De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 17

[p. 377]

[Nummer 48]

De Van Randerberg's,
door
Julie Russel.
(Vervolg.)

op den terugweg naar jerusalem, naar de schilderij van ferdinand graaf harrach.

Het tweegevecht of liever het viergevecht op leven en dood leidde tot de uitkomst, dat de heer van Schwachenstein, den avond voor zijn huwelijk, dertig duizend gulden ontving voor zijn stamhuis, en een leger van werklieden hun intrede deden op den burcht. De bruiloft was schitterend. Van den kant des bruidegoms waren twee vrienden met zeer lange namen, die zeer luid lachten, hard vertelden en duchtig dronken, en wier aanwezigheid den heer van Waldenhof, wiens dochters ze als cavaliers toegevoegd waren, deed besluiten, vroeger dan overeengekomen was te vertrekken.

Des barons eenige zuster, freule Alwine von Schwachenhausen, was wegens ongesteldheid, zooals hij zeide, verhinderd het feest bij te wonen.

De freule woonde bij een oude nicht, die zich Von Schwachenhausen zu Schwachenstein noemde, en waar de jonge dame zooveel als ongesalarieerde gezelschapsjuffrouw was. De oude dame, die trotsch was op de kwartieren der Schwachenhausen's, zeker omdat ze niet veel anders had om trotsch op te zijn, beschouwde het huwelijk van haar neef als een mésalliance, en verbood zijn zuster, bij de echtverbintenis tegenwoordig te zijn. Alwine was verteederd door het briefje van honderd mark, dat haar broeder haar in een opwelling van vrijgevigheid gezonden had van de som, die hij bij een geldschieter, dank aan zijn ophanden huwelijk, had losgekregen. Alles was vergeten en vergeven: ze dacht er niet meer aan, hoe hij haar langzamerhand het kleine erfdeel der ouders had afgeleend, toen zijn dobbelwoede zijn eigen bescheiden vermogen verzwolgen had; maar, zooals ze het vroeger gedaan had voor zijn wil, boog ze nu het hoofd voor de uitspraak der verwante.

Deze had het jonge meisje in huis genomen, toen ze door den baron was uitgeplunderd, en daardoor meende ze het uitsluitend recht verworven te hebben op den tijd, den smaak, de neigingen en de kleine talenten van Alwine, die zich ook gedwee naar al de grillen en luimen der oude dame voegde. Zij, die het niet van haar overdreven teergevoeligheid kon verkrijgen, van een mug kwaad te spreken, geloofde het een plicht der dankbaarheid, zich de gewoonte harer beschermster eigen te maken, van een ieder over den hekel te halen.

Freule Von Schwachenhausen zu Schwachenstein had, naast de liefkoozingen, waarmee ze haar vetten poedel overlaadde en de zorgen voor de gezondheid van het dier, geen lievere bezigheid dan het ophalen van oude familiegrieven en het beknibbelen en bekladden van oude vrienden en kennissen, die gehuwd waren, of het breeder hadden dan zij. Ze had altijd gewoond in de kleine stad, waarvan ze een bekende persoonlijkheid was, en kende de inwoners van ouder tot ouder. Hoewel ze steeds met de grootste minachting sprak over de menschen, die wezenlijk of volgens haar idée beneden haar stonden, versmaadde ze het niet, zich met hun aangelegenheden te bemoeien, en er zelfs een paar nederige kennissen op na te houden, die haar van alles, wat in hun kring omging, op de hoogte brachten.

Voor uitspanning haakte Alwine ellenlange kanten voor het huishouden en ging 's middags, als het de meesteresse van den hond te koud of te winderig was, met dezen aan een touwtje wandelen; want de veearts had een dagelijksche promenade voor hem aanbevolen. Haar weinig zeggende lichtblauwe oogen stonden dan soms vol tranen, als de wind scherp was, en deze en de koude schenen er een genoegen in te vinden, de punt van de spitse neus der wandelaarster erg rood te kleuren. Maar lijdzaam en geduldig zonder zich te beklagen, maakte zij het voorgeschreven uitstapje af, en, wat verwonderlijk was, ze zag er minder bedrukt uit in guur weer, niettegenstaande dit de sjofelheid van haar toilet meer deed uitkomen dan zijn milder, barmhartiger confrater, en de wind wel eens meedoogenloos kon omspringen met haar hoed van de mode van voor vijf jaar.

