Een
Verjaringsgeschenk.
Humoreske. naar het Duitsch.
In een restauratie zaten eenige Einjährige gemoedelijk en genoeglijk bijeen. Hun gesprek kwam ten slotte op militaire aangelegenheden en op hun vreeselijken chef, den Feldwebel. Uit hun uitlatingen sprak geen ware liefde, want maar al te dikwijls hadden zij onder de onverbiddelijke strengheid van den gevreesde te lijden, al lieten zij het ook aan stoffelijke blijken van hoogachting en vereering niet ontbreken. Bij zulke gelegenheden was hun chef iets minder norsch, en versmaadde hij het niet, met de jongelui een sigaar te rooken en een glas Rijnwijn te drinken; maar in den dienst bleef hij ongenaakbaar en weigerde zelfs, den Einjährigen af en toe kleine gemakken toe te staan, die hij hun, zonder aan zijn plicht te kort te komen, had kunnen veroorloven.
Menig plannetje werd bedacht, om hierin verandering te brengen. Daar nam de Einjährige Klaus het woord en begon: ‘Waarde strijdmakkers, wij allen weten waar ons de schoen wringt, en ik zal er dus niet lang over uitweiden, maar u meedeelen, dat er vooruitzicht is, aan ons ondraaglijk lot een einde te maken. Onze chef is zoo genadig geweest mij te vertellen, dat zijn vrouw aanstaanden Zaterdag haar dertigsten verjaardag zal vieren, en dat hij met het oog op dit jubilé wel iets bijzonders zal moeten doen.’
Een algemeen gelach begroette deze mededeeling: het bewuste familiegeheim was den geheelen vriendenkring reeds bekend en door den Feldwebel aan ieder in het bijzonder op dezelfde manier verteld.
‘Zooveel te beter,’ vervolgde Klaus, ‘dan heb ik minder tijd noodig om u mijn plan uiteen te zetten. Wij zullen door de vrouw het hart van den man trachten te winnen. Wij vereeren de jubilares op den gedenkwaardigen feestdag een fraai geschenk, waarvan wij gemeenschappelijk de kosten dragen. Ik heb prachtige gouden dameshorloges gezien, die al voor zestig mark te krijgen zijn; dat is per hoofd - wij zijn met ons vijven - twaalf mark. Die uitgaaf kunnen wij ons permitteeren, en ik stel er mij heuglijke gevolgen van voor.’
Het geniale voorstel vond instemming, - alleen opperde de Einjährige Fuchs de wenschelijkheid, dat de voorsteller op kiesche wijze bij den echtgenoot der jubilares zou informeeren, of deze niet reeds in het bezit van een gouden horloge was, en waarmee men haar in dat geval pleizier zou kunnen doen. Het noodige crediet werd toegestaan en daarna, ten hoogste voldaan over het resultaat der beraadslaging, de zitting opgeheven.
Na een paar dagen kwam het vijftal weer bijeen. De Einjährige Klaus bracht verslag uit over zijn diplomatieke zending. ‘Ik heb jullie aardig nieuws mee te deelen. Onze chef heeft van ons voornemen genadig kennis genomen, als particulier natuurlijk, want als militair heeft hij niets gehoord en wil hij niets hooren. Wat nu echter het horloge betrof, moest hij opmerken, dat zijn vrouw indertijd een heel mooi remonto rhorloge als huwelijkscadeau had ontvangen. Bleven de heeren er echter bij, haar met een kleinigheid een genoegen te doen, dan mocht hij wel verklappen, dat haar innige wensch was, een.... piano te bezitten. Ik toonde mij hierdoor eerbiedig verrast en bedankte hem voor de vriendelijke inlichting.’
Een kreet van ontzetting ging in den kleinen vriendenkring op.
‘Een piano noemt die kerel een kleinigheid!’ jammerde Fuchs.
‘Financieel onmogelijk!’ betuigde een ander; ‘zoo'n meubel kost zelfs uit de hand een honderd of wat! Wij worden er door geruïneerd.’
‘Wanhoopt niet, kleinmoedigen,’ hernam Klaus, ‘het blijft bij de afgesproken som, en ik zorg voor de piano.’
Algemeene verbazing, nieuwsgierige vragen. Maar Klaus bleef zoo gesloten als een bus, en vol verwachting namen de jongelui van elkaar afscheid.
Op den feestdag kwamen de samenzweerders op het bepaalde uur bijeen. Achter Klaus strompelden vier mannen met een piano de trap op en zetten ze voor de huiskamer van den Feldwebel neer. Dankbaar namen ze de fooi in ontvangst en trokken af. Klaus wenkte zijn kameraden en trad daarna de kamer binnen. In welgekozen bewoordingen wenschte hij de jubilares geluk en deelde haar mee, dat de Einjährige der compagnie besloten hadden, de vereerde echtgenoote van hun vereerden Feldwebel te verrassen, en dat zij het instrument tot haar beschikking stelden.
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd