwe japon kwam in een vervaarlijk groote doos thuis. De nichtjes pakten haar voorzichtig uit, terwijl ik een brief aan Adèle begonnen was aan tantes bureautje.

De dag ging verder erg kalm voorbij. Het was de jour van tante. Ik vond die tea erg saai. Ik werd aangegaapt als een natuurwonder. Van avond kwamen een oude douairière met haar dochter op de thee. Mama vond bijna alles: subliem, en de dochter zag de wereld zeker anders in, want zij vond alles: vreeselijk, heel naar en niet comme il faut.

Ik was erg dankbaar, dat ze heengingen. Ik zag de nichtjes tegen de douairière een diepe knix maken en volgde haar voorbeeld; dat was er één geplaatst, ik had het nog niet verleerd.

20 October. Ik was moe en sliep van nacht rustig. Alleen de ontgoocheling, dat ik wakker werd in een vreemd bed en het idée dat ik niet thuis was, kostte me weer een traantje. Annette riep me en spoedig was ik beneden. De dag verliep nogal roezig. De kapper kwam, tantes japon werd erg laat bezorgd, maar eindelijk waren we allen klaar en vertrokken naar het diner. Toen we aankwamen, waren bijna alle gasten compleet. Brr, wat een expeditie, die entrée, als men nooit uitgaat. De gastvrouw verwelkomde ons zeer lief en betuigde haar spijt niet thuis te zijn geweest, toen we gisteren heel vroeg in den middag, met het oog op tantes jour, een kaartje gepousseerd hadden. De vleugeldeuren gingen open, en in een zaal, schitterend van licht en geurende van de heerlijkste bloemen, wachtte ons het diner. Een jong, knap zeeofficier werd aangewezen om mij naar tafel te geleiden; Van den Doorn heette hij. Het gesprek aan tafel viel me erg mee. Wel had de zoon van den huize, die aan den anderen kant naast me zat, het uitsluitend over opera's, comedies en boeken, waarover ik weinig wist te vertellen, hoogstens de recensie had gelezen, maar met Van den Doorn kon ik goed opschieten. Hij sprak meer over het dagelijksch leven en zijn eigen zeeofficiersleven.

Om halfelf kwamen we thuis, en toen tante vroeg of haar lief heidebloempje zich had geamsuseerd, kon ik gerust antwoorden:

‘'t Viel me erg mee, tante, ik zag tegen al die vreemde menschen op, maar het ging best.’

‘Maar, petite, je bent charmante, zoo naïef, zoo ongekunsteld; je cavalier was er van verrukt, geloof ik.’

21 October. Een brief van Adèle! Ik ben er gauw mee naar boven gevlogen. Mijn hart klopte. Wat zou ze schrijven? Het leek me heiligschennis dien brief te openen waar ze allen bij waren, en dan: ik wist zeker, dat er zich ongevraagd een paar waterlanders op zouden neervlijen. Daarom zocht ik gauw de eenzaamheid op. Oh, die lieven, zij misten mij zoo, ze waren bijna den geheelen dag samen. Heerlijk voor Willem: Duburk is op Eichenstein. Zou het nog niet voor iemand anders heerlijk zijn? Ik moet Adèle toch eens plagen. Ik zou het erg aardig vinden; Duburk lijkt me een zeer aangenaam mensch. Willem is toch vreeselijk discreet: ik ben overtuigd, dat hij er, en wat gaarne, iets bijgevoegd zou hebben. Dat weet ik tóch wel, hoor! Wou je niet zeggen, dat je me lief hebt boven al, dat ik je kleine koningin ben! Ik hoor het je zeggen; ik behoef het niet zwart op wit te hebben. Ik vond het toch jammer, dat papa de correspondentie verbood; wat zou het aardig zijn, een brief van Willem. Hoe zou hij schrijven? Lief kindje, kleine deugniet? - ik zou het wel eens willen lezen.

8 November. De vijvers in het bosch zijn dichtgevroren. We gingen met een heel clubje schaatsenrijden. Toen we op het ijs waren, hoorde ik opeens een heldere slem achter me:

‘Mag ik het genoegen hebben, juffrouw Van der Meeren?’

Dadelijk herkende ik Van den Doorn en vond het prettig een ouden bekende, want zoo leek hij mij, te ontmoeten. ‘Nog steeds niet verzoend met de residentie, of begint het te schikken?’ We reden heerlijk.

12 November. We hebben de laatste dagen elken dag gereden. Telkens werden afspraken gemaakt voor den volgenden dag. Eens reden we naar Leiden. Voorgisteren hadden we een heerlijke sledetocht en daarna een diner bij Van der Pijl, ons door de jongelui, die bij oom en tante aan huis komen, aangeboden. We hadden dolle pret. Van den Doorn is vast in ons clubje. Ik kan met hem zoo over alles praten. Hij is erg lief voor me, hoewel ik maar een buiten kind ben. Hij rijdt heel dikwijls met me.

