De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 17

‘Mijn klein muziekstukje.’
Vrij naar het Engelsch, door Seppi.
(Vervolg en slot.)

Op zekeren morgen, ongeveer drie weken nadat Agnes in haar nieuw tehuis was gekomen, oefende zij zich in de huiskamer, toen de deur werd geopend en zij een heldere, zachte stem hoorde zeggen: ‘Meld uw meesteres zich niet te haasten; ik zal hier wel op haar wachten.’ Een oogenblik daarna stond het kind met den strijkstok in de hand in stomme verbazing over de schoone verschijning die haar oogen trof.

‘O,’ zei Lize Fairfax, ‘ik wist niet, dat hier iemand was.’ En nadertredend: ‘Gij zijt, geloof ik, de kleine muzikante van Philip?’

‘Ik ben Agnes Raymond; zijt gij een vriendin van Philip?’ vroeg de kleine en zij zag met haar groote, ernstige oogen het lieve meisje aan. Lize keerde zich om, ten einde haar ontroering te verbergen en zette zich neer bij het raam; want die strakke blik van het kind gaf haar een onaangenaam gevoel; die onschuldige oogen schenen in haar hart te lezen. Ook Agnes wendde zich om, met de viool in de hand, en naar het meisje toegaande, herhaalde zij haar vraag:

‘Zijt gij een vriendin van Philip?’

‘Ja... neen.... ja, meen ik,’ antwoordde zij verward.

‘O, omdat gij zoo zeidet: Gij zijt, geloof ik, de kleine muzikante van Philip, dacht ik, dat gij niet van hem hield.’

Een blik vol verbazing over de schranderheid van het kind vertoonde zich op haar gelaat, maar zij bedwong zich en vroeg: ‘Houdt gij veel van uw viool?’

‘Ja, zeer veel,’ klonk het antwoord.

‘Van wien houdt gij het meest, van Philip of van de viool?’

‘Vroeger hield ik het meest van mijn viool, maar nu heb ik Philip meer lief, dan al wat er op de wereld is. Weet gij, hoe hij mij noemt?’

‘Neen.’

‘Zijn klein muziekstukje. O,’ voegde zij er met een teederen glimlach bij, ‘hij is toch zoo goed voor mij.’

‘Misschien wordt gij ook eenmaal.... mijn klein muziekstukje,’ wilde zij zeggen, doch haar stem stokte, en een traan ontglipte haar oogen.

‘Maar,’ zei het kind, dat de viool neerlegde en naar haar toekwam; ‘gij weent. Gij zijt bedroefd en Philip is het ook. Hoe vreemd is dat toch. Philip wil mij niet zeggen, wat hem treurig maakt, omdat ik nog maar zoo'n klein meisje ben; maar als ik grooter ben, zal ik het hem vragen, misschien zegt hij het dan wel. Maar gij, waarom zijt gij nu bedroefd? Gij moest het nooit zijn, omdat,’ en vol bewondering zag zij haar aan, ‘omdat gij zoo mooi zijt.’

‘Ach kleine,’ en zij nam het kind op haar schoot en kuste haar, ‘schoonheid brengt niet altijd geluk mede.’

‘Agnes! Agnes!’ klonk een mannestem, welke Lize Fairfax zoo goed kende.

‘Ja, Philip, ik kom,’ en in een oogwenk was het kind in de gang.

‘Wat verlangt gij?’ hoorde Lize haar zeggen.

‘Ik verlang twee kleine handjes, om iets voor mij te doen. Zou je een knoopje aan mijn handschoen kunnen zetten?’ en hij hield dezen hoog boven haar hoofd.

‘Ja, ja,’ antwoordde zij vol verlangen, ‘geef hem maar,’ en zij ging op de teenen staan, om hem te grijpen.

‘Ik zal gauw naald en draad halen.’ Zij kreeg den handschoen en vloog de trap op, toen haar iets te binnen schoot en zij weer terugliep. Juist wilde hij de kamer binnengaan, toen zij op geheimzinnigen toon hem fluisterend toevoegde: ‘Daar binnen is een dame, o zoo'n mooie dame.’

Nauwelijks had zij dat gezegd of weg was zij.

Zonder te vermoeden, wie er was, ging Philip de kamer in, en, toen hij Lize herkende, zei hij: ‘O, zijt gij hier?’

Aan het meisje kwam hij koud en onverschillig voor, maar zij kon ook niet weten, hoe onstuimig zijn hart klopte.

‘Ja, ik ben hier,’ antwoordde zij met een uitdrukking van onverschilligheid. O, die hatelijke trots! Eén rouwmoedige blik, één woord van vergeving - en die twee, thans ver van elkander verwijderde harten, zouden weer vereenigd zijn geworden. Maar de hoogmoed versperde wederom den weg der verzoening.

Lize Fairfax bezat van nature een edel, doch fier karakter. Fierheid is kracht, maar fierheid, indien zij ontaardt in trots en niet getemperd wordt door nederige zelfbeheersching, wordt zwakheid.

En hieraan juist had het de jonge weeze, die zoo vroeg alleen stond in de wereld, voor een goed deel ontbroken. Al was zij vroom en rein gebleven te midden der gevaren, die haar omringden; ach, hoevele bloesems, die in haar hart ontloken, konden niet tot vollen bloei geraken, maar stierven weg onder den ijskouden adem van haar hoogmoed.

Een paar minuten lang spraken zij over alledaagsche onderwerpen, tot het kind met den handschoen binnenkwam. Toen stond hij op, zeggend: ‘Ik veronderstel, dat gij op mama wacht?’ en daar zij toestemmend knikte, wenschte hij ‘goeden morgen’ en ging de kamer uit, terwijl de kleine aan zijn arm hing.

Daarop hoorde zij in de gang een vriendelijk gefluister, de huisdeur ging open, nog eens riep de mannestem: ‘Dag, mijn klein muziekstukje, vóór het ontbijt kom ik terug. Vergeet niet, dat ik je vanmiddag meeneem, om de schilderijen te zien.’ Lize ging naar het venster en zag, hoe het kleine meisje op de stoep stond, één der handjes boven de oogen en Philip nastaarde tot aan de kromming van den weg. Daar gekomen wendde Philip zich om en wuifde Agnes nog eens toe.

Toen het kind de kamer weer binnentrad, vond zij Lize met mevrouw Dalesford in een ernstig gesprek; stil nam zij haar viool en sloop ongemerkt weg.

Iederen morgen nam Philip de kleine mee naar de kerk en des avonds gingen zij wandelen in de parken; stevig hield zij dan zijn hand in de hare en praatte op de haar eigen innemende wijze. Wat een vreemd paar was het, die zwaar gebouwde man en dat bleeke, tengere kind.

‘Ben ja vermoeid, lieveling?’ vroeg mevrouw Dalesford na een van die uitstapjes, daar het haar voorkwam, dat Agnes er bleeker dan gewoonlijk uitzag.

‘Een klein beetje,’ antwoordde zij, ‘ik geloot, dat ik erg gauw moe ben.’

Philip zag de kleine angstig aan. ‘Een volgenden keer gaan wij zoo ver niet meer, of misschien is het beter onze avondwandelingen voorloopig te staken.’

‘O, neen, als het u belieft niet. Ik ga zoo graag met u uit, Philip.’

‘Nu goed, wij zullen zoo ver niet meer gaan,’ en hij tikte haar vriendelijk op de wang.

IV.

Het was de dag der groote partij. Een deftig gezelschap was in het huis van mevrouw Dalesford bijeen. Een ieder was verlangend de kleine muzikante te zien en te hooren. Een verward gedruisch van stemmen was merkbaar; maar, nadat men het kind goed had opgenomen, ontstond er gespannen stilte. Zij stond bij de piano, stemde haar viool en sprak op de meest alledaagsche wijze tot Philip en mijnheer Müller. Daarna nam zij plaats op een kleinen afstand van de piano, lachte nog eens tegen Philip, en begon te spelen.

Daar trilden de zuivere, heerlijke tonen door de zaal en allen, geroerd en meegesleept door het wondervolle spel, luisterden in ademlooze stilte, en toen de laatste klanken der melodie zachtkens wegstierven, blonk in menig oog een traan. Hoe hartelijk juichte men haar toe. Toen zij de viool neerlegde, kwam een gevoel van dankbaren trots bij haar op, niet omdat zij werd toegejuicht, maar wijl zij wist, dat het Philip genoegen deed.

‘Wil je dat nog eens spelen, Agnes?’ zei hij, toen het handgeklap niet verminderde. Terstond nam zij haar viool en speelde opnieuw.

Lize Fairfax zag, dat de kleine dikwijls de oogen op haar vestigde en haars ondanks verteederden de betooverende klanken haar trotsch gemoed.

Nog anderen speelden dien avond; er werd gezongen: harp- en pianosolo's wisselden elkander af, maar men lette op niets, behalve op de kleine violiste. Als zij niet speelde, werd zij geliefkoosd door de dames, vriendelijk toegesproken door de heeren. Men stelde haar vele vragen. Hoe lang zij geleerd had. Hoe lang zij zich had geoefend. Of zij veel van muziek hield.

Alles beantwoordde zij op de haar eigen innemende, ernstige wijze. Toen het programma was afgespeeld en de genoodigden begonnen heen te gaan, ving Philip, die tusschen de gasten doorging, de woorden op: ‘Ja, het is waar, een genie is zij zonder twijfel, maar iedereen kan zien, dat het arme, kleine ding niet lang zal leven.’

Philip onstelde en beet zich de lippen. Groote hemel! zou dat waarheid zijn? Daarop, beproevend, die gedachte van zich af te schudden: ‘Onzin,’ zei hij, ‘zij is gezond genoeg, alleen haar tenger uiterlijk geeft dien indruk. Maar,’ vervolgde hij, ‘ik zal morgen den dokter eens laten komen.’

Toen de volgende dag aanbrak, zag Agnes voor Philips angstig bezorgde blikken er nog tengerder uit dan te voren; als om zijn vrees te bevestigen, was zij lusteloos en klaagde over hoofdpijn.

Dit gaf hem een verontschuldiging aan de hand, den dokter te laten halen. Na zijn moeder geraadpleegd te hebben, liet Philip zijn eigen geneesheer roepen. Toen hij na het onderzoek met dezen alleen was, zeide dokter Basset:

‘Ja de longen zijn in zeer zwakken toestand. Haar heele gestel is door en door verzwakt door het leven, dat zij geleid heeft; de geringste verkoudheid zou zonder twijfel reeds noodlottig voor haar kunnen zijn.

‘Maar,’ ging hij op een gemaakt opgewekten toon voort, ‘wanhoop niet, zij heeft het voorrecht, nog jong te zijn. De raad, dien ik u geef, is: haar studies voorloopig te onderbreken en haar volkomen rust te gunnen.’

Eindelijk sprak er medelijden uit de vriendelijke oogen, waarmee de oude dokter zijn vriend aanzag. ‘Mijn jongen, trek het je niet al te zeer aan,’ zeide hij met beklemde stem, ‘alles kan nog terecht komen. Ik zal er mijn best voor doen.’

Ach, hij zegt het, om mij op te wekken, dacht Philip, toen zijn oude vriend de kamer had verlaten. Zou hij meenen, dat zij mij zal ontrukt worden?

Agnes werd ziek, en in de dagen van zwakte en lusteloosheid, die nu volgden, was Lize Fairfax haar trouwe gezellin.

[p. 264]

‘Waarom spreekt gij niet tot Philip, zooals gij het tot mij doet?’ vroeg eens het kind, toen Lize naast haar bedje zat. ‘Gij zijt altijd zoo stil, als hij binnenkomt.’

‘Als gij iets verkeerds gedaan hadt en Philip door u was beleedigd, zoudt gij hem dan, om vergiffenis vragen?’ zei zij, het kind vragend aanziende.

‘Ja, natuurlijk, dat zou ik terstond doen.’

‘En gelooft gij, dat hij u zou vergeven?’

‘Ja, daar ben ik zeker van. O, nu weet ik het, Philip is door u beleedigd en gij hebt hem geen vergiffenis gevraagd.’

‘Ik durf niet,’ fluisterde het meisje.

Agnes wilde juist weer spreken, toen een hoestaanval het haar belette en Philip binnenkwam. Het was treffend, te zien, hoe het kind zich moeite deed, hem kleine diensten te bewijzen. Zij lachte en keek vroolijk, als hij haar naderde; dikwijls richtte zij zich in het bed op, om hem te bewijzen, dat zij sterker werd. Somtijds nam zij dan haar geliefde viool, welke altijd naast haar lag en speelde een of andere melodie, die hij gaarne hoorde. Maar Agnes werd zwakker en zwakker, en eindelijk, gelijk de dokter in stilte had gevreesd, openbaarde zich een hevige longontsteking. Veertien dagen lang gevoelden zij, die bij het bedje waakten, dat nu in waarheid alle hoop verdwenen was.

goede buit, naar de schilderij van j. schmitzberger.
(Met toestemming van de ‘Photografische Gesellschaft’ te Berlijn).

Lize vroeg verlof, haar op te passen, en onvermoeid stond zij de kleine lijderes bij; haar rusteloos gesteun en geklaag stilde zij met zoete woordjes en teedere liefkoozingen. Alles, wat het kind onder het ijlen zeide, had betrekking op Lize en Philip, en kwam zij weer bij, dan straalde haar lief, ingevallen gezichtje, als haar oogen op een van hen beiden rustten. Dikwijls ontmoetten die twee elkander; maar nooit spraken zij over iets anders, dan over alledaagsche onderwerpen; de muur, die hen scheidde, was nog niet gevallen.

Het was avond. Philip stond bij het bed, en beschouwde vol angstige teederheid het lieve gezichtje van Agnes, terwijl de dokter den pols der kleine voelde.

‘Dokter, gij moet haar redden,’ zei hij. ‘Gij weet niet, hoe lief zij mij is.’

‘Ja, ik weet het, maar ik durf u geen hoop geven; aardsche hulp kan hier niet meer baten - alleen God kan uitkomst geven.’

Een zware verdooving was op het ijlen gevolgd; in het laatste half uur was de ademhaling echter iets gemakkelijker geworden. Plotseling opende Agnes de oogen, haar lippen trilden:

‘Philip,’ fluisterde zij met zwakke stem.

‘Ja, zusje, ik ben hier, ik ben bij je.’

‘Waar is Lize? Ik wil Lize zien.’

Een paar seconden verliepen en Lize stond bij het bed.

‘Ja, zoo moet het zijn,’ - en een glimlach speelde om haar mond.

‘Lize en Philip te zamen. Philip, mijn broeder, sla uw arm om mij heen, - ik moet u wat vragen. Zoo, nu is het goed,’ en vertrouwvol legde zij haar hoofdje tegen zijn schouder, terwijl zij tevreden zuchtte: ‘Philip, Lize is zoo treurig, vergeef haar; beloof mij, dat gij haar zult vergeven.’

De man zag het meisje aan, die, de oogen vol tranen, bij het bed lag neergeknield.

‘Ja Agnes, ik zal haar vergeven, omdat gij het mij vraagt.’

‘En ook omdat ik het vraag,’ klonk het op eens uit Lizes mond. ‘Och, Philip, zeg, dat gij mij vergeeft, omdat ik het vraag.’

Eindelijk was dan het trotsche gemoed gebroken en lag haar vrouwelijk hart weer open voor den man, die haar liefhad.

Hij zag neer op het smeekende gelaat, waaruit liefde en berouw straalde, en, zijn hand op haar neergebogen hoofd leggend, sprak hij: ‘Het zij, gelijk gij wenscht.’

Daarna wendde hij zich weer naar het lieve kind, dat hen vereenigd had, want het zeide: ‘Nu zult gij beiden gelukkig zijn; ik ben toch zoo blij, zoo blij. Zoo lang ik ziek ben geweest, Philip, heb ik u altijd willen zeggen, dat zij zoo'n spijt had; maar telkens scheen ik te vergeten, wat ik u zeggen moest.’ Daarop sloeg zij haar armpjes om zijn hals en met zwakke stem fluisterde zij: ‘Mijn lieve, lieve Philip, ik houd toch zooveel van je, en van Lize ook, altijd Philip en Lize. Beweeg u niet, trek den arm niet terug - ik ben toch zoo moe - zoo moe.’ Een paar minuten van volkomen stilte verliepen, toen sloten zich de oogleden en een regelmatige ademhaling zei hun, dat de kleine was ingeslapen.

Toen Lize de kamer was binnengekomen, was de dokter stil heengaan; nu keerde hij terug en boog zich over het kind.

‘Alles is in orde, zij zal blijven leven,’ zei hij, terwijl hij zijn van blijdschap stralend gelaat naar Philip keerde, die hem angstig aanzag. ‘De langverwachte slaap zal haar genezen.’

‘Mijn God, ik dank u,’ stamelde deze.

‘Leg haar zachtjes neer,’ vervolgde de dokter, ‘op het kussen rust zij gemakkelijker. Gaat nu beiden heen, ik zal wel bij haar blijven. Volmaakte rust is noodig; volmaakte rust beduidt goed slapen, en slapen is hier leven.’

Philip sloeg zijn arm om Lize en leidde haar uit de kamer.

‘Niet genoeg kan ik u danken, o God,’ zei Philip, ‘dat gij mij die kleine vredestichter hebt gezonden.’

Het lieve kind herstelde van haar ziekte, en gelijk Lize had gehoopt: Agnes werd ‘het kleine muziekstukje’ van beiden.