De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 17

Naar de Parijsche wereldtentoonstelling.
Humoreske, door Henri Crooswijk.

Het dameskransje was bijeen in de woning van mevrouw Van Balen. Alle leden waren aanwezig: mevrouw Zwagers, de vrouw van den dokter; mevrouw Verschuren, de vrouw van den ontvanger, en juffrouw Segers, de vrouw van den hoofdonderwijzer; alleen de burgemeestersvrouw, mevrouw Vriensen, ontbrak.

‘Waar is onze presidente?’ vroeg juffrouw Segers aan mevrouw Zwagers.

‘Wel, weet u dat niet?’ antwoordde de doktersvrouw verbaasd; ‘hoe is het mogelijk, iedereen weet het. Ze is gisterenmiddag met haar man naar Parijs vertrokken, naar de wereldtentoonstelling.’

Parijs te zien was steeds het ideaal geweest van juffrouw Segers.

‘Naar de tentoonstelling, naar Parijs, zegt u?’ herhaalde zij met schitterende oogjes.

‘Ik wist er niets van; ze heeft het zeker voor mij geheim gehouden, omdat ze bang was, dat ik zou vragen om mee te gaan....’

‘'t Is een heele reis,’ viel mevrouw Verschuren haar in de rede, ‘en wat een kosten, zoo veertien dagen in Parijs door te brengen.’

‘Ze kunnen het doen!’ zei de onderwijzersvrouw.

‘Zeker, zij kunnen het doen,’ hernam mevrouw Verschuren met eigenaardigen klemtoon. ‘Iedereen zou het echter niet kunnen,’ vervolgde ze daarna, met een sluikschen blik op juffrouw Segers.

Deze had den steek gevoeld en den schuinen blik van de ontvangersvrouw bemerkt. Vuurrood vroeg ze snibbig: ‘Is dat soms op mij gedoeld?.... Ik kan het net zoo goed betalen als een ander....’

‘Och kom, juffrouw Segers,’ zei mevrouw Verschuren schijnbaar sussend, ‘u vat mijn woorden verkeerd op.... Ik wilde alleen maar zeggen, dat niet iedereen er zooveel geld voor over zou hebben.... U kan het natuurlijk net zoo goed doen als een van ons....’

‘Ik zou ook wel eens de tentoonstelling willen zien,’ nam mevrouw Van Balen het woord, ‘maar mijn man heeft het in dezen tijd zoo druk en zou zoo lang niet van huis kunnen....’

‘Zoo is het met mij ook gesteld,’ viel de onderwijzersvrouw weer in. ‘Mijn man kan de school natuurlijk ook geen veertien dagen alleen laten staan, anders zou er misschien wel iets van komen.... Mijn man is vroeger al eens in Parijs geweest, ziet u, dat heeft dus veel voor.... Hij praat altijd over de tentoonstelling. Jammer maar, dat zoo'n reis zooveel tijd in beslag neemt.’

‘Och, dat is voor u toch maar een kleinigheid,’ meende mevrouw Zwagers zoetsappig, ‘daar uw man over eenige weken vacantie heeft, is dat net de mooiste tijd voor zoo'n reisje.... Mijn man heeft nooit vacantie, hij moet dag en nacht voor iedereen klaar staan... Als ik in uw positie was, juffrouw Segers, zou ik van zoo'n mooie gelegenheid gebruik maken. U hebt geen kinderen en kunt zoo gemakkelijk weg....’

‘Dat is zoo,’ knikte juffrouw Segers, met ernstig gezicht, ‘en in vertrouwen gezegd, misschien komt er ook wel iets van.... Den vorigen zomer hebben wij een reisje door Limburg gemaakt, en dat kost misschien wel zooveel als naar Parijs....’

‘Als u gaat, moet u me stellig een paar mooie prentbriefkaarten sturen,’ viel mevrouw Van Balen haar met een ondeugend glimlachje in de rede.

‘Natuurlijk,’ antwoordde juffrouw Segers opgetogen, niet bemerkend, dat de dames elkaar aanstieten en haar heimelijk voor den mal hielden.

Men sprak bijna over niets anders dan over de tentoonstelling, en hoe meer men er over praatte, des te vaster werd het besluit van juffrouw Segers, naar de zoo geroemde tentoonstelling te gaan. Het kwam ten slotte zoover, dat zij bij het heengaan beslist verklaarde, dat ze naar Parijs ging.

* _* *

Vier weken later, het was midden in Augustus, had juffrouw Segers met haar man de groote reis naar Parijs aanvaard. Dienzelfden avond nog kwam het dameskransje bijeen en natuurlijk liep het gesprek uitsluitend over de groote reis van juffrouw Segers.

‘Waar moeten ze het geld vandaan halen?’ meende mevrouw Zwagers.

‘En wat een drukte heeft ze over haar reis gemaakt,’ zei de burgemeestersvrouw. ‘Ik ben ook naar Parijs geweest, maar nauwelijks wist het iemand.’

‘En wat zal het zijn als ze terugkomt,’ zei mevrouw Verschuren, ‘wat zal ze ons overbluffen.’

En zoo ging het den heelen avond door.

De arme juffrouw Segers moest het danig ont gelden.

Drie dagen later, toen de dames bij de burgemeestersvrouw aan de thee zaten, voegde mevrouw Van Balen zich met schitterend gelaat bij haar vriendinnen. Zij haalde al spoedig een geïllustreerde briefkaart te voorschijn - de Eiffeltoren prijkte er op - ze kwam dus uit Parijs.

‘Van morgen heb ik van juffrouw Segers deze briefkaart uit Parijs ontvangen,’ zei de notarisvrouw met een schalksch lachje. ‘Ik zal ze u voorlezen. Luister:

[p. 344]

‘Lieve vriendin. We zijn gisteren te Parijs aangekomen. Wat een pracht! Ik kan het u onmogelijk beschrijven! Vandaag gaan we naar de tentoonstelling, gisteren ben ik op den Eiffeltoren geweest, waarvan u hier een afbeelding ziet. Wat een hoogte! Ik was doodaf, toen ik boven kwam. We logeeren in een prachtig hotel, waar we als prinsen bediend worden. Mijn briefkaart raakt vol. Veel groeten aan al de dames.

Uw toegen. Sophie Segers.’

De briefkaart ging van hand tot hand en iedereen zei er het hare van. Daarna fluisterde mevrouw Van Balen de burgemeestersvrouw op geheimzinnigen toon iets in het oor, waarna deze in een onbedaarlijk lachen uitbarstte, zoodat de andere dames vreemd en nieuwsgierig opkeken. De burgemeestersvrouw fluisterde weer iets aan het oor van de ontvangersvrouw en zoo ging het rond, telkens volgde een nieuwe lachbui. Toen allen het geheime nieuwtje wisten en het lachen bedaard was, werden de hoofden bijeengestoken en nu hoorde men een geheimzinnig gefluister en gesmoezel, slechts nu en dan onderbroken door een luid gegichel.

Den volgenden dag tegen twee uur in den namiddag hield een sierlijk rijtuig voor het hotel ‘Buitenlust’ in het dorp Broekhof stil. Het was een groot vierkant huis, heel landelijkeenvoudig, waarachter zich een groote tuin en verderop een prachtig dennenbosch uitstrekte. Vier dames stapten uit het rijtuig en werden door den hotelhouder hoffelijk begroet. Alvorens zij de zaal binnentraden, hoorden zij iemand zich snel verwijderen en een haastig dichtgooien van deuren. De dames keken elkaar ter sluiks glimlachend aan en namen plaats. Toen de hotelhouder zich verwijderde om het bestelde te halen, barstte mevrouw Van Balen in een luid lachen uit, terwijl zij op een groote pantoffel wees, die op den grond lag en die zeker iemand in de vlucht had verloren. Mevrouw Zwagers had intusschen de hand op een groote Duitsche pijp gelegd, die op het tafeltje vóór haar lag en nog warm was. In den houten steel was een naam gesneden: Frans Segers. Alle dames lachten om het hardst en eerst de komst van den hotelhouder maakte daaraan een einde.

‘De dames komen zeker van de heerlijke buitenlucht genieten,’ zei de gemoedelijke waard, terwijl hij het bestelde op tafel zette. ‘Het is hier prachtig tegenwoordig.... Als de dames straks den tuin eens willen bezichtigen....’

‘Met genoegen,’ antwoordde mevrouw Verschuren.

De koetsier stond in de deur, en toen de hotelhouder hem een glas bier bracht, zei de eerste luid, dat iedereen het kon hooren: ‘Heb je al van den brand gehoord, mijnheer Willemse?’

‘Welke brand, Janus?’ vroeg de hotelhouder.

in verkeerde handen, naar de schilderij van h. lebling.

‘Wel, bij ons in het dorp. Van morgen is het nieuwe huis van den meester afgebrand, de heele boel is vernield, men heeft niets kunnen redden; de lui waren naar Parijs, naar de tentoonstelling! Plezierige thuiskomst!’

In het zijvertrek werd een gil gehoord. ‘O, God, Frans,’ riep een vrouwestem, ‘ons huis is verbrand!’ En meteen werd de deur geopend en traden juffrouw Segers en haar man de gelagkamer binnen.

Het. overige kan men wel raden. De list was gelukt, de ‘Parijzenaars’ waren in de val geloopen, en het duurde weken eer juffrouw Segers haar nijdig gezicht kwijt was.

Notaris Van Balen had den vorigen dag een verkooping in het hotel ‘Buitenlust’ gehouden, daar juffrouw Segers gezien, en dit aan zijn vrouw verteld, toen ze hem de prentbriefkaart met den Eiffeltoren toonde. Wat die postprent betreft, meneer Segers had ze een kennis meegegeven, die naar Parijs ging, om ze daar op den bepaalden dag in de bus te doen.