20 November. Wij waren vandaag weer op het ijs. Er is een bal in het vooruitzicht. Van den Doorn vroeg me om het souper. Ik nam het gaarne aan. ‘Wat voor kleur van japon zult u aandoen, juffrouw Van der Meeren?’ - ‘Wat een nieuwsgierig mensch bent u! raad maar eens.’ - ‘Wit, - mij dunkt, wit is uw kleur, die hoort bij u.’ - ‘Misgeraden, rose, rose zijden gaas. Nu zal ik het u voorzeggen en zegt u het mij, voor uw straf, net zoo na: rose-zijde oftewel chiffon gaas heel geplooid in accordeon plooien en gegarneerd met madeliefjes. Zeg nu eens op, precies zóó hoor.’ - Hij zei het juist zoo na. - ‘Goed gebruld, leeuw, bravo!’ riep ik.

21 November. Dat zou vreeselijk zijn, maar het is niet zoo.

Aan het ontbijt vertelde ik aan Irma, dat Van den Doorn mij voor het souper had gevraagd en zei: ‘Nu, ze betichten ons meisjes altijd van nieuwsgierigheid, maar de heeren zijn het toch ook. Verbeeld je, dat mijnheer Van den Doorn precies wilde weten wat ik aandeed. Ik heb het hem ook precies verteld, maar zoo gecompliceerd mogelijk en voor straf moest hij het me net zoo nazeggen; hij deed het heusch goed.’

‘Maar dom gansje, snap je dan niet, dat hij de kleur van je japon vroeg enkel en alleen om te weten wat voor bouquet hij je moet sturen. En al had je hem een veel grooter lesje laten opzeggen, dan had hij het ook goed gedaan: hij is doodelijk van je.’

Ik merkte, dat ik verbleekte. Hij doodelijk van me! Oh, ik zal den volgenden keer eerlijk aan hem vertellen, dat ik geëngageerd ben, dat heeft me tegen hem al zoo dikwijls op de lippen gebrand. Ik schrok erg, toen Irma het zei; het zou vreeselijk zijn - maar het is niet zoo! Ik merk wel, dat hij me graag mag, maar hij is volstrekt niet verliefd, - dan zou hij, en hij is de eenige, die dat doet, me niet nu en dan eens de waarheid, wei altijd aardig en vriendelijk, maar dan toch de waarheid zeggen.

Zou Willem hem aardig vinden? Ze hebben heusch wel iets van elkaar, maar Van den Doorn is meer man van de wereld en vroolijker, opgewekter. Hoe vreemd, dat hij nog niet geëngageerd is.

24 November. Gelukkig! Ik heb het hem gezegd, wel niet direct, maar hij heeft het toch begrepen.

Gisterenavond maakten we ons gereed om naar het bal te gaan, toen er een doos van een bloemist bezorgd werd aan mijn adres. Het was een bouquet rose en witte orchideeën. Ik schrok, dat mijn hart stilstond en ik niets kon zeggen. ‘F.H. van den Doorn, luitenant ter zee 2e klasse,’ las ik.

‘Voyons, ma petite,’ zei tante, ‘schrik je er van of ben je zoo blij er mee?’

‘Oh, tante, neen, geen bouquet! 't Is prachtig, maar mag ik het thuis laten?’

‘Maar, kind, wat zouden dat voor kunsten zijn. 't Is een zeer eenvoudige beleefdheid van een jongmensch, dat veel ons huis frequen-

[p. 259]

teert, aan onze logée, een zeer délicate attentie waar niets achter schuilt. We plagen je wel eens met hem, maar de jongelui van den tegenwoordigen tijd, al sturen ze eens een bouquet, maken daarom volstrekt nog niet het hof, en: “Tous les courtiseurs ne sont pas des épouseurs.” Mogelijk was dat zoo in den tijd van onze grootmoeders. Ga jij rustig met je bouquet naar het bal. Hij zou niet weten wat voor kunsten je uithaalde. Dat zou nuffig zijn.’

Oh, nuffig, dat vond ik vreeselijk. Tante had meer ondervinding, en na dat veto op mijn vraag, waagde ik geen tegenwerpingen meer, te minder toen een paar minuten later voor ieder van de nichtjes een bouquet van hun soupeur verscheen. Ik leek nu me zelve een ingebeeld nest toe en nam me voor, de zaken stilletjes haar gang te laten gaan en vooral niet te denken, dat men zich hals over kop op zoo'n buitenmeisje zou verlieven.