Gewoonlijk ontmoette ze dan Kunst, leeraar aan het gymnasium, die haar groette, en wiens bedeesden coup de chapeau ze met een lichten hoofdknik beantwoordde, terwijl een gedeelte van den blos harer neus naar haar wangen toog, die op Schwachenstein wel juist niet

[p. 378]

blank maar toch frisch waren, en die de jaren en de stadslucht geel hadden getint. Kunst was haar buur. Van uit het venster van het achterkamertje, dat haar als slaapkamer was toegewezen, had ze het gezicht op de zitkamer van den leeraar, en, behalve den groet op de straat, als het slecht weer was, ontving ze er één, als ze klokke halfacht 's morgens het venster opende, en 's middags, als ze gedurende het middagdutje der huismeesteresse op haar kamer naar heur twee potten geraniums ging zien.

Deze wisseling van beleefdheden duurde sinds acht jaren, en de kennis had zich steeds tot hiertoe bepaald. Wel had de leeraar in het begin gewaagd te groeten, als hij de oude en jonge nicht samen tegenkwam; maar van de oude had hij zulk een vinnigen blik opgevangen, dat hij dat niet meer herhaald had.

Was het de liefde, die Kunst's brilleglazen bedierf, en hem het platte gezicht, de ronde oogen, die zoo doelloos rondkeken, alsof ze zich afvroegen, waarom hun bezitster eigenlijk op de wereld was, en wat zij daar moest doen - den grooten mond, waarvan de tanden bedenkelijk begonnen te deserteeren, - was het de liefde, die dit alles metamorphoseerde? Of was de titel van barones, die in zijn verbeelding om het meisje zulk een schitterenden aureool tooverde, dat hij daardoor verhinderd was de weinige bekoorlijkheden op te merken, die de stralenkrans omvatte? Of was het de goedheid des harten, die uit iederen trek en blik van Alwine sprak, het geduld, de zachtzinnigheid, waarmee hij haar dag in, dag uit, bij de verschrikkelijke oude tiranne haar geestverstompende taak zag verrichten, waarmee ze den vetten poedel straat in straat uit trok voor de gezondheid van het kostbare dier? Wie zal het zeggen? Hij sprak met niemand over het gevoel van liefde of bewondering voor zijn buurvrouw en ook niet met haar. Wat er ook in zijn hart omging, zijn gevoelens vertolkten zich alleen door de dagelijksche begroetingen en beschroomde, weinig zeggende blikken.

Of de freule ooit dacht aan een huwelijk met hem? Voor de enkele marken, die zich in haar beursje bevonden en die een heel kapitaal voor haar uitmaakten, zou ze niet één dier groeten willen missen. Ze zeiden haar, dat er in de wereld ten minste één persoon was, die zich om haar bekommerde, wien er iets aan gelegen was, door haar opgemerkt te worden, wien haar bestaan een genoegen moest zijn, en die haar meer gaf dan den kleinen, conventioneelen groet, dien de wereld aan de arme, afhankelijke nicht der oude freule meende verschuldigd te zijn. Ze waren haar een troost, een opbeuring, en ook een behoefte om den last des levens met berusting en gelatenheid te dragen.

Als ze bij toeval overdag op haar kamertje was, sloeg ze bewonderende blikken in de ledige zitkamer van den leeraar, met het rood fluweelen ameublement, de eikenhouten boekenkast en de fauteuils met franje, en zei bij zlch zelf, dat het wel prettig moest zijn, zulke mooie vertrekken te bewonen. Op Schwachenstein had ze slechts meubelen met leder of paardenhaar bekleed gekend, en bij haar nicht was dit ook zoo met de meeste stoelen en canapé's; alleen in het salon stonden twee ouderwetsche, ongemakkelijke armstoelen met veel hout en een beetje verschoten fluweel.

Aan trouwen met den bewoner der kamers dacht ze nooit. Het overwegen van de mogelijkheid, dat een barones Von Schwachenhausen in den echt zou kunnen treden met een leeraar Kunst, werd alleen reeds door de vrees voor haar nicht en haar broeder verre gehouden. Maar telkens en telkens, en zoo ook weer vandaag, kon ze niet nalaten een vergelijking te maken tusschen het vriendelijkbehaaglijk vertrek, waar de leeraar met het kalme, goedhartig gelaat, met een boek in de hand in een armstoel aan de tafel gezeten is, en de sombere, ongezellige kamer beneden, waar de hond snorkt en de harde, liefdelooze meesteresse kijft en scheldt. Plotseling wordt ze in haar gepeinzen opgeschrikt door een krijschende stem, die kwaad en ongeduldig roept: ‘Alwine, Alwine! waar zit je toch weer!’

Juffrouw Meier, de vrouw van den bakker, was de freule komen bezoeken, en deze gelegenheid gebruikte de jongere der dames snel om even naar haar kamertje te sluipen en zich te verdiepen in het beschouwen van den buurman en diens omgeving.

De bezoekster had een heerlijk traktaat voor de oude dame.

‘Heeft u het ook gehoord van den assessor Bergstrasse?’ begon ze, nauwelijks gezeten op den stoel, dien de gastvrouw haar op behoorlijken afstand aanwees.

‘Wat is er?’ vroeg deze, haar ooren spitsende en zich voorover buigende om toch maar niets te verliezen.

De bakkersvrouw kwam voor den dag met een verhaal, dat de freule met oog en oor verslond, terwijl ze nu en dan de handen vouwde, de oogen ten hemel verhief, en uitroepingen slaakte over de slechte wereld, de bedorven wereld, den goeden, ouden tijd, enz.

Achtereenvolgens werden nu ouders, grootouders, ooms, tantes, ja de nichten en neven van den assessor te berde gebracht. Zonden tegen al de tien geboden werden tegen hen opgevischt, en toen de wederhelft van den bakker het huis verliet, was de goede naam van een groot gedeelte der mannelijke en vrouwelijke inwoners der stad door de afgunstige tong van beide vrouwen verscheurd. Van de familieleden van de vrouw des huizes werd natuurlijk geen kwaad verteld; dit bewaarde de bakkerin voor de andere klanten.

Het jonge echtpaar Schwachenhausen had dus Berlijn tot woonplaats gekozen, en scheen er een weelderig huishouden op na te houden, want sedert de terugkomst van de bruidsreis had Amour reeds tweemaal om geld geschreven. Op Mon Repos had men evenwel geen geld beschikbaar. De aankoop van Schwachenstein, de uitzet der dochter, de herstellingen aan de nieuwe bezitting hadden verbazende sommen verslonden, en mevrouw Van Randerberg, die groote plannen voorhad om, zooals ze het noemde, den naam van het slot waardig op te houden, had in den laatsten tijd het huis op een aanmerkelijk kostbaarder voet ingericht.

Op den eersten brief had de jonkheer geantwoord, dat de toelage nog wel een weinig verhoogd zou worden, maar daarmee moesten ze zich ook tevreden stellen en geen buitensporigheden doen; de baron had immers ook de som voor zijn kasteel ontvangen. Toen den baron de brief door zijn gemalin werd voorgelezen, werd hij woedend. Die dertig duizend gulden behoorden hem persoonlijk, daar hoefde hij geen rekenschap van te geven, siste hij tusschen de tanden; ze moest maar zien geld te krijgen, doch geld moest er zijn om de schuldeischers te voldoen, die van alle kanten opdaagden, eenige weken nadat hij Amour de echtelijke woning had binnengeleid.

De jonge vrouw maakte eenige bedenkingen, maar zeer zwakke, want ze had geleerd haar tong in bedwang te houden. Doch nu kreeg haar echtgenoot een nog heviger aanval van woede. De kleine hond, die op den schoot zijner meesteresse lag, verschrikt door het rumoer, begon te blaffen; de baron greep hem vast, opende het raam en smakte hem met zooveel geweld op den hardsteenen vloer van de veranda, dat de kleine levensvonk, die in het diertje zat, er uit vloog. Amour gaf een gil, schreef echter een zoo smeekenden brief naar de villa, dat er nogmaals een sommetje van Mon Repos gezonden werd. Ze was nog geen vijf maanden gehuwd, of ze had reeds verscheidene malen de zware hand van haar man gevoeld.

Mevrouw Van Randerberg maakte toebereidselen om met den jonkheer het beloofde bezoek te Berlijn te brengen en verdiepte zich op een middag in visioenen van het heerlijks, dat ze daar zou genieten, toen zij en haar man van uit de veranda, waar ze gezeten waren, hun dochter uit een huurrijtuig zagen stappen en aan de villa aanbellen. Ze zag er bleek en ontdaan uit, en droeg een langen, donkeren mantel over het verkreukte kleed, dat ze achteloos over het natte kiezelpad liet sleepen.

‘Wat is er, Amour?’ riepen beide ouders te gelijk uit, toen ze het vertrek binnentrad.

‘Papa, ik moet geld hebben,’ zei ze op korten toon.

‘Geld, kind!’ riep haar vader mismoedig uit. ‘We hebben geen geld, Amour! Mama vraagt geld, dan voor dit, dan voor dat, gij vraagt den heelen tijd geld. Weet ge wel, wat we uitgegeven hebben voor en sedert uw huwelijk?’

‘Dat is hetzelfde, papa,’ onderbrak ze. ‘Maar ik moet geld hebben.’

‘We hebben het niet, Amour,’ riep hij wanhopig uit. ‘De effecten zijn al duchtig aangesproken. Waarvoor hebt ge al dat geld noodig? Uw man heeft toch ook dertig duizend gulden ontvangen. Zeg hem, dat hij in uw kostbaar huishouden bijspringt.’

‘O, papa!’ barstte ze in snikken uit. ‘Het is niet voor het huishouden. Hij had zooveel schulden! Die dertig duizend gulden zijn verspeeld, en nog dertig duizend gulden er bij. En als ik die niet meebreng, begaat hij een ongeluk, zegt hij.’

‘Verspeeld, verspeeld!’ murmelde haar vader. Hij werd doodsbleek, keek met starren, hulpeloozen blik naar zijn vrouw en viel achterover in zijn leunstoel.

Jhr. Van Randerberg wisselde een paar dagen daarna het tijdelijke met het eeuwige en werd drie maanden later door zijn wederhelft gevolgd.

Een groote brok was verdwenen van het fortuin, ontdekte de jonge jhr. Van Randerberg zuchtend en scheldend. Er bleef toch nog een mooi sommetje over, voldoende om, goed beheerd, het echtpaar Von Schwachenhausen in staat te stellen fatsoenlijk te leven. Mon Repos, de inboedel en alle goederen werden te gelde gemaakt.

‘Ge moet nu verstandig zijn, en zelf uw vermogen beheeren, Amour,’ zei haar broeder op zijn gewonen barschen toon.

‘Ja,’ antwoordde ze weifelend.

Maar de baron, die zijn vrouw zorgvuldig van de zorgen voor het regelen der nalatenschap ontlastte, zei haar, dat hij ook het verder bestuur van hun fortuin zou op zich nemen, wat zij zonder tegenspreken aanhoorde.

Honoré van Randerberg pakte de weinige zaken, die bij den verkoop van den inboedel op zijn lastgeving waren opgehouden, bijeen met de familiepapieren, nam de keukenmeid in zijn dienst en vertrok naar de nabijgelegen stad, waar hij een woning gehuurd had, zonder een al te hartelijk afscheid te nemen van het ouderlijke huis of de weinige dorpsbewoners, die hij gekend had.

VIII.

‘Petra, een oude en een nieuwe kennis, die ons komen bezoeken,’ zei Max van den Oudenburg, ‘baron en barones Mees.’

De jonge dame keek om. De glimlach, waarmee ze de korte, dikke, kordate dame begroette, begon sarcastisch en eindigde al lerliefst.

Mevrouw Mees was voor een oogenblikje onthutst. Ze was ontevreden, niet op haar gemak, ze voelde zich zoo nietig tegenover die statige schoonheid, die, hoe allervriendelijkst ze ook glimlachte en banaliteiten vertelde, haar oogen ironisch liet glijden over de kleine, welgedane gestalte en den klaarblijkelijken pantoffelheld, die aan haar zijde stond en beurtelings rood en bleek werd.

Na het wisselen van eenige beleefdheden gingen de nieuwaangekomenen verder, en de heer, die naast Petra bij het rozenbed stond in het park van Wellburg, vervolgde het gesprek, onderbroken door den eigenaar van het landgoed. Het was een slanke man, de makelaar Grinten uit Amsterdam, die, hoewel eerst even in de dertig, er ouder uitzag door de rimpels, die de zorgen en werkzaamheden van zijn beroep in zijn voorhoofd geploegd hadden.

‘Ge hebt nooit van iemand anders gehouden, niet waar Petra?’ vroeg hij.

‘Hoe komt ge aan die gedachte?’ riep deze lachend uit, terwijl ze zich over een roos boog en die plukte.

[p. 379]

De tijd had de schoonheid van het jonge meisje verhoogd. De vormen waren ronder geworden en het hoofd werd met een fier zelfbewustzijn gedragen, een koningin niet onwaardig. De liefelijke glimlach bescheen de regelmatige trekken als een zonnestraal. Toch, al was de ontloken roos, die zooveel pracht tentoonspreidde, heerlijk schoon, de halfgeopende knop had meer bekoorlijkheid gehad. De storm, die er over was heengegaan, had een zeker iets meegenomen, een weinig van den zoeten geur der bloem.

De nu zeven-en-twintigjarige Rosa zag er kinderlijker uit, als ze met haar dochtertje speelde, dan haar twintigjarige zuster.

Het jonge mevrouwtje Deksel scheen niet ouder te worden. Alleen was de ondeugende schalksheid van vroeger een weinig getemperd door den lichten ernst, dien de moederlijke waardigheid over haar persoontje verspreidde, zonder daardoor afbreuk te doen aan de vlugheid der bewegingen en de lenigheid der gestalte. Rosa's reine blik en waardig optreden hield ieder ongepast woord en flauw complimentje verre.

Petra daarentegen, zoo gauw als ze buiten het bereik der beschermende moederlijke vleugelen was, had een kringetje van vleiers rondom zich, waarnaar ze met welgevallen scheen te luisteren. De valsche munt, waarmee haar glimlachjes gekocht werden, scheen ze gretig te aanvaarden. Schitteren en een eerste plaats innemen was haar een behoefte, had ze eens tegen Emma gezegd; en ze scheen zich juist beoordeeld te hebben.

‘En van uitgaan, van feesten en partijen bij te wonen, houdt ge ook niet, niet waar?’ hernam haar bewonderaar, die haar zoo juist gevraagd had zijn vrouw te worden, en dien ze, na zich een tijdje te hebben laten smeeken, had aangenomen.

‘We zijn hier zoo weinig gewoon aan feesten. Maar ge zult toch niet verlangen, dat ik me opsluit.’

‘Neen, dat niet,’ zei hij op een toon, die twijfelachtig klonk.

Nu moest alles in de weer om haar uit te stoffeeren voor de rijke partij, die ze deed. ‘Alles mooi maken, mamaatje! Alles mooi maken!’ herhaalde ze den heelen tijd.

Het patricische huis op de Heerengracht werd het onderste boven gehaald. Grinten, als hij niet op zijn kantoor of op Waldenhof was, nam de wijk in het tuinhuisje, totdat ook dit aan de beurt kwam om in een nieuw kleed gestoken te worden, en hem de verflucht van daar naar een zolderkamer verdreef. De tapijten werden vernieuwd, de meubels opnieuw bekleed, nieuwe ameublementen besteld; alles werd gepoetst, geverfd, geschilderd en behangen.

De makelaar deed dit echter met liefde; zijn opvallende zuchten onderdrukte hij; voor zijn hoofdpijn, die door al dien jammer chronisch dreigde te worden, zocht en vond hij verzachting op Waldenhof.

Half November leidde hij, na een bruidsreis in Schotland, de stralende Petra in het heldere, schitterende, welriekende huis binnen, door de beschilderde, geboende, met een zachten, kleurigen looper bedekte, wit marmeren gang, naar het prachtig salon met de witte kanten gordijnen en blauw zijden overgordijnen, en met de vele groote familieportretten, waar stijve, statige vrouwen en stroeve, deftige kooplui, ten voeten uit geschilderd, afkeerend neerkeken op de schoone Limburgsche nieuwe vrouw des huizes, ter wille van wie zoovele familiestukken, die ze sedert onheuglijke tijden in hun omgeving gezien hadden en waarop ze zich hadden moe gestaard, weggeruimd of hervormd waren. Ze keken verstoord, en volgden met starren blik de jeugdige gebiedster van hun domein, die aan den arm van haar echtgenoot, zoo trotsch op zijn gemalin, wier kleine hand op zijn arm rustte, naar den wintertuin ging met zijn tropische gewassen, grootbladerige palmen, kweelende vogelen en murmelende fontein.

Voordat de jongste dochter Waldenhof verliet, had daar, evenals vóór het huwelijk van de derde, een tweede verloving plaats.

Rosa was op een avond in de bibliotheek aan het stoeien met Dina, en de conservator zat met een boek in een armstoel, toen ze beneden, waar iemand gescheld had, verheugde uitroepen hoorden van Mieke. Daarna stappen op de trap en toen een stem in de gang, die zei:

‘Mag een aanstaande zwager zoo laat en onaangediend binnenkomen, mevrouwtje?’

De deurknop werd omgedraaid en Frits Vermeeren stond op den drempel.

‘Mijnheer Vermeeren!’ riepen beiden verrast uit.

‘En met wie bent u verloofd?’ liet Rosa er op volgen.

‘Met Paula, mevrouw! Met Paula! Met wie anders?’ zei hij. ‘Ik heb zoowat zeven jaren gewerkt voor haar, en zou het zeven jaar voluit hebben laten worden, want een ambtenaar aan het ministerie heeft het niet gauw breed genoeg om het zijn vrouw niet te smal te laten hebben; maar nu Petra wegging, werd het me bang om het hart. Papa en mama Van Randerberg mochten Paula eens niet laten gaan, als Thérèse ook nog weg vloog uit het Waldenhofernest.’

‘Ik heb nooit iets gehoord van Paula en u, Frits,’ zei de jonge vrouw verwonderd.

‘Wel, dat was een stilzwijgende overeenkomst, mevrouw. U weet, hoe sterk ze op Waldenhof gekant zijn tegen lange verkeeringen. Ik wachtte op bevordering om Paula te vragen, en me docht, dat zij wel merkte, hoeveel ik van haar hield, en ook, dat zij mij genegen was. U weet ook, dat ze menige goede partij afsloeg, met betere posities, dan ik haar kan aanbieden; maar ik zal er me wel doorwerken, ik zal wel zorgen, dat ze niet verliest met mij te nemen.’

‘Flink! flink!’ riep de doctor geestdriftig uit. ‘Als ik je kan helpen met een paar duizend gulden om je netjes in te richten, moet je maar komen.’

‘Hé! hé!’ onderbrak Rosa lachend. ‘Werp niet zoo met je bankjes, manlief. We moeten sparen voor Dina. Ze zullen thuis wel zorgen voor Paula.’

‘Zoo erg is het ook niet, doctor,’ zei Vermeeren, die hartelijk meelachte. ‘U beitjes of beter drietjes moet maar eens komen kijken, als we getrouwd zijn.’

En een half jaar na Petra vertrok ook Paula.

Gelukkig deden de kinderstemmen uit Wellburg de ruime kamers op het landgoed, die nu zoo hol klonken, weerklinken van tijd tot tijd, en kwamen kleine bezoekers de grootouders en tante Thérèse met hun gebabbel opvroolijken.

Emma was een echte matrone geworden, een voorname verschijning, die waardig de plaats van vrouw des huizes op het buiten innam, die de oude mevrouw na eenigen tijd aan haar schoondochter had afgestaan. De douairière had het veel te druk met haar kleinkinderen, die de lang vergeten opgeruimdheid bij de grootmoeder hadden opgewekt. Het kleine volkje vulde huis en park met hun luidruchtigheid en onder hun invloed herleefde de oude dame.

Bezoekers waren niet zeldzaam meer. Feesten werden er weinig gegeven, maar zij, die de gezonde, eenvoudige genoegens van het landleven beminden, gingen gaarne naar Wellburg, waar ze steeds een welkom onthaal genoten van de beminnelijke gastvrouw. Emma kweet zich geheel naar den smaak harer schoonmama van haar plichten als huisvrouw, en volmaakte harmonie heerschte tusschen beide dames.

Thérèse had al de armen van Rosa en van de anderen overgenomen en bezocht ze geregeld. Ze ontmoette er dikwijls Marcel, nu dokter Gerrits; maar de onbevangenheid van vroeger heerschte niet meer tusschen hen. Slechts als ze op het gebied van zieken en behoeftigen kwamen, vonden ze de oude vertrouwelijkheid weer. De jonge geneesheer kwam wel dikwijls op het landgoed, maar toch minder dan voorheen. Als Rosa met haar kind of Emma met haar troepje er waren, was hij er dadelijk. Hij speelde met de kleinen als een kind, en maakte ze zoo vroolijk en rumoerig, dat de ouders er soms geen raad mee wisten. Allen verafgoodden oom Marcel, zooals ze hem noemden, en lieten alles in den steek, als hij met groote stappen aankwam, in den zomer met den breedgeranden stroohoed, die zijn gebruind voorhoofd overschaduwde, en in den winter onveranderlijk in de pelsjas, die de pastoor hem na lang aandringen van mevrouw Randerberg gekocht had. Op jacht met den eigenaar van Waldènhof ging hij niet meer. Hij gunde er zich geen tijd voor. En het waren niet de bedeelden van de fortuin, die er het grootste en liefste gedeelte van in beslag namen.

(Wordt vervolgd.)