We gingen naar het bal. Bij den ingang van de zaal stond Van den Doorn en ik bedankte hem vriendelijk voor zijn mooi bouquet. Hij keek me bewonderend aan; nu, ik had zelf in den spiegel gezien, dat ik er goed uitzag. Toen ik verder ging, hoorde ik een jong cavalerie-officier, dien ik kende, tegen een ander zeggen: ‘La reine du bal, ik zal je voorstellen.’ Dàt vond ik dol, la reine du bal, dat hoor je niet alle dagen, heidebloempje, dacht ik. Toen eenige oogenblikken later die twee heeren op me toekwamen, had ik groote moeite niet te lachen. Verbeeld je, la reine du bal! Heidebloempje, daar ga je hoor.

Ik sprak eenige oudere dames aan, maakte kennis met verschillende jonge meisjes en heeren, die ik nog niet ontmoet had, en toen klonken de heerlijke tonen van een Strausswals en kwam mijn soupeur me afhalen voor den eersten wals. Wij zweefden, als door de muziek gedragen, door de zaal, verrukkelijk!

‘Wat walst u toch prettig, mijnheer Van den Doorn, men zegt dat alle marine officieren goed dansen, is dat over het algemeen waar?’

‘Ja, ik heb dikwijls opgemerkt, dat mijn collega's daarop bogen mogen, en ik voor mij heb het altijd een groot genot gevonden. Licht dat we dat hebben; wij moeten ook dikwijls zooveel missen. Vindt u het leven van een getrouwd zee-officier niet vreeselijk? Dikwijls drie jaren weg naar Indië en de jaren dat we zoogenaamd thuis zijn voor een groot deel nog varende; er schiet dan alleen de nonactiviteits-tijd over, waarin men geheel bij elkander kan zijn.’

‘Ja, het lijkt me verschrikkelijk toe, mijnheer Van den Doorn. Een zee officier moest niet trouwen. Ik zou het ten minste een bezwaar vinden, zóó groot, dat ik daarover nooit zou kunnen heenstappen,’

‘Gelooft u niet, dat de ware liefde alles kan overwinnen, ook die afkeer van de jonge meisjes voor de bezwaren van het zee officiersleven?’

‘Zeker geloof ik dat. 't Zou er anders voor de getrouwden slecht uitzien. Ik zeg alleen mijn opinie,’

‘Er gaan dan ook veel zee-officieren uit dienst als de liefde in het spel komt. Velen blijven in Indië en krijgen daar nog al eens een goede betrekking.’

‘Indië,’ zei ik, ‘dat is ook vreeselijk, zoo ver van alles af. Weet u wat voor een jong meisje het beste is, een buitenman te trouwen, dan leeft men het meest voor elkander.’

‘Juffrouw Van der Meeren, ik heb het voorrecht deze mazurka met u te dansen,’ onderbrak een student, vriend van mijn neef, het gesprek.

Tot aan het souper danste ik druk, en toen Van den Doorn me kwam halen, waren we beiden zeker een beetje moe, want het gesprek wilde niet vlotten.

‘Zullen we een tafeltje voor ons tweeën nemen of hebt u een afspraak?’

‘Een afspraak heb ik niet,’ antwoordde ik, ‘maar ik vind het wel aardig aan het tafeltje bij de nichtjes te zitten,’

‘Zooals u verkiest,’ zei hij, eenigszins koel.

Ik deed mijn best vroolijk te zijn en weldra gelukte me dit en heerschte er in ons kringetje een opgewekte stemming.

2 December. St. Nicolaas nadert met rassche schreden. Ik profiteerde er dezen morgen van, dat Irma pianoles nam en tante druk bezig was invitaties en menu's te schrijven voor een diner, om te vragen of het coupeetje voor mocht komen, omdat ik eenige inkoopen wilde doen. Tante vond het best. Ik kocht voor allen hier een cadeautje, ook voor de lieve oudjes thuis en voor de lieven van Eichenstein. Voor Adèle bestemde ik een snoezig penduletje van Sèvres porselein en voor Willem een groote bronzen presse-papier, een hazewindhond op het graf van zijn meester; ‘fidélité’ stond er onder.

‘Fidélité,’ Ja, dat was het! Hij zou daaruit kunnen zien, dat ik trouw was. Moest ik wel zoo'n tastbaar bewijs daarvan sturen? Wist hij het dan niet zonder dat? Was ik zoo trouw, zoo trouw als hij? Dacht ik nog zooveel aan hem?

Ja, ja, ik wil aan hem denken, hij is de beste, de braafste en eerlijkste man, dien ik ken; ik zal gelukkig, heel gelukkig met hem worden.

Als Willem er nu eens niet geweest was, zou ik dan ook tegen Van den Doorn gezegd hebben wat ik nu zeide over het zeeofficiersbestaan? Ik geloof het niet. Ik zou er niet rechtstreeks op geantwoord hebben, maar nu heb ik geantwoord zooals het moest zijn. Mocht hij zich illusies gemaakt hebben, dan weet hij nu, dat daarvan niets kan komen, dan zal hij zich terugtrekken. Wel jammer, hij was zoo verbazend gezellig. Wat zou ik hem missen. Laat hij dan maar heelemaal wegblijven en niet met anderen dansen, dat zou ik niet goed kunnen zien.

Dit alles heb ik aan me zelve gezegd, toen ik naar huis terugreed. Ik nam me voor, aan papa te schrijven en hem te vertellen, dat ik nu, na me een zes weken goed geamuseerd te hebben, erg naar huis verlangde; - dan kwam aan alles een eind; dat zou, meende ik, plicht zijn.

Thuis komende zei tante: ‘Wel, darling, lees eens, een heel gezellige brief van je vader. Hij heeft het erg stil zonder zijn levenmaakster, maar vindt het zoo heerlijk, dat je nu eens volop geniet. Vóór half Februari wil hij je niet terughebben. Ik zal hem spoedig antwoorden, dat ik je ook volstrekt niet missen wil, en ik zal je vader eens vertellen van je conquêtes, want succes heb je, un succes énorme!’

‘Oh, neen, tante, zegt u dat niet, ik bid er u om, ik zou het zoo vreeselijk vinden.’

‘Klein overdreven schepseltje, je kunt toch niet altijd bij je vader blijven; eens zal hij toch moeten hooren dat er een kaper op de kust is, en als het zóó gaat, bestormen ze Rozenheuvel nog.’

Ik trachtte te lachen en zei: ‘Als u papa zulke dingen schrijft, dan laat hij me zeker terugkomen; dus als u me moe bent, moet u dat maar doen,’

Ik ging naar boven om mijn goed af te doen en peinsde en peinsde. Ik wilde weg. Hoe kon ik vluchten?

Adèle aan Lottie.

Lieve, beste Lottie! Ik heb je raad opgevolgd en niet op mijn hart gepast. Het is weg, meegenomen naar Den Haag. Maar ik heb ook een diefstal begaan, en, oh kind, ik ben heerlijk gelukkig in het bezit van het groote edele hart, dat ik voor het mijne in ruil veroverd heb. Willem dreigde me allang en zei: ‘Die kameraad gaat haar post verlaten; zus, ik heb je in de gaten; ik zal dien vent maar terugsturen hè, hij schiet toch geen enkelen haas. Hij maakt alleen jacht op meisjesharten.’

Alfred is nu weer naar Den Haag terug. Hij was juist veertien dagen hier. Vindt je niet, dat hij zijn schade goed heeft ingehaald? Het speet hem zoo, dat hij in October na acht dagen onverwacht teruggeroepen werd. Hij hoopte toen zoo vurig nog eens terug te kunnen komen. Ik wil je wel stilletjes bekennen, dat ik het ook vurig hoopte.

Ik behoef je wel niet te vertellen, mijn Lottie, mijn lief zusje, hoe die groote broer van mij naar zijn klein lief meisje verlangt. En vader en moeder! Ik geloof, dat als jij hier bent, ik bijna niet meer gemist zal worden. Ik zou jaloersch op je moeten zijn, maar dat ben ik niet, hoor lieve. Jij bent zoo'n stralend zonnetje en de stralen van dat zonnetje zijn zoo verblindend, dat mijn oudjes niets anders meer zien. Vader vraagt iederen dag: ‘komt Lottie nog niet?’ en nu vertelde mijnheer Van der Meeren van middag, dat hij geschreven had, dat je tot half Februari in Den Haag zoudt blijven. Daar kwam vader tegen op, nog meer dan Willem. Weet je het al? Wat doe je?

Wel schijnt het me uit je brieven toe, alsof je niet meer zoo erg naar ons, naar Willem verlangt. Je leeft ook in zoo'n roes, lieveling, en je moet dit vooral niet opvatten als een verwijt, maar wel als een kleine waarschuwing. Je bent een groote magneet en ik wist vooruit dat je veel harten tot je zoudt trekken, maar het beste en het trouwste is hier, denk daarom, en een woordje van jou maakt iemand hier zoo gelukkig. Een paar woordjes, 's avonds als je op je kamert[j]e alleen bent, dan geef je je meer zooals je bent dan als je overdag schrijft als het zoo roezig om je heen is.

Dat mag ik immers wel aan mijn liefste vriendin en aanstaand zusje zeggen?

Alfred komt je opzoeken, morgen of overmorgen. Zeg hem dan - als je er gelegenheid voor hebt -, dat we hem erg missen en met groot verlangen de Kerstdagen te gemoet zien. Met Kerstmis wordt ons engagement publiek. Wat zou het heerlijk zijn, als je dan bij ons waart! Willem gaat morgen voor eenigen tijd voor zaken naar Engeland, maar is natuurlijk vóór dien tijd terug.

(Wordt vervolgd